مادران پارک لاله ایران: گزارشی از تولد ستار بهشتی در خانه کوچک مادرش

 گزارشی از تولد ستار بهشتی در خانه کوچک مادرش

اول شهریور، زاد روز ستار بهشتی است. کارگر وبلاگ نویسی که دو سال پیش در زندان پلیس فتا زیر شکنجه، به فجیع ترین شکل ممکن کشته شد و فریاد دادخواهی مادرش به سراسر دنیا رسید.    

به همین مناسبت و به منظور یاد آوری راه و خاطره او به دعوت مادر و خواهر ستار، مراسمی در منزل مسکونی آنان در رباط کریم شهریار برگزار شد. در این مراسم که در خانه بسیار کوچک و  ساده این خانواده بر پا شد، وکیل خانواده  به همراه تعدادی از خانواد های کشته شدگان قدیمی و جدید و زندانیان سیاسی سابق و خانواده زندانیان در بند و فعالین مدنی و سیاسی و مادران پارک لاله حضور داشتند. در ابتدای مراسم سحر خواهر ستار شعر بسیار زیبایی که برای برادرش سروده بود را در کنار تصویر بزرگ او ایستاد و خواند:

تقدیم به ستار بهشتی برادر عزیز و شهید راه وطن

امشب ای پندار، ما را بر درِ میخانه بر

از سرِ کوی دیگری مستانه بر

دوست دارم بگسلم از آنچه نامش زندگیست

پس مرا دیوانه نی، چون عاقل و فرزانه بر

نارفیقان جمع و میدانند از حال دلم

در میان جمع ما را همچو یک بیگانه بر

هر که دارد خانه ای در کوی مهر

آه، ما را سوی منزلگاه صاحبخانه بر

در طواف شمع می سوزد پرِ پروازها

پس بیا جسم مرا در پوشش پروانه بر

گر بپرسد حال من آن دلبر عیار من

روز ما را پیش آن جانانه بر

گر کسی نگرفت احوالم ز یاران قدیم

روزگارست این مرا آهسته سوی خانه بر

گر "سحر" را مرادی نیست در وادی عشق

ای خدا او را از این دنیای پر افسانه بر

سپس از همه مهمان ها تشکر کرد که با وجود گرمای هوا و دوری راه در این مراسم شرکت کردند. بخصوص از وکیل خانواده تشکر ویژه کرد که در هر ساعتی یار و مددرسان شان بوده است. سپس گوهر عشقی مادر زخم خورده و ستم  دیده ستار ضمن تشکر از حضور مهمانان گفت:" تا زنده ام صدای ستار خواهم بود و نمی گذارم خون پسرم پایمال شود. او عاشق ایران بود و در راه آزادی مردم کشته شد".

او  با یاد آوری دوران بیماری اش که ستار از او با عشق و محبت مراقبت می کرده است، ادامه داد: " ستار همه چیز من بود. من هیچ گاه نمی توانم فداکاری ها و زحمات او را فراموش کنم. او یک ماه کنار من نشست و از من پرستاری کرد. حال نوبت من است و هر کاری از دستم برآید برای او خواهم کرد".

سپس چند نفر از حاضرین در مورد ستار و ظلمی که بر او روا شده بود، صحبت کردند و در پایان این مراسم ساده و مختصر، همگی با خواندن سرود مرغ سحر یاد و خاطره همه آنهایی که در راه آزادی وطن کشته شده اند را گرامی داشتند.  

بسیاری از مهمان هایی که دعوت شده بودند نیامدند و مادر ستار ناراحت بود. این مراسم با پذیرایی ساده ولی گرم این خانواده پایان یافت. در انتها با کیک تولد ستار و چای و میوه و آش رشته از مهمانان پذیرایی شد. مادر ستار با آن اندام نحیف در میان مهمان ها می گشت و سعی می کرد مراقب باشد که از همه پذیرایی شود و با تشکر از حضور همه یاد آور شد که ستار عاشق مردم بود و اینکه ستار در قلب مردمش همیشه زنده خواهد بود.

یادش گرامی باد!

مادران پارک لاله ایران

7 شهریور 1393

http://www.mpliran.org/2014/08/blog-post_31.html

منصوره بهکیش: مقاومت مادران و خانواده های خاوران، حکومت را به عقب نشینی وادار کرد!

مقاومت مادران و خانواده های خاوران، حکومت را به عقب نشینی وادار کرد!

پس از نزدیک به هفت سال، امروز توانستیم با خیالی راحت تر در مراسم یادبود زندانیان سیاسی اعدام شده در تابستان 67، در خاوران گرد هم آییم. هرچند تعداد خانواده ها نسبت به سال هایی که مراسم دسته جمعی برگزار می کردیم، بسیار کمتر بود، ولی مهم این است که بالاخره توانستیم دور هم جمع شویم، عکس های کشته شدگان را کنار هم بگذاریم و مراسمی گروهی برگزار کنیم.

این موفقیت هرچند بسیار اندک و حتی دردناک است، ولی از این جهت که نتیجه مقاومت و پایداری مادران و خانواده های خاوران در بدترین شرایط است، شیرین بود. واقعیت این است که ما زیر چتر حکومتی زندگی می کنیم که جز زور و تهدید و ستم بر مردم، روش دیگری را بر نمی تابد و در چنین شرایطی، به دست آوردن حداقل حقوق انسانی بسیار سخت و طاقت فرساست.

این مهم است که در بدترین شرایط ناامید نشدیم، رفتیم، ایستادیم و مقاومت کردیم، هرچند ما را بسیار آزردند و تحقیر و تهدیدمان کردند و شرایطی جان فرسا برای ما ایجاد کردند، ولی با تمام این فشارها خاوران را تنها نگذاشتیم و به هر شکلی که بود، در تمام طول سال در خاوران حضور یافتیم. کاش دیگر خانواده ها نیز پس از حمله پلیس به مراسم خانواده ها در سال های پیشین خود را کنار نمی کشیدند و هم چنان می آمدند، البته حالا هم خیلی دیر نشده است. هرچند ممکن است استخوان های عزیزان مان را در دی ماه سال 78 ربوده باشند، ولی مهم این است که این سند جنایت را حفظ کردیم و هم چنان برای روشن شدن حقایق ایستاده ایم.

ما هنوز در ابتدای راه هستیم و این کوچک ترین حق ماست، ولی ایستادگی ما نشان داد که اگر بخواهیم می توانیم خیلی چیزها را به دست آوریم. مهم این است که پشت هم و در کنار هم باشیم. در طی این سال ها حکومت از هر حربه ای استفاده کرد تا بین خانواده ها تفرقه بیاندازد و کمر مادران و خانواده های خاوران را خم کند، ولی ما با اتحاد و همبستگی مان، توانستیم جلوی این فرسودگی را بگیریم و پشت هم باشیم و نگذاریم اختلاف عقاید، دامن گیر حرکت دادخواهانه جمعی ما شود.

ما مادران و خانواده های خاوران، از مادر، پدر، همسر، فرزند، خواهر و برادر؛ همواره همراه و پشت هم بودیم و تلاش کردیم جای خالی همدیگر را پر کنیم و نگذاریم خاوران تنها بماند. هرچند مادران و پدران ما پیر و ضعیف و ناتوان شده و برخی مرده اند و گاهی جمع مان به دو یا سه نفر می رسید، ولی مهم این است که ناامید نشدیم و حضور یافتیم و در آینده نیز جوان ترها جای خالی ما را پر خواهند کرد تا به نتیجه برسیم.

عقب نشینی حکومت از ماه های آخر دولت احمدی نژاد شروع شد. آن سال نیز مقاومت خانواده ها، حکومت را به عقب نشینی واداشت. قبل تر از آن، تا به خاوران وارد می شدیم، نیروهای امنیتی سر می رسیدند و به ما فشار می آوردند که زودتر خاوران را ترک کنیم و چندین بار نیز ما را به صورت موقت بازداشت کردند و به کلانتری خاور شهر بردند، ولی ایستادگی همان تعداد اندک ما خانواده ها، حکومت را به عقب نشینی وادار کرد و نزدیک به دو سال است که نیروهای امنیتی جز در دو مراسم گروهی در خاوران، مزاحم ما نمی شوند.

آخرین مراسم گروهی ما در سال 1386 با بگیر و ببند شدید نیروهای امنینی و اطلاعاتی همراه بود و در بیستمین سالگرد در سال 1387، با پادگانی کردن خاوران، نگذاشتند مراسم برگزار شود. این شرایط به شدت پلیسی هم نتوانست ما را از پا بیاندازد و همواره در خاوران حضور یافتیم. مقاومت و ایستادگی خانواده ها از آن سال تا کنون باعث شد که هر سال، دایره پادگانی حکومت کوچک تر شود. ابتدا جاده لپه زنک را می بستند و نیروهای امنیتی و اطلاعاتی به شکلی علنی در آن جا مستقر می شدند، در سال های بعد حضورشان به شکل علنی کم رنگ تر شد و در بین درختان مخفی می شدند. سال های بعد باز عقب تر رفتند و فقط در داخل خاوران حضور می یافتند و در جمعه آخر سال 92، تعدادی از خانواده ها توانستند صبح زودتر به خاوران بروند و آن جا را گلباران کنند، ولی جلوی دیگر خانواده ها را با توهین و تحقیر گرفتند و ما را باز گرداندند. این رفتار ماموران نیز با اعتراض ما خانواده ها روبرو شد و این مقاومت ها و اعتراض ها بالاخره باعث شد که امروز، آن محدودیت نیز برداشته شود و این را می توان یک موفقیت برشمرد. موفقیتی که نتیجه تلاش و پایداری و مقاومت خانواده ها در طی این سال های به شدت پلیسی بود.

امروز نیز تعدادی از خانواده ها صبح زودتر به خاوران رفته و برگشته بودند و تعدادی نیز از ساعت هشت و نیم آن جا بودیم و تا ساعت ده و نیم در خاوران ماندیم. پس از پخش کردن گل ها در لابلای بوته های خشک، گرد هم جمع شدیم و عکس های عزیزانی که همراه داشتیم را در وعده گاه همیشگی مان در کنار هم گذاشتیم و با همدیگر سرود خاوران و سر اومد زمستان را خواندیم و از گرمای وجود هم جان گرفتیم.

بعد از خاوران هم با تعدادی از خانواده ها به دیدار مادر پناهی و پس از آن به دیدار مادرم رفتیم. مادر پناهی عزیزمان که هم اکنون در بستری بیماری هستند، از همراهان همیشگی خاوران بودند و امروز جای شان واقعا خالی بود. برای این زن عاشق از خاوران گفتیم و با او سرود ای رفیقان را به زبان ترکی و فارسی خواندیم و او هم چند کلامی را با ما زیر لب زمزمه کرد.

ما خانواده ها و همراهان مان نیرویی در با هم بودن با همدیگر داریم که می توانیم کوه را جا به جا کنیم. اگر ما با همت و پایداری، قفل خاوران و دیگر گورستان های بی نام و نشان را باز و چرایی و چگونگی جنایت ها را روشن کنیم، می توانیم امیدوار باشیم که راه تکرار بر جنایت را خواهیم بست یا آن را کاهش خواهیم داد. در غیر این صورت، به جنایت کاران اجازه می دهیم که به اشکال و رنگ های مختلف، حقوق ما انسان ها را بدون پاسخ گویی زیر پا بگذارند و این جنایت ها دوباره و دوباره تکرار شود.

این ذره ذره گرمی خاموش وار ما، یک روز بی گمان، سر می زند ز جایی و خورشید می شود!

منصوره بهکیش

هفتم شهریور 1393     
http://www.mpliran.org/2014/08/blog-post_87.html

در گرامیداشت سیمین بهبهانی بانوی بزرگ شعر و ادب و مبارز راه آزادی و حقوق بشر در ایران

در گرامیداشت سیمین بهبهانی

بانوی بزرگ شعر و ادب

و مبارز راه آزادی و حقوق بشر در ایران

بزرگ بانوی شعر و ادب ایران، سیمین بهبهانی که نماد آزادیخواهان، مدافعان حقوق بشر و زنان مبارز برای کسب حقوق برابر با مردان بود، چشم بر جهان فرو بست. سیمین، بانگ رسای ستمدیدگان جامعه، سمبل مقاومت و ایستادگی مردم ایران در برابر حکومتگران جاهل و برآمده از اعماق تاریخ بود. او که یکی از بنیانگذاران برجسته کارزار مبارزه با اعدام (لگام) می باشد، با رفتن خود، همه ایرانیان آزادیخواه و مدافع حقوق بشر را در سراسر جهان در غم و اندوه فرو برد.

اگر چه بانوی شعر و غزل ایران، پیش از سال۵۷ در عرصه شعر و ادب از شهرت و محبوبیت فراوانی برخوردار بود و سبک نوینی را در تاریخ غزلسرائی ادبیات ایران به ثبت رسانده بود، اما اوج درخشش وی پس از سال ۵۷ و از زمانی آغاز گردید که درد و رنج مردم و مخالفت و مبارزه با بی عدالتی ها و تبعیض ها به خمیر مایه اصلی سروده هایش تبدیل شد.

سیمین بهبهانی، بانوی آزاده و شاعر ملی و مردمی ایران بود. او در این دوران سیاه، تصاویر گویا و روشنی از بیدادگری ها، ناهنجاری ها و فسادهای ناشی از حکومت جانیان و تبهکاران را در اشعارش به نظم کشید. در بیشتر اشعار بانوی غزل ایران، از درد و رنج های کودکان کار و کارتن خواب ها گرفته تا صحنه های سرکوب، بگیر و ببندها و اعدام های آزادی خواهان ایران، بطور خیلی پررنگ و به آشکارا دیده می شود که نشان از مردمی بودن او است.

و اما ماندگارترین اثر سیمین بهبهانی برای نسل جوان کنونی و نسل های آینده، غزل های زندگی او است که درس آزادگی و ایستادگی در برابر پلشتی ها را به همگان می آموزد و به رهروان عشق به آزادی، امید به فردای رهایی وطن را می دهد:

دوباره می سازمت وطن اگرچه با خشت جان خویش

ستون به سقف تو می زنم اگر چه با استخوان خویش

ما نهادهای حقوق بشری شبکه «همبستگی برای حقوق بشر در ایران» درگذشت آموزگار آزادی خواهان، یار زنان برابری خواه و شاعر بلند آوازه ایران، سیمین غزل ایران را به بازماندگانش، عموم هموطنان و به ویژه به مدافعان حقوق بشر در سراسر گیتی تسلیت می گوئیم. یاد و نام افتخار آفرین او را گرامی می داریم.

همبستگی برای حقوق بشر در ایران

۲۸ مرداد سال ۱۳۹۳    

امضاء:

١- اتحاد براى ايران - بلژیک
٢- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران- لس آنجلس
٣- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران- نیویورک
٤- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران- ونکوور
٥- اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران - مونترال
٦- اتحاد براي پيشبرد سكولار دموكراسي در ایران- تورنتو
٧- انجمن تاتر ایران و آلمان
٨- انجمن زنان ایرانی- مونترال
٩- انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران- هامبورگ
١٠- بنیاد اسماعیل خویی
١١- بنیاد "پیوند سرا"ی نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران
١٢- باشگاه جنبش سکولار دمکراسی ایران- لس آنجلس
١٣- ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﻟﻨﺪﻥ
١٤- جنبش سبز بيرمنگام
١٥- حامیان مادران پارک لاله- دورتموند
١٦- حامیان مادران پارک لاله- فرزنو
١٧- حامیان مادران پارک لاله- مونیخ
١٨- حامیان مادران پارک لاله- هامبورگ
١٩- شبکه همبستگی ملی ایرانیان فرزنو- کالیفرنیا
٢٠- فدراسیون اروپرس ـ بلژیک
٢١- كانون فرهنگ و هنر فرزنو- کالیفرنیا
٢٢- كانون فرهنگي و حقوق بشري سيمرغ- دورتموند
٢٣- کمیته برای دفاع از حقوق بشر در ایران- شیکاگو
٢٤- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی- پاریس
٢٥- مادران صلح - مونترال

٢٦- خانه همبستگی مهر - کلن

٢٧- انجمن همبستگی ایرانیان دالاس

مادران پارک لاله ایران: گزارشی از مراسم گرامی داشت و خاک سپاری سیمین بهبهانی

گزارشی از مراسم گرامی داشت و خاک سپاری سیمین بهبهانی

هرچند او را علی رغم درخواست اش، در قفسی خانوادگی دفن کردند، ولی در وجود تک تک ما زنده و جاودان است.

با تاسف و اندوه فراوان، سیمین بهبهانی، بانوی غزل سرای ایران هم از میان ما رفت. او که در دامان مادر و پدری با فرهنگ بزرگ شده بود، با سرودن شعر و غزل های روشن گرانه، در برابر ستم کاران ایستاد و سر خم نکرد. او زنی آزاد و شاعری مستقل بود که هیچ گاه شعرش را وسیله استفاده های سیاسی نکرد و مستقل باقی ماند.

سیمین بهبهانی، شاعری بزرگ، عضو کانون نویسندگان ایران و از فعالان اجتماعی زنان، می خواست که در قطعه هنرمندان امام زاده طاهر، در کنار دیگر شاعران و نویسندگان نامداری همچون شاملو، پوینده، مختاری و گلشیری و هم چنین در کنار همسر و نوه اش او را به خاک بسپارند و دولت این حق را از او و ما گرفت و گفتند " امامزاده طاهر جای نویسنده و شاعر و مطرب نیست".  

جمعه سی و یکم مرداد مراسم گرامی داشت سیمین بهبهانی با استقبال گرم و پر شور مردم آزادی خواه ایران در تالار وحدت برگزار شد. مجری برنامه (از وزارت ارشاد)، تلاش می کرد مراسم را کنترل کند، ولی موفق نشد. صبح از ساعت هشت تا نه صبح صدای قران در آن جا پخش می کردند تا مردم را به سکوت وادار کنند، ولی مردم با خواندن آواز و سرود، تلاش کردند حقی که بر گردن سیمین بهبهانی داشتند را ادا کنند. 

مردم گروه گروه و دسته دسته از کوچه های اطراف به سمت تالار وحدت می رفتند. علی رغم نبود جای پارک، مردم مجبور بودند ماشین های خود را در فاصله های دور پارک کنند و با پای پیاده به سوی سیمین بانو بشتابند. شاید بتوان گفت چندین هزار نفر از طیف های مختلف در این مراسم شرکت کردند. بسیاری از اعضای کانون نویسندگان ایران در اعتراض به زیر پا گذاشتن حق سیمین برای انتخاب محل دفن اش و دولتی کردن مراسم، از شرکت در این مراسم خودداری کردند. نبود حضور آن ها در این مراسم بسیار چشمگیر و ناراحت کننده بود و همه می پرسیدند چرا نیامدند؟ 

هرچند وزارت ارشاد خواست این مراسم را قبضه کند، ولی نتوانست. ابتدا ابوالحسن تهامی (داماد سیمین) صحبت کرد و در پایان صحبت هایش شعر " یک متر و هفتاد صدم " از سمین را خواند. شعری که حداقل حق یک انسان را برای زندگی کردن به حکومت گوشزد می کند و جمهوری اسلامی این حق را چه در ماندن و چه در رفتن اش از او گرفت و به این حق احترام نگذاشت.  سخنران بعدی جواد مجابی بود. او گفت"  سیمین ترجمان بیم ها، امیدها و اضطراب های مردم خود بود و هرجا ظلمی صورت می گرفت، با شعر خود به آن اعتراض می کرد.". پس از او صدیق تعریف شعر "از نگاه یاران" را چه به جا خواند و بر دل ها نشست. جمعیت با صدای بلند او را همراهی می کردند "دوره رهایی، رهایی به سر می رسد". محمود دولت آبادی سخنران بعدی بود که به فعالیت های در حوزه زنان و اجتماعی سیمین بهبهانی اشاره کرد و شعرهایی از او را خواند. محمدرضا شجریان سخنران بعدی بود که حضورش به این جمع گرما داد ولی با صحبتی جنسیتی دل بسیاری، بخصوص فعالان جنبش زنان را آزرد. او گفت" جهان را مردان می سازند و مردان را زنان" و به نقش مادری سیمین اشاره کرد. همایون شجریان و شهرام ناظری اشعاری را خواندند و به مراسم گرما بخشیدند. سپس علی بهبهانی با صحبت کوتاهی و اشاره به این که سیمین گفته بود ایران وطن من است و آن را بسیار دوست دارم، از شرکت کنندگان تشکر کرد و مراسم پایان یافت. پس از پایان مراسم نیز تا هنگام خروج از در اصلی تالار وحدت که حداقل نیم ساعت طول کشید، از هر گوشه ای صدای آواز و سرود بلند بود.  

در بین مراسم شرکت کنندگان دایم می گفتند" درود بر سیمین بهبهانی"، " سیمین بهبهانی در قلب ما می مانی" و برای او دست می زدند. هرچند مجری برنامه تلاش زیادی کرد که با بلندگوی خود، صدای جمعیت را خاموش و مردم را کنترل کند، ولی همدلی و صدای مردم رساتر از صدای او بود و نتوانستند صدای دل مردم را خاموش کنند. در بین مراسم سرودهایی از جمله" ایران ای مرز پر گهر"، "مرغ سحر"، "یار دبستانی"، "سراومد زمستون"، " می سازمت وطن" و شعرهایی از سیمین خوانده شد.

   

پس از آن مردم به سمت بهشت زهرا حرکت کردند. برخی به بهشت زهرا نرفتند و برخی هم مستقیم به بهشت زهرا رفته بودند. در آن جا نیز جمعیت موج می زد و همه گرد سیمین جمع شده بودند، ولی مراسم خاصی نبود و به سختی توانستند مراسم عادی را بر پا کنند. بالاخره سیمین بهبهانی در گورستان خانوادگی به خاک سپرده شد.

ما، مادران پارک لاله ایران، درگذشت سیمین بهبهانی، بانوی شعر و غزل، عضو کانون نویسندگان ایران ، فعال اجتماعی زنان و حامی خانواده های داغدار را به خانواده محترم او و جامعه شعر و ادب و فرهنگ کشور تسلیت می گوییم. صدای رسای اعتراض او همواره در کوچه پس کوچه های قلب مان زنده و در رگ های ما جاری است و ترنم اشعارش در میان مردم جاودانه خواهد ماند، هرچند او را در قفسی خانوادگی حبس کردند.

" نه، به طول حط نظر کن                  راه سنگلاخ سختی ست

صاف می شود، ولیکن                     جز به ضرب گام ها، نه.

گر به راه پاگذاری                            از تو بس نشانه ماند

کاهلان و بی غمان را                       مرگ می برد تو را، نه.

گر ز راه باز مانی                             هر که پرسد از نشانت

عابر پس از تو گوید:

هیچ، هیچ، کو؟ کجا؟ نه!"             برگرفته از شعر "در طول راه" سیمین بهبهانی

نامش ماندگار است، راهش پر رهرو باد!

مادران پارک لاله ایران

یکم شهریور 1393

http://www.mpliran.org/2014/08/blog-post_24.html

مادران پارک لاله ایران

خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

حامیان مادران پارک لاله ایران/ دورتموند - بیست و ششمین سالگرد کشتار جانباختگان تابستان ۶۷

 بیست و ششمین سالگرد کشتار جانباختگان تابستان ۶۷ 

.سکوت در برابر این فاجعه ملی با افشاگریهای من و تو شکسته خواهد شد

بیست و شش سال از قتل عام تابستان ٦٧, از این جنایت هولناک علیه بشریت و زیر پوشش حکومت جمهوری

اسلامی در ایران می گذرد. کشتار دسته جمعی هزاران زندانی سیاسی در دهه ٦٠ و تابستان ٦٧ که حتی بدون

هیات منصفه و دسترسی به وکیل, محاکمه و مخفیانه به جوخه های اعدام سپرده شدند، جنایتی که به قصد نابودی

گروهی مخالفان و دگر اندیشان به بدترین و غیرانسانی ترین شکل انجام شد. 

برای جلوگیری از فراموشی این فاجعه ملی و تکرار این جنایات, ما حامیان مادران پارک لاله ایران در شهر

دورتموند آلمان, باری دیگر به یاد همه قربانیان راه آزادی در ٣٥ سال گذشته و جان باختگان تابستان ٦٧, به

همراه جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی ایران در کلن, گرد هم خواهیم آمد و خاطره همه عاشقان آزادی را

گرامی خواهیم داشت .

ما حامیان مادران پارک لاله ایران - دورتموند, ضمن محکوم کردن تمام جنایات حکومت جمهوری اسلامی

در ٣٥ سال گذشته در ایران, با تاکید بر سه خواسته مادران پارک لاله ایران:  لغو مجازات اعدام و کشتار

انسانها به هر شکلی, آزادی فوری و بی قید و شرط  تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی, محاکمه عادلانه و 

علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت اسلامی از ابتدای تشکیل آن, تا

بر قراری عدالت اجتمایی, رساندن صدای دادخواهی مادران و خانواده های آسیب دیده را به جهانیان, 

جوامع حقوقی و بین المللی وظیفه اصلی خود می دانیم.

دادخواهیم این بیداد را

حامیان مادران پارک لاله ایران - دورتموند

شنبه ٣٠  آگوست ٢٠١٤ ساعت ١٦ بعد از ظهر

پل دویتز. هوی مارکت - کلن 

مادران پارک لاله ایران : نامم خاوران است. آیا مرا می شناسی؟

نامم خاوران است. آیا مرا می شناسی؟

شاید نامم را شنیده باشی. قطعه زمینی هستم در جنوب شرقی تهران، چاک چاک از تابش خورشید و سیراب از عشق  و عطرآگین عطر عشق، عطر مهربانی و دوستی و انسانیت.

شاید در روز، خیلی ها از کنارم می گذرند، ولی مرا نمی شناسند و تاریخچه ام را نمی دانند و آن ها که می شناسند، خود عاشقند.

خاکم را برای فراموش شدن بارها زیر و رو کردند، ولی هم چنان هستم و با هر نسیم  و بارش باران بوی خاکم در فضا می پیچد.

خاوران غزه نیست، فلسطین نیست، اینجا گور کودکان و زنان و مردان غزه ای نیست که این روزها فریاد هر مرد و زنی برای دادخواهی آن بلند است.

اینجا زنان و مردان عاشق خفته اند. مردان و زنانی که مرگ شان در خفا و در سکوت خبری و عزای شان در سکوت بی توجهی همشهریان اش برگزار شد و کسی از مردمان این دیار برای شان اشک نریخت و کسی دست مهر بر سر کودکان شان نکشید و ترجیح دادند روی شان را برگردانند تا مبادا مجبور به همدردی با آن ها و پذیرش واقعیت ها شوند.

مردان و زنانی که در این خاک آرمیده اند، عاشقان بی توقعی بودند، عاشق صورت های غمزده و پا برهنه و شکم های گرسنه کودکان وطن خود و حتی کودکان آواره و گرسنه غزه و همه محرومان دنیا!

ستارگانی که در دل شب های تاریک و سیاه وطن سوسو زدند و به زمین کشیده شدند.

زمینی که تلاش مزدوران مزوران بر آن بود تا لعنت آباد نامیده شود، ولی عشق آباد لقب گرفت.

یاد و خاطره همه عاشقان به خون خفته در خاوران و همه گورستانهای خاوران ایران گرامی باد!

یکی از مادران پارک لاله ایران

28 مرداد 1393

http://www.mpliran.org/2014/08/blog-post_19.html

مادران پارک لاله ایران

خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

فراخوان یادمان فاجعه کشتار ٦٧, دادخواهیم تا جنایت و خشونت در ایران بپایان رسد.

فراخوان

یادمان فاجعه کشتار ٦٧

دادخواهیم تا جنایت و خشونت در ایران بپایان رسد.

خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی، در ادامه سیاست خود مبنی بر ریشه کنی و نابودی دگراندیشان و روشنفکران ایران، در تابستان ٦٧ با صدور یک فرمان چند خطی، حکم مرگ چند هزار زندانی سیاسی را که مدت محکومیت بسیاری از آنان سپری شده بود و یا چیزی به پایان نمانده بود، صادر نمود. آمران و عاملان آن کشتار هولناک که بسیاری از آنان هنوز زمامدار امور کشورند، زندانیان سیاسی را در سکوت و بی خبری محض جامعه، دسته دسته و به طور پنهانی کشتند.

در سالگرد فاجعه کشتار ٦٧، ما مدافعان حقوق بشر در ایران و بازماندگان نسل قربانی جهالت و تعصب حکومتگران نظام جمهوری اسلامی، ضمن گرامیداشت یاد و خاطره قربانیان آن فاجعه و تمام جانباختگان پیش و پس از آن کشتار بزرگ، به آگاهی تمام شخصیت ها، نهادها و مجامع بین المللی مدافع حقوق بشر در سرتاسر جهان می رسانیم که آمران و مجریان شکنجه و اعدام زندانیان سیاسی در ایران، پیوسته مورد تقدیر و تشویق نیز قرار گرفته اند و امر دادخواهی هزاران خانواده ایرانی که فرزندان، همسران، خواهران و برادران و دوستانشان در طی ٣٥ سال گذشته قربانی شده اند، با سرکوب و بازداشت پاسخ داده اند.

ما مدافعان حقوق بشر درایران، در تلاش برای متوقف ساختن چرخه خشونت و جنایت و پی ریزی جامعه ای که در آن دیگر هر گز کسی به جرم دگراندیشی به زندان، شکنجه و اعدام محکوم نگردد، بر مسئله دادخواهی و محاکمه علنی آمران و عاملان دستگیری ها، زندان، شکنجه و اعدام های دگراندیشان و زندانیان سیاسی ـ عقیدتی، همچنان پافشاری می کنیم و از شخصیت ها و نهادهای حقوق بشری ایرانی در سراسر جهان درخواست می نمائیم، در فاصله زمانی ٢٣ اوت تا ٢١ سپتامبر ٢٠١٤ که مصادف با تاریخ تقریبی اعدام های هولناک زندانیان سیاسی در سال ٦٧ می باشد، درشهرها و کشورهای مختلف به این مناسبت مراسمی برپا کنند و نگذارند در حافظه تاریخی ایرانیان، مبارزه با جنایت و جنایتکاران به فراموشی سپرده شود.

برنامه شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران نشست عمومی در پالتاک: سخنرانی و پرسش و پاسخ پیرامون امر دادخواهی با: منیره برادران, فعال حقوق بشر جعفر بهکیش, از بستگان اعدام شدگان دهه ٦٠ رضا علیجانی, زندانی دهه ٦٠ و فعال ملی – مذهبی زمان برگزاری نشست: یکشنبه ٣١ اوت, به وقت شرق امریکا ١٢ ظهر, غرب امریکا ساعت ٩ صبح و اروپا مرکزی ساعت ١٨ بعد از ظهر آدرس اتاق پالتاک: Shabake Hambastegi (Middle East – Iran – Shabake Hambastegi)

همبستگی برای حقوق بشر درایران

اوت سال ۲۰۱۴

امضاء:

١- اتحاد براى ايران - بلژیک

٢- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران- لس آنجلس

٣- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران- نیویورک

٤- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران- ونکوور

٥- اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران - مونترال

٦- اتحاد براي پيشبرد سكولار دموكراسي- تورنتو

٧- انجمن تاتر ایران و آلمان

٨- انجمن ایران و سوئیس- ژنو

٩- انجمن فرهنگی-اجتماعی پرسپولیس- بلژیک

١٠- انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران/ هامبورگ

١١- ﺍﻧﺠﻤﻦ ﭘﻮﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻭ ﺩﻣﮑﺮﺍﺳﯽ- ﮐﻠﻦ

١٢- باشگاه جنبش سکولار دمکراسی ایران- لس آنجلس

١٣- بنیاد اسماعیل خویی

١٤- جنبش سبز كارديف

١٥- ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﻟﻨﺪﻥ

١٦- جنبش سبز بيرمنگام

١٧- حامیان مادران پارک لاله- دورتموند

١٨- حامیان مادران پارک لاله- فرزنو

١٩- حامیان مادران پارک لاله- مونیخ

٢٠- حامیان مادران پارک لاله- هامبورگ

٢١- حامیان مادران پارک لاله- کلن

٢٢- حامیان مادران پارک لاله- لندن

٢٣- حامیان مادران پارک لاله ( مادران عزادار ایران)- جنوب کالیفرنیا

٢٤- ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ مهر- ﮐﻠﻦ

٢٥- شبکه همبستگی ملی ایرانیان فرزنو- کالیفرنیا

٢٦- فدراسیون اروپرس ـ بلژیک

٢٧- فعالین حقوق بشر و دموکراسی برای ایران - هامبورگ

٢٨- كانون فرهنگ و هنر فرزنو- کالیفرنیا

٢٩- كانون فرهنگي و حقوق بشري سيمرغ- دورتموند

٣٠- کانون ره آورد آخن /آلمان

٣١- کمیته برای دفاع از حقوق بشر در ایران- شیکاگو

٣٢- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی / پاریس

٣٣- مادران صلح - مونترال

٣٤- همایش ایرانیان هامبورگ