!با کشتن ریحانه ها، جامعه را به سوی خشونت و نا امنی سوق ندهید
در شش سال پیش، دختر ۱۹ ساله ای به نام ریحانه جباری به جرم قتل مردی به زندان افتاد. او مدعی است که در یک ملاقات ظاهرا کاری، مرد مقتول قصد تجاوز به او را داشت و او در دفاع از خود مرتكب این قتل شده است.
اما خانواده مقتول با پذیرش نیت جنسی هر دو طرف، مدعی هستند که این دختر با اگاهی از خواست مرد به دفتر او رفته و تجاوزی در کار نبوده است. ما از حقیقت اگاه نیستیم و ظاهرا اگر دفاع از خود بوده باشد، دفاع مشروع به حساب می آید. شواهد نشان می دهند که ریحانه هیچ زمینه و برنامه ریزی قبلی برای کشتن کسی را نداشته است.
!حکم دادگاه اما ساده است: قصاص
!انتقام شخصی از دختر، توسط خانواده مقتول
!به کش یا به بخش
.این مفهوم ساده حکم دینی قصاص است
اما چرا؟ چرا دستگاه قضایی تصمیمی بدین سنگینی را بر شانه خانواده مقتول می گذارد؟ خانواده و بطور مشخص مهندس سربندی، پسر مقتول می بایست تصمیم به قتل یا بخشش ریحانه بگیرند. مهندس سربندی جوان، نه قاضی است و نه حقوقدان. چرا از او می خواهند در این جایگاه بنشیند. او چه گناهی کرده که می خواهند به پای دار برود و صندلی را از زیر پای ریحانه جوان بکشد تا او بمیرد؟ این جنایتی هولناک بر علیه سربندی نیز هست. در این صورت، این جوان بیگناه نیز دست به قتل ناخواسته خواهد زد. امید بسیار داریم که مهندس سربندی و خانواده آسیب دیده او با گذشتن از اعدام ریحانه، رفتاری انسانی را پیشه خواهند کرد تا در تمامی بقیه عمر خود، وجدانی آرام داشته باشند.
ریحانه در این سال های زندان که برای یک نوجوان، معادل از دست دادن بهترین سال های زندگی است، تماما زجر کشیده و در نوجوانی هر روز منتظر رفتن به پای چوبه دار بوده است. چندین بار او را برای اعدام برده اند و سپس بازگردانده اند. اعدام ریحانه جوان چه نفعی برای جامعه دارد؟ او نه قاتل حرفه ای است، نه آسیبی به جامعه می زند و نه این حکم شدید موجب بهبود جامعه می شود.
جمهوری اسلامی اختیار قصاص قاتل را به خانواده مقتول می سپارد و بدین ترتیب انتقام جایگزین عدالت می شود. خشونت را در جامعه نهادینه می کند و به ناچار، خود گرفتار اداره جامعه ای خشن و بیرحم می گردد. حکومتی که کشتن انسان ها را محق جلوه می دهد، نمی تواند از عواقب تلخ آن در کشور در امان بماند.
جمهوری اسلامی اعدام می کند تا نابسامانی های اجتماعی مانند مواد مخدر، دزدی، نا امنی، ... را کنترل کند. اما ریشه نابسامانی ها در فقر و سرخوردگی و خفقان است. با ترور و وحشت نمی توان بر درد مردم و به خصوص نسل جوان ما سرپوش گذاشت.
جمهوری اسلامی مخالفین سیاسی را اعدام می کند، به امید اینکه بترسند و مخالفت نکنند. کوته بینی، سیاستمداران حاکم جامعه را به سمت واکنش های تند و تشویق برخوردهای خونین مخالفین سوق می دهد. نقض حق بیان و ممانعت از اعتراض علیه مسئولین حکومتی، پایمال کردن مهم ترین اصل اعلامیه جهانی حقوق بشر است.
جمهوری اسلامی اعدام می کند تا مردم را بترساند واین ترس محیط را متشنج، خشن و ناامن می سازد. حکومتی که به اعدام دست می زند، خود را در منجلاب نابسامانی های اجتماعی غرق می کند.
نگاهی گذرا به لیست تعدادی از هموطنانی که پای چوبه دار هستند، وجدان های بیدار را به تاسف وا می دارد:
١- حبیب‌الله لطیفی، ۲- هوشنگ رضایی، ۳- آیت الله بروجردی، ۴- علی احمد سلیمان، ۵- محمد عبدالهی، ۶- سیروان نژاوی، ۷- ابراهیم عیسی‌پور، ۸- رزگار (حبیب) افشاری، ۹- علی افشاری، ۱۰- سامان نسیم، ۱۱- زانیار مرادی، ۱۲- لقمان مرادی، ۱۳- عبدالله سروریان، ۱۴- انور رستمی، ۱۵- بهروز آلخانی، ۱۶- سید سامی حسینی، ۱۷- سید جمال محمدی، ۱۸- بختیار معماری، ۱۹- رضا ملازاده، ۲۰- رسول نعمتی سیچانی، ٢١- مصطفی سلیمی، ٢٢- اشرف نظری، ...
ما از همه انسان های آزادیخواه و نهاد های حقوق بشری در سراسر جهان در خواست می کنیم که در مورد سلب گسترده حق حیات انسان ها سکوت اختیار نکنند و برای لغو مجازات اعدام در ایران، به هر شکل ممکن، به جمهوری اسلامی فشار بیاورند. این مجازات سال هاست که در بسیاری از کشورها لغو شده و مجازاتی جایگزین برای آن درنظر گرفته شده است.
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران خواهان لغو فوری اعدام همه زندانیان، چه سیاسی و چه غیر سیاسی، به ویژه خانم ریحانه جباری است. ما آزادی بیان و اندیشه را حق هر انسان می دانیم و خاطر نشان می کنیم که مجازات اعدام نه تنها راه حل مناسبی برای بازدارندگی از جرم نیست، بلکه چرخه خشونت و انجام جرم و جنایت را در جامعه باز تولید می کند.
همبستگی برای حقوق بشر در ایران
در شش سال پیش، دختر ۱۹ ساله ای به نام ریحانه جباری به جرم قتل مردی به زندان افتاد. او مدعی است که در یک ملاقات ظاهرا کاری، مرد مقتول قصد تجاوز به او را داشت و او در دفاع از خود مرتكب این قتل شده است.
اما خانواده مقتول با پذیرش نیت جنسی هر دو طرف، مدعی هستند که این دختر با اگاهی از خواست مرد به دفتر او رفته و تجاوزی در کار نبوده است. ما از حقیقت اگاه نیستیم و ظاهرا اگر دفاع از خود بوده باشد، دفاع مشروع به حساب می آید. شواهد نشان می دهند که ریحانه هیچ زمینه و برنامه ریزی قبلی برای کشتن کسی را نداشته است.
!حکم دادگاه اما ساده است: قصاص
!انتقام شخصی از دختر، توسط خانواده مقتول
!به کش یا به بخش
.این مفهوم ساده حکم دینی قصاص است
اما چرا؟ چرا دستگاه قضایی تصمیمی بدین سنگینی را بر شانه خانواده مقتول می گذارد؟ خانواده و بطور مشخص مهندس سربندی، پسر مقتول می بایست تصمیم به قتل یا بخشش ریحانه بگیرند. مهندس سربندی جوان، نه قاضی است و نه حقوقدان. چرا از او می خواهند در این جایگاه بنشیند. او چه گناهی کرده که می خواهند به پای دار برود و صندلی را از زیر پای ریحانه جوان بکشد تا او بمیرد؟ این جنایتی هولناک بر علیه سربندی نیز هست. در این صورت، این جوان بیگناه نیز دست به قتل ناخواسته خواهد زد. امید بسیار داریم که مهندس سربندی و خانواده آسیب دیده او با گذشتن از اعدام ریحانه، رفتاری انسانی را پیشه خواهند کرد تا در تمامی بقیه عمر خود، وجدانی آرام داشته باشند.
ریحانه در این سال های زندان که برای یک نوجوان، معادل از دست دادن بهترین سال های زندگی است، تماما زجر کشیده و در نوجوانی هر روز منتظر رفتن به پای چوبه دار بوده است. چندین بار او را برای اعدام برده اند و سپس بازگردانده اند. اعدام ریحانه جوان چه نفعی برای جامعه دارد؟ او نه قاتل حرفه ای است، نه آسیبی به جامعه می زند و نه این حکم شدید موجب بهبود جامعه می شود.
جمهوری اسلامی اختیار قصاص قاتل را به خانواده مقتول می سپارد و بدین ترتیب انتقام جایگزین عدالت می شود. خشونت را در جامعه نهادینه می کند و به ناچار، خود گرفتار اداره جامعه ای خشن و بیرحم می گردد. حکومتی که کشتن انسان ها را محق جلوه می دهد، نمی تواند از عواقب تلخ آن در کشور در امان بماند.
جمهوری اسلامی اعدام می کند تا نابسامانی های اجتماعی مانند مواد مخدر، دزدی، نا امنی، ... را کنترل کند. اما ریشه نابسامانی ها در فقر و سرخوردگی و خفقان است. با ترور و وحشت نمی توان بر درد مردم و به خصوص نسل جوان ما سرپوش گذاشت.
جمهوری اسلامی مخالفین سیاسی را اعدام می کند، به امید اینکه بترسند و مخالفت نکنند. کوته بینی، سیاستمداران حاکم جامعه را به سمت واکنش های تند و تشویق برخوردهای خونین مخالفین سوق می دهد. نقض حق بیان و ممانعت از اعتراض علیه مسئولین حکومتی، پایمال کردن مهم ترین اصل اعلامیه جهانی حقوق بشر است.
جمهوری اسلامی اعدام می کند تا مردم را بترساند واین ترس محیط را متشنج، خشن و ناامن می سازد. حکومتی که به اعدام دست می زند، خود را در منجلاب نابسامانی های اجتماعی غرق می کند.
نگاهی گذرا به لیست تعدادی از هموطنانی که پای چوبه دار هستند، وجدان های بیدار را به تاسف وا می دارد:
١- حبیب‌الله لطیفی، ۲- هوشنگ رضایی، ۳- آیت الله بروجردی، ۴- علی احمد سلیمان، ۵- محمد عبدالهی، ۶- سیروان نژاوی، ۷- ابراهیم عیسی‌پور، ۸- رزگار (حبیب) افشاری، ۹- علی افشاری، ۱۰- سامان نسیم، ۱۱- زانیار مرادی، ۱۲- لقمان مرادی، ۱۳- عبدالله سروریان، ۱۴- انور رستمی، ۱۵- بهروز آلخانی، ۱۶- سید سامی حسینی، ۱۷- سید جمال محمدی، ۱۸- بختیار معماری، ۱۹- رضا ملازاده، ۲۰- رسول نعمتی سیچانی، ٢١- مصطفی سلیمی، ٢٢- اشرف نظری، ...
ما از همه انسان های آزادیخواه و نهاد های حقوق بشری در سراسر جهان در خواست می کنیم که در مورد سلب گسترده حق حیات انسان ها سکوت اختیار نکنند و برای لغو مجازات اعدام در ایران، به هر شکل ممکن، به جمهوری اسلامی فشار بیاورند. این مجازات سال هاست که در بسیاری از کشورها لغو شده و مجازاتی جایگزین برای آن درنظر گرفته شده است.
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران خواهان لغو فوری اعدام همه زندانیان، چه سیاسی و چه غیر سیاسی، به ویژه خانم ریحانه جباری است. ما آزادی بیان و اندیشه را حق هر انسان می دانیم و خاطر نشان می کنیم که مجازات اعدام نه تنها راه حل مناسبی برای بازدارندگی از جرم نیست، بلکه چرخه خشونت و انجام جرم و جنایت را در جامعه باز تولید می کند.
همبستگی برای حقوق بشر در ایران
:امضاء ها
١- اتحاد برای ایران ـ بلژیک
٢- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران - نیویورک
٣- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران - مونترال
٤- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران - لس انجلس
٥- اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران - ونکوور
٦- انجمن دفاع از حقوق بشر ایران-مونترال
٧- انجمن تئاتر ایران و آلمان
٨- انجمن زنان مونترال
٩- انجمن فرهنگی ایران و سوئیس- ژنو
١٠-انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران/ هامبورگ
١١- بنیاد بنیاد اسماعیل خویی
١٢-باشگاه جنبش سکولار دمکرات ایران/در لس آنجلس
١٣-پیوند سرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران
١٤-حامیان مادران پارک لاله -دورتموند
١٥-حامیان مادران پارک لاله - فرزنو
١٦-حامیان مادران پارک لاله - مونیخ
١٧-حامیان مادران پارک لاله - هامبورگ
١٨-جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران - جنوب کالیفرنیا
١٩-کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
٢٠-کانون فرهنگ و هنر- فرزنو
٢١-کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران - شیکاگو
٢٢-کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
٢٣- کانون فرهنگی و حقوق بشری سيمرغ - دورتموند
٢٤-فدراسیون اروپرس
٢٥-شبکه همبستگی ملی ایرانیان فرزنو- کالیفرنیا
٢٦-مادران صلح مونترال
٢٧- صداى موج سبز- جنبش سبز لندن
٢٨- صداى موج سبز- جنبش سبز بيرمنگام
٢٩- صداى موج سبز- جنبش سبز كارديف
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر