مادران خاوران، دوستان و دوستداران پروانه میلانی و مادران کُره ای
از ابراز همدردی و همراهی شما مادران و خانواده‌های خاوران و دیگر همراهان که در خاک‌سپاری و دیدارهای شخصی و مراسم یادبود همسرم پروانه میلانی شرکت کردید و مراسمی بسیار زیبا و به یاد ماندنی را برای او تدارک دیدید، بسیار سپاس‌گزاریم. هم‌چنین از یاران و دوستداران پروانه که با ارسال گل، نوشتن پیام، مقاله وشعرهای زیبا و اثرگذار، تسلی بخش قلب غم‌دیده و بهت‌زده‌ی ما بودید، تشکر ویژه می‌کنیم و به تک تک آنها ارج می‌نهیم. از جمله می‌توان به پیام‌های: «جمعی از مادران و خانواده‌های خاوران در ایران»، «مادران پارک لاله ایران»، «سازمان عدالت برای ایران»، «بنیاد 18 مه گوانگجو/ کره جنوبی»، «سایت بیداران»، «تعدادی از خانواده‌های خارج از کشور»، مقاله آقای بربریان، شعر آقای جباری و ... اشاره کرد که همه بسیار زیبا و اثرگذار بود.
پروانه قلب‌اش از تپش باز ایستاد و رفت، زیرا تحمل این همه بی‌عدالتی را نداشت، ولی یاد و نام و راهش همواره زنده و ماندگار است. آرزوی او ساختن دنیایی انسانی بود که از فقر و ستم و بیداد اثری نباشد و همه انسانها بتوانند در صلح و آزادی و برابری زندگی کنند. او از این که انسانها را برای ابراز عقایدشان به بند می‌کِشند و می‌کُشند به خشم می‌آمد، او از این که فاصله دارا و ندار آن قدر زیاد است زجر می‌کشید، او از هر بی‌عدالتی دلش به درد می‌آمد و فریاد می‌زد، ولی می‌دید فریادش در سکوتِ جامعه خاموش می‌شود و برای همین از بی‌تفاوتی مردم بیشتر رنج می‌برد. او دردنامه ای با عنوان "بی‌تفاوتی تا به کجا" را در سال گذشته نوشت و با مردم در میان گذاشت. در بخش‌هایی از آن نوشته بود:
«آیا شما وقتی به دار کشیدن جوانان را می‌بینید یا می‌شنوید، شب سر آسوده بر بالین می‌نهید؟
آیا وقتی می‌بینید همسایه دیوار به دیوارتان سفره‌اش از نان خالی است و شما بر سر سفره ای رنگین نشسته اید، وجدان تان درد نمی‌گیرد؟
آیا وقتی می‌بینید همسایه دیوار به دیوارتان سفره‌اش از نان خالی است و شما بر سر سفره ای رنگین نشسته اید، وجدان تان درد نمی‌گیرد؟
آیا وقتی می‌شنوید دختر فلان دوست یا فامیل شما را تنها به جرم بدحجابی دستگیر کرده و به کمیته برده اند، فکر نمی‌کنید که فردا نوبت دختر خود شما هم خواهد رسید؟ چرا فکر می‌کنید که نه، دختر من حجابش را به خوبی رعایت می‌کند و هرگز برای او چنین اتفاقی نخواهد افتاد.
آیا وقتی بچه‌های خیابانی را می‌بینید که در سرمای زمستان و گرمای تابستان، با یک جفت دم پایی پاره پاره، در بین ماشین‌ها دست نیاز به سوی سرنشنان ماشین دراز کرده اند، از خود نمی‌پرسید این کودکان که امروز بایستی در سر کلاس‌های درس بنشینند چرا گرفتار مافیاهای کودکان خیابانی شده اند و شب‌ها ماشین‌هایی می‌آیند و آنها را با ارقام به دست آمده از سطح شهر جمع آوری می‌کنند؟
آیا فکر کرده اید که فردا روزی هم ممکن است فرزند شما به خیل جمعیت معتادان بپیوندد، در حالی که می‌دانیم بخش عمده ای از معتادان به علت بیکاری رو به اعتیاد می‌آورند؟
می‌گویند تنها کسانی دستگیر و زندانی می‌شوند که دست به اقدامات سیاسی بزنند، اما می‌بینیم که جوانان ما تنها به علت داشتن یک وبلاگ یا حضور در فضای مجازی و یا داشتن فیس بوک دسته دسته دستگیر و به پلیس فتا ارجاع داده می‌شوند. نمونه آن ستار بهشتی است. بیایید خودمان را گول نزنیم که این موارد خاص به ما مربوط نمی‌شود".
با آرزوی تحقق آرمان‌های عدالت‌خواهانه و بشر دوستانه او و آرزوی سلامتی برای مادران و خانواده‌های خاوران و همه آن‌هایی که دل در گرو بهتر زیستن انسانها دارند، به او و ایستادگی‌اش درود می‌فرستیم.
مادران دلبند کُره ای
پیام همدردی شما که گرمی بخش دل و جانم بود را دریافت کردم. از این‌که تلاش عدالت جویانه و بشر دوستانه همسر فقیدم تا اقصی نقاط جهان تسری داشته است، تسلی‌‌ام می‌دهد و باز از این‌که پنجاه و اندی سال در کنار«مادر- زنی» زیسته‌‌ام که قلب اش مالامال از عشق به مردم محروم و زحمتکش بود و برای رهایی همه انسان ها از فقر و ستم و برخورداری از صلح و آزادی می‌طپید، بر خود می‌بالم. پروانه در قلب همه کسانی که برای سعادت بشری و زندگی بهتر و آینده خوشتر آنان مبارزه می‌کنند، زنده است. از این‌که در چنین روزهای اندوهبار و دشواری شما را در کنار خود می‌یابیم، صمیمانه از شما تشکر می‌کنیم.
ابراهیم‌خلیل مجیدیان و خانواده
بهمن 1393
http://www.mpliran.org/2015/02/blog-post_6.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر