۱۳۹۰ آبان ۸, یکشنبه

Trauernde Mütter des Laleh Parks kehren zurück zum Park

Trauernde Mütter des Laleh Parks kehren zurück zum Park

Wir fragen alle Internationalen Nichtregierungsorganisationen, wo in Ahmed Shaheeds Bericht die Geschichte der Opfer der letzten 33 Jahre, die Misshandlungen und Herabsetzungen, denen ihre Mütter und deren Unterstützer ausgesetzt waren, zu finden ist.

An einem der letzten Samstagnachmittage erschienen die Mütter des Lalehparks wieder in ihrem Park und umrundeten in stillem Protest den Aabnama (Brunnen)-Platz, mitten in der überraschten und verblüfften Menschenmenge des Parks. Sie waren an ihren Treffpunkt zurückgekehrt, diesmal nicht in ihrer üblichen schwarzen Kleidung, sondern in vielfarbigen Kleidern. Dadurch wollten sie ihre neue Hoffnung und den wieder aufgelebten Überschwang, den Kampf für ihre Forderungen fortzusetzen, symbolisieren. Sie sind überzeugt, dass sie den schwierigen Weg zur Freiheit fortsetzen müssen, weil die Träume, an die sie so fest glauben, vor ihnen liegen.

Wir, die Mütter des Lalehparks, sind eine repräsentative Gruppe von Müttern und Angehörigen der Ermordeten und Verwundeten während der Regierungszeit des Regimes der Islamischen Republik. Wir fordern Gerechtigkeit für sie, indem wir radikal folgende Forderungen aufstellen:

1)Todesurteile und Hinrichtungen in allen Formen abschaffen

2) Sofortige und bedingungslose Freilassung aller politischen Gewissensgefangenen.

3) Faire und rechtsstaatliche Verfolgung aller Schuldigen an Verbrechen der Islamischen Republik von deren Anfang an.

Wir, die Mütter vom Lalehpark, sehen folgende Handlungen als strafwürdig an:

- Einzel- oder Gruppenhinrichtungen innerhalb von Gefängnissen

- Terror aus religiösen und rassistischen Gründen sowie aus Gründen
der Stammeszugehörigkeit auf der Straße
- Razzien in Häusern von Bürgern, in Studentenwohnheimen oder
am Arbeitsplatz
- Kidnappings, Verhaftungen und Angriffe auf Individuen mit dem Ziel,
die menschliche Kraft zu denken, zu unterdrücken
- Folter, erzwungene Geständnisse
- Vergewaltigung und schließlich Steinigungen -

alle diese Handlungen sehen wir als Verbrechen an.

Und wir kämpfen, um die Wiederholung solcher Verbrechen zu verhindern und um das Wohlergehen unseres Volkes zu schützen. Wir, die Mütter des Lalehparks, haben uns hier wieder versammelt, um unsere alternativen Ansichten zu demonstrieren, um unsere Präsenz zu zeigen mit dem festen Ziel der vollständigen Erfüllung unserer Forderungen.

Der erste Bericht des UN-Sonderbotschafters Ahmed Shaheed kam nach langer Wartezeit heraus. Er zählt eindeutige Menschenrechtsverletzungen im Iran auf. Wir begrüßen sehr, dass der Report gegen die Verletzung der Menschenrechte von vielen freiheitssuchenden Bürgern protestiert. Jedoch bedauern wir, dass wiederum bestimmte unterschiedliche Behandlungen eine Rolle gespielt haben, die trotz aller Lücken und bedeutsamen Unzulänglichkeiten das Erscheinen des Reports ermöglichen. Vorkommnisse der letzten zwei Jahre zum Beispiel, die wahrlich als vollkommen offensichtliche Menschenrechtsverletzungen bezeichnet werden können - wie die Massentötungen von unschuldigen Menschen und die ständigen Belästigungen ihrer Familien - wurden schlichtweg weggelassen.

Herr Shaheed selbst betonte seine Konzentration auf die Vorbereitung eines fairen und genauen Berichts über die Situation der Menschenrechte im Iran. Kann man von Gerechtigkeit reden, wenn er mit keinem Wort in seinem Bericht erwähnt, dass allein in den letzten zwei Jahren zahllose Menschen ermordet, verletzt oder krank gemacht wurden, dass mehrere Menschen in den Selbstmord getrieben wurden, viele ins Gefängnis geworfen wurden, wiederholt und scharf verhört und gefoltert wurden, damit sie falsche Geständnisse machten, oder dass manche sogar vergewaltigt wurden? Kann die Tatsache als gerecht bezeichnet werden, dass die Familien der Ermordeten nicht einmal die Erlaubnis erhalten, ein Begräbnis oder eine Gedenkfeier an ihre toten Kinder zu veranstalten, und dass trotzdem in dem Bericht davon nichts erwähnt wird?
Ist es gerecht, dass die Sicherheitskräfte ständig die Unterstützer der trauernden Mütter fertigmachen, bedrohen, einsperren und wiederholt verhören, deren einzige Schuld es ist, die Menschenwürde und die Menschenrechte der trauernden Mütter zu unterstützen? Gerade jetzt wurden zwei von ihnen, Leila Seifollahi und Jila Karamzadeh-Makvandi, zu vier Jahren Gefängnis verurteilt, aber - leider - haben sie keinen Platz im Bericht des Herrn Shaheed!

Herr Shaheed stellte auch fest, dass er die Stichhaltigkeit aller Fälle von Menschenrechtsverletzungen nur dann bestätigen kann, wenn er direkt mit den offiziellen Vertretern der Islamischen Republik Iran (IRI) darüber spricht! Wir müssen ihn fragen: Wie viele Offizielle der IRI haben jemals in ihren Gesprächen mit der UNO Menschenrechtsverletzungen im Iran zugegeben?! Wir schlagen Herrn Shaheed vor, dass die Offiziellen der IRI nur dann Erlaubnis bekommen, eine Meinung über Menschenrechtsverletzungen im Iran zu äußern, NUR dann, wenn ganz normale Bürgerinnen und Bürger genau so viel Raum erhalten, ihre Sichtweise darüber zu vertreten und sich vollkommen frei verteidigen dürfen.

Die Mütter vom Lalehpark hatten höhere Erwartungen an den UN-Sonderbotschafter bei der Ausübung seines Jobs. Er hätte ihn besser als vorher ausführen sollen, wenn man die jüngsten Entwicklungen im Iran bedenkt und die Wellen für Freiheit und Demokratie, die das Land überfluteten.

Die Mütter hatten in Herrn Shaheeds Bericht wenigstens eine Erwähnung der Morde im Jahr 2009 und eine Unterstützung der Bitten der Familien der Opfer um Gerechtigkeit erwartet.

Diese Mütter hatten wenigstens erwartet, dass die zügellose und erbarmungslose Verletzung der Menschenrechte und die unermessliche Qual und Not, die die Familien der vielen Ermordeten erleiden müssen, erwähnt werden.

Wir, die Mütter vom Lalehpark, erwarten, dass unsere Gerechtigkeit suchenden Stimmen in den künftigen Berichten des UN-Sonderbotschafters gehört werden. Wir erwarten vor allem, dass sich die weit verbreiteten Fälle von Menschenrechtsverletzungen gegen die Familien von Opfern in den letzten 33 Jahren darin wiederspiegeln. Frühere Sonderbotschafter wie Herr Galindo Pohl hatten darüber berichtet, aber leider wurden ihre Berichte beiseite gelegt.
Oktober 27, 2011,

Original in Persisch
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_24.html.

۱۳۹۰ آبان ۷, شنبه

در اعتراض به گزارش گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر ، احمد شهید






گزارش گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند در اعتراض به گزارش گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر ، احمد شهید گروه زنان آلمانی کوراج که از سال ۱۹۹۱ در بیشتر از ۵۰ شهر فعالیت دارند و از گروههای چند ملیتی در آلمان می باشند، آخرین گزارش خود را از کنفرانس بین المللی زنان در کاراکاس - ونزوئلا که در ماه مارس ۲۰۱۱ برگزار گردید ، تحت عنوان :
زنان از مرز ها عبور می کنند، روز جمعه ۲۸ اکتبر
در دورتموند ارائه دادند .
به دعوت کوراج، حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند هم با برپایی میز خبر رسانی ، جمع آوری امضاء علیه احکام اعدام و در اعتراض به گزارش گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر، احمد شهید ، در این گردهمایی شرکت کرده و با مطرح و افشاء کردن نکات مبهم و مطرح نشده در گزارش ایشان این برنامه را همراهی کردند .
استقبال و اعلام همبستگی شرکت کنندگان در این برنامه از فعالیت های مادران پارک لاله و حامیان آنان در جهت رساندن صدای داد خواهی آنان به جوامع حقوقی و بین المللی در سراسر جهان فوق العاده عالی بود .
در این برنامه تصمیم به ادامه کارهای مشترک بین گروه کوراج و حامیان مادران پارک لاله به تصویب رسید .

با امید به همبستگی هر چه بیشتر زنان و تمام آزادی خواهان در جهان
حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند

گزارش صوتی - رادیو ندا

http://radioneda.wordpress.com/2011/10/28/rn-301/

گزارش تصویری برنامه اعتراضی حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.281394128559937.75356.100000680559971&type=3&saved#!/media/set/?set=a.281394128559937.75356.100000680559971&type=1

۱۳۹۰ آبان ۴, چهارشنبه

گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند در اعتراض به گزارش گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر ، احمد شهید

گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند
در اعتراض به گزارش گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر ، احمد شهید

گروه زنان آلمانی کوراج ، که یکی از فعال ترین گروههای اینترناسیونال در آلمان
می باشند، آخرین گزارش خود را از کنفرانس بین المللی زنان در کاراکاس-ونزوئلا
که در ماه مارس ۲۰۱۱ برگزار گردید ، تحت عنوان : زنان از مرز ها عبور می کنند،
روز جمعه ۲۸ اکتبر از ساعت ۱۸ بعد از ظهر در دورتموند ارائه خواهند داد .
به دعوت کوراج، حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند هم با برپایی میز خبر رسانی ،
جمع آوری امضاء علیه احکام اعدام و در اعتراض به گزارش گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر،
احمد شهید ، در این گردهمایی شرکت خواهد داشت.

با امید به همبستگی هر چه بیشتر زنان و تمام آزادی خواهان در جهان
حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند

روز جمعه ۲۸ اکتبر از ساعت ۱۸ بعد از ظهر در دورتموند
آدرس :Dietrich Keuninghaus, Leopoldstr. 50-58 , Dortmund

۱۳۹۰ آبان ۳, سه‌شنبه

Mourning Mothers of Park Laleh, Return to the Park

Mourning Mothers of Park Laleh, Return to the Park

CNN producer note

iReport —
We ask all International Human Rights NGO’s, where in Mr. Ahmed Shaheed’s report, is the story of all the martyrs of the last 33 years and the mistreatment and degradation their mothers and supporters were subjected to?

On another autumn Saturday afternoon, Mothers of Park Laleh showed up in their park and in a silent protest circled the Aabnama (fountain) square, amid the shocked and bewildered crowd present in the park. They had returned to their meeting place this time, not in their usual black outfits, rather dressed in an array of colors symbolizing a renewed hope and rekindled exuberance for continuing the fight for their demands. They know with conviction that they must tread the treacherous road to freedom as the dreams they so strongly believe in, lie ahead.
.
We, the Mothers of Park Laleh, are a [representative] group of mothers and families of those slain or wounded [by and] during the reign of the Islamic Republic regime. It is in seeking justice for them, that we relentlessly make the following demands:
.
1) Abolish death sentence or executions in any and all forms.
.
2) Immediate and unconditional release of all political prisoners of conscience.
.
3) Fair and Just prosecution of all the culprits in the crimes committed by the Islamic Republic from its inception. We, the Mothers of Park Laleh consider the following to be punishable crimes: Individual or group executions inside prisons; Ethnic, tribal and religious terrors on streets; Raiding of citizens’ homes, dormitories or place of work; Kidnappings; Imprisoning and assaulting individuals in order to suppress human thinking power; Torturing; Forced confessions; Rape and ultimately Stoning - all of which we consider to be crimes.
.
And we fight to prevent the reoccurring of such crimes, and to preserve the people’s welfare. It is thus that we the Mothers of Park Laleh have gathered here once again to demonstrate our dissent and to show that we are still here and steadfastly pursuing our demands until their complete fulfillment.
,
After many long months of waiting, the first report by the U.N. special Rapporteur, Mr. Ahmed Shaheed is released, detailing the clear violations of human rights in Iran. Although we are extremely pleased that the report protests the gross abuse of many freedom-seeking citizens’ rights; however it is regrettable that certain discriminations have once again played a role, allowing the report to be published despite all the holes and significant shortcomings. Events of the last two years for instance, that can certainly be counted as the most obvious human rights abuses, such as the mass killing of innocent people and the harassment of their families, were simply omitted from the report.
.
Mr. Shaheed himself had emphasized on the focus of his work, being that of preparing a fair and precise report of the human rights situation in Iran. Is there any justice in the fact that in the last two years alone, countless people have been killed, injured or rendered ill, several committed suicide, many ended up imprisoned, repeatedly and harshly interrogated and tortured in order to give false confessions, or some cases even raped – yet NO mention of them were made in the report? Is there any justice in the fact that the families of the slain are not even allowed to hold a funeral or memorial for their dead children – and yet making NO mention of this in the report?
.
Is there any justice in the security forces’ constant harassing, threatening and imprisoning and repeatedly interrogating the supporters of the mourning mothers whose only guilt is to support the humanity and human rights of grieving mothers? Even now, two of them named Leila Seifollahi and Zhila Karamzadeh-Makvandi are sentenced to 4 years in prison, alas they have NO place in Mr. Shaheed’s report!
.
Mr. Shaheed has also stated that he can only confirm the validity of all the cases of human rights abuses by directly speaking with the officials of Islamic Republic! We must ask him; just how many of the IRI officials have ever confessed to human rights abuses in Iran, in their talks with the U.N. reporters?! We suggest to Mr. Shaheed that the IRI officials can only be allowed to express an opinion about human rights violations, ONLY when ordinary people are given equal space to express ‘their’ take of it and be allowed to freely defend themselves.
.
Mothers of Park Laleh were holding higher expectations from the special UN envoy to perform his job better than ever, this time, considering the recent developments in Iran and the tidal waves of freedom and democracy sweeping the region.
.
The mothers were expecting at least a mention of the Murders in 2009 and the plight of the victims’ families for justice, in Mr. Shaheed’s initial report.
.
These mothers were expecting to see at least a mention of the rampant and relentless violation of human rights over the 33 years of Islamic Republic’s reign and the immeasurable pain and pressure applied to the families of the many who were killed.
.
We, the Mothers of Park Laleh expect to hear our justice-seeking voices echoed in the future series of reports by the special UN Rapporteur. We especially expect to see the reflection of the widespread cases of human rights abuses inflicted on the families of victims in the last 33 years which had briefly been reported -- and filed away -- by previous special reporters such as Mr. Galindwil.

Oct 24, 2011
Original in Farsi
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_24.html.


An open letter by Mothers of Park Laleh (Iran’s Mourning Mothers) to the human rights organisations!

An open letter by Mothers of Park Laleh (Iran’s Mourning Mothers) to the human rights organisations!

24 October 2011 at 14:25 by Neda
Tags: Iran Mourning Mothers

Where do those who had been murdered in the past 33 years and the harassment of their mourning mothers and their supporters stand in Dr Ahmed Shahid’s first report to UN Human Rights Council UN?

In the autumn afternoon of last Saturday, to the surprise of many onlookers, Mourning Mothers of Park Laleh appeared in the park, not in black dress as usual but in colourful costumes and walked round the pool to show their determination and enthusiasm for struggle until their demands are met.

Mothers of Park Laleh ( Mourning Mothers of Iran) issued a statement in which they once again reiterated their determination to pursue:

1- End to death penalty and the killing of humans in any form and for any reason.
2- Release of all political and ideological prisoners from Iran’s prisons.

3- Fair and public trial of those who had committed crimes in the Islamic republic in the past 33 years.

We, Mothers of Park Laleh condemn:

1- Those who had executed prisoners en-masse or individually,

2- Those who had murdered and assassinated ethnic, religious and ideological individuals and groups of minorities

3- Those who had carried out attacks on students dormitories, work places and homes and kidnapped, killed, harassed and detained people.

4- Torture for confessions, rape, stoning and retribution (Ghesas) are crimes and we struggle to eliminate such practices.

5- We, Mothers of Park Laleh have gathered in the Park to tell the world that we still exist and peruse our demands.

Mothers of Park Laleh had waited patiently for months to see the first report of the UN Special Rapporteur on Iran, Dr Shahid. We welcomed the fact that the report contained abuse of human rights of many people but noted with much regret that there were grave shortcomings as well. There were no mentions of the murder of many innocent people in the past two years.

Dr Shahid had emphasised that he aimed to produce a just, accurate and objective report. Is it just not to mention the people who have been murdered or committed suicide, or detained and tortured or those who had been raped? Is it just not to mention that mothers of murdered children are not allowed to commemorate their loved ones? Is it just not to mention those who have supported the Mourning Mothers and are now detained and persecuted and two of the mothers themselves have been sentenced to 4 years term for seeking justice?

Dr Shahid had also announced that only through dialogue with the Islamic Republic authorities he would be able to report on the accurate accounts. We ask him: how many times had the Iranian authorities replied to and accepted responsibility for the abuse of human rights in the past?

We emphasise that the Islamic Republic’s account of abuse of human rights can only be valid on the condition that other people can have the right to speak freely and defend their rights and beliefs as well.

Considering recent developments in the region and the wave of movements for democracy which was inspired by the movement in Iran, Mothers of Park Laleh expected that Dr Shahid plays a more positive role and cross the red lines.

Mothers of Park Laleh expected a mention of the mass murders of 1988 and demand of families for justice in the report.

Mothers of Park Laleh expected and hoped Dr Shahid would mention the extensive abuse of human rights in the past 33 years, especially pressures on the families of the murdered and the imprisoned.

We, Mothers of Park Laleh expect to see our voices reflected in the next report of the Special Rapporteur, especially the grave abuse of human rights in the past which had been mentioned in the previous reports of UN Special Rapporteurs including Mr Galindepaul.

Mothers of Park Laleh (Mourning Mothers of Iran)
20 October 2011

http://blogs.amnesty.org.uk/blogs_entry.asp?eid=7992

حضور مادران در چهلمین روز محسن هاشم زاده

حضور مادران در چهلمین روز محسن هاشم زاده

عکس از آرشیو
حضور حامیان مادران پارک لاله درمراسم چهلمین روز درگذشت محسن هاشم زاده

جمعی از حامیان مادران پارک لاله 29 مهر به مناسبت چهلمین روز درگذشت محسن هاشم زاده، پدر رنج دیده مسعود هاشم زاده به دیدار خانواده او رفته و بر مزار آنان که اکنون در کنار یکدیگر آرمیده اند حضور یافتند.

با این که در بدو ورود با چهره آرام و خندان خانم هاشم زاده روبرو شدیم ولی تکیدگی چهره و غم و اندوه پشت سرهم در آن صورت همیشه مهربان هویدا بود و تاثر و تاسف هر بیننده ای را بر می انگیخت.

مادر مسعود از خاطرات و دردهایش می گفت، از حدود دو سال پیش گفت که پس از شهادت مسعود وقتی از تهران به رشت نقل مکان کردند تا به مزار مسعود نزدیک تر باشند و راحت تر به دیدار او بروند، آنان که برای مرگ مسعود شاکی پرونده محسوب می شدند به دادگستری فراخوانده شدند و گویی نه شاکی بلکه متهم و بدهکار پرونده مرگ مسعود باشند، بایستی به سوالات تند و تلخ قاضی جواب می دادند که به چه دلیل و با چه انگیزه ای از تهران می روند؟ و اگر کسی آن جا می بود و از پرونده اطلاع نداشت گمان می برد آنان متهم این پرونده هستند و قصد فرار از دست قدرتمند قانون را دارند.
وی گفت: از ما آدرس جدید و شماره منزل و موبایل را گرفته و اصرار موکد داشتند که هرگونه تغییر آدرس و یا شماره تلفن را به آنان اطلاع دهیم. از آن زمان بیش از دو سال می گذرد ولی حتی یک بار به منظور پیگیری پرونده قتل مسعود و یا دادن اطلاعات از روند پیگیری پرونده او با ما تماس نگرفته اند. گوش پدر مسعود تا آخرین لحظه به زنگ تلفن بود تا خبر پیگیری پرونده را اعلام کنند و وقت رفتن هم وصیت پیگیری پرونده را از ما داشت.

خانم هاشم زاده گفت سراسر زندگی پدر مسعود با سختی و رنج همراه بود و تنها ثمر زندگیش پسرانش بود که سعی کردیم حداقل فرزندانی سالم و پاک تحویل جامعه دهیم که با قتل ناجوانمردانه مسعود این دست آورد نیز به تاراج رفت. او گفت محسن رفت و من با وظایف مهم و سنگین بر جا ماندم و بر آنم تا پیگیرانه ادامه دهم.

جسم وجانش پرتوان، انتظارش کوتاه و عمرش دراز باد.
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_25.html


۱۳۹۰ آبان ۲, دوشنبه

حضور دوباره مادران در پارک لاله


حضور دوباره مادران در پارک لاله

مادران و خانواده های داغدار؛
سازمان های و نهادهای بین المللی حقوق بشر!
جایگاه کشته شده های 33 سال گذشته و آزار و اذیت های وارده بر مادران و حامیان در کجای گزارش آقای شهید قرار دارد؟

یک بار دیگر مادران پارک لاله در بعداز ظهر شنبه ای پاییزی در میان بهت و حیرت مردم حاضر در پارک، میدان آب نما را در سکوتی اعتراض آمیز دور زدند. آنان این بار نه با لباس سیاه که با لباس های رنگین به نشانه شور و اشتیاق به ادامه مبارزه تا رسیدن به خواسته های خود به میعادگاه خود در پارک لاله بازگشتند. آنان باور دارند که برای رهایی باید راه های ناهموار و پر سنگلاخ را پیمود و در این راه هیچ هراسی به دل راه نمی دهند زیرا به انتخاب راه خود ایمان دارند.

ما مادران پارک لاله، جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر را پیگیرانه دنبال می کنیم:

1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی در خیابان ها؛ حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب رساندن افراد برای کشتن اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار و قصاص را جنایت می دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم.ما مادران پارک لاله امروز دوباره در پارک لاله جمع شدیم تا نشان دهیم که هنوز هستیم و پیگیرانه خواسته های خود را تا تحقق تمامی آنها دنبال می کنیم.

پس از ماه ها انتظار، اولین گزارش گزارشگر ویژه آقای احمد شهید در مورد نقض آشکار حقوق بشر در ایران ارایه شد. هرچند خوشحالیم که در این گزارش به حقوق از دست رفته بسیاری از انسان های آزادی خواه اعتراض شده است، ولی دریغ و درد که باز خودی و غیر خودی و تبعیض نقش خود را بازی کرد و با کمبودهای بسیار منتشر شد. مواردی که شاید بتوان گفت از مهم ترین و آشکارترین موارد نقض حقوق بشر حداقل در دو سال اخیر بوده است. مواردی چون کشتار انسان های بی دفاع و مورد تعرض قرار دادن خانواده ها و حامیان آنها.

آقای شهید در روش کار خود تاکید کرده که تمرکز اصلی تلاش‌هایش تهیه گزارش عادلانه و دقیق از وضعیت حقوق بشر در ایران است، آیا این عادلانه است که فقط در دو سال گذشته، تعداد زیادی انسان به جرم اعتراض به نقض اولیه ترین حقوق خود کشته، مجروح یا بیمار شده اند؛ تعدادی دست به خودکشی زده اند؛ تعداد زیادی به زندان افتاده و تحت بازجویی های پیاپی قرار گرفته و یا برای اعتراف گیری شکنجه شده و یا مورد تجاوز قرار گرفته اند و هیچ اشاره ای به آن ها نشود؟ آیا این عادلانه است که مادران و خانواده های کشته شده ها حتی اجازه برگزاری مراسم یادبود فرزندان شان را ندارند و باز هیچ اشاره ای به آنها نشود؟ آیا این عادلانه است که حامیان مادران داغدار تنها به جرم حمایت از انسانیت و حقوق بشری(حمایت از مادران عزادار) دایم تحت فشار نیروهای امنیتی قرار گیرند، زندانی شوند و تحت بازجویی و احضارهای مکرر قرار گیرند و هم اکنون نیز دو تن از آنها به نام خانم ها لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی در دادگاه بدوی به چهار سال زندان محکوم شوند ولی هیچ جایگاهی در گزارش آقای شهید نداشته باشند؟!

همچنین آقای شهید اعلام کرده که تنها از طریق گفت‌وگو با مقامات جمهوری اسلامی می‌تواند بداند آیا اظهارات مطرح شده در مورد نقض حقوق بشر در ایران درست است یا نه! ما از ایشان می پرسیم تا به حال چند بار مقامات جمهوری اسلامی در مورد نقض حقوق بشر در ایران در گفت و گو با گزارشگران سازمان ملل اعتراف کرده اند؟ ما به آقای شهید می گوییم جمهوری اسلامی زمانی می تواند راجع به نقض حقوق بشر نظر واقعی دهد که مردم هم این حق را داشته باشند تا آزادانه از حقوق و عقاید خود دفاع کنند.

مادران پارک لاله انتظار داشتند که پس از تحولات اخیر در ایران و منطقه و برآمد موج دموکراسی خواهی و آزادی طلبی، گزارشگر ویژه سازمان ملل نقش خود را بهتر از قبل ایفا کند و خط قرمزها را کنار بگذارد.

مادران انتظار داشتند که در اولین گزارش آقای احمد شهید، مساله کشته شدگان سال 1388 و دادخواهی مادران و خانواده های کشته شدگان لحاظ می شد.

مادران انتظار داشتند در این گزارش، حداقل اشاره ای به نقض گسترده حقوق بشر سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی و فشارهای بی حد و اندازه به مادران و خانواده های کشته شده ها می شد.

ما مادران پارک لاله انتظار داریم، صدای دادخواهی ما مادران و حامیان در گزارش های بعدی گزارشگر ویژه سازمان ملل شنیده شود. همچنین انتظار داریم به موارد گسترده و آشکار نقض حقوق بشر که در طی این سی و سه سال بر مادران و خانواده و حامیان رفته است و احتمالا در گزارش های قبلی گزارشگران ویژه از جمله آقای گالیندوپل موجود است و به بایگانی سپرده شده است، نیز پرداخته شود.


مادران پارک لاله
سی ام مهر 1390


واکنش مادر سهراب به گزارش احمد شهید


۱۳۹۰ آبان ۱, یکشنبه

گزارش گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند

گزارش گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند


گردهمایی این هفته حامیان مادران پارك لاله، مادران جانباختگان سي وسه سال گذشته، كه هرگز از خون فرزندانشان نخواهند گذشت و خواهان محاكمه آمران و عاملان اعدام هاي فردي و دسته جمعي، كشتارهاي قومي، خواهان آزادی بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی و عقیدتی و لغو قانون مجازات اعدام هستند، شنبه ۲۲ اکتبر ۲۰۱۱، درحمایت از زندانیان سیاسی - عقیدتی، و در اعتراض به احکام جاری اعدام ، با جمع آوری تعداد زیادی امضاء برای لغو احکام اعدام و با موفقیت فراوان در دورتموند، برگزار گردید

حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند

گزارش تصویری
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.278590062173677.74634.100000680559971&type=3
گزارش صوتی
http://radioneda.wordpress.com/2011/10/22/rn-296/
دوستان این پتیشن حمایت از زانیار و لقمان مرادی را در صورت تمایل امضاء کنید و برای دوستان خود نیز بفرستید
http://www.gopetition.com/petition/41784.html

۱۳۹۰ مهر ۲۶, سه‌شنبه

درحمایت از زندانیان سیاسی - عقیدتی


گردهمایی حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند
درحمایت از زندانیان سیاسی - عقیدتی
گردهمایی این هفته حامیان مادران پارك لاله، مادران جانباختگان سي وسه سال گذشته، كه هرگز از خون فرزندانشان نخواهند گذشت و خواهان محاكمه آمران و عاملان اعدام هاي فردي و دسته جمعي، كشتارهاي قومي، خواهان آزادی بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی و عقیدتی و لغو قانون مجازات اعدام هستند، شنبه ۲۲ اکتبر ۲۰۱۱ مقابل کلیسا راینولدی از ساعت ۱۵.۳۰ تا ۱۷ بعد از ظهر در مرکز شهر دورتموند برگزار می گردد .
در رساندن صدای داد خواهی و حق طلبی این عزیزان ما را یاری دهید. حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند

پیوند های مختلف از سایت مادران پارک لاله
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_11.html
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_10.html

۱۳۹۰ مهر ۱۹, سه‌شنبه

کدام را باور کنیم، دم خروس یا قسم حضرت عباس را !؟

مردم شریف و آزاده ایران؛
کدام را باور کنیم، دم خروس یا قسم حضرت عباس را !؟
از زمان ِروی کار آمدن و تثبیت حکومت جمهوری اسلامی، نقض حقوق بشر آغاز شد. کشتار مردم کردستان، انقلاب فرهنگی و اخراج تعداد زیادی از دانشجویان و استادان از دانشگاه، زندانی کردن نیروهای سیاسی و هواداران ساده آنها، شکنجه های وحشیانه قرون وسطایی در زندان ها، کشتارهای فردی و جمعی زندانیان در زندان ها، دفاع از جنگ و خانمان سوزی مردم و برجای ماندن تعداد زیادی کشته و مجروح و معلول جنگی، اخراج بسیاری از نیروهای اندیشمند از محل کار، ترورهای بی رویه در داخل و خارج از کشور، حمله به خوابگاه ها و کشتن دانشجویان، فراری دادن بسیاری از نیروهای آگاه به خارج از کشور، به گلوله بستن مردم در خیابان ها، حمله به تجمع های زنان،کارگران، معلمان، دانشجویان و مراسم سوگواری خانواده های داغدار در خانه ها و گورستان ها و هزاران موارد نقض حقوق بشر که حتی از نام بردن تک تک آنها عاجزیم. چه باید کرد؟

در ایران هیچ فرد و گروه و دسته معترضی حق زندگی ندارد. تمامی افراد، حتی خودی ها با کوچک ترین مخالفتی هستی شان نیست می شود و یا سر از زندان در می آورند. دین و مذهب و شریعت، فقط بهانه ای شده است برای پر کردن جیب شان. امروز در وضعیتی هستیم که حتی وکلا امنیت جانی ندارند. آنها وکالت خوانده اند که از متهمان دفاع کنند، ولی خود متهم می شوند و با احکامی سنگین به زندان می افتند یا تحت فشارهای نیروهای امنیتی قرار می گیرند.
آیا زمان آن نرسیده است که به این نقض آشکار حقوق بشر به طور گسترده اعتراض کنیم؟ ما مادران پارک لاله که خود را مادران تمامی فرزندان ایران می دانیم، به نقض آشکار حقوق بشر در ایران معترضیم.

جناب آقای احمد شهید؛
سازمان ها و نهادهای حقوق بشری ایران و جهان!
بدانید و آگاه باشید که نقض حقوق بشر در ایران بیداد می کند


برای نمونه، اسامی و احکام تعدادی اندک از زندانیان طیف های مختلف و تنی چند از کشته شدگان ده سال اخیر را می آوریم، تا یادمان باشد که تعهداتی داریم و باید برای رهایی از این بیدادگری ها چاره ای بیاندیشیم. {لازم به یادآوری است که در اینجا از ذکر کشته شدگان ده سال اخیر (اعدام ها و کشتارهای خیابانی) خودداری شده است.

فعالان کانون مدافعان حقوق بشر و وکلا: نرگس محمدی(بازداشت در 20 خرداد 1389 و محکوم به 11 سال زندان، هم اکنون با وثیقه آزاد است)، نسرین ستوده (بازداشت در 13 شهریور 1389 و محکوم به 6 سال زندان و 20 سال ممنوعیت خروج از کشور و 20 سال محرومیت ار وکالت)، محمد سیف زاده (وضعیت بازداشت نامعلوم، در 2 اردیبهشت 1390 به خانواده اطلاع دادند در زندان ارومیه است. وی به 2 سال زندان و 10 سال محرومیت از وکالت و تدریس در دانشگاه محکوم شد)، محمدعلی دادخواه(بازداشت در 7 تیر 1388 با چند تن از همکاران و پلمپ دفتر، وی محکوم به 9 سال زندان و 10 سال محرومیت از وکالت شد. هم اکنون با وثیقه آزاد است)، عبدالفتاح سلطانی (بازداشت در 19 شهریور 1390، بلاتکلیف)، مسعود شفیعی (وکیل کوهنوردان آمریکایی، در تاریخ 10 مهر 1390 هنگام خروج از کشور ممنوع الخروج و پاسپورت اش ضبط شد) و ...؛

فعالان زنان: عالیه اقدام دوست (بازداشت در 10 بهمن 1387 و محکوم به سه سال زندان)، زینب بایزیدی (بازداشت در 25 آبان 1387 و محکوم به 4 سال زندان)، محبوبه کرمی (بازداشت در 25 اردیبهشت 1390 و محکوم به سه سال زندان)، روناک صفارزاده (بازداشت در 17 مهر 1386 و محکوم به شش سال زندان)، فرانک فرید (بازداشت در 12 شهریور 1390 و بلاتکلیف)، فرشته شیرازی (بازداشت در 12 شهریور 1390 در آمل و بلاتکلیف) و ...؛

حامیان مادران عزادار: لیلا سیف اللهی (بازداشت در 19 بهمن 1388 که پس از 36 روز با کفالت آزاد و در دادگاه بدوی به 4 سال زندان محکوم شد و در انتظار دادگاه تجدید نظر است)، ژیلا کرم زاده مکوندی (بازداشت در 19 بهمن 1388 که پس از 36 روز با کفالت آزاد و در دادگاه بدوی به 4 سال زندان محکوم شد و در انتظار دادگاه تجدید نظر است)، منصوره بهکیش (پس از چندین بار بازداشت و احضارهای مکرر، در 22 خرداد 1390 بازداشت و پس از 28 روز زندان با کفالت آزاد و هم اکنون برای انجام دادگاه بایستی در روز 18 مهر در شعبه 15 دادگاه انقلاب حضور یابد. وی در تاریخ 26 اسفند سال 1388 هنگام خروج ممنوع الخروج و پاسپورت اش ضبط شد) و ... ؛

فعالان دانشجویی: علی اکبر محمدزاده (بازداشت در 25 بهمن 1389 و محکوم به 6 سال زندان)، مجید توکلی (بازداشت در 16 آذر 1388 و محکوم به 8 سال و نیم زندان)، مجید دری (بازداشت در 18 تیر 1388 و محکوم به 6 سال زندان)، مهدیه گلرو(بازداشت در 11 آذر 1388 و محکوم به 2 سال زندان)، بهاره هدایت (بازداشت در 10 دی 1388 و محکوم به 9 سال و نیم زندان،) و ... ؛

فعالان کارگری: شاهرخ زمانی(بازداشت در 17 خرداد 1390 و محکوم به 11 سال زندان)، بهنام ابراهیم زاده(بازداشت در 22 خرداد 1389 و محکوم به 20 سال زندان ولی بلاتکلیف) و ... ؛

فعالان معلم: رسول بداغی(بازداشت در 11 شهریور 1388 و محکوم به 6 سال زندان و 5 سال محروم از فعالیت اجتماعی)، هاشم خواستار(بازداشت در 4 تیر 1388، دوم خرداد 90 گزارش شد این معلم بازنشسته به سالن 102 بند 5 زندان وکیل آباد مشهد که محل نگهداری زندانیان محکوم به اعدام است، منتقل شده است. او در 19 شهریور 1390 از زندان آزاد شد) و ...؛

فعالان حقوق بشر، روزنامه نگار، وب لاگ نویس، نویسنده و مترجم: حشمت الله طبرزدی(بازداشت در 7 دی 1388 و محکوم به 9 سال زندان و 74 ضربه شلاق)، هنگامه شهیدی(بازداشت در 6 اسفند 1389 و محکوم به شش سال زندان که از خرداد 1390 برای معالجه در مرخصی است)، عیسی سحرخیز(بازداشت در 12 تیر 1388 و محکوم به 3 سال زندان و 5 سال محروم از فعالیت های مطبوعاتی)، سعید متین پور(بازداشت در 10 تیر 1388 و محکوم به 8 سال زندان،)، ابوالفضل عابدینی نصر(بازداشت در 13 اردیبهشت 1390 و محکوم به 12 سال زندان)، کیوان صمیمی بهبهانی(بازداشت در 23 خرداد 1388 و محکوم به 6 سال زندان و 15 سال محرومیت از فعالیت های اجتماعی)، مسعود باستانی(بازداشت در 14 تیر 1388 و محکوم به 6 سال زندان)، عدنان حسن پور(بازداشت در آذر 1385 و محکوم به 15 سال زندان)، هیوا بوتیمار(بازداشت در آذر سال 1385 و محکوم به 8 سال زندان)، آرش سقر(بازداشت در 1 آذر 1388 و محکوم به 5 سال زندان)، محمد صدیق کبودوند(بازداشت در 10 تیر 1386 و محکوم به 10 سال و نیم زندان)، حسین رونقی ملکی(بازداشت در 22 آذر 1388 و محکوم به 15 سال زندان)، مهدی محمودیان(بازداشت در 25 شهریور 1388 و محکوم به 5 سال زندان و محرومیت از خبرنگاری)، حمید موذنی(بازداشت در 5 مهر 1390 با وضعیت نامعلوم)، علی ملیحی(بازداشت در 20 بهمن 1388 و محکوم به 4 سال زندان)، شیوا نظر آهاری(بازداشت در 29 آذر 1388 و بلاتکلیف)، کوهیار گودرزی(بار اول بازداشت در 29 آذر 1388 و یک سال زندان بود، بار دوم در 9 مرداد 1390 بازداشت شد و مادرش(پروین مخترع) نیز یک روز پس از او بازداشت شد و هر دو بلاتکلیف هستند)، علی اکرمی، مهدی افشار نیک و محمد حیدری(در 13 مهر 1390 بازداشت شدند و بلاتکلیف هستند} و ... ؛

روحانی مخالف نظام: حسین کاظمینی بروجردی(بازداشت در سال 1386 با مصادره اموال و محکوم به 10 سال زندان).

ادوار تحکیم وحدت: احمد زیدآبادی(بازداشت در 23 خرداد 1388 و محکوم به 6 سال زندان و 5 سال تبعید به گناباد)، شبنم مددزاده(بازداشت در 2 اسفند 1387 و محکوم به 5 سال زندان و تبعید به زندان رجایی شهر)، عبدالله مومنی(بازداشت در 31 خرداد 1388 و محکوم به 4 سال و 11 ماه زندان)، و ... ؛

هنرمندان: جعفر پناهی(بازداشت در 11 اسفند 1388 و محکوم به ۶ سال زندان و ۲۰ سال محرومیت از فیلم‌سازی و فیلم‌نامه‌نویسی و ۲۰ سال محرومیت از سفر به خارج از ایران و ۲۰ سال ممنوعیت از هر نوع مصاحبه با رسانه‌ها و مطبوعات داخلی و خارجی. وی در 4 خرداد 1389 با وثیقه آزاد شد)، هادی آفریده، شهنام بازدار، ناصر صفاریان، محسن شهنازدار، مجتبی میرطهماسب و کتایون شهابی(شش مستندسازی که در ۲۶ شهریور 1390 بازداشت شدند)، رامین پرچمی بازیگر سینما و تئاتر(بازداشت در 25 بهمن 1390 و محکوم به یک سال زندان)، پگاه آهنگرانی بازیگر سینما (بازداشت در ۱۹ تیر 1390 که 17 روز زندان بود و با وثیقه آزاد شد)، مهناز محمدی مستندساز و از فعالان حقوق زنان (بازداشت در 5 تير ۱۳۹۰ که یک ماه زندان بود و آزاد شد)، مریم مجد عکاس(بازداشت در ۲۷ خرداد 1390 که یک ماه زندان بود و با وثیقه آزاد شد) مرضیه وفامهر(بازداشت در اوایل تیرماه سال 1390 و به یک سال حبس تعزیری و 90 ضربه شلاق محکوم شد) و ...

فعالان سیاسی: سعید ماسوری(بازداشت در دی 1379 و محکوم به حبس ابد)، حمید حائری(بازداشت در 15 آذر 1388 و محکوم به 15 سال زندان،)، عباس بادفر(بازداشت در سال 1388 و محکوم به 10 سال زندان)، حامد روحی نژاد(دانشجو، بازداشت در 14 اردیبهشت 1388، در دادگاه بدوی به اعدام و در تجدید نظر به 10 سال زندان محکوم شد. وی بیماری ام اس دارد و بینایی و شنوایی اش دچار مشکل شده است) و ... ؛

اتهام های نامشخص که ابتدا به اعدام محکوم شده بودند: فرح واضحان(بازداشت در 8 دی 1388 و محکوم به 17 سال زندان)، فاطمه رهنما(بازداشت در 7 مرداد 1388 و محکوم به 10 سال زندان)، ایرج محمدی(بازداشت در سال 1386 و محکوم به 10 سال زندان)، عبدالرضا قنبری(همسر سکینه آشتیانی، بازداشت در 14 دی 1388، وضعیت نامعلوم) و ... ؛

اقلیت های مذهبی: محمود بادوام(بازداشت در 1 خرداد 90 و بلاتکلیف)، کامران مرتضایی(بازداشت در 1 خرداد 90 و بلاتکلیف)، نوشین خادم(بازداشت در 1 خرداد 1390 و بلاتکلیف)، وحید محمودی(بازداشت در 1 خرداد 1390 و بلاتکلیف)، فرهاد صدقی(بازداشت در 1 خرداد 1390 و بلاتکلیف)، ریاض سبحانی(بازداشت در 25 خرداد 90 و بلاتکلیف) و یوسف ندرخانی(بازداشت در 20 مهر 1388، وی به اتهام ارتداد و تبلیغ برای دین مسیحیت به اعدام محکوم شده است) و ... ؛

نهضت آزادی ایران: ابراهیم یزدی(بار اول در 7 دی 1388، بار دوم در 9 مهر 1389 بازداشت و در 29 اسفند 1389 از زندان آزاد شد)؛ عماد بهاور(بازداشت در 22 اسفند 1388 و محکوم به 10 سال زندان و 10 سال محرومیت از فعالیت های رسانه ای)، محسن حکیمی(در 13 مهر 1390 بازداشت شد) و ... ؛

ملی- مذهبی: محمد ملکی(بار اول در 12 تیر 1360 بازداشت که 5 سال را در زندان بسر برد و پس از آزادی نیز ممنوع الخروج بود. وی در 31 مرداد 1388 برای چندمین بار بازداشت و در 10 اسفند همان سال با قید کفالت آزاد شد) و ... ؛

جبهه مشارکت و مجاهدین انقلاب اسلامی: محسن میردامادی(بازداشت در 30 خرداد 1388 و محکوم به 6 سال زندان و 10 سال ممنوعیت از فعالیت های حزبی و مطبوعاتی)، مصطفی تاج زاده(بازداشت در 23 خرداد 1388 و محکوم به 6 سال زندان و 10 سال محرومیت از فعالیت) و ... ؛

معترضان حکومتی: زهرا رهنورد، میرحسین موسوی و مهدی کروبی از بهمن سال 1389 در حبس خانگی بسر می برند.

تجاوز جنسی: تجاوز در زندان ها مربوط به امروز و دیروز نیست، در اوایل انقلاب برای اعدام دختران زیر 18 سال، ابتدا به آنها تجاوز می کردند و بعد می کشتند تا به بهشت نروند. بعد از انتخابات نیز تنی چند از زندانیان مدعی شدند مورد تجاوز قرار گرفته اند که می توان به آنها دسترسی پیدا کرد، ولی اینجا از ذکر آنها خودداری می کنیم.

شکنجه و شلاق: بهروز جاوید تهرانی(بار اول در 18 تیر 1378 بازداشت و اواخر 1382 آزاد، بار دوم در 4 خرداد 1384 بازداشت شد که به 4 سال زندان و 74 ضربه شلاق محکوم شد. حکم 74 ضربه شلاق او در 19 آبان 1389 اجرا شد)، سمیه توحیدلو(دانشجوی دکتری جامعه شناسی، در 24 خرداد 1388 بازداشت و به یک سال زندان و 50 ضربه شلاق محکوم شد. حکم یک سال زندان وی بخشیده و پس از 70 روز با وثیقه آزاد شد ولی حکم 50 ضربه شلاق او در 23 شهریور با دست و پایی بسته در اوین به اجرا در آمد)، پیمان عارف(فعال دانشجویی و روزنامه نگار، بازداشت در 21 بهمن 1389 که به یک سال زندان و 74 ضربه شلاق و محرومیت مادام العمر از حرفه روزنامه نگاری محکوم شد. وی پس از اجرای حکم شلاق، در 17 مهر 1390 آزاد شد) و ...؛

قتل های نامشخص در زندان و بیرون از زندان: زهرا کاظمی(فیلم بردار کانادایی- ایرانی، بازداشت در 2 تیر 1382 جلوی زندان اوین- قتل در 25 تیر همان سال)، زهرا بنی یعقوب(پزشک، بازداشت در ۲۰ مهر ۱۳۸۶ در پارکی در همدان و انتقال به بازداشتگاه ستاد امر به معروف و نهی از منکر، خانواده پس از ۴۸ ساعت با خبر مرگ وی روبرو شدند؛ امیر جوادی فر، محمد کامرانی، محسن روح الامینی، رامین آقازاده قهرمانی(از بازداشت شدگان بعد از انتخابات ریاست جمهوری که در بازداشتگاه کهریزک به قتل رسیدند)، هاله سحابی(فعال ملی- مذهبی، بازداشت در سال 1388 و به دو سال زندان محکوم شد. وی برای مراسم سوگواری پدرش عزت الله سحابی موقتا آزاد و در 11 خرداد 1390 در خیابان کشته شد) و ... ؛

مرگ و خودکشی درون زندان در اثر شکنجه یا فشارهای حکومتی: البرز قاسمی (عضو نیروی دریایی، روز 30 دی ماه جان باخت. مرگ وی در پی وخامت وضعیت جسمی نشات گرفته از محرومیت بلند مدت از خدمات پزشکی و مرخصی استعلاجی بود، اکبر محمدی (فعال سیاسی، یکشنبه شب 8 مرداد 1385 در زندان درگذشت و جسد او به پزشکی قانونی تحول داده شد. سهراب سلیمانی(مدیرکل زندان های استان تهران) روز 9 مرداد مرگ وی را اعلام کرد و گفت نامبرده در اعتصاب غذا به سر می برده است)، ولی الله فیض مهدوی (در مهرماه سال ۱۳۸۰ بازداشت شد و در ۱۵ شهریور سال ۱۳۸۵ مقام های زندان اوین خبر مرگ او را به طور رسمی اعلام کردند و مدعی شدند نامبرده خود را در سلول حلق‌آویز کرده که پس از انتقال به بیمارستان، در آنجا فوت کرد)، ابراهیم لطف اللهی(فعال دانشجویی، در ۱۶ دی سال ۱۳۸۶ در سنندج بازداشت شد و تنها ۹ روز بعد در ۲۵ دی ماه ۱۳۸۶ ماموران امنیتی به خانواده اعلام کردند وی در بازداشتگاه اطلاعات سنندج خودکشی کرده و جسدش را در گورستان سنندج دفن کرده اند)، امیرحسین حشمت‌ساران (بازداشت در سال 1383 که به اتهام تاسیس گروهی به نام “جبهه اتحاد ملی ایران” به 8 سال زندان تعزیری و 8 سال تعلیقی محکوم شد، ۱۶ اسفند ۱۳۸۷ پس از چهار سال تحمل زندان به مرگی مشکوک در زندان گوهردشت درگذشت، امید رضا میرصیافی (وب لاگ نویس، بار اول در ۳ اردیبهشت سال ‍۱۳۸۷ به اتهام “توهین به علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی” در وبلاگش “روزنگار” بازداشت و پس از ۴۱ روز با تعیین وثیقه ۱۰۰ میلیون تومانی آزاد شد. در آبان ۸۷ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران محاکمه و 2 سال و نیم زندان محکوم شد. روز ۲۸ اسفند سال ۱۳۸۷ منابع غیر رسمی از مرگ مبهم زندانی در زندان اوین خبر دادند،) محسن دگمه چی (روز دوشنبه ۱۶ شهریور ۱۳۸۸ بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد، شامگاه دوشنبه ۸ فروردین سال ۱۳۹۰ خبر مرگ این زندانی سیاسی ۵۳ ساله اعلام شد)، حسن ناهید (مهندس مخابرات، در سال ۱۳۸۳ به اتهام “افشای اسناد طبقه بندی شده” بازداشت و به ۳ سال زندان و پرداخت ۶۳ هزار یورو محکوم و دوران حبس خود را در بند ۳۵۰ زندان اوین گذراند و در نیمه فروردین سال ۱۳۹۰ درگذشت)، عبدالرضا رجبی (فعال سیاسی، بازداشت در سال 1380 به اتهام عضویت در سازمان مجاهدین خلق که پس از یک درگیری مسلحانه هنگام بازداشت مورد اصابت ترکش نارنجک قرار گرفت. او ابتدا به اعدام و با یک درجه تخفیف به حبس ابد محکوم شد. دوران محکومیت خود را در زندان دیزل آباد کرمانشاه و بند ۳۵۰ زندان اوین و اندرزگاه ۸ این زندان گذراند. او در ۷ آبان ۱۳۸۷ از زندان اوین به گوهردشت منتقل شد و همان شب خبر مرگ این زندانی اعلام شد، کاوه عزیزپور (فعال سیاسی کرد، بازداشت در سال ۱۳۸۵ در مهاباد و محکوم یه 3 سال زندان به اتهام ارتباط با احزاب اپوزیسیون. این زندانی سیاسی در اوایل اردیبهشت ۱۳۸۷ پس از انتقال به بیمارستان ارومیه و ۲۰ روز کما، در ۲۷ اردیبهشت درگذشت)، هاشم رمضانی (شهروند کرد که در هفته دوم دی ماه ۱۳۸۷ در ارومیه بازداشت شد. چهار روز بعد ماموران در تماسی با خانواده وی اعلام کردند هاشم رمضانی "خودکشی" کرده و برای تحویل گرفتن جسد او به اداره اطلاعات ارومیه مراجعه کنند)، محمد رجبی ثانی (در ۸ مهر ماه سال ۱۳۸۳ به دنبال درگیری منجر به ضرب و شتم با دو شهروند دیگر، با حکم بازپرس شعبه ۲ دادسرای عمومی و انقلاب تهران بازداشت و به زندان قزل حصار منتقل شد. چند روز بعد ماموران زندان قزل حصار او را به بیمارستان رجایی کرج منتقل و اعلام کردند که در زندان دچار مرگ مغزی شده است)، هدی رضازاده صابر(فعال ملی- مذهبی، روزنامه نگار و مترجم، بازداشت در سال 1379 که به 5 سال و نیم زندان و 10 سال محرومیت از فعالیت اجتماعی محکوم شد، وی در اعتراض به مرگ مشکوک هاله سحابی اعتصاب غذا کرد و در 21 خرداد 1390 در بیمارستان مدرس فوت کرد) و ... ؛

مرگ و خودکشی بیرون زندان در اثر فشارهای حکومتی: بهنام گنجی(بازداشت در 9 مرداد 1390، وی روز 17 مرداد از زندان آزاد شد و نیمه شب 10 شهریور با خوردن قرص خودکشی کرد)، نهال سحابی(در تاریخ 2 مهر 1390، به دنبال مرگ بهنام گنجی خودکشی کرد)، دختری جوانی در 2 مهر 1390 در پی حمله نیروهای امنیتی به یک مهمانی در مشهد، دچار وحشت شد و هنگام قصد فرار، از تراس طبقه ششم ساختمان به پایین سقوط کرد و کشته شد و ... ؛

محکوم به اعدام: زینب جلالیان(فعال کرد، بازداشت در سال 1386)، حبیب الله گلپری پور(فعال کرد، بازداشت در 2 اردیبهشت 1389)، انور رستمی(فعال کرد، بازداشت در دی 1387)، حبیب الله ‌لطیفی(فعال کرد، بازداشت در 1 آبان 1386)، رشید آخکندی(فعال کرد، بازداشت در اردیبهشت 1387)، شیرکو معارفی(فعال کرد، بازداشت در 9 مهر 1387)، مصطفی سلیمی(ایلویی- فعال کرد، بازداشت در سال 1382)، سید جمال محمدی(فعال کرد، بازداشت در سال 1387)، سید سامی حسینی(فعال کرد، بازداشت در 15 خرداد 1387)، عزیز محمدزاده(نامشخص)‌، عبدلله ‌سروریان(نامشخص)، زانیار مرادی(نامشخص)، لقمان مرادی(نامشخص)، جواد لاری(فعال سیاسی، بازداشت در 25 خرداد 1388)، حسن طالعی(فعال کرد، بازداشت در سال 1387)، محسن دانش پور مقدم(همسر مطهره بهرامی حقیقی، بازداشت در 6 دی 1389)، احمد دانش پور مقدم(پسر مطهره بهرامی و محسن دانش پور، زمان بازداشت در 6 دی 1389)، صالح سلطان زاده(فعال سیاسی، بازداشت در سال 1385)، حسین فروهیده(خطیبی- فعال کرد، زمان بازداشت نامشخص)، حمید قاسمی(زمان بازداشت نامشخص)، مهدی قیاسی(پزشک و فعال سیاسی، زمان بازداشت نامشخص)، یونس آقایان میرزا(اهل حق، بازداشت در سال 1383)، محمد امین عبداللهی(فعال کرد، بازداشت در سال 1384)، مریم اکبری منفرد(فعال سیاسی، بازداشت در 10 دی 1388) و یوسف ندرخانی(کشیش مسیحی، بازداشت در 20 مهر 1388) ... ؛

با این وضعیت اسف بار حقوق بشر در کشورمان، حاکمان آن چنان دم از توانایی مدیریت جهان در سازمان ملل می زنند که گویی ایرانی آباد، آزاد و همگان برابر ساخته اند و حال می خواهند صدای دموکراسی خواهی، حق طلبی و عدالت جویی شان را به گوش جهانیان برسانند، شاید فراموش کرده اند که ایران را ویران کرده اند. به یاد آوریم:

ا
ز لحاظ نرخ تورم، سومین کشور جهان هستیم.
هر روز شاهد افشای اختلاس های کلان حکومتی هستیم.
رتبه اول اعدام و اعدام کودکان در جهان هستیم.
آمار طلاق- کودک آزاری- همسر آزاری- فقر- فحشا، بیکاری و ... بیداد می کند.
منابع طبیعی و ثروت های ملی و محیط زیست مان(دریاچه ارومیه- زاینده رود،جنگل ها و آثار باستانی) رو به نابودی است.
نه در شادی کردن آزادیم (دستگیری شرکت کنندگان در آب بازی پارکها و انواع تفریحات دسته جمعی) و نه در سوگواری (حمله به مراسم سوگواری و بزرگداشت جان باختگان. بهشت زهرا و خاوران و گورستان های دیگر که همواره در کنترل نیروهای امنیتی و اطلاعاتی است و خانواده ها را دایم تحت پیگیرد و اذیت و آزار قرار می دهند.).
مرگ های ناشی از خودسوزی، خودکشی و دیگر کشی گرفته تا تصادف و بیماری های مختلف ناشی از آلودگی هوا، آب، غذا و ... بیداد می کند.

گویا انسان ستیزی یک اصل عمده برای حاکمیت این نظام است. صدها هزار نفر از زنان و مردان این آب و خاک در این سی و سه سال یا با اعدام یا در کشتارهای خیابانی یا در جنگ و عراق یا به اشکال دیگر کشته شده اند. چندین هزار نفر دچار جراحت های جبران ناپذیر روحی- روانی شده اند. تعداد کثیری از جوانان نخبه از مملکت فراری داده شده اند. تعداد زیادی به دام اعتیاد انداخته شده اند و ...

مردم ایران به هیچ وجه از امنیت جانی و مالی برخوردار نبوده و نیستند. در کشوری که مردم برای گرفتن وام های یک میلیون تومانی پشت در اداره ها صف می کشند و ماه ها در انتظار می مانند، رقم های میلیاردی اختلاس می شود و کسی پاسخگو نیست. حاکمان جمهوری اسلامی مدعی اند هولوکاست افسانه است، ما می پرسیم آیا کشتار های بی رویه این سی و سه سال هم افسانه بوده است؟ شاید بتوان گفت این کشتارها کمتر از هلوکاست نبوده است. مردم ایران و جهان به این باور رسیده اند که دیگر زمانه تحمل و مدارا گذشته است و باید در مقابل ظلم و بی عدالتی ایستاد و چه خوب ایستاده اند و امید که پیروز شوند.

ما مادران پارک لاله در روز جهانی مبارزه با اعدام(دهم اکتبر برابر با 18 مهر)، خواهان لغو کلیه مجازات های اعدام هستیم و بر خواسته های خود به ترتیب زیر پای می فشاریم:

خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسان ها به هر شکلی هستیم.
خواهان آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_10.html

مادران پارک لاله
18 مهرماه 1390

۱۳۹۰ مهر ۱۸, دوشنبه

گزارش تجمعات سراسری حامیان مادران پارک لاله به مناسبت 10 اکتبر، روز جهانی علیه اعدام

گزارش تجمعات سراسری حامیان مادران پارک لاله به مناسبت 10 اکتبر، روز جهانی علیه اعدام

به مناسبت روز جهانی علیه اعدام، دهم اکتبر، حامیان مادران پارک لاله ایران اکسیونهای اعتراضی علیه اجرای احکام اعدام در سراسر جهان برگزار کردند و اعدام را به هر شکل :
قصاص ، سنگسار و شکنجه های روحی و جسمی ، اعدام در هر قشر اعم از اعدام کودکان، ملیت های مختلف ، دگر اندیشان، اقلیت های جنسی ، اقلیت های مذهبی و زندانیان عادی را به شدت محکوم کرده و خواهان لغو احکام اعدام در ۸۳ کشور، که هنوز حکم اعدام در آن اجراء می گردد، شدند .

حامیان مادران پارک لاله در اکسیون های خود در شهرهای مختلف، ضمن اعتراض به احکام جاری اعدام در مورد زینب جلالیان.حبیب الله ‌لطیفی . حبیب الله ‌گلپری پور. رشید آغکندی. شیرکو معارفی. مصطفی سلیمی. انور رستمی. سید جمال محمدی. سید سامی حسینی. عزیزمحمدزاده‌. عبدلله ‌سروریان. زانیار مرادی. لقمان مرادی وکشیش یوسف ندرخانی و تعداد دیگری زندانیان گمنام، برنامه خود را با جمع آوری امضاء برای لغو حکم اعدام در ایران، برگزاری نمایشگاه های عکس جان باختگان، قربانیان و عزیزانی که در زندان ها در خطر اعدام قرار دارند، ادامه دادند ......

باشد که همبستگی و مبارزه مشترک ما، راه را برای رسیدن به اهدافمان هموار تر سازد .
حامیان مادران پارک لاله
اسلو - ایتالیا - فرانکفورت - هامبورگ - وین - نورنبرگ - ژنو - لوس آنجلس/ ولی - کلن - دورتموند
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_11.html


Italien
http://www.facebook.com/profile.php?id=100001684363970&ref=ts





۱۳۹۰ مهر ۱۷, یکشنبه

Dichiarazione dei sostenitori delle "Madri di Parco Laleh " per la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte


Dichiarazione dei sostenitori delle "Madri di Parco Laleh " per la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte

">
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post.html

Dichiarazione dei sostenitori delle "Madri di Parco Laleh " per la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte

Il 10 Ottobre ricorre la Giornata Mondiale contro la Pena di Morte indetta, nel 2003, durante il primo incontro della Comunità Europea sul tema della lotta contro la pena di morte.
L'Iran è uno dei paesi in cui la pena capitale, nelle sue diverse orribili modalità, viene applicata pubblicamente.
La repubblica islamica d’Iran è al secondo posto nella statistica dei paesi che applicano la pena capitale verso bambini, minoranze etniche, intellettuali dissidenti, minoranze religiose e discriminati per la loro identità sessuale.
Noi, sostenitori delle “Madri di Parco Laleh” crediamo che la pena di morte sia un omicidio premeditato e siamo contro ogni tipo di esecuzione, dalla lapidazione alla legge del taglione e vogliamo che venga abolita.
Noi, sosteniamo le madri i cui figli vengono uccisi, rapiti o feriti da oltre 32 anni o che oggi sono in carcere. Quelle madri i cui figli, specialmente negli anni '80, sono stati giustiziati anche senza una verdetto di colpevolezza del tribunale. Quelle madri i cui figli sono stati uccisi durante e dopo le proteste contro le elezioni del 2009, come le madri delle Neda, Taraneh, Fatemeh e le altre e dei Sohrab, Ashkan, Masoud e gli altri.
Madri i cui figli sono stati impiccati per il solo fatto di avere chiesto giustizia: la madre di Ehsan Fatahian, Fasih Yasmati, Farzad Kamangar, Ali Heydarian, Farhad Vakili, Shirin Alam Hooli, Hosein Khezri, Zahra Bahrsami, Haj Aghaie, Farhad Taram, Hekmat Damir, Kiomars Mohamadi, Arash Rahmani, Jaafar Kazemi, Ali Sarami, Ali-Akbar Siadat e molti altri.
… e per protestare contro la pena di morte in Iran e manifestare al mondo le atrocità che stanno avvenendo in questa nazione, solidali con tutte le madri in lutto, ci riuniamo in un sit-in Sabato 8 ottobre in diverse città del mondo.
Le nostre richieste sono:
- Abolizione della pena di morte;
- Liberazione di tutti i prigionieri politici e di coscienza;
- Processi trasparenti ai responsabili dei crimini degli ultimi 33 anni.
Ci riuniamo per protestare contro le esecuzioni di Zeinab Jalalian, Habib-Allah Latifi, Habib-Allah Golpari Pur, Rashid Aghkandi, Shirkoo Moarefi, Mostafa Salimi, Anvar Rostami, Seyed Jamal Mohamadi, Seyed Sami Hoseini, Aziz Mohamad Zadeh, Abdolah Sarvarian, Zaniar Moradi, Loghman Moradi, padre Yusef Nadr Khani e di tutti gli altri prigionieri condannati a morte dei quali non conosciamo il nome.
Sarà la nostra lotta unita e solidale a farci raggiungere i nostri obiettivi.
I sostenitori delle “Madri di Parco Laleh” presenti nelle seguenti nazioni e città:
Oslo, Italia, Francoforte, Amburgo, Vienna, Norimberga, Ginevra, Los Angeles, San Fernando Valley, Colonia, Dortmund.


فراخوان حامیان مادران پارک لاله به مناسبت روز جهانی علیه اعدام در سراسر جهان

روز دهم اکتبر، روز جهانی علیه اعدام، برای نخستین بار، در سال ۲۰۰۳ میلادی در اولین نشست اتحادیه ی اروپا برای مبارزه با مجازات اعدام ، اعلام شد .
ایران یکی از کشورهایی است که احکام اعدام در آن به اشکال مختلف و در انظار عمومی به طرز وحشتناکی به اجراء در می آید .
رژیم جمهوری اسلامی با اعدام کودکان، ملیت های مختلف ، دگر اندیشان ،اقلیت های جنسی و اقلیت های مذهبی، مقام دوم اعدام در جهان را داراست .

ما حامیان مادران پارک لاله ، اعدام را يك قتل سازمان يافته مي دانیم و مخالف هرگونه قتلي با هر شكل و هر نامي از جمله سنگسار و قصاص بوده و خواهان لغو فوری قانون مجازات اعدام هستیم .

ما حامیان مادران پارک لاله، حامیان مادرانی هستیم که فرزندان شان در ۳۳ سال گذشته ، جان باخته اند یا مفقود و مجروح و یا زندانی هستند، مادرانی که فرزندانشان در دهه ۶۰ و در تابستان ۶۷ حتی بدون حکم دادگاه ، به جوخه های اعدام سپرده شده اند، مادرانی که فرزندانشان بعد ازاعتراض به انتخابات در سال ۱۳۸۸ به قتل رسیده اند، مانند :
نداها و سهراب ها ، اشکان ها و ترانه ها، مسعودها و فاطمه ها ....
مادرانی که فرزندانشان به جرم حق طلبی ، به بالای چوبه های دار کشیده شدند : احسان فتاحیان ، فصیح یاسمنی ، فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی ، شیرین علم هولی، حسین خضری ، زهرا بهرامی ، حاج آقایی ، فرهاد تارم ، حکمت دمیر ، کیومرث محمدی ، آرش رحمانی ، جعفر کاظمی ، علی صارمی ،علی اکبر سیادت و بسیاری دیگر..... برای مبارزه علیه اعدام و افشاگری جهانی جنایاتی که در ایران اتفاق افتاده است و برای داد خواهی همه مادران و خانواده های داغدیده، روز شنبه ۸ اکتبر ۲۰۱۱، برابر با ۱۶ مهر ماه ۱۳۹۰ در مراکز شهرها گرد هم خواهیم آمد و بار دیگر با تاکید بر خواسته هامان مبنی بر:

۱ - لغو مجازات اعدام به هر شکل
۲ - آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی
۳ - محاکمه علنی آمران و عاملان جنایات ۳۳ سال گذشته

و صدای داد خواهی و اعتراض مان را به احکام اعدام : زینب جلالیان.حبیب الله ‌لطیفی . حبیب الله‌گلپری پور. رشید آغکندی. شیرکو معارفی. مصطفی سلیمی. انور رستمی. سید جمال محمدی. سید سامی حسینی. عزیز محمدزاده‌. عبدلله ‌سروریان. زانیار مرادی لقمان مرادی وکشیش یوسف ندرخانی و همه ی زندانیان گمنامی که به اعدام محکوم شده اند ،
به گوش جهانیان و جوامع بین المللی برسانیم .

باشد که همبستگی و مبارزه مشترک ما، راه را برای رسیدن به اهدافمان هموار تر سازد .

حامیان مادران پارک لاله
اسلو - ایتالیا - فرانکفورت - هامبورگ - وین - نورنبرگ - ژنو - لوس آنجلس/ ولی - کلن - دورتموند

Statement of Supporters of "Laleh Park Mothers" for the World Day Against the Death Penalty


Statement of Supporters of "Laleh Park Mothers" for the World Day Against the Death Penalty


The first World Day Against the Death Penalty was announced for the first time in 2003, at the European Unions' first meeting against the death penalty.
Iran is one of the countries that death penalty is practiced in horrible ways in public.
The Islamic republic ranks second in executing children, ethnic minorities, dissidents and religious and sexual minorities.
We, Supporters of the the "Laleh Park Mothers" believe death penalty to be an organized murder and are against any type of execution including stoning and ghesas and want the death penalty to be abolished.

We, Supporters of the the Mothers of Laleh Park, are supporting those mothers whose children have been murdered, kidnapped or injured within the last 33 years and or are in prisons. Those mothers whose children in the 80s and specially in 88, even without any court ruling, were executed. Those mothers whose children were killed during and after the protests against the 2009 election, including mothers of Neda, Sohrab, Ashkan, Taraneh, masoud, Fatemeh and ....
Mothers whose children were executed solely for seeking justice, including Ehsan Fatahian, Fasih Yasmati, Farzad Kamangar, Ali Heydarian, Farhad Vakili, Shirin Alam Hooli, Hosein Khezri, Zahra Bahrsami, Haj Aghaie, Farhad Taram, Hekmat Damir, Kiomars Mohamadi, Arash Rahmani, Jaafar Kazemi, Ali Sarami, Ali-Akbar Siadat and many more. To protest the death penalty and to reveal to the world the atrocities happening in Iran and in solidarity with all the mournful mothers, we gather at a vigil on Saturday, October the 8th in different cities and demand:


- Abolishment of the death penalty
- Freedom of all political-consciences prisoners
- Open trials of those who ordered and carried out the crimes of the past 33 years
We gather to protest the sentences of execution for Zeinab Jalalian, Habib-Alah Latifi, Habib-Alah Golpari Pour, Rashid Aghkandi, Shirkoo Moarefi, Mostafa Salimi, Anvar Rostami, Seyed Jamal Mohamadi, Seyed Sami Hoseini, Aziz Mohamad Zadeh, Abdolah Sarvarian, Zaniar Moradi, Loghman Moradi, Keshis Nadr Khani and all other unknown prisoners.

Lets our solidarity and united struggle bring us closer to our goals.

Supporters of " Laleh Park Mothers"

Oslo, Italy, Frankfurt, Hamburg, Vienna, Nuremberg, Geneva, Los Angeles/ San Fernando Valley, Colon, Dortmund

۱۳۹۰ مهر ۱۵, جمعه

Aufruf der „Solidarisierende Müttern Parke Lale“


Aufruf der „Solidarisierende Müttern Parke Lale“

zum internationalen Anti-Hinrichtungstag

Der 10. Oktober ist der internationale Tag gegen die Ausführung der Todesstrafe, der das erste Mal, im Jahr 2003 in der ersten Sitzung der Europäischen Union für die Kampagne gegen die Todesstrafe angekündigt wurde.

Der Iran ist eines der Länder, in dem die Todesurteile in unterschiedlichen Formen und in der Öffentlichkeit erschreckend grausam umgesetzt werden.

Die Islamische Republik mit der Hinrichtung von Kindern, verschiedener Nationalitäten, von Dissidenten, von sexuellen und religiösen Minderheiten, nimmt den zweiten Platz in der Welt ein.

Wir von „ Solidarität mit der Müttern von Parke Lale“ sind der Meinung, dass Hinrichtung eine organisierte Form des Mordes ist und dass wir gegen jegliche inhumane Form der Strafe, wie Steinigung und Vergeltung sind und dass wir eine sofortige Abschaffung der Todesstrafe im Iran fordern.

Wir solidarisieren uns und unterstützen die Mütter, deren Kinder in den vergangenen 33 Jahren, hingerichtet, verletzt, vermisst oder inhaftiert wurden; Mütter, die ihre Kinder der 80er und im Sommer 1988 auch ohne rechtliche Urteile hingerichtet wurden; Mütter, die ihre Kinder nach den Protesten zur Präsidentenwahl im Jahren 2009 verloren haben. Kinder wie Neda, Sohrab, Ashkan, Tarane , Masoud, Fateme……

Wir unterstützen die Mütter, deren Kinder wegen der Forderung nach Gerechtigkeit und der Achtung der Menschenwürde im eigenem Land den Galgen gehängt wurden; wie: Ehsan Fatahian, Fazih Yasemi, Farzad Kamangir, Ali Heydarian, Farhad Tarem, Hekmat Demir, Kiumarz Mohamady, Arash Rahmani, Jaafar Kazemi, Ali Saremi,Aliakbar Siadat u……..

Im Kampf gegen die Hinrichtungen und für die Veröffentlichung der Verbrechen, die im Iran geschehen und zur Unterstützung aller Mütter und der Familien der Hinterbliebenen wollen wir am Samstag, 08.10.2011, in allen Städten zusammen kommen Wir fordern:

1. Abschaffung der Todesstrafe aller Art

2. Freilassung aller politischen Gefangenen

3. Öffentliche Prozess gegen Kommandeure und Ausführende der Verbrechen der letzten 33 Jahren.

Wir wollen die Klagen und Forderungen dieser Mütter allen demokratischen Menschen und Ländern auf der Welt zu Ohren bringen. Und wir werden gemeinsam bis zum Erreichen unserer Ziele kämpfen.

Wir protestieren auch gegen die Todesurteile von: Zeynab Jalalian, Habibolah Latifi, Habibolah Golpoori, Rashid Agandi, Shirkoh Moarefi, Mostafa Salimi, Anvar Rostami, Seyed gamal Mohamady, Seyed Sami Hosseyni,Aziz Mohamadzade,Abdolah Sawarian,Zania Moradi, Logman Moradi, Jusef Nadarkhani u……

Solidarität mit der Müttern Parke Lale:

Oslo, Italien, Frankfurt, Wien, Nürnberg, Genf, Los Angeles/ Valley, Köln, Dortmund, Hamburg

Am Samstag 8.10.2011 Um 15.30 - 17.00 Uhr
Katharinenstr. Dortmund
Solidarität mit den iranischen Müttern von Parke Lale
Mütter für den Frieden Dortmund