از پایداری خانواده‌های زندانیان سیاسی تا پایداری نسرین ستوده و همراهان
ما شش ساله شدیم، شش سال پایداری و مقاومتِ مادران پارک لاله برای حمایت از مبارزات دادخواهانه، منجر به دستگیری‌های پیاپی و مشکلات روزافزون برای همراهانِِ ما شد، ولی این محرومیت‌ها و محدودیت‌ها باعث نشد که دست از مبارزه بشوییم. هم‌اکنون نیز دو نفر از حامیانِ مادرانِ داغدار به نام‌های حکیمه شکری و ندا مستقیمی در زندان بسر می‌برند و برخی دیگر دارای محکومیت هستند.
مادران پارک لاله، حركتي جوان و نوپاست و تلاش می‌کند در ادامه روند خود "صدايي" همراه با "جنبش دادخواهي مادران و خانواده‌هاي آسيب ديده ي ايراني" باشد. اين حركتمستقل و دادخواهانه كه از تلاش گَران عرصه دادخواهي و فعالان اجتماعي تشكيل شدهاست، از تيرماه 1388، با فراخوان تعدادي از زنانِ دادخواه در اعتراض به كشتن و مجروح وزنداني كردن مردمي كه براي حداقل خواست انساني خود به خيابان آمده بودند، در پاركلاله تهران شكل گرفت. اين حركت دادخواهانه، در مسير حركت خود، سه خواست حداقلي و مشخص زير را تعريف كرد:
- آزادي زندانيان سياسي و عقيدتي،
- لغو مجازات اعدام،
- محاكمه و مجازات آمران و عاملان همه جنایت‌های صورت گرفته در جمهوري اسلامي.
مبارزات حق طلبانه و مدنی از همان سال‌های اول انقلاب و بهتر است بگوییم قبل از بهمن سال 1357 آغاز شد. تحصن خانواده‌های زندانیان سیاسی در دادگستری تهران در دی سال 57*، با همراهی دکتر هدایت‌الله متین دفتری (عضو کمیته دفاع از حقوق زندانیان سیاسی)، یکی از حرکت‌های موفق و تاثیرگذار بود که نتیجه‌اش منجر به آزادی زندانیان سیاسی شد. پس از کشتار دگراندیشان در زندان و بیرون از زندان، خانواده‌ها شاید جزو اولین کسانی بودند که این مبارزه را در دوران جمهوری اسلامی به روش‌های مختلفی از رفتن به خاوران و دیدار همدیگر و شرکت در مراسم یادبود به طور مستمر در پیش گرفتند و هم‌چنان این مبارزه ادامه دارد. ایستادگی مادران و خانواده‌های خاوران و همراهان، برای پاسخ‌گو کردن حکومت نیز باعث شد که خاوران به عنوان سند جنایت جمهوری اسلامی ثبت شود و این مقاومت و پایداری هم‌چنان به روز در جریان است.
حرکت حق طلبانه فردی و جمعی دیگر خانواده‌های آسیب دیده در طی این سال‌ها نیز همواره در جریان بوده است و ادامه دارد. حرکت اعتراضی و مستمر خانواده‌های کشته شدگان در سال 88 و جمع شدن همراهان‌شان در پارک لاله تهران و جلوی زندان‌ها و دادگاه‌ها نیز از این حرکت‌های موفق بوده است که هم‌چنان به اشکال مختلف ادامه دارد.
مبارزات مدنی و حق طلبانه زنان، کارگران، معلمان، دانشجویان، اقوام و خانواده‌های زندانیان سیاسی و دگراندیشان، برای کسب حقوق اولیه خود نیز از سال‌ها پیش در جریان بوده است و ادامه دارد.
حرکت حق طلبانه‌ی نسرین ستوده نیز از جنسِ این حرکت‌هاست و مورد حمایت تعدادی از فعالان حقوق بشر در داخل و خارج از کشور واقع شده است. این وکیل مدافع حقوق بشر، علاوه بر تحمل سه سال زندان به جرمی واهی، برای مدت سه سال نیز از حق کار محروم شد و با تحصن و پایداری جلوی کانون وکلا، حکومت را مجبور به عقب نشینی کرد. وکلای دیگری هم‌چون عبدالفتاح سلطانی و محمد سیف‌زاده که برای دفاع از حقوق شهروندان مبارزه می‌کنند، نیز هم‌اکنون با حکم‌های سنگین در زندان هستند و حتی مرخصی استعلاجی به آن‌ها داده نمی‌شود، زیرا پایداری بر حقِ خود برای وکالتِ مستقل را برگزیده‌اند. ما به نسرین ستوده و همه‌ی رهراونِ حق طلبی و دادخواهی که بر حقِ خود و دگراندیشان تاکید می‌کنند، درود می‌فرستیم و این پایداری‌ها را ارج می‌نهیم.
ما ضمن تاکید بر سه خواست حداقلی خود، هم‌چنین اعتقاد داريم براي رسيدن به این سه خواست، بايد برای آزادي بيان و انديشه، رفع هر گونه تبعيض و جدايي دين از حكومت نيز تلاش كنيم، زيرا علت اصلي اين بيعدالتی‌ها را در قوانين آزادي ستيز و تبعيض آميز جمهوري اسلامي می‌دانیم.
ما اطمينان داريم تا زماني كه اين قوانين تغيير نكند و حداقل‌های دموكراسي در ايران به دست خود مردم پياده نشود، هم‌چنان زنداني سياسي خواهيم داشت و كشتن و محروم کردن انسانها از حقوق‌شان به دليل داشتن انديشه و عملكرد متفاوت و دگراندیشی، مجاز خواهد بود.
باشد تا با ادامه‌ی این مبارزات حق طلبانه و پایداری و پیوستگی هر چه بیشتر، بتوانیم به جای گفتمان مدارا با حکومت، گفتمان دادخواهی و عدالت‌جویی را در جامعه عمق و گسترش دهیم و حق و حقوق پایمال شده‌ی خود را از ستم‌گران باز ستانیم.
مادران پارک لاله ایران
تیرماه 1394
* گفت و گوی منیره برادران با ناصر مهاجر http://www.bidaran.net/spip.php?article206
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر