تعقیب و آزار قربانیان نقض حقوق بشر و فعالان سیاسی

بیانیه مشترک عمومی

فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر

جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران

تعقیب و آزار قربانیان نقض حقوق بشر و فعالان سیاسی

http://www.fidh.org/Persecution-of-victims-and?var_mode=calcul

8 دی 1390

مقامات جمهوری اسلامی ایران هر گونه اعتراض مسالمت آمیز از جمله اعتراض های خانواده های قربانیان و حامیان آنها و نیز فعالان سیاسی میانه رو را بی امان سرکوب می کنند. حامیان «مادران عزادار» (نگاه کنید به اطلاعات پیشینه ای) و فعالان سیاسی میانه رو بیش از پیش هدف این سرکوب قرار دارند.

سرکوب مادران عزادار به خاطر مبارزه آنها علیه معافیت از مجازات

ژیلا کرمزاده مکوندی، یکی از حامیان مادران عزادار، در روز 6 دی 1390 در اداره گذرنامه تهران دستگیر و برای گذراندن حکم دو سال زندان به زندان اوین منتقل شد.

لیلا سیف اللهی و نادر احسنی، دو تن دیگر از حامیان مادران عزادار، نیز در خطر دستگیری خودسرانه قرار دارند زیرا حکم زندان آنها نیز تایید شده است. این سه نفر به همراه عده ای دیگر از حامیان مادران عزادار در بهمن 1388 دستگیر شدند و پیش از آزادی با وثیقه بیش از یک ماه در سلول انفرادی در بازداشت ماندند. آنها در بهمن 1389 به اتهام «اجتماع و تباني به قصد ارتكاب جرايم عليه امنيت كشور، فعاليت تبليغي عليه نظام جمهوري اسلامي » محاکمه شدند. حکم دادگاه آنها را به شرکت در «تشكيل غيرقانوني در جهت اقدام عليه امنيت كشور تحت عنوان مادران عزادار» متهم کرد و گفت آنها «خود را مدافعان حقوق بشر در ایران» می دانند.

دادگاه انقلاب اسلامی ابتدا ژیلا کرمزاده مکوندی و لیلا سیف اللهی را به چهار سال زندان و نادر احسنی را به دو سال زندان محکوم کرد. بنا به گزارش هایی در اواسط آبان 1390، دادگاه تجدید نظر حکم ژیلا کرمزاده مکوندی و لیلا سیف اللهی را به دو سال زندان تعزیری و دو سال زندان تعلیقی تغییر داد و حکم دو سال زندان نادر احسنی را تایید کرد.

ژیلا مهدویان و دختر او مریم نجفی، دو تن از حامیان مادران عزادار، در روز 4 دی 1390 به دادگاه انقلاب اسلامی احضار شدند و حکم های پنج سال زندان به ژیلا مهدویان و 6 ماه زندان به مریم نجفی ابلاغ شد. به علاوه، مریم نجفی به 18 ماه زندان تعلیقی محکوم شد. آنها 20 روز برای درخواست تجدید نظر فرصت دارند.

این دو در تاریخ 17 مهر 1389 دستگیر شدند و به ترتیب 50 روز و 13 روز در بازداشت گذراندند و سپس با وثیقه آزاد شدند. محاکمه آنها در تاریخ 9 آذر 1390 انجام شد. بعضی از اتهام های ژیلا مهدویان عبارت بود از: «شرکت در اغتشاشات، اقدام علیه امنیت ملی، شرکت در گروه مادران عزادار، قصد خروج غیرقانونی از کشور، ارایه گزارش علیه جمهوری اسلامی در دادگاه های آلمان.» مریم نجفی به « اقدام علیه امنیت ملی و قصد خروج غیرقانونی از کشور» متهم شد. ژیلا مهدویان مادر حسام ترمسی است که پس از آزادی در پی 11 ماه بازداشت در سال 1388 و 1389 با چاقوی سمی مورد حمله قرار گرفت و گویا هنوز بیمار است.

منصوره بهکیش، یکی دیگر از حامیان مادران عزادار، در روز 4 دی 1390 به اتهام «تبليغ عليه نظام و ايجاد اجتماع و تباني براي بر هم زدن امنيت ملي از طريق تشكيل گروه مادران عزادار» در دادگاه انقلاب اسلامی محاکمه شد. او در دادگاه تمام اتهام ها را رد کرد. دادگاه هنوز حکم خود را صادر نکرده است.

او که شش عضو خانواده خود را در اعدام های مخفی دهه 1360 از دست داده است، در دهه های اخیر چندین بار دستگیر شده است. وی در تاریخ 22 خرداد 1390 در خیابان دستگیر شد و پیش از آزادی با وثیقه یک ماه در بازداشت انفرادی ماند.

پیگرد فعالان سیاسی به خاطر استفاده از حق تشکل

احزاب و گروه های سیاسی میانه رو و مسالمت جو و فعالان آنها نیز بیش از پیش مورد حمله قرار می گیرند و اعضای آنها در زندان به سر می برند.

ابراهیم یزدی، رهبر 80 ساله نهضت آزادی ایران و وزیر امور خارجه پیشین، در روز 6 دی 1390 از محکومیت خود به 8 سال زندان مطلع شد. ابراهیم یزدی پس از انتخابات ریاست جمهوری 1388 سه بار بازداشت شده و از جمله از مهر تا اسفند 1389 شش ماه را در بازداشت گذرانده است. محاکمه او به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور، فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی ایران و تاسیس و هدایت نهضت آزادی ایران» در تاریخ 11 آبان 1390 برگزار شد، ولی او دادگاه انقلاب اسلامی را مغایر با قانون اساسی دانست، صلاحیت آن را برای محاکمه رد کرد و حاضر به دفاع از خود نشد.

یکی دیگر از اعضای ارشد نهضت آزادی ایران و شهردار پیشین تهران، محمد توسلی، و دکتر علی رشیدی، اقتصاددان برجسته، عضو ارشد جبهه ملی ایران و معاون پیشین بانک مرکزی، از 12 آبان 1390 در بازداشت خودسرانه به سر می برند.

اطلاعات پیشینه ای

* مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران) زنانی هستند که فرزندانشان از اوایل دهه 1360 به بعد اعدام، کشته یا ناپدید شده اند. مادران عزادار پس از سرکوب خشن پساانتخاباتی در خرداد 1388 فعالیت خود را با گردهمایی سکوت در روزهای شنبه در پارک لاله شروع کردند. آنها از جمهوری اسلامی خواهان تایید اعدام­های گسترده پنهانی در زندان­ها، حق اطلاع از محل دفن عزیزان خود، الغای مجازات اعدام، آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، و محاکمه علنی تمام مسئولان جنایت ها پس از پیدایش جمهوری اسلامی در سال 1357 هستند و به صورت فزاینده ای با آزار، بازداشت و دستگیری خودسرانه و زندان روبرو بوده ­اند.

* نهضت آزادی ایران گروهی ملی گرا است که در سال 1340 تاسیس شد و اعضای آن در رژیم شاه سابق مورد پیگرد و سرکوب قرار گرفتند. رهبران آن اولین دولت پس از انقلاب را تشکیل دادند ولی بعدا استعفا کردند. بعضی از آنها در رژیم کنونی نیز حکم های زندان را گذرانده اند.

* جبهه ملی ایران سازمانی سکولار و ملی گرا است که در زمان شاه و بعدا در رژیم کنونی سرکوب شد. اعضای آن نیز از جمله وزرای اولین دولت پس از انقلاب بودند.

عبدالکریم لاهیجی، نایب رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و رئیس جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران، امروز گفت: «جمهوری اسلامی ایران پیوسته آزادی گردهمایی و تشکل را نفی و ماده های 21 و 22 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی را نقض کرده است. سازمان های مستقل کارگران، دانشجویان، معلمان، روزنامه نگاران، مدافعان حقوق بشر و حتا گروه های سیاسی میانه رو ممنوع هستند و گروه های قربانیان مثل مادران عزادار که می کوشند مقامات را به خاطر جنایت هایشان وادار به پاسخگویی کنند بیش از پیش مورد حمله و حامیان آنها مورد آزار و تعقیب قرار می گیرند. مقامات دولتی باید فورا به ملاحظات پایانی کمیته حقوق بشر سازمان ملل عمل نمایند تا آزادی گردهمایی و تشکل را برای تمام افراد بدون تبعیض تضمین کنند و تمام کسانی را که تنها به خاطر استفاده مسالمت آمیز از این حق در بازداشت هستند فورا و بدون قید و شرط آزاد نمایند.»

برای اطلاعات بیشتر، نگاه کنید به گزارش مشترک فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و رئیس جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران که اخیرا با عنوان «ایران: سرکوب آزادی، زندان، شکنجه، اعدام... سیاست دولتی اختناق» منتشر شد: http://www.fidh.org/gozaresh-ekhtenaq

-------------------------------------

تماس با رسانه ها

فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر: Arthur Manet; Karine Appy +33 6 72 28 42 94 / +33 1 43 55 90 19

Twitter: @fidh_ngo

جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران: lddhi(at)fidh.net

--------------------------------------------------------

صفحه ایرانِ فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر

http://www.fidh.org/-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-

Iran Page of FIDH:
http://www.fidh.org/-Iran,228-

همچنان ایستاده ایم وفریاد می زنیم!

همچنان ایستاده ایم وفریاد می زنیم!

دلم تنگ است ازاین همه بیداد. نمی دانم چرا مهربانی جرم است. نمی دانم چرا غمخوار بودن تاوانش زندان است. چرابه دستانم دستبند می زنند تا دست دوست غم دیده را در دستانم نگیرم و از این نمی دانم ها خسته ام و دلتنگ!

فقط این را می دانم که در این روزهای سرد و سیاه تر از شب، انسانیت گم شده و دلجویی و محبت درگوشه زندان چمباتمه زده و از روزنه کوچکی به فرداها می نگرد.

نمیدانم چرا کسی این فریادها را نمی شنود. چرا کسی خفقان وعصیان این نسل از خودگذشته را نمی بیند و چرا کسی به فکرشقایق های نگران نیست.

چرا کسی دلش برای نسترن های روی دیوار خانه مادربزرگ دیگر نمی لرزد. چرا کسی به یادشعمدانی های توی گلدان نیست و به یاد ندارد که نیلوفر از بی آبی می خشکد چرا کسی به یاد ماهی سیاه کوچولو مهاجر نیست، که با همه عشق و ایثار به هموطنانش کوله بار سفر بسته و به دریایی دور رفته است.

دراین سیاه ترین روزها ،عزیزانم ،یارانم را به زندان می برند یا غریبانه کوچ می کنند. ولی باز از این همه غم از این همه بیداد نمی توانند فریادم را در گلوخفه سازند.

من و ما همچنان ایستاده ایم وفریاد می زنیم وبه امید برگشت پرستوهای عاشق به آسمان، که این روزها سربی وخاکستری است، خواهیم نگریست ما! به یاد همه مردان و زنان میهن که این روزها درسلولهای کوچک مینهم بر روی دیوارهای زندان عکس پرنده آزادی رامی کشند. فریاد دادخواهی سرخواهیم داد ما دوباره باز !

یکی ازمادران پارک لاله
http://www.mpliran.com/2011/12/blog-post_28.html

اجرای حکم زندان ژیلا کرم زاده مکوندی

اجرای حکم زندان ژیلا کرم زاده مکوندی

افزایش فشارها بر مادران پارک لاله و دستگیری ژیلا کرم زاده مکوندی

مادران پارک لاله - صبح امروز 6 دی ماه 1390 ژیلا کرم زاده مکوندی، که برای انجام کارهای اداری مربوط به گذرنامه به اداره گذرنامه تهران مراجعه کرده بود، توسط ماموران اطلاعات این ارگان دستگیر و جهت اجرای حکم 2 سال زندان تعزیری به دادسرای زندان اوین و از آن جا به بند نسوان منتقل شد.

ژیلا کرم زاده مکوندی از مادران پارک لاله، پیش از این در روز ۱۹ بهمن سال ۱۳۸۸ در منزل دستگیر و مدت ۳۴ روز را در بند ۲۰۹ زندان اوین به سر برد و سپس با قرار کفالت ۵۰ میلیون تومانی آزاد شد. بهمن ماه سال ۱۳۸۹ دادگاه بدوی جهت بررسی اتهامات وی تشکیل و در ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۰ حکم چهار سال حبس تعزیری را برای او صادر کرد.

دادگاه تجدید نظر سرانجام حکم را به ۲ سال حبس تعزیری و ۲ سال حبس تعلیقی در مدت 5 سال تقلیل داد، که از زمان صدور حکم ،22 شهریور 1390 قابل اجرا بوده است.

جمهوری اسلامی فشار را بر مادران پارک لاله افزایش داده و هزینه فعالیت را برای آن ها و حامیان شان در ایران به شدت بالا برده است. از جمله این احکام می توان به احکام صادره برای خانم ها لیلا سیف اللهی و ژیلا مهدویان اشاره کرد.

ژیلا کرم زاده مکوندی ، شاعر و از همراهان مادران پارک لاله بود .

همه بر میگرده به ارنستو ...

دستام میلرزه

پاهام بیشتر

دلم ریخته پایین

بی مجنون

این گره خیال باز شدن نداره

همه بر میگرده به ارنستو

چش ازم بر نمیداره

توی قاب روی دیوار

بگه بمون می مونم

در بند...

عشق عمومی

(شعر از ژیلا کرم زاده مکوندی)

آخرین نتايج بررسي پرونده هاي مادران در ايران

آخرین نتايج بررسي پرونده هاي مادران در ايران

شنبه ٤ دي ماه ١٣٩٠مهدويان (مادر حسام ترمسي) و دخترش مریم نجفی براي اطلاع از نتيجه دادگاه بدوي، به شعبه ٢٦ دادگاه انقلاب احضار شدند. قاضی پرونده، ژیلا مهدویان را به ٥ سال حبس تعزیری و دختر ایشان مریم نجفی را به ٢ سال حبس شامل تحمل یک سال و نیم حبس تعلیقی برای مدت ٥ سال و ٦ ماه حبس تعزیری محکوم کرد.

دادگاه آنها در ٩ آذر ١٣٩٠ با ریاست قاضی پیرعباسی برگزار شده بود. لازم به توضیح است این دو نفر در تاریخ هفده مهر ١٣٨٩ و در منزل دستگیر شده بودند.
خانم مهدویان با تحمل ٥٠ روز حبس با وثیقه ٢٠ میلیون تومانی آزاد و دختر وی نیز پس از ١٣ روز حبس با فیش حقوقی آزاد شده بود.

قاضي پرونده، ژيلا مهدويان را با هفت اتهام شامل: ارایه گزارش به شبکه های خارجی، شرکت در اغتشاشات، اقدام علیه امنیت ملی، شرکت در گروه مادران عزادار، قصد خروج غیرقانونی از کشور، ارایه گزارش علیه جمهوری اسلامی در دادگاه های آلمان و داشتن ماژیک سبز و قرمز به منظور شعار نویسی و خانم مریم نجفی را با دو اتهام شامل: اقدام علیه امنیت ملی و قصد خروج غیرقانونی از کشور محاكمه كرد.

هم چنين در همان روز، دادگاه رسيدگي به پرونده منصوره بهكيش، جهت بررسي دو اتهام " تبليغ عليه نظام" و " ايجاد اجتماع و تباني براي بر هم زدن امنيت ملي از طريق تشكيل گروه مادران عزادار" در شعبه ١٥ به رياست قاضي صلواتي برگزار شد.
لازم به ذكر است، كليه اتهامات وارده توسط نامبرده رد شد و وكيل ايشان قرار است تا روز شنبه 10 دی ماه لايحه حمايت را به دادگاه تحويل دهد.

در دادگاه منصوره بهكيش چه گذشت!

دادگاه نامبرده ساعت ١٠ صبح چهارم دی ماه ١٣٩٠ در شعبه ١٥ دادگاه انقلاب واقع در خیابان معلم تهران به ریاست قاضی صلواتی در حضور نماینده دادستان به نام نوری برگزار شد و تا ساعت ١٢ به طول انجامید. منصوره بهکیش به اتفاق وکیل اش در دادگاه حاضر شد.

برخورد قاضی و نماینده دادستان بسیار بد گزارش شده است. قاضی اتهام های وارده را به دلیل حضور ایشان در پارک لاله و دیدار و دلجویی از مادران داغدار و حضور در گورستانها و برنامه ریزی آموزشی و مستندسازی برای گروه مادران عزادار ذکر کرده است.
منصوره بهکیش اظهار داشت: " من هیچ یک از اتهام های وارده را نمیپذیرم زیرا مادران عزادار یک جریان خودجوش بوده است که پس از کشتار
خیابانی انسان های بی دفاع که برای ساده ترین حقوق خود دست به اعتراض زده بودند، ایجاد شد." او پذیرفت که با مادران همدردی کرده است و این دلجویی را جزو حقوق شهروندی هر انسانی می داند که هیچ مقامی نمی تواند این حق را از او یا دیگری بگیرد یا فرد را به این دلیل مجرم قلمداد کند.

او همچنین گفت: " من درد کشیده ام زیرا شما شش تن از خانواده ام را کشته اید و درد انسان های دردمند را درد خود می دانم. شما به جای اینکه مرهمی بر زخم های ما خانواده ها بگذارید، هر روز داغ ما را تازه می کنید و پس از این همه
سال نه تنها هیچ پاسخی بر چرایی و چگونگی کشتارهای عزیزانمان نداده اید، به اشکال مختلف ما و تمامی خانواده ها را مورد اذیت و آزار قرار میدهید".
قاضی در پاسخ گفت: " مگر من آنها را کشته ام، برو یقه آنهایی را بگیر که خواهر و برادرانت را کشته اند. این پرونده ربطی به خانواده تو ندارد".
http://www.mpliran.com/2011/12/blog-post_27.html

جایزه حقوق بشرخدیجه مقدم تقدیم به مادر بهکیش!

خدیجه مقدم فعال جنبش زنان اولین جایزه حقوق بشر شهر بوخوم را دریافت کرد!

مادران پارک لاله - یکشنبه ۱۸ دسامبر به مناسبت روز جهانی حقوق بشر، برنامه ی شب ایرانی در کلیسا کریستوس در شهر بوخوم برای اهدای اولین جایزه حقوق بشر این شهر به خانم خدیجه مقدم فعال حقوق بشر و جنبش زنان و با شرکت میهمان افتخاری، شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل، برگزار شد .این مراسم از طرف سازمان عفو ​​بین الملل ، کانون ایران آزاد و با حمایت شهرداری شهر بوخوم اجرا شد .

مراسم، با کارهای هنری گروهی از جوانان به سرپرستی امید پور یوسف از گروه تپش ۲۰۱۲ ، آغاز شد و در فواصل سخنرانی ها ، صدای زیبای تکتم ، خواننده جوان اپرا ، آذین بخش شب ایرانی بود .

خانم شهردار "آسترید پلتزمن شولتن " ضمن خوش امد گویی به شیرین عبادی و خدیجه مقدم و ابراز خوشنودی از آشنایی با این دو، سخنرانی خود را راجع به نقض حقوق بشر در ایران ایراد کرد.

در قسمت بعدی ، دبیرکل سازمان عفو ​​بین الملل ولفگانگ گرنز، گزارش خود را درباره بهار عربی و جنبش هایی که در کشورهای عربی اتفاق افتاده است شروع و با انتقاد از ادامه نقض حقوق بشر در این کشورها و همچنین درباره نقض فاحش حقوق بشر در ایران و سیاست های دولت آلمان و قرار داد های مختلف این کشور با چنین دولت های سرکوبگر، سخنرانی خود را به پایان رساند.

سپس شیرین عبادی سخنرانی خود را با تشکر از توضیحات جامع و کامل دبیرکل سازمان عفو ​​بین الملل ولفگانگ گرنز در رابطه با نقض فاحش حقوق بشر در ایران آغاز کرد. وی با اشاره به موارد دیگر عدم رعایت قوانین حقوق بشری در ایران پرداخته و با انتقاد از تحریم های اقتصادی و جنگ که فقط به ضرر مردم ایران است ، بار دیگر با اشاره به مساله انرژی اتمی در ایران و خطرات جهانی آن تاکید کرد.

در قسمت آخر برنامه و قبل از اعطای جایزه به خدیجه مقدم ، ایشان سخنرانی خود را با ورق زدن کتاب تاریخ ۳۳ سال گذشته و شرایط زندگی یک زن و مادر فعال حقوق بشر آغاز کرد. از تحصن مادران و خانواده ها در مقابل زندان اوین در سال ۵۷ و آزادی زندانیان سیاسی دوره شاه، که بعد ها همین عزیزان دوباره به زندان های جمهوری اسلامی افتادند.

از کشتار زندانیان سیاسی دهه ۶۰ و قبر های دسته جمعی در گلزار خاوران، از به وجود آمدن کمپین یک میلیون امضاء ، از مادران خاوران، از مادران صلح، مادران پارک لاله، از دستگیری های مادران و حامیان آنان که بیش از صد بار اتفاق افتاده است.

از نداها، سهراب ها، کیانوش ها و مادران داغدار آن ها، از احکام سنگینی که حامیان مادران پارک لاله به علت همدردی با خانواده های جان باختگان گرفته اند، از احضاریه هایی که حامیان مادران به تازگی دریافت کرده اند ، از اعدام زندانیان عادی و سیاسی و اعدام کودکان زیر ۱۸ سال، از شرایط زندانیان سیاسی-عقیدتی، جان باختگان، شکنجه شدگان، از فشار بر اقلیت های مذهبی، قومی و جنسیتی .....

خدیجه مقدم به یاد همه مادران داغدار و آسیب دیده ۳۳ سال گذشته و با تکرار سخنان دایه سلطنه، مادر فرزاد کمانگر که بعد از به قتل رسیدن فرزندش گفت : به ما نگویید مادران داغدار ، به ما بگویید مادران با افتخار، جایزه خود را در آخر برنامه به همه مادران و مادر بهکیش که ۶ نفر از اعضای خانواده اش بوسیله رژیم جمهوری اسلامی به قتل رسیدند به عنوان اسطوره مقاومت مادران ، تقدیم و تکرار کرد: ما هرگز، هرگز از پای نخواهیم نشست .....

استقبال از این برنامه فوق العاده بود و حضور پر رنگ حامیان مادران پارک لاله و نمایندگان آنان از لندن، ایتالیا، فرانکفورت ، کلن و هم چنین تعداد زیادی از حامیان مادران پارک لاله از شهر دورتموند گرمای همبستگی با مادران پارک لاله و خانم خدیجه مقدم عزیز را ، صد چندان کرده بود .

http://www.mpliran.com/2011/12/blog-post_21.html

گزارش رادیو ندا از برنامه

http://radioneda.wordpress.com/2011/12/18/rn-330/

گزارش تصویری

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.310122135687136.79973.100000680559971&type=3

http://www.facebook.com/profile.php?id=100000680559971&sk=photos#!/media/set/?set=a.310619238970759.80062.100000680559971&type=3

دو گزارش از دو مراسم بزرگداشت

دو گزارش از دو مراسم بزرگداشت

دو گزارش از مراسم بزرگداشت آیت الله منتظری و مصطفی کریم بیگی

گزارش اول:

برای گرامی داشت یاد و خاطره مصطفی کریم بیگی از جان باختگان عاشورا جهت بزرگ داشت یاد و خاطره عزیزانی که با دستانی خالی و دلی مملو از عشق به آزادی و عزمی مصمم برای دفاع از اولیه ترین حقوق خود، در روز عاشورای سال 1388 جان باختند.

ما جمعی از مادران پارک لاله به همراه مادر داغدار سهراب اعرابی و همسر داغدار علی حسن پور، به همراه تعدادی از زندانیان کهریزک که از بند شکنجه های غیرانسانی رهایی یافته بودند، در سالگرد عزیز جان باخته مصطفی کریم بیگی در روز عاشورا به همراه پدر و مادر داغدارش و جمعی از بستگان بر مزار آن شهید حضور یافتیم.

جان باخته مصطفی کریم بیگی، جوان 26 ساله ای بود که با شلیک گلوله به سرش در روز عاشورای سال 88 کشته شد. در خبرها ابتدا گفته بودند وی از روی پل پرت شده است ولی پس از پیگیری های فراوان مادرش، جسد او را پس از 16 روز در پزشکی قانونی کهریزک با گلوله ای بر پیشانی یافتند. عکس جان گداز این جوان آزادی خواه دل های عاشق بسیاری را لرزاند.

لازم به توضیح است، شهنار اکملی، مادر مصطفی کریم بیگی پس از سخنان رییس قوه قضاییه برآشفته بود. لاریجانی گفته بود کشته شدگان پس از انتخاب فقط یک نفر بودند. مادر داغدار مصطفی در گفتگو با "سرخ سبز" همان موقع می پرسد: آقای لاریجانی! قبر بچه من را نبش کنید تا ببینید آیا گلوله توی سرش خورده یا نه. اگر بچه خودتان هم بود، چنین حرفی می‌زدید؟ وی می‌پرسد: اینها همه فرزندان ایران بودند، آیا ما در ایران خودمان نباید بتوانیم حرف بزنیم؟ بچه‌های ما که با دست خالی به خیابان رفتند، نباید می‌توانستند اعتراض کنند؟ آیا آزادی این است؟ او با تاکید بر اینکه پیگیری‌هایش در قوه قضاییه به نتیجه‌ای نرسیده، این موضوع را طبیعی دانست و گفت: اگر می‌خواستند پیگیری کنند، چرا کشتند؟

مادر شهید کریم بیگی می‌پرسد: آیا فکر نمی‌کنند که این اشک و آه ما یک روزی دامنشان را بگیرد؟ مراسم با سرودهای انقلابی آزادی خواهی مانند از خون جوانان وطن لاله دمیده و... شروع گردید؛ پدر از روح بزرگ و آزادی خواهی شهید گفت و اینکه وجود نازنین مصطفی مایه افتخار اوست و نبودش داغی سنگین بر وجودش گذاشته است که قابل بازگویی نیست. مادرش از آخرین پیامکی که جگرگوشه اش در روز عاشورای 88 برایش فرستاده بود گفت: " فردا بوسه مرگ را بر لبانم جشن خواهم گرفت" و اعتقاد و آرزویی که پسرش برای فردایی آزاد برای جوانان ایران زمین داشت.

راهش پر رهرو باد

گزارش دوم:

دومین سالگرد درگذشت آیت الله منتظری

روز سه شنبه 8 آذر 1390 مراسم بزرگداشت یاد و خاطره آیت الله منتظری در زادگاهش نجف آباد با شکوه بر گزار شد. در این روز بازار نجف آباد بطور کا مل تعطیل گردید و صبح روز سه شنبه به دعوت بازاریان و کسبه در مسجد بازار و عصر همان روز نیز مراسمی دیگر از طرف خانواده در حسینیه اعظم نجف آباد بر گزار شد که هر دو این مراسم با حضور وسیع مردم نجف آباد و مقلدان و علاقمندان به ایشان از سراسر کشور بر گزار گردید.

تعدادی از مادران پارک لاله نیز در این مراسم شرکت کردند. در طول مراسم قطعاتی از سخنرانی آقای منتظری پخش شد که مردم را به تذکردادن و اشتباهات و کج روی های حاکمان و قدرتمندان تشویق می کرد و اینکه از پرونده سازی ها نهراسند، چرا که پرونده سازان هیچ گاه نماندند.

در این مراسم آقای طاهری، امام جعمه اصفهان نیز با وجود کسالت شدید، برای دقایقی حضور یافت و فقدان این مرد بزرگ را به مردم و خانواده شان تسلیت گفت. آقای احمد منتظری، فرزند ایشان نیز در این مراسم سخنانی اینگونه ایراد کردند: "باید از وجود منتقدان به عنوان نعمتی برای کشور یاد کرد و جا دارد تا از آنان قدردانی شود و امکاناتی به آنان تعلق گیرد که بزرگ داشته شوند تا کاستی ها را یادآور شوند و حاکمان نیز در رفع آن بکوشند، ولی متاسفانه در کشور ما منتقدین و دلسوزان با حصر خانگی و زندان و شکنجه روبرو می شوند." در این مراسم هم چنین آرزو شد تا زندان سیاسی از جمله آقای احمد قابل که از شاگردان آیت الله منتظری بودند هرچه زودتر آزاد گردند.

http://www.mpliran.com/2011/12/blog-post_17.htmlیکی از مادران پارک لاله آذر 1390

تقدیم به مردان دلیر سرزمینم

تقدیم به مردان دلیر سرزمینم

کارماهم شده هر روز زیر و رو کردن ایمیل ها و سایت ها، تا دل تنگی های خود را فرونشانیم به یاد عزیزان دربند و اسیر خاک!

امروز صبح طبق عادت معمول هر روزه که ایمیل ها را زیر و رو می کردم چشم ام به نامه ای افتاد که بهمن امویی برای همسرش ژیلا بنی یعقوب نوشته بود .

بهمن راهیچ گاه ازنزدیک ندیده ام فقط عکسی از او دیده ام ومطمئن ام امروز بعد از گذشت ماه و سالی از زندان، چهره اش با تصویری که از او پخش شده تفاوت فاحشی دارد. ولی ژیلای نازنین که صبورانه روزشماری می کند تا بهمن آزاد شود را چند بار دیده ام. زنی ظریف ولی با صلابت و جدی است.

نامه بهمن که ازروی دل تنگی نوشته شده بود، اشکهایم را سرازیر کرد. به یاد ژیلا افتادم با این نامه چه حالی شد؟

شاید هم برخود بالید که مردی که اسیر دیوارهاست ولی این گونه لطیف برایش نامه می نویسد و تمنای او را دارد. حتی اگر در زندان باشد ولی فاصله اش کمتر بشود. این است قدرت عشق!

بهمن برایش از دوری نوشت. از آسمان در یک شب مهتابی نوشت و از خود ماه نوشت. بهمن چنگ به میله های پنجره کوچک سلولش می زند تا ماه را ببیند. شاید همان موقع میلیون ها نفر چشم به آسمان دوخته بودند. کسانی هم بی خیال مردان بند 350 که ولع ماه را از پنجره های کوچک به مهمانی سلول خود بردند وهر کدام درحالی که چشم به آسمان دوخته بودند و در دل با عزیزی راز و نیاز می کردند ، بودند.

شاید آن شب من نیز از جاده ایی عبور کردم .از شهری کویری که آسمانش زیباست و ماه در آسمان همانند معشوقه ای زیبا رو و سیمین تن به زمین فخر می فروخت وعشوه گرانه حجاب ابر از چهره برگرفته و رخ خود را به زمین نشان می داد.

اما امروز با دیدن نامه بهمن از خود شرمنده شدم که من آن شب در جاده به تماشای ماه به آسمان نگاه می کردم، ولی در گوشه ای از وطنم در سلولی کوچک مردانی بزرگ برای دیدن ماه باید از پنجره آهنی بالا بروند.

آیا ماه نیز این را فهمیده بود که آن شب چنین عشوه گری می کرد. من و ماها روزشماری می کنیم برای روزی که دیگر زندان نباشد دیگرمردان و زنان شجاع اسیر دیوارها نباشند و دیگر کسی درخفقان آزادی را صدا نزند.

یکی از مادران پارک لاله
http://www.mpliran.com/2011/12/blog-post_15.html

دیدار با خانواده آسا و توکلی

دیدار با خانواده آسا و توکلی

جمعي از مادران پارك لاله در آستانه 16 آذر به ديدار خانواده دانشجوي شهيد كيانوش آسا و دانشجوي زنداني
مجيد توكلي رفتند.

16 آذر يادآور خاطره دانشجوياني است كه از سال 32 تاكنون براي رسيدن به آزادي كه به كيميايي در اين سرزمين بدل شده تلاش مي كنند – اگرچه در طول بيش از نيم قرن مبارزه عملكردها متفاوت بوده ولي تمامي آنان از يك تبار بوده و هستند – از تبار آزاديخواهان اين سرزمين .
در آستانه اين روز جمعي از مادران به ديدار خانواده شهيد كيانوش آسا رفتند و ضمن دلجوئي از اين خانواده زجر ديده جوياي احوال اعضاي خانواده شدند، در اين ديدار مادران از بازداشت چند روزه عزيز دانشور آسا – برادر كيانوش آسا- اظهار تاسف كرده و از به خطر افتادن امنيت ملي با رد و بدل شدن يك پيام كوتاه و يا خطور يك فكر يا شعر به مخيله يك هم وطن اعلام تعجب نموده كه چگونه باعث مشوش شدن اذهان رهبران نظام گشته، سبب مي شود تا قوه قضائيه به صورت ضرب الاجلي وارد شده و كار به زندان و حبس مي كشد و اين در حالي است كه مسببان و عاملان اختلاس هاي چند هزار ميلياردي كه اقتصاد مملكت را به نابودي كشانده و مي كشند فقط با يك عذرخواهي ساده حتي بر سر پست هاي خود ابقا مي گردند و از رسانه ها خواسته مي شود تا قضيه را كش ندهند تا هر چه زودتر مسئله فراموش شود و باز در همين راستا بر ملا شدن اختلاس هاي تريليوني ديگر در سازمان ها و شركت هاي ديگر مثل سايپا در نطفه خفه مي شود تا اذهان رهبران نظام و آقازاده هايشان كاملا راحت باشد.
اين همه تفاوت در رفتار را قوه قضائيه به راحتي و در كنار هم سازمان دهي مي كند. به ياد مي آوريم كه چگونه بعضي از قضات براي بيچارگاني كه گاه براي پر كردن شكم فرزندان گرسنه خود دست به دزدي هاي ناچيز مي زنند، با چه آرامش و قاطعيتي حكم به قطع دست را صادر مي كنند و اكنون چه راحت دانه درشت هاي بزرگترين اختلاس تاريخ ايران يا بر سر پست خود ابقا مي گردند، يا فراري داده مي شوند و يا اصولا نامي از آنان برده نمي شود.
مادران پارك لاله همچنين به ديدار خانواده مجيد توكلي رفتند، دانشجوئي كه دو سال پيش به دليل سخنراني در مراسم بزرگداشت 16 آذر بازداشت شد.
مادر مجيد توكلي مثل هميشه با روي باز و رحيه اي مثال زدني از مادران استقبال كرد، او كه از بهمن ماه 89 تا كنون از مكالمه تلفني با مجيد نيز محروم است ميگويد من كه به دليل بيماري و خطر پارگي عروق اجازه مسافرت و در نتيجه ملاقات بامجيد را ندارم ده ماهي است كه حتي صداي مجيد را هم نمي شنوم. او در ادامه صحبت هايش مي گويد معمولا برادر بزرگ مجيد به ملاقات او مي رود و از او برايم خبر مي آورد ولي دو ماه است كه به دليل آسيب ديدگي پايش او نيز نمي تواند به ملاقات برود و من فقط از طريق خانواده دوستان هم بند مجيد كه محبت مي كنند و از مجيد برايم خبر مي دهند از حال پسرم خبر مي شوم.
مادر مجيد مي گويد چند ماه پيش، پس از ديدار مادران پارك لاله و به دنبال آن خانواده آقاي تاج زاده و جمعي از اساتيد، اطلاعات به خانه ما ريخت و تمامي اثاث خانه را زير و رو كرد و قسمتي ديگر از كتاب ها وسي دي هاي فرزندانم را با خود برد. مي گويد كيف سامسونتي بود كه رمزش را ما نمي دانستيم، آن ها با پيچ گوشتي و با تلاش زياد بازش كردند به آن ها گفتم: هان خودش است، هرچه مي خواستيددرآن هست، آن را با خود ببريد كه كلي مدرك پيدا كرديد. آن را با خود بردند در حالي كه شامل سي دي زبان و سي دي هاي آموزشي بود كه متعلق به مغازه پسرم بود.
او در ادامه مي گويد وقتي به آن ها معترض شدم كه از جان ما چه مي خواهيد؟ ديگر چه باقي مانده كه نبرده باشيد؟ چرا سالي دو بار خانه ام را زير و رو مي كنيد؟ ومن تايك هفته بعد با اين همه بيماري بايد درگير مرتب كردن خانه ام باشم، آن ها تهديدم كردند كه بار ديگرسر و كارت با قوه قضائيه است و من باخنده جواب دادم كه قوه قضائيه با من چه مي كند كه من بايستي بترسم مثلا من بايد از زنداني شدن و يا اعدم بترسم؟ مادر مجيد مي گويد آنان از من خواستند تا تعهد دهم ديگر ياران و دوستداران مجيد را به خانه راه ندهم ولي من زير بار نرفتم و گفتم در خانه من به روي همه كساني كه براي هم دردي و هم راهي مي آيند باز است و من از ديدنشان خوشحال مي شوم. چرا كه خوب مي دانم مجيد را من به دنيا آوردم ولي او متعلق به همه مردم ايران است.
او هم چنين گفت من براي پيگيري كار پسرم ممكن است تا روزي چند بار به زندان و يا دادستاني زنگ بزنم. به آن ها مي گويم من حق دارم هر دو هفته يك بار 20 دقيقه با مجيد ملاقات كنم حال كه من از اين فرصت محرومم حداقل اجازه دهيد تا مجيد هفته اي 10 دقيقه با من تلفني صحبت كند
مادر مجيد مي گويد بازجويان با من تماس مي گيرند و مي گويند چرا تو به جاي اسم و فاميل خودت دائما خود را مادر مجيد توكلي معرفي مي كني؟ و من در جواب به آن ها گفتم من وصيت كردم اگر قبل از آزادي مجيد مردم روي سنگ قبرم به جاي اسم و فاميل من بنويسند مامان مجيد توكلي.
مادر مجيد اميدوار است تا هر چه زودتر مجيد براي اولين بار به مرخصي بيايد و او بتواند پس از گذشت دو سال او را ببيند، او با بي صبري در انتظار آن روز است.

با آرزوي آزادي همه زندانيان عقيدتي و سياسي از جمله مجيد توكلي و ساير دانشجويان زنداني

گزارش دیدار حامیان مادران پارک لاله در آلمان با آقای احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران

گزارش دیدار حامیان مادران پارک لاله در آلمان با آقای احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران

تعدادی از حامیان مادران پارک لاله به نمایندگی از حامیان مادران پارک لاله در خارج از کشور، یکشنبه 4 دسامبر 2011 (13 آذر 1390) در شهر فرانکفورت آلمان با احمد شهید دیدار و گفتگو کردند.

این مادران ساکن آلمان، اسناد و مدارک و دادنامه های خانواده های جان باختگان سی و سه سال گذشته، زندانیان سیاسی - عقیدتی و مجروحان حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 را تحویل آقای شهید دادند که مشتمل بر 130 صفحه بود.

آقای احمد شهید با رویی گشاده و حوصله ی بسیار، به مطالب توجه کردند و به گفتگو با حامیان مادران پارک لاله پرداختند. آنان نیز با توجه به اسناد و مدارک معتبر که از خانواده های آسیب دیده گان در دست داشتند ، با تاکید بر محرمانه بودن نامه ها به سوالات پاسخ دادند.

مادران بنا بر رسالت خود، هر کدام به شرح بخشی از نقض حقوق بشر در ایران پرداختند. از وضعیت اسف بار زندانیان و جان باختگان و مجروحان و مفقودان، از وضعیت غیرقانونی بازداشتگاه های موقت و زندان ها، از زندانیان عادی که سخنگویی ندارند، از فشارهای وارده بر حامیان مادران عزادار، از بازداشت های غیرقانونی و خودسرانه، از احکام سنگین صادر شده، از عدم اجرای قوانین حق متهم و حق زندانی، از تهدید و زندانی کردن مادران و خانواده ها برای جلوگیری از برگزاری مراسم یادبود در منازل شخصی و در گورستان ها از جمله بهشت زهرا، خاوران و غیرو، از تهدید و زندان مادران و خانواده ها برای جلوگیری از ادامه دادخواهی، از تهدید و زندانی کردن خانواده های مفقود شده برای وادار کردن شان به سکوت، از تهدید و آزار و اذیت مجروحان حوادث اخیر، از اعدام فعالان سیاسی در دهه ی 60 و اعدام های گروهی زندانیان سیاسی بخصوص در سال 67 و دفن در گورهای دسته جمعی، از اعدام زندانیان عادی و اعدام کودکان زیر 18 سال، از احضارها و زندانی کردن های پی در پی زنان، کارگران و دانشجویان و ملیت ها و قومیت های مختلف و اقلیت ها و فرقه های مختلف مذهبی، اقلیت های جنسی در بسیاری از شهرهای ایران و همچنین از ادامه ی آزار و اذیت خانواده های جان باختگان دهه 60 به صورتی مستند با ارائه ی اسناد و مدارک مختلف سخن گفتند.

همچنین حامیان مادران پارک لاله در این دیدار خواهان حضور گزارشگر ویژه در ترکیه و کردستان عراق برای ملاقات با قربانیان نقض حقوق بشر ایرانی و گفتگوی مستقیم و رو در رو با آنان شدند.

در پایان فیلمی کوتاه از صدای دادخواهی مادر بهکیش که 5 تن از فرزندان و دامادش را در دهه ی شصت کشته شده اند ، پخش شد. این مادر زخم خورده ، سازمان ملل را خطاب قرار داده بود که چرا صدایش را نمی شنوند و هیچ نمی گویند.

همه حاضرین از جمله آقای شهید به شدت تحت تاثیر صدای اعتراض این مادر 90 ساله ولی استوار قرار گرفتند و درخواست تحویل فیلم سخنان مادر بهکیش و ادامه ی ارتباط متقابل شدند.

حامیان مادران پارک لاله آلمان
به نمایندگی از حامیان مادران پارک لاله در خارج از کشور
http://www.mpliran.com/2011/12/blog-post.html

گزارش برنامه حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند ، به مناسبت روز جهانی حقوق بشر

گزارش برنامه حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند ، به مناسبت روز جهانی حقوق بشر

به مناسبت ۱۰ دسامبر ۲۰۱۱، روز جهانی حقوق بشر، به دعوت سازمان عفو ​​بین الملل و خانه فرهنگی تارانتا بابو، حامیان مادران پارک لاله در شهر دورتموند با بر پایی میز اطلاع رسانی و نمایشگاه عکس و جمع آوری امضاء علیه اعدام، در برنامه ادبی که با روخوانی از آثار لیو شیائوبو برنده جایزه صلح نوبل ۲۰۱۰ بر گزار شد، شرکت داشتند .
در شروع برنامه پیام و اعلام همبستگی خانم شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل، در جهت آزادی فوری نویسنده، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی لیو شیائوبو خوانده شد و در ادامه برنامه به وسیله هنرمندان مختلف تاتر قطعات مختلفی از آثار او و در مورد زندگیش به همراه موزیک زنده خوانده شد .
لیو شیائوبو، اولین شهروند چینی بوده است که جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. او در دسامبر ۲۰۰۹ به اتهام تلاش برای تضعیف دولت چین بازداشت و به ۱۱ سال زندان محکوم شد و هنوز در زندان بسر می برد .

در طی برنامه نماینده سازمان عفو ​​بین الملل، شرح کاملی از علت به وجود آمدن مادران پارک لاله و خواسته های آنان و فعالیت های حامیان مادران در خارج از کشور برای حاضران داد .

استقبال از این برنامه در شهر دورتموند، بسیار خوب بود و با شرکت جوانان در قسمت پرسش و پاسخ ، و با توضیحات کامل حامیان مادران پارک لاله ، در موارد مختلف نقض حقوق بشر در ایران و شرایط زندانیان سیاسی در زندان های رژیم جمهوری اسلامی ، دانشجویان و روز ۱۶ آذر و مبارزات آنان در احقاق حقوق طبیعی خود، در مورد فعالان جنبش زنان، وکلا، روزنامه نگاران و هنرمندان که زیر فشار مستقیم هر روزه رژیم جمهوری اسلامی قرار دارند، در مورد مادران پارک لاله و حامیان آنان خانم ها لیلا سیف اللهی و ژیلا کرمزاده مکوندی که به جرم انسان بودن و همدردی در معرض خطر اجرای حکم ناعادلانه زندان میباشند، در مورد منصوره بهکیش یکی دیگر از حامیان مادران پارک لاله که خواهر- شوهرخواهر و ۴ برادرش در دهه ۶۰ به جرم فعالیتهای سیاسی به قتل رسیدند و ۴ دی ماه باید به دادگاه برود و ..........قدم دیگری در جهت رساندن صدای داد خواهی مادران پارک لاله در جهان بر داشته شد .

زنده باد صلح و آزادی
حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند

گزارش تصویری برنامه حامیان مادران پارک لاله، به مناسبت روز جهانی حقوق بشر در دورتموند
http://www.facebook.com/#!/media/set/?set=a.303759212990095.78923.100000680559971&type=3

روز جهانی حقوق بشر- دورتموند

روز جهانی حقوق بشر- دورتموند

در آستانه روز جهانی حقوق بشر دهم دسامبر ۲۰۱۰، به دعوت سازمان عفو ​​بین الملل دورتموند و خانه فرهنگی تارانتا بابو، برنامه ادبی با روخوانی از آثار لیو شیائوبو برنده جایزه صلح نوبل ۲۰۱۰، بر گزار خواهد شد . لیو شیائوبو نویسنده، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی، اولین شهروند چینی بود که جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. او در دسامبر ۲۰۰۹ به اتهام تلاش برای تضعیف دولت چین بازداشت و به ۱۱ سال زندان محکوم شد و هنوز در زندان بسر می برد .

سازمان عفو بين‌الملل یکی از سازمان هایی است که تا به حال، گزارش‌های متعددی از موارد نقض حقوق بشر در ايران منتشر کرده است و در این زمینه تا به حال اقداماتی بسیار جدی انجام داده است و در این برنامه نیز با دعوت از حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند، با بر پایی میز اطلاع رسانی و نمایشگاه عکس و جمع آوری امضاء علیه اعدام، توجه همگان را به قوانين جمهوری اسلامی که با موازين حقوق بشر در تناقض است، جلب خواهد کرد .

ما حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند در روز جهانی حقوق بشر، خواستار رعایت قوانین حقوق بشر در ایران گشته و درهمبستگی با مادران جان باختگان ۳۳ سال گذشته در ایران خواستارآزادی همه زندانیان سیاسی-عقیدتی و لغو احکام اعدام می باشیم و تا محاکمه علنی همه آمران و عاملان جنایات ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی، در رساندن صدای داد خواهی زنان، مادران و خانواده های داغدیده و آسیب دیده لحظه ای دست از فعالیت های خود بر نخواهیم داشت.

زنده باد صلح و آزادی
حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند
زمان : جمعه نهم دسامبر ۲۰۱۱ ، ساعت ۱۹.۳۰
مکان : خانه فرهنگی تارانتا بابو- خیابان هومبولد ( پشت بیمارستان شهر)- پلاک ۴۴
Kulturhaus Taranta Babu, Humboldstraße 44 Ecke Amalienstraße-44137 Dortmund

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

فراخوان مشترک ۱۰ دسامبر ۲۰۱۱ از سوی نهادهای ایرانی در سراسر جهان

فراخوان همیاری جهانی به مناسبت روز جهانی حقوق بشر

سه شنبه ۱ آذر ۱۳۹۰ - ۲۲ نوامبر ۲۰۱۱

منشور جهانی حقوق بشر که در ۱۰ دسامبر سال ۱۹۴۸ در سازمان نوبنیاد ملل متحد تصویب شد، دستاوردی جهانی و متعلق به همه افراد، فرهنگ ها و ملت ها است. در سال های بعد، با تصویب پیمان نامه هایی مانند: پیمان های حقوق زنان، حقوق کودکان و پیمان های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، بر ابعاد و وسعت پوشش این منشور حقوق انسانی افزوده شد. احکام عمومی و انسانی این پیمان ها می باید از سوی دولت های امضاکننده در جهان مورد پذیرش و احترام باشند. همه دولت ها با نهادینه کردن و تصویب این پیمان ها در قوانین اساسی و مدنی خود و نیز با تدوین سیاست های برنامه ریزی شده، باید به اجرای آن ها که هیچ کدام بر دیگری برتری ندارند و از همدیگر تفکیک ناپذیرند، متعهد شوند.
ایران در شمار نخستین اعضای سازمان ملل متحد است و اولین منشور حقوق بشر را در فروردین ماه ۱۳۲۷ امضا کرده و متعهد شد که به اصول این پیمان وفادار باشد. پذیرش رسمی کلیت منشورهای مصوبه در اردیبهشت سال ۱۳۵۴، دولت وقت ایران را به اجرای اصول آن متعهد ساخت. اما در آن زمان محتوای این منشورها، به طور کامل در عمل اجرا نشد. جمهوری اسلامی نیز بعد از استقرار خود تلویحا این سندها را پذیرفته است اما آن ها را رعایت نمی کند.

جمهوری اسلامی با تکیه بر قانون اساسی غیر دموکراتیک و تبعیض گرایانه و دیگر قوانین ایران، در طی سی و سه سال، با سرکوب مطالبات بخش‌های عظیمی از مردم چون زنان، کودکان، دانشجویان، کارگران، اقلیت های قومی و مذهبی، زندگی را در جامعه ایران به یک جهنم تبدیل کرده است. جمهوری اسلامی با زیرپای نهادن احکام گوناگون اعلامیه جهانی حقوق بشر، هزاران نفر را کشته و هزاران تن دیگر را به بهانه های گوناگون به بند کشیده است. با توجه و استناد به این قوانین؛ احکام جزائی جمهوری اسلامی از خشن ترین و غیرانسانی ترین احکام جزائی دنیا است.

به دنبال نقض دائم و مکرر منشور جهانی حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی و به دلیل بگیر و ببندها، اعدام های متعدد، به ویژه پس از اعتراضات مردمی به تقلبات انتخاباتی سال ۸۸، ،سازمان های حقوق بشری و ارگان های سیاسی بین‌المللی آقای احمد شهید را به عنوان نماینده خود برای تحقیق و بررسی وضیعت حقوق بشر در ایران انتخاب کردند. در طی این مدت، جمهوری اسلامی با عدم صدور روادید، مانع سفر ایشان به ایران شده است.

در گزارش ایشان مانند سایر گزارش های مشابه، بر ادامه نقض آشکار حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی ایران، از جمله به دستگیری های غیر قانونی، سخت‌گیری ها برای کارگران، زنان، حقوق دانان، روزنامه نگاران، دانشجویان، معتقدین به سایر ادیان، دگر اندیشان، اقوام ایرانی، فعالین حقوق بشری و مدنی، بار دیگر تاکید شده است.

ما، بخشی از نهادهای حقوق بشری و دموکراتیک ایرانیان خارج از کشور، با تعهد خود به رعایت بیانیه های جهانی حقوق بشر به عنوان دستاوردی برای بشریت و حفظ کرامت انسانی، این روز جهانی را گرامی می داریم.

ما از همه کنشگران مدنی و حقوق بشری دعوت می کنیم که همراه با ما از سوم تا یازدهم ماه دسامبر۲۰۱۱ را برای خواسته های زیر، هفته دفاع از حقوق بشر اعلام کنند. درطی این هفته، با برگزاری حرکت هایی مانند گردهمایی، راه پیمایی، اجرای کنسرت، برگزاری نمایشگاه و کارهای ابتکاری دیگری می توان گام دیگری در گسترش و تعمیق حقوق انسانی در ایران و جهان برداشت.

۱ ـ نهادینه شدن، قانونی شدن و اجرای همه ی پیمان های جهانی حقوق بشر در ایران
۲ ـ آزادی بدون قید شرط تمامی زندانیان سیاسی - عقیدتی
۳ ـ لغو اعدام وشکنجه
۴ ـ پایان دادن به هرگونه تبعیض جنسی و نقض آشکار حقوق زنان

از همه رهبران سیاسی و شخصیت های برجسته فرهنگی و اجتماعی و همچنین از تمامی شهروندان در سراسر جهان می خواهیم تا رهبران جمهوری اسلامی را که مسئول پیگرد، زندان، شکنجه، تجاوز، اعدام، سنگسار، برخورد خشونت آمیز به راه پیمایی های غیر خشونت آمیز مردم ایران و به بند کشیدن دانشجویان، زنان، روزنامه نگاران، کارگران، وکلا، دراویش، دگراندیشان و غیرقانونی کردن همه نهادهای مدنی و سندیکایی در ایران هستند، محکوم کنند.

سازمان ملل متحد و نهاد های حقوق بشری وابسته به آن، باید هر چه زودتر دست به اقدام زنند و جمهوری اسلامی ایران را به پذیرش آقای احمد شهید و امکان بازدید ایشان از زندانیان سیاسی، عقیدتی و وضیعت عمومی حقوق بشر در ایران وادار کنند.

نام نهادهای برگزار کننده:

1. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران
2. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ لس آنجلس
3. انجمن پویا ـ کلن
4. انجمن حقوق بشر و دمکراسی هامبورگ
5. انجمن سکولار دموکراسی ـ اورنج کانتی
6. جامعه دفاع آز حقوق بشر در ایران - جنوب کالیفرنیا
7. جامعه ی دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ایران ـ سوئد
8. جمعیت دفاع از مبارزات دمکراتیک مردم ایران ـ کلن
9. ‫جمعیت دفاع از حقوق مردم ایران در اتریش
10. جوانان و دانشجویان موج سبز ـ کلن
11. حامیان مادران پارک لاله ایران ـ هامبورگ
12. حامیان مادران پارک لاله ـ کلن
13. حامیان مادران پارک لاله ـ لس آنجلس/ ولی
14. حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند
15. حقوق بشر در ایران ـ اورلاندو ـ فلوریدا
16. خانه همبستگی مهر ـ کلن
17. سکولار دموکراسی برای ایران- شیکاگو – آمریکا
18. شبکه ملی همبستگی ایرانیان فرزنو - کالیفرنیا
19. کانون ایران آزاد
20. کانون فرهنگی، حقوق بشری سیمرغ ـ دورتموند
21. کانون فرهنگی‌ نگاه – شهراسن ـ آلمان
22. کانون فرهنگی هنری پگاه ـ وی پرتال ـ آلمان
23. کانون گفت و گو ـ ونکوور ـ کانادا
24. کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی ـ پاریس
25. کمیته ی دفاع از حقوق بشر در ایران ـ اتریش
26. مدافعان حقوق بشر برای ایران اورلاندو ـ فلوریدا – آمریکا

نام نهادهای پشتیبان:
1. اتحاد برای ایران ـ بلژیک
2. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران - اورنج کانتی
3. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران – واشنگتن دی سی
4. انجمن تئاترایران و آلمان
5. انجمن زنان ایرانی ـ مونترال ـ کانادا
6. انجمن سبلان تولوز ـ فرانسه
7. انجمن فرهنگی بیان ـ بلژیک
8. انجمن مهرگان ـ گوتنبرگ
9. انجمن همبستگی ایرانیان - دالاس
10. بنیاد اسماعیل خویی آتلانتا - امریکا
11. پایگاه اطلاع رسانی سید حسین کاظمینی بروجردی
12. پشتیبانان دموکراسی و آزادی برای ایران - آتلانتا - امریکا
13. حامیان مادران پارک لاله ایران در وین ـ اتریش
14. دانشجویان سبز برمن
15. سکولار دموکراسی برای ایران - واشنگتن دی سی
16. فدراسیون اروپرس
17. کانون گفتگو و بحث آزاد ـ نیویورک ـ آمریکا
18. کمپین حامیان سید حسین کاظمینی بروجردی
19. مادران صلح مونترال
20. مونیخ همیار ایران
21. همایش ایرانیان هامبورگ
22. هیئت تحریریه سایت «آذربایجان»

با درود. امضاها هنوز جمعآوری می شوند. انتشار نهائی در 10 دسامبر بروز خواهد شد. با تشکر و سپاس از همکاری

برای همکاری، حمایت و تماس با ما لطفن از آدرس زیر استفاده کنید:
‏‫free.iran.for.all.iranians@gmail.com‬‍

روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان- دورتموند

روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان- دورتموند

به مناسبت ۲۵ نوامبر۲۰۱۱، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، سازمان عفو ​​بین الملل، گروه همبستگی با مردم ، گروه زنان کوراج و حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند در گرامیداشت یاد خواهران میرابل، خواهران مبارز و شجاع دومینیکنی که در سال ۱۹۶۰ به دست ماموران دیکتاتورعصر، رافائل ترو جیلو بعد از تجاوز و شکنجه بی رحمانه به قتل رسیدند، به یاد همه زنان و مادران داغدیده و آسیب دیده که دیگر در میان ما نیستند و علیه هر گونه خشونت بر زنان در سراسر جهان اکسیون مشترکی در دورتموند برگزار کردند .

در این برنامه، حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند به همراهی سازمان عفو ​​بین الملل، در حمایت از تمامی زندانیان سیاسی -عقیدتی در ایران و به خصوص زندانیان سیاسی زن، در اعتراض به حکم سه سال زندان و ممنوع ‌الخروجی وبلاگ‌ نويس ، فعال کمپین یک میلیون امضاء و فعال حقوق زنان فرشته شیرازی ، که از ۴ سپتامبر ۲۰۱۱ با تحمل شرایط بسیار سخت در زندان به سر می برد، با نوشتن نامه به مقامات مسول در ایران و جمع آوری تعداد زیادی امضاء ، خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط او شدند .
در دادگاه اتهامات وارده به فرشته شیرازی، توهين به مسئولان نظام، تبليغ عليه نظام و تشويش اذهان عمومی عنوان شده است .

برنامه تجمع و همبستگی چهار گروه مختلف به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در اعتراض به تبعیض جنسیتی، جداسازی جنسی، قاچاق زنان، سنگسار و بطور کلی اعمال هر گونه خشونت بر زنان در سراسر جهان، در دورتموند با استقبال بسیار خوب شهروندان و با خواندن سرودها و رقص های دسته جمعی و پخش اعلامیه ها و خواسته های مختلف با موفقیت برگزار گردید .

حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند درهمبستگی با مادران جان باختگان ۳۳ سال گذشته در ایران خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو احکام اعدام می باشند و تا محاکمه علنی همه آمران و عاملان جنایات ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی، به داد خواهی خود ادامه خواهند داد .

زنده باد جنبش و همبستگی سراسری همه زنان آزادیخواه جهان
حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند

گزارش صوتی تجمع ۲۵ نوامبر ۲۰۱۱ - دورتموند
http://radioneda.wordpress.com/2011/11/25/rn-317/
گفتگوي راديو ندا با سيمين بهبهاني در باره خطر جنگ و خشونت عليه زنان
http://radioneda.wordpress.com/2011/11/26/rn-319/
گزارش تصویری تجمع ۲۵ نوامبر ۲۰۱۱ - دورتموند

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.295450157154334.77781.100000680559971&type=1&l=0c83053ba7

فراخوان سراسری مادران پارک لاله ایران و حامیان آنان در خارج از کشور به مناسبت 25 نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

فراخوان سراسری مادران پارک لاله ایران و حامیان آنان در خارج از کشور به مناسبت 25 نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را به روز دفاع از زندانیان سیاسی- عقیدتی زن در ایران تبدیل کنیم!

بیست و پنج نوامبر روز جهانی رفع تمامی اشکال خشونت علیه زنان شناخته شده است. انتخاب این روز برای یادآوری فاجعهای است که نمونههای آن بارها در تاریخ ایران و جهان تکرار شده است و برای جلوگیری از تکرار آن باید تلاش کنیم. در این روز آدم ربایی، تجاوز و قتل سه زن به بیرحمانهترین شکل ممکن در سال 1960 به دست سربازان تروجیلو، دیکتاتور جمهوری دومینیکن به وقوع پیوست. این سه خواهر بهنامهای، پاتری، مینروا و ماریا ترزا میرابل، در منطقهای اطراف سانتیاگو در جمهوری دومینیکن، همراه با همسران خود در پشتیبانی از گروه (جنبش ۱۴ ژوئن) علیه حکومت دیکتاتوری رافائل تروجیلو مبارزه میکردند.

اینک خواهران میرابل "خواهران پروانه" در جهان به عنوان یکی از نمادهای مقاومت در برابر دیکتاتوری شناخته شدهاند. نخست در سال 1981 روز 25 نوامبر، سالروز قتل «خواهران میرابل»، بهوسیله فمینیستهای آمریکای لاتین، بهعنوان روز مقابله با خشونت علیه زنان انتخاب شد و سالها بعد مجمع عمومی سازمان ملل در تاريخ 17 دسامبر 1999 طی قطعنامه ای تعيين روز 25 نوامبر به عنوان "روز جهانی مقابله با خشونت عليه زنان " را تصويب نمود.

خشونت مضاعف علیه زنان در کنار خشونت ساختاری استثمار، هر روز ابعاد گسترده خود را به اشکال متنوع نشان میدهد؛ تجاوزهای دستهجمعی به زنان در کشورهایی مانند افغانستان، عراق، کنگو، سومالی، بوسنی و ... قاچاق زنان، مهاجرت اجباری، ترور دولتی و آزار و اذیتهای سیاسی، عقیدتی و دینی، از جمله دستگیری و قتل مبارزان مقاوم زن در جهان.

در ایران، در جامعهای که نیمی از جمعیت خود را به عنوان انسان رسما و قانونا به رسمیت نمی شناسد، تبعیض جنسیتی و جداسازی جنسی از ظریفترین و فراگیرترین شکلهای خشونت علیه زنان بشمار می رود.

سنگسار که عمده قربانیان آنرا زنان تشکیل میدهند، تجاوز، تهدید و تحقیرهای جنسی در زندانها، قتل های ناموسی، ختنه دختران، خرید و فروش زنان و دختران، چند همسری، رواج فحشا تحت عنوان شرعی صیغه، قوانین غیر عادلانه ارث، شهادت، حق طلاق و حضانت فرزند، دستمزد های نابرابر در مقابل کار یکسان، حجاب اجباری... همه و همه تنها بخشهایی از تبعیضهایی است که هر روزه بر زنان ایران تحمیل میکنند.

زندان، شکنجه، تحقیر، تجاوز و کشتار زنان در ایران کم نبوده است. زنان علاوه بر اینکه بایستی به عنوان یک زندانی مقاومت نشان دهند، بایستی به وسطه زن بودن مشکلات عدیده ای را تحمل کنند و زیر بار تحقیرهای بازجو، جامعه و خانواده خرد نشوند. کشتار زنان و مادران باردار؛ تجاوز به دخترکان باکره قبل از اعدام؛ زندانی کردن زنان به همراه فرزندانشان؛ وادار کردن زنان به رعایت حجاب اسلامی؛ شکنجه های قرون وسطایی در تابوتها؛ شکنجه های روانی برای ایجاد فضای گناه آلود و توابسازی؛ شستشوی مغزی با ایجاد عذاب وجدان برای دوری از خانواده؛ وادار کردن زنان به پذیرش ارتباط جنسی با بازجو؛ در انزوا قرار دادن زندانی و مهیا کردن شرایطی برای خودکشی؛ شکنجه زنان و مادران برای گرفتن اطلاعات در مورد خانوادهشان و در نهایت کشتار در خیابانها. این نمونهها در طول حاکمیت جمهوری اسلامی تداوم داشته است و زنان را به وحشیانه ترین شکل ممکن در زندان و بیرون زندان تحقیر کرده، شکنجه داده و کشتهاند. از جمله: زهرا کاظمی، زهرا بنی یعقوب، شیرین علمهولی، پروانه فروهر، ترانه موسوی، ندا آقا سلطان، شبنم سهرابی، هاله سحابی و ....

زنان ما علاوه بر نداشتن حقوق مساوی انسانی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و مدنی، برای دفاع از حقوق طبیعی خود نیز دستگیر و زندانی میشوند.

فعالان جنبش زنان، وکلا، روزنامهنگاران و هنرمندان زیر فشار مستقیم هر روزه رژیم زنستیز جمهوری اسلامی قرار دارند، و در حال حاضر تعداد بسیاری از زنان فعال ایران، از جمله:
نسرین ستوده، بهاره هدایت، مهدیه گلرو، زینب جلالیان، فریبا کمالآبادی، مهوش ثابت، فرشته شیرازی، عالیه اقدام دوست، محبوبه کرمی و ده ها تن دیگر در زندان ها، در بد ترین شرایط غیر انسانی و ضدحقوق بشری به سرمی برند.

از جمله مادران پارک لاله، مادران خاوران، خانوادههای جانباختگان و حامیان آنان نیز همواره مورد اذیت و آزار و بی حرمتی و ضرب و شتم قرار میگیرند و فقط به جرم دادخواهی، حمایت و همدردی، دستگیر و زندانی می شوند و تعدادی از آنان با گذاشتن وثیقه های سنگین و کمرشکن، برای محدود زمانی آزاد می گردند، ولی هر آن در خطر جدی بر گرداندن به زندان می باشند .

هماکنون نیز دو تن از حامیان مادران عزدار، به نامهای لیلا سیفاللهی و ژیلا کرمزاده مکوندی به جرم انسان بودن و همدردی در معرض خطر اجرای حکم ناعادلانه زندان میباشند. آنها در سال 1388 چندین بار دستگیر و در آخرین بازداشت 34 روز زندان بودند و هر یک با کفالت 50 میلیون تومانی آزاد شدند و در دادگاه بدوی به 4 سال زندان تعزیری و در دادگاه تجدید نظر به 2 سال زندان تعزیری و 2 سال تعلیقی که تا 5 سال قابل اجراست، محکوم شدهاند. آنها طی اخطاری که در نیمه آبان سال 1390 برای ضامنهایشان ارسال شده، باید طی 20 روز خود را به زندان اوین معرفی کنند.

منصوره بهکیش یکی دیگر از حامیان مادران عزادار که خواهر- شوهرخواهر و 4 برادرش در دهه 60 به جرم فعالیتهای سیاسی به قتل رسانده و اعدام کردهاند؛ بارها به جرم دادخواهی بازخواست، تهدید و بازداشت شده است. او در سال 1388 از کار برکنار و از 26 اسفند همانسال پاسپورتاش در فرودگاه ضبط و تا کنون ممنوع الخروج است. او در آخرین بازداشت یک ماه در زندان بود و با کفالت آزاد و در 4 دیماه 1390 دادگاه او در شعبه 15 برگزار خواهد شد.

اکرم نقابی یکی دیگر از حامیان مادران عزادار که بارها به جرم دادخواهی دستگیر و در آخرین بازداشت 2 ماه زندان بود که با کفالت آزاد و دادگاه او در 9 آبان 1390 برگزار شد و هنوز بلاتکلیف است. سعید زینالی(پسر وی) در 23 تیر 1378 در منزل بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شده و تا کنون هیچ پاسخی مبنی بر زنده بودن یا کشته شدن وی به خانواده نداده اند.

همچنین تعدادی دیگر از حامیان مادران عزادار به جرم همدردی، وضعیتی مشابه افراد فوق دارند و در انتظار دادگاه به سر میبرند.

ما حامیان مادران پارک لاله، با همه زنان شجاع و مبارز ایران و جهان ابراز همبستگی می کنیم و هر گونه خشونت علیه زنان را خشونت علیه بشریت دانسته و بهشدت محکوم می کنیم .

ما حامیان مادران پارک لاله، خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی - عقیدتی بخصوص زندانیان زن هستیم. ما خواهان لغو احکام جاری در دادگاهها و رفع هر گونه خشونت علیه زنان در ایران می باشیم .

مادران پارک لاله، صدای دادخواهی مادران جان باختگان 33 سال گذشته در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی در ایران می باشند که خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو مجازات اعدام بوده و تا محاکمه علنی و عادلانه همه آمران و عاملان جنایات صورت گرفته، به دادخواهی خود ادامه خواهند داد.

با اتحاد و سازماندهی گسترده و یکپارچه، جنبش زنان مبارز در سراسر جهان را تبدیل به یک نیروی پیشرو علیه خشونت بر زنان سراسر جهان کنیم.

مادران پارک لاله ایران
حامیان مادران پارک لاله ایران- اسلو
حامیان مادران پارک لاله ایران - ایتالیا
حامیان مادران پارک لاله ایران- دورتموند
حامیان مادران پارک لاله ایران- فرانکفورت
حامیان مادران پارک لاله ایران- کلن
حامیان مادران پارک لاله- لوس آنجلس/ ولی
حامیان مادران پارک لاله ایران - وین
حامیان مادران پارک لاله ایران- هامبورگ
حامیان مادران پارک لاله ایران- نورنبرگ
حامیان مادران پارک لاله ایران- ژنو

روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان با حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند و سازمان عفو ​​بین الملل و گروه زنان کوراج در دورتموند

روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان با حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند و سازمان عفو ​​بین الملل و گروه زنان کوراج در دورتموند

به مناسبت ۲۵ نوامبر۲۰۱۱، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند و سازمان عفو ​​بین الملل شاخه دورتموند و گروه زنان کوراج، در گرامیداشت یاد خواهران میرابل، خواهران مبارز و شجاع دومینیکنی که در سال ۱۹۶۰ به دست ماموران دیکتاتور عصر رافائل ترو جیلو، بعد از تجاوز و شکنجه بی رحمانه به قتل رسیدند, و در اعتراض علیه هر گونه خشونت بر زنان در سراسر جهان اکسیون مشترکی در دورتموند برگزار خواهند کرد .

در این برنامه، حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند به همراهی سازمان عفو ​​بین الملل، در حمایت از تمامی زندانیان سیاسی زن در ایران و در اعتراض به حکم سه سال زندان و ممنوع ‌الخروجی وبلاگ‌ نويس ، فعال کمپین یک میلیون امضاء و حقوق زنان فرشته شیرازی ، که از ۴ سپتامبر ۲۰۱۱ با تحمل شرایط بسیار سخت در زندان به سر می برد، با نوشتن نامه به مقامات مسول و پخش آن خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط او خواهند شد .
در دادگاه اتهامات وارده به فرشته شیرازی، توهين به مسئولان نظام، تبليغ عليه نظام و تشويش اذهان عمومی عنوان شده است .

حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند درهمبستگی با مادران جان باختگان ۳۳ سال گذشته در ایران خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو احکام اعدام می باشند و تا محاکمه علنی همه آمران و عاملان جنایات ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی، به داد خواهی خود ادامه خواهند داد .

زنده باد جنبش و همبستگی سراسری همه زنان آزادیخواه جهان
حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند

زمان : جمعه ۲۵ نوامبر ۲۰۱۱- از ساعت ۱۶ تا ۱۷.۳۰
محل : خیابان کاتارینن ، پایین پله ها - روبروی ایستگاه قطار مرکزی - دورتموند/ آلمان

there is still a long way for our voices to be heard

there is still a long way for our voices to be heard

Open letter

From: Mothers of Laleh Park in Iran and their supporters abroad

To : the special rapporteur on human rights situation in Iran, Mr. Ahmad Shaheed;

Regarding to the first report of Human Rights situation in Iran

Dear Sir;

Although we, The Mothers of Laleh Park, Iran (1) and our supporters abroad, thank you for your first report and are glad that once more, the highest international human rights organization is informing the public opinion about the widespread human right abuses by the Islamic Republic, we are sorry that the report has ignored the killing, arrest and imprisonment of numerous freedom lovers by the regime and has failed to reflect the voice of the victims and their helpless mothers and families. These killings and tortures have certainly been the most major and obvious indications of human rights abuse in Iran. It is so sad to see that there is still a long way for our voices to be heard.

Dear Ahmad Shaheed,

After your appointment as the special rapporteur on human rights situation in Iran, a ray of hope filled the hearts of the Iranian mothers. The mothers and families of political and conciseness prisoners and all those killed, executed, kidnapped, injured and tortured during the Islamic Republic, from individual and mass executions of the 80's to the victims of the July 26th, the chain killings and the victims of the mass protests of 2009, were all hoping that at last, after long delay, their voices will finally be heard by the world. They sent you several reports, hoping that you investigate the killings and save the lives of their children. It is painful that there is no mention of any of these in your first report. Of course, we are aware that your report covers only a short and specific period of the Islamic Republic which needs a detailed study and has inflicted a lot of suffering on its own, but how can one stay silent and be doubtful when there is a mountain of evidence for the crimes and injustices committed. Mr. Shaheed,

We ask you to hear the demanding voices of the mothers of Neda Agha Soltan, Sohrab Araabi, Ashkan Sohrabi, Masoud Hashem Zadeh, Mostafa Karim Beigi, Kianoush Asa, the wife of Ali Hsan Pour and the father of Javadi Far and tens and hundreds of other martyrs of the Green movement. How can you be silent about Mrs. Fahimi, mother of Sohrab Araabi, killed during the protests of 2009, who for the last two years, has been urging the international human rights organizations to urge the legal system of the country to investigate how the blood of her son was spilled. There is no mention of this in your report(2).

We ask you to hear the demanding voice of Akram Neghabi(3), the mother of Saied Zinali. In the summer of 1999, her college student son was arrested at home, before family's eyes, and not only they have not receive any news whether he is still alive or dead for the last twelve years, but Mrs. Neghabi and her daughter were jailed for several months. They were released with bail and guarantees and have been subjected to terror and intimidation on a daily basis.

We ask you not ignore the demanding voice of the Mothers of Khavaran. The mothers who have lost their children in the 80's, as a result of individual or mass executions inside and outside the prisons. How can you ignore the mass killing of political prisoners in 1988? All these prisoners have already been sentenced and some even had finished their time, but after the end of Iran-Iraq war, they were sentenced to die in court sessions that took only a couple of minutes long and were limited to asking the prisoners only a few ideological questions and were killed in the most savage way and were buried en masse in ditches in Khavaran cemetery. The mothers of Khavaran and other family members not only have not received any explanation as to why and how their children were killed, but have been subjected to great harassments. Behkish's mother, one of thousand symbols of resistance, has lost five children and son in laws in the 80's, because of their political activities. On top of that, her daughter, Mansoureh Behkish(4), has now been barred from leaving the country, forced out of her work and been arrested several times in Khavaran cemetery and or in the street and after her last arrest, spent one month behind bars and was released without any charges.

We ask you to hear the demanding voices of the mothers and women who came out to the streets and Laleh Park to show support for the mothers and families of those killed. The women that some are not even mothers themselves, but are ready to go to jail in order for the voice of the mothers to be heard. At this time, two of these freedom loving women, Leila Seif Alahi(5) and Jila Karam Zadeh Makondi(6), after months of terror and intimidation while waiting in jail, have been sentenced to four years by a preliminary court.

Dear Mr. Ahmad Shaheed,

Please accept that the scale of human rights abuses in the Islamic Republic of Iran is much more wide spread than what you have pointed out in your first brief report. Ethnic minorities are under immense pressure; a lot of the workers, teachers and students who are in prison, are there only because they defended their professional rights; so many unknown women and men are in prisons only because they think differently; a lot are sent to their executions because of their sexual orientation and a lot of those who are waiting to be executed under the most endurable human conditions, are longing for their voice to be heard also.

It was fully expected that the Islamic Republic uses all its tricks more than before to prevent your team from coming to Iran and investigating its obvious crimes from up close. That is exactly why, While we thank you for your efforts to discover the truth about human rights conditions in Iran, we urge you, even if you have to make a trip and speak directly with the leaders of the country, not to ignore the individual and mass executions during the Islamic republic and make it a priority to investigate the claims of the families of the victims. We, the mothers and families, who ourselves have been the victims of numerous crimes, want the prosecution of those responsible for these killings and crimes in the international court. The people of Iran also expect The United Nations, this highest international human rights organization, to uphold its commitments and openly and without any compromise, reveal all instances of human rights abuse in Iran and make it an agenda to press Iran from above. That is why your team's full and documented report would be highly significant.

Along these lines, The Mothers of Laleh Park, have been trying for the past two years to protest the human rights abuses in Iran and make the world hear the voice of the mourning and suffering mothers. During this time, a lot of them have been arrested for several times, spent months in solitary cells in Evin prison and other temporary jails and been release only with bails and guarantees and are still waiting for their court hearing. A lot of them have been interrogated and intimidated and some had no other choice but to leave the country. The Mothers of Laleh Park have always insisted on their demands and to prove their commitment, they gathered one more time in Laleh Park, bravely and fearlessly, on Saturday, October 22nd. This was also to protest against Mr. Shaheed's incomplete report. In this act of protest, they put forward on question: Where are the rights of those killed and their mothers in Mr. Shaheed's report? The mothers expect the next report shed light on obvious instances of human rights abuses and declare their readiness to reveal the truth about these instances.

Enclosed are mothers detailed and specific claims and we urge you as a sign of respect for the mothers, to hear the voice of the people of Iran and respond to it.

Enclosed are some of the letters written by the victims’ mothers and other family members. There will be additional letters send to you soon. We urge you, as a sign of respect for the mothers, to reflect the voice of the Iranian people to the rest of the world. As long as the plea for justice is not adequately addressed, the files of these crimes shall remain open and will not be subject to the passage of time.

We appreciate your enthusiasm and efforts to meet with families of the victims, as you mentioned in your interviews. Supporters of Mothers at Laleh park request you to meet with our representatives so that we can directly communicate about the situation of these families in Iran.

We also need to remind you that many of these families have requested their letters and identities to be kept secrets due to the life threatening situation in Iran.

The Mothers of Laleh Park, Iran and their supporters abroad

------------------------------------------------------------------------------------------------

1- The “Mothers of Laleh Park” : we are a group of the mothers and family members of those killed and victimized during the Islamic Republic and our demands are as following: 1) End the death penalty in any form. 2) Unconditional release of all political and consciences prisoners. 3) Open and fair trial of those who ordered and carried out the crimes of the Islamic Republic, since its inception.

We, The Mothers of Laleh Park, condemn individual and mass executions; killing and terrorizing ethnic, religious and political minorities; attacking private homes, student dormitories and work places; kidnapping, imprisonment and harassment to prevent free thinking; torture, forced confession, rape and ultimately, ghesas (Islamic form of punishment, based on physical retribution) and stoning. We consider these as crimes. We fight to eliminate crimes and for the happiness of human beings. We struggle to create a society free of war and bloodshed, discrimination and humiliation, safe and humane and therefore oppose revenge and physical elimination. But we believe that in order to prevent further crimes, it is necessary for all those who were directly or indirectly involved in crimes of the Islamic Republic, to be put on an open and fair trial, hold responsible for their inhumane actions and be reasonably sentenced while at the same time, human values are being thought to them. We, the mothers, ask all those who have witnessed the regime's crimes during all these years, to unite with us in our demands. We, ourselves as the victims of violence and discrimination against women, support all anti violence, equality and anti discrimination campaigns and ask all victims of violence to unite with us.

2- Interview with Parvin Fahimi, October 22, in response to the first report of the special rapporteur on human rights situation in Iran. http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YcvvK77dpuc

3- Akram Neghabi: Mother of Saied Zeinali. He was a computer sciences student at The Tehran University and was arrested on July 14, 1999 and was sent to an unknown location. Since then, his family has inquired with all the government agencies, but has not been able to find out if he is still alive or not. She was arrested three times, and was imprisoned for two mounts in her last arrest her last court was held on October 31, 2011

4- Mansoureh Behkish: Her sister, brother in law and four brothers were killed in the 80's. Two of her brothers were executed in the mass executions of 1988. She has been interrogated, intimidated and arrest several times, by the Information Ministry’s interrogators. In her last arrest she was imprisoned for one month and was released on bail. She was informed by her lawyer that she is required to appear at Revolutions Court, presided by judge Salavati, on December 25.

5- Leila Seif alahi and Jila karam Zadeh Makvandi are supporters of The Mothers of Laleh Park and have been arrested and jailed several times since 2009. They have been sentenced to 4 years imprisonment. On November 8, their guarantors were asked to return them to Evin prison within 20 days, otherwise, the bail money would not be returned.

Copied to: Dr. Abdolkarim Lahiji, Vice president of the International Federation of Human Rights (FIDH)

http://www.madaraneparklale.org/2011/11/there-is-still-long-way-for-our-voices.html