۱۳۹۴ آذر ۱۸, چهارشنبه

گزارشی از دیدار مادران پارک لاله با مادر و پدر سعید زینالی


سایت مادران پارک لاله ایران

گزارشی از دیدار مادران پارک لاله با مادر و پدر سعید زینالی


  به روال همیشه و به عنوان بخشی از روند کار دادخواهانه به دیدار خانواده سعید زینالی رفتیم. دانشجویی که در 23 تیر سال 1378، پس از حوادث کوی دانشگاه از منزل و در زمانی کمتر از ده دقیقه در جلوی دیدگان مادر او را بردند و در واقع ربودند و دیگر باز نگردانند و خانواده 16 سال و پنج ماه است که سرگردان به دنبال او به همه جا شکایت برده‌اند و می‌گردند، اما تا به حال هیچ نتیجه‌ای نگرفته‌اند  و هر یک از ادارات و قوا و نیروهای امنیتی- اطلاعاتی آن‌ها را به بخش دیگری پاس می‌دهند. 

اکرم نقابی، مادر سعید زینالی در طی این سال‌ها همواره فعال و پیگیر، گاهی به تنهایی و گاهی به همراه همسرش ‌هاشم زینالی به دنبال پسرشان بودند و هستند. این مادر و پدر به عنوان اعتراض به عدم پاسخ‌گویی در مورد وضعیت فرزندشان با معترضان جلوی زندان اوین و لاستیک دنا همراه شدند و روز شنبه 30 آبان با تعدادی دیگر از معترضان در جلوی دفتر لاستیک دنا بازداشت شدند. زمانِ بازداشت آقای زینالی از سوار شدن به ماشین امتناع می‌کند و دلیل بازداشت‌اش را می‌پرسد که او را با ضرب و شتم سوار ماشین می‌کنند. ابتدا آن‌ها را به کلانتری ولنجک و بعد به اوین می‌برند، در اوین ماموری می‌گوید:" او را باید به بند 2 الف سپاه و بقیه را به بند 8  ببریم".

این پدر آرام و صبور پس از ناپدید شدن فرزندش به دلیل پیگیری وضعیت پسرش و هم‌چنین به دلیل ایستادگی و مقاومت سعید برای ندادن اطلاعات به بازجویان، پس از ۲۸ سال کار و پرداخت بیمه در وزارت صنایع، در سال 1381 از کار برکنار شد و همان سال بود که تلفنی با سعید صحبت کردند. در آن سال او را یک ماه از کار برکنار و بعد مجبورش کردند که خودش را با مبلغی ناچیز بازخرید کند.  

هاشم زینالی را در طول روند بازجویی تحت فشار قرار دادند و تهدید کردند تا دیگر پیگیر وضعیت فرزندش نباشد. سپاه از او می‌خواست که این خانواده دیگر نگویند سپاه سعید را بازداشت و سر به نیست کرده و پاسخ ما را هم نمی‌دهد، بازجویان می‌گویند 17 سال گذشته است و دیگر قضیه را تمام کنید. هاشم زینالی می‌گوید به آن‌ها گفتم:" خیلی دیر آمده‌اید، بعد از ۱۷ سال می‌خواهید ما چه چیزی را کتمان کنیم؟ این که پسرم را در جلوی چشمان مادر و مادربزرگش از منزل بردید، این که بارها و بارها از همه مجاری قانونی برای یافتن فرزندم به هر دری زده‌ایم و شما ما را به این طرف و آن طرف فرستاده‌اید و هر بار با در بسته مواجه شده‌ایم، حال بعد از این همه سال از ما می‌خواهید که دیگر به دنبال پسرمان نباشیم  ...". آن‌ها می‌گفتند:" تو گفته‌ای که سعید رفته باشگاه و برنگشته، حالا هم‌همین را بگو، پرونده قطور پسرم که گم شده بود آن جا بود و گفتم بگردید اگر من چنین کلمه‌ای گفته‌ام، دیگر ساکت می‌شوم و گشتند و چنین چیزی را پیدا نکردند". آقای زینالی با چه شوری همراه با تاسف از پسرش و شجاعت‌اش می‌گفت:" پسرم خیلی مقاوم و با اراده بود و به احتمال زیاد خیلی شکنجه‌اش کرده‌اند، اطمینان دارم اگر دستش را روی میز گذاشته و دریل کرده و به میز هم بسته باشند، باز حرفی نزده است و معلوم نیست چه بلایی به سرش آورده‌اند که به ما نمی گویند".

روزی که به اسم ملاقات حضوری خانواده را صدا می‌کنند، اکرم نقابی و دخترش بهناز زینالی را هم برای بازجویی چند ساعته می‌برند. اکرم نقابی را به همراه هاشم زینالی و دخترشان بهناز را جدا بازجویی و تهدید می‌کنند. اکرم نقابی می‌گوید:" به آن‌ها گفتم آقا هاشم بیمار است و دخترم نیز شوهر دارد و باید به سر خانه و زندگی‌اش برود و به این کارها کاری ندارند، آن‌ها را آزاد کنید و مرا نگه دارید، من ساکت نمی‌شوم و می‌خواهم بدانم پسرم کجاست"، بهناز زینالی نیز گفته بود:" مادرم تا جواب نگیرد ساکت نمی‌شود، شما بگویید برادرم کجاست و اگر او را کشته‌اید بگویید کجا دفن کرده‌اید، ما دیگر صدای‌مان در نمی‌آید".

هاشم زینالی سه شنبه شب 10 آذر با قید کفالت و فیش حقوق کارمندی رسمی آزاد شد. برای دادن فیش حقوقی نیز بارها آن‌ها و دوستان را اذیت کردند و فیش‌های حقوقی آورده شده را نمی‌پذیرفتند. در مدت زندان نیز وضعیت خیلی بدی داشت و داروهای او را به وی نداده بودند و در سلولی کوچک و بسیار سرد با سه پتوی سربازی او را نگهداری می‌کردند. او می‌گفت:" دایم از سرما به خودم می‌پیچیدم و می‌لرزیدم، شبی تا نزدیک صبح راه رفتم تا گرم شوم و مامور آمد و گفت چرا نمی‌خوابی و گفتم سردم است، وسیله گرمایش را هم که روشن می‌کردند، پنج دقیقه اول باد سرد می‌زد و تا گرم می‌شد آن را خاموش می‌کردند، ولی آن شب خاموش نکردند و کمی گرم شدم". 

در چنین روزهایی در 14 آذر سال 1388، سی نفر از مادران پارک لاله را بازداشت و به وزرا بردند، اکرم نقابی نیز جزو این بازداشت شدگان بود و همگی را در 16 آذر به خاطر خالی کردن زندان‌ها برای معترضان روز دانشجو آزاد کردند. هم‌چنین در 17 تیر سال 1389، اکرم نقابی و دخترش الناز زینالی را بازداشت کردند. آن زمان نیز الناز زینالی تهدید شده بود که مادرش باید از پیگیری وضعیت سعید دست بردارد، پس از آزادی نیز تهدید می‌شد و چندی بعد مجبور شدند به اتفاق برادرش خانه و خانواده را ترک کنند و به خارج از کشور پناهنده شوند. 

درود به شجاعت سعید، یاد و راهش زنده و گرامی است!
و درود به ایستادگی و پایداری این خانواده برای دادخواهی
مادران پارک لاله ایران
18 آذر 1394

۱۳۹۴ آذر ۱۶, دوشنبه

همبستگی برای حقوق بشر در ایران: به مناسبت روز جهانی حقوق بشر و محکومیت جمهوری اسلامی ایران


به مناسبت روز جهانی حقوق بشر و محکومیت جمهوری اسلامی ایران
مردم جهان و مدافعان حقوق بشر، امسال در دهم دسامبر، در ۵۸ امین سالگرد پیدایش پیمان جهانی حقوق بشر، در شرایطی به پیشواز روز جهانی حقوق بشر می روند که حکومتگران اسلامی، مانند سال های گذشته همچنان در رده های بالای لیست کشورهای ناقض حقوق بشر در جهان قرار دارند.
مردم ایران، همانند سال های پیشین از ابتدائی ترین حقوق شهروندی مندرج در اعلامیه حقوق بشر، از قبیل تساوی حقوق زن ومرد، حق آزادی بیان و اندیشه، حق آزادی گویش به زبان مادری، حق کار، امنیت قضائی و اجتماعی، حق اعتصاب و تجمع … محرومند.

جمهوری اسلامی هرگونه حرکت سیاسی، صنفی و مدنی را به شدیدترین وجهی سرکوب می نماید و فعالان جنبش های مدنی و حقوق بشری را دستگیر و به حبس های طولانی مدت محکوم می کند. آز آزادی احزاب و سندیکاهای مستقل کارگری خبری نیست.

احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد، در گزارش سالانه خود به سازمان ملل، ضمن ارائه نمونه های فاحشی از نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی، از افزایش تعداد اعدام شدگان در ایران در سال جاری ابراز نگرانی کرده است. او می گوید که درهفت ماه نخست سال جاری حدود ۷۰۰ نفر در ایران اعدام شده اند که در میان آنان زنان و کودکان زیر ۱۸ سال نیز وجود دارند.
در این گزارش آمده است که از نظر درصد تعداد اعدامیان نسبت به جمعیت کشورها، متاسفانه، ایران مقام اول را در دنیا دارد.
همانطوری که متاسفانه، در طی۳۶ سال گذشته، در اثر سیاست های زمامداران حکومت فقاهتی، از نظر فقر، فحشا، مصرف و قاچاق مواد مخدر، ویرانی منابع آبی، نفتی و محیط زیست، ترویج خشونت، تبعیض های دولتی و فرار مغزها وغیره، ایران دارای جایگاهی در رده کشورهای بدنام دارد. گزارشگر سازمان ملل اظهار امیدواری کرده است که با امضای توافق هسته، وضعیت حقوق بشر درایران بهبود پیدا کند!

در روز جهانی حقوق بشر، ما نهادهای حقوق بشر ایرانی لازم می دانیم به اطلاع گزارشگر سازمان ملل و تمامی آزادیخواهان و مدافعان حقوق بشر در سرتاسر دنیا برسانیم که طی دو سال گذشته، در میان گرد و غبار مذاکرات هسته ای، نقض حقوق بشر و اعمال وحشیانه جمهوری اسلامی در ایران به شدت گسترش یافته است.

افزایش روز افزون اعدام ها، قطع اعضای بدن متهمان و صدور احکام ضد بشری توسط قوه قضائیه تحت فرمان مستقیم خامنه ای صورت می گیرد.
به قتل رساندن فعالان مدنی در زندان ها (زهرا کاظمی، ستار بهشتی، افشین اسانلو و شاهرخ زمانی…)، یورش به زندانیان سیاسی و کتک زدن و زخمی کردن آنان (حمله نیروهای امنیتی به بند۳۵۰ اوین) و اعمال فشار بیشتر بر هنرمندان و روزنامه نگاران منتقد، همه بیانگر این واقعیت است که علیرغم نرمش سران حکومت اسلامی در مقابل قدرت های خارجی، در این حکومت و پیشینه سیاهش هیچگونه اراده ای برای رعایت حقوق بشر وجود ندارد.
لذا ما مدافعان حقوق بشر در ایران و خارج از کشور، از همه نیروهای صلح دوست و ملل آزادیخواه درخواست می کنیم که مردم ایران و فعالان جنبش های زنان، کارگران، معلمان، دانشجویان و جوانان را برای دستیابی به حقوق شهروندی مندرج در اعلامیه جهانی حقوق بشر همراهی کنند و حکومتگران جمهوری اسلامی را برای ملزم ساختن به رعایت این حقوق تحت فشار قرار دهند.

همبستگی برای حقوق بشر در ایران

امضاء:
۱ - اتحاد برای ایران ـ بلژیک
۲ - انجمن تئاتر ایران و آلمان، آرکاداش ـ کلن
۳ - انجمن همبستگی ایرانیان - دالاس
۴ - انجمن جمهوریخواهان ایران - پاریس
۵ - انجمن زنان ایرانی - مونترال
۶ - انجمن فرهنگی ایران - سوئیس
۷- انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران/ هامبورگ
۸ - ایران آزاد - کانون دفاع از حقوق بشر، آزادی و دموکراسی – آلمان
۹ - بنیاد اسماعیل خویی
۱۰- پیوندسرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران
۱۱- جامعه دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ایران - سوئد
۱۲- جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران - جنوب کالیفرنیا
۱۳- جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران ـ شاخه بلژیک
۱۴- حامیان مادران پارک لاله - دورتموند
۱۵- حامیان مادران پارک لاله - هامبورگ
۱۶- حامیان مادران پارک لاله - لندن
۱۷- حامیان مادران پارک لاله - فرزنو
۱۸- شبکه همبستگی ملی فرزنو - کالیفرنیا
۱۹- فدراسیون اروپرس
۲۰- کانون فرهنگ و هنر فرزنو
۲۱- کانؤن مدافعان حقؤق بشر کردستان
۲۲- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۲۳- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران - شیکاگو
۲۴- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی - پاریس
۲۵- مادران پارک لاله ایران
۲۶- مادران صلح مونترال
۲۷- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - مونترال
۲۸- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - نیویورک
۲۹- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - لوس انجلس

۱۳۹۴ آذر ۱۰, سه‌شنبه

روز جهانی رفع خشونت علیه زنان در دورتموند- نوامبر۲۰۱۵


روز جهانی رفع خشونت علیه زنان در دورتموند
خشونت علیه زنان، نقض قوانین حقوق بشر است

بیست و پنجم نوامبر برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ توسط سازمان ملل متحد به شکل نمادین به عنوان روز جهانی رفع خشونت علیه زنان، برگزیده شد.
در این روز خواهران مبارز و شجاع دومینیکنی در سال ۱۹۶۰ به دست ماموران دیکتاتور عصر، رافائل تروجیلو بعد از تجاوز و شکنجه بی رحمانه به قتل رسیدند. این سه خواهر به نامهای، پاتری، مینروا و ماریا ترزا میرابل، در منطقه ای اطراف سانتیاگو در جمهوری دومینیکن، همراه با همسران خود در پشتیبانی از گروه (جنبش ۱۴ ژوئن) علیه حکومت دیکتاتوری رافائل تروجیلو مبارزه میکردند.

به این مناسبت و در اعتراض به نقض حقوق زنان در سراسر جهان, فعالان گروه های مختلف زنان مراسمی در شهر دورتموند برگزار کردند. این برنامه در بزرگداشت زنان مبارز و "اکین وان" زن مبارز کردی که در ۱۵ اوت ۲۰۱۵ به وسیله مقامات امنیتی ترک به طرز وحشتناکی کشته شد اختصاص داده شد.

زنده باد همبستگی جهانی برای رفع خشونت بر زنان 
حامیان مادران پارک لاله - دورتموند
شنبه ۲۱ نوامبر۲۰۱۵






























۱۳۹۴ آبان ۲۷, چهارشنبه

روز جهانی رفع خشونت علیه زنان در دورتموند

روز جهانی رفع خشونت علیه زنان در دورتموند
خشونت علیه زنان، نقض قوانین حقوق بشر است

بیست و پنجم نوامبر برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ توسط سازمان ملل متحد به شکل نمادین به عنوان روز جهانی رفع خشونت علیه زنان، برگزیده شد.
در این روز خواهران مبارز و شجاع دومینیکنی در سال ۱۹۶۰ به دست ماموران دیکتاتور عصر، رافائل تروجیلو بعد از تجاوز و شکنجه بی رحمانه به قتل رسیدند. این سه خواهر به نامهای، پاتری، مینروا و ماریا ترزا میرابل، در منطقه ای اطراف سانتیاگو در جمهوری دومینیکن، همراه با همسران خود در پشتیبانی از گروه (جنبش ۱۴ ژوئن) علیه حکومت دیکتاتوری رافائل تروجیلو مبارزه میکردند.
به این مناسبت و در اعتراض به نقض حقوق زنان در سراسر جهان, فعالان گروه های مختلف زنان طبق روال هر ساله،مراسمی در شهر دورتموند برگزار خواهند کرد که به شرح زیر می باشد:

برنامه اول - تظاهرات و سخنرانیاین برنامه از طرف گروه های مختلف "اتحاد زنان دورتموند" در بزرگداشت زنان مبارز و "اکین وان" زن مبارز کردی که در ۱۵ اوت ۲۰۱۵ به وسیله مقامات امنیتی ترک به طرز وحشتناکی کشته شد، اختصاص داده شده است: 
شنبه ۲۱ نوامبر۲۰۱۵، ساعت ۱۴ بعد از ظهر. خیابان کاتارینن-بالای پله ها روبروی در اصلی ایستگاه قطار-دورتموند.

برنامه دوم - این برنامه ازطرف شهرداری و دفتر زنان شهر دورتموند برگزار می شود و پرچم زنان طی مراسمی در مقابل شهرداری شهر برافراشته خواهد شد:
چهارشنبه ۲۵ نوامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۴ بعد از ظهر مقابل شهرداری شهر دورتموند در میدان صلح.



زنده باد همبستگی جهانی زنان و مردان برای رفع خشونت بر زنان
حامیان مادران پارک لاله - دورتموند


۱۳۹۴ آبان ۲۶, سه‌شنبه

همبستگی برای حقوق بشر در ایران: ۲۵ نوامبر روز جهانی رفع خشونت علیه زنان

۲۵ نوامبر روز جهانی رفع خشونت علیه زنان

از ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ که سه خواهر میرابل در جمهوری دومینیکن در مبارزه با دیکتاتوری آن کشور به قتل رسیدند تا سی و نه سال بعد از آن یعنی سال ۱۹۹۹ که سازمان ملل متحد این روز را روز رفع خشونت علیه زنان اعلام کرد، زنان و مردان عدالت خواه بسیاری بر ضرورت جهانی شدن مبارزه برای پایان دادن به خشونت علیه زنان تاکید کرده و در این راستا تلاش کردند.
واقعیاتی که بر اساس آنها سازمان ملل بر جهانی شناختن این روز رای داد عبارتند از:
  • خشونت علیه زنان، نقض قوانین حقوق بشر است که اجتناب پذیر می باشد و مقابله با آن وظیفه  همه است
  • خشونت علیه زنان ناشی از تبعیضات و نابرابری‌هایی است که در قوانین حکومت‌ها و در فرهنگ‌های مختلف بر زنان تحمیل می‌شود. خشونت علیه زنان رسیدن به صلح و امنیت را نا ممکن می‌سازد و مانع پیشرفت در بسیاری از زمینه ها از جمله مبارزه با فقر، مقابله با بیماری‌های خطرناکی چون ایدز و بیماری‌های اپیدمیک دیگر می‌شود.
اعلامیه‌ رفع خشونت علیه زنان؛ هر عمل مبتنی بر جنسیت که احتمال آسیب فیزیکی، جنسی و روان‌شناختی و یا رنج زنان را به دنبال دارد و یا منجر به آن شود را خشونت نامیده و دولت‌ها را ملزم می‌کند تا از فعالیت‌های خشونت‌آمیز علیه زنان طبق قانون کشور جلوگیری کنند.
در جمهوری اسلامی ایران اما قوانین متعددی امکان توجیه خشونت علیه زنان را میسر می‌سازند.در حال حاضر زنان میهن ما از حق اشتغال در برخی مشاغل و حق تحصیل در تعدادی از رشته های دانشگاهی محروم هستند؛ از آزادی انتخاب پوشش برخوردار نیستند و مجبور به رعایت حجاب اجباری می‌باشند، بدون اجازه پدر یا شوهر حق خروج از کشور را ندارند؛ قوانین مربوط به ارث، دیه، ازدواج، طلاق و حضانت فرزندان در مورد آنان ناعادلانه است و امکان مشارکت آزادانه در فعالیت‌های هنری و ورزشی را ندارند.
براساس گزارش شکاف جنسیتی سال ۲۰۱۲ مجمع جهانی اقتصاد، از بین ۱۳۵ کشور، ایران رتبه ۱۲۷ در خصوص نابرابری بین زنان و مردان را به خود اختصاص داده است.
وقوع فجایعی چون قتل‌های ناموسی، اسیدپاشی بر زنان، عدم پرداخت دستمزد برابر به زنان در قبال کار مساوی با مردان، دستگیری تظاهرات کنندگان معترض به منع حضور زنان در استادیوم‌های ورزشی و همچنین شکنجه و زندانی کردن زنان مدافع حقوق بشر نمونه های روشن محروم بودن زنان میهن‌مان از حقوق انسانی‌شان است. تجدید محاکمه زندانی سیاسی آتنا فرقدانی به جرم دست دادن با وکیل مدافعش، محروم شدن نیلوفر اردلان، فوتبالیست زن ایرانی از شرکت در مسابقات قهرمانی آسیایی در مالزی به دلیل عدم موافقت همسرش با خروج او از کشور، محرومیت زندانیان عقیدتی زن چون نرگس محمدی، زینب جلالیان و سایر زندانیانی که سلامتی‌شان در خطر است از مراقبت‌های ویژه پزشکی، نیز نمونه های بارزی از خشونت علیه زنان در جمهوری اسلامی ایران می‌باشند.
همبستگی برای حقوق بشر در ایران سیاست‌های خصمانه علیه زنان را محکوم کرده و تاکید می‌ورزد که جلوگیری از خشونت علیه زنان وظیفه و مسئولیت همه ماست.
از ۲۵ نوامبر (۴ آذر)، روز جهانی رفع خشونت علیه زنان، تا دهم دسامبر (۲۰ آذر) روز جهانی حقوق بشر روزهای کمپین برای مقابله با خشونت علیه زنان، در سراسر جهان تلقی می‌شوند. شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران با تاکید بر ضرورت فعالیت‌های مدنی برای مقابله با تبعیضات و خشونت علیه زنان، به تمام نهادهای حقوق بشری پیشنهاد می‌کند که با توجه به امکانات محلی و ضمن مشارکت با سایر نیروهای فعال زنان، گردهمایی‌هایی در این زمینه برگزار کنند و به نهادینه کردن رعایت حقوق زنان به عنوان یک ارزش اجتماعی یاری رسانند.

به امید تحقق آرمان‌های انسانی و رفع خشونت علیه زنان در سرتاسر جهان
همبستگی برای حقوق بشر در ایران

امضاء:
۱ - اتحاد برای ایران ـ بلژیک
۲ - انجمن تئاتر ایران و آلمان، آرکاداش ـ کلن
۳ - انجمن همبستگی ایرانیان - دالاس
۴ - انجمن جمهوریخواهان ایران - پاریس
۵ - انجمن زنان ایرانی - مونترال
۶ - انجمن فرهنگی ایران - سوئیس
۷- انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران/ هامبورگ
۸ - ایران آزاد - کانون دفاع از حقوق بشر، آزادی و دموکراسی – آلمان
۹ - بنیاد اسماعیل خویی
۱۰- پیوندسرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران
۱۱- جامعه دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ایران - سوئد
۱۲- جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران - جنوب کالیفرنیا
۱۳- جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران ـ شاخه بلژیک
۱۴- حامیان مادران پارک لاله - دورتموند
۱۵- حامیان مادران پارک لاله - هامبورگ
۱۶- حامیان مادران پارک لاله - لندن
۱۷- حامیان مادران پارک لاله - فرزنو
۱۸- شبکه همبستگی ملی فرزنو - کالیفرنیا
۱۹- فدراسیون اروپرس
۲۰- کانون فرهنگ و هنر فرزنو
۲۱- کانؤن مدافعان حقؤق بشر کردستان
۲۲- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۲۳- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران - شیکاگو
۲۴- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی - پاریس
۲۵- مادران پارک لاله ایران
۲۶- مادران صلح مونترال
۲۷- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - مونترال
۲۸- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - نیویورک

۲۹- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - لوس انجلس

۱۳۹۴ مهر ۲۲, چهارشنبه

زندانیان و جانباختگان فراموش نخواهند شد



زندانیان و جانباختگان فراموش نخواهند شد
برگردان فارسی مقاله اقای بهمن نیرومند: برلین-Taz-29.09.2015
جنبش دادخواهی مادران ایرانی علیه دستگیری, شکنجه و اعدام فرزندانشان در این ماه شش ساله شد. این حرکت بدنبال دستگیریهای دسته جمعی در اعتراض به انتخابات تقلبی سال 2009 که منجر به انتخاب دوباره محمود احمدی نژاد برای پست ریاست جمهوری شد شکل گرفت.
اعتراضات جنبش سبز توسط بسیج و پاسداران به شکل وحشیانه‌ای سرکوب شد. هزاران نفر از تظاهرکنندگان دستگیر شده و تحت شکنجه هایی مستند به اعترافات ساختگی وادار شدند. تعدادی از انان زیر شکنجه جان باختند, تعدادی توسط دادگاهها انقلاب به تحمل زندانهای بلند مدت محکوم کشتند. صدها نفر هنوز در زندانهای جمهوری اسلامی بسر میبرند. رهبران جنبش امیرحسین موسوی و همسرش زهرا رهنورد و مهدی کروبی از چهار سال پیش در حبس خانگی بسر میبرند.
صدها تن از مادران در اعتراض به این اقدام خودسرانه رژیم در پارک لاله تهران گرد هم امدند و در بیانیه ای اعلام کردند: " ما خواهان رسیدگی و جوابگویی دولتمردان به چگونگی و چرایی دستگیری, شکنجه و اعدام فرزندانمان هستیم." و" ایا این حرکت وحشیانه بسیج و پاسداران و دستگاه قضایی با قانون اساسی و قوانین جمهوری اسلامی هماهنگی دارد ؟ چرا از اجرای مراسم عزاداری پدران و مادران برای عزیزان ازدست رفته شان جلوگیری میشود ؟"
مادران عزادار تصمیم گرفتند هر هفته در روز شنبه در پارک لاله گرد هم ایند. مادران داغدیده شهرهای دیگر ایران و همچنین اسیب دیدگان اعدامهای دسته جمعی سال 1367 به این جنبش پیوستند. در سال 1367 شمسی همزمان با پایان گیری جنگ هشت ساله ایران و عراق ,به دستور ایت اله خمینی رهبر انقلاب, هزاران زندانی سیاسی در مدتی کوتاه تر از چند روز اعدام شده و در گورهای دسته جمعی مخفیانه به خاک سپرده شدند. گورستان مخفی این جانباختگان که در محله خاوران تهران جنب گورستان بهائیان است سالها بعد از ان کشف شد.

حمایت وسیع از خواسته های مادران در خارج از کشور
این جنبش که نام" مادران پارک لاله" را برگزید ترس و وحشت رژیم را از تبدیل ان به یک حرکت سیاسی بر انگیخت. گردهمایی انها در پارک لاله سرکوب و ممنوع شد. مادران از پای ننشسته به اعتراض خود ادامه دادند. جمعی از انان در این رابطه دستگیر و با احکام دو تا سه ساله روانه زندان شدند
مادران پارک لاله بعد از ممنوع شدن حرکتشان از فرصتها و امکانات دیگری از جمله برگزاری مراسم عزاداری عزیزانشان به مبارزات خود ادامه دادند. انها خواهان ازادی تمام زندانیان سیاسی, لغو مجازات اعدام و محاکمه امران و عاملان اعدامهای خودسرانه در جمهوری اسلامی هستند.
همزمان در خارج از ایران همبستگی جهانی حامیان مادران پارک لاله در کشورهای اروپایی و امریکا شکل گرفت. همصدا با انها حامیانشان نیز با هدف افشاگری نقض حقوق بشر در ایران و پشتیبانی از خواستهای برحقشان اکسیون های هفته ای خود را بر گزار می کنند.
"ما به هیچ گروه سیاسی وابسته نیستیم" به نقل از مینا یکی از بنیانگذار ان حامیان مادران پارک لاله در هامبورگ. او همچنین میگوید: "از هر گونه حمایت و پشتیبانی خواسته هایمان استقبال می کنیم.

همبستگی برای حقوق بشر در ایران: جنگ افروزی محکوم است! کمک به پناه جویان یک وظیفه انسانی است!


جنگ افروزی محکوم است! 
کمک به پناه جویان یک وظیفه انسانی است! 

همانطوری که شاهد هستید، موجی از پناه جویانی که بیشتر آنان از کشورهای خاورمیانه می باشند، به کشورهای اروپائی روی آورده اند. تا کنون، هزاران تن از این افراد که از آتش جنگ های فرقه ای و مذهبی و به امید یافتن پناه گاهی امن برای خود و خانواده های خود، از خانه و کشورشان فرار می کنند، در راه رسیدن به اروپا جان خود را از دست داده اند.
مهاجرت حدود یک میلیون سوریه ای به طرف اروپا، به چالش ها و بحث هایی در میان سیاستمداران، کنشگران مدنی و توده های مردم دامن زده است. این افراد به علت جنگ، خشونت و کشتار گروه های بنیاد گرا و نیروهای عقب مانده فکری و سیاسی، حکومت های دیکتاتوری و مداخله کشورهای خارجی، مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شده اند. اما فارغ از این بحث ها، آنچه که مهم است کمک به پناه جویان و نجات جان صدها هزار زن، مرد و کودک است.
ما نهادهای حقوق بشری ایرانی، سیاست های مداخله گرایانه قدرت های جهانی و منطقه ای را که مسببان اصلی جنگ، ویرانی و آوارگی میلیون ها انسان در کشورهای خاورمیانه و شمال افریقا می باشند، محکوم می کنیم.
از تمامی نهادها و شخصیت های ایرانی و جهانی مدافع حقوق بشر، نیروهای هوادار صلح جهانی و احزاب مترقی و مردمی درخواست می نمائیم که در این شرایط ناگوار، کمک ها و همدردی های خود را نسبت به پناه جویانی که در جستجوی پناه گاهی می باشند، دریغ نکنند.
ما نهادهای حقوق بشری نیز می توانیم با همبستگی و فعالیت های خود در سطح بین المللی، سیاست های جنگ افروزانه و خانمان برانداز نیروهای مداخله گر، از جمله حکومت جمهوری اسلامی را، هر چه بیشتر افشا کنیم.

همبستگی برای حقوق بشر در ایران
اکتبر ۲۰۱۵

امضاء:
۱ - اتحاد برای ایران ـ بلژیک
۲ - انجمن تئاتر ایران و آلمان، آرکاداش ـ کلن
۳ - انجمن همبستگی ایرانیان - دالاس
۴ - انجمن جمهوریخواهان ایران - پاریس
۵ - ایران آزاد - کانون دفاع از حقوق بشر، آزادی و دموکراسی – آلمان
۶ - بنیاد اسماعیل خویی
۷ - پیوندسرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران
۸ - جامعه دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ایران - سوئد
۹ - جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران - جنوب کالیفرنیا
۱۰- جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران ـ شاخه بلژیک
۱۱- حامیان مادران پارک لاله - دورتموند
۱۲- حامیان مادران پارک لاله - فرزنو
۱۳- حامیان مادران پارک لاله - لندن
۱۴- حامیان مادران پارک لاله - هامبورگ
۱۵- شبکه همبستگی ملی فرزنو - کالیفرنیا
۱۶- فدراسیون اروپرس
۱۷- کانون فرهنگ و هنر فرزنو
۱۸- کانون فرهنگی و حقوق بشری سیمرغ
۱۹- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۲۰- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران-شیکاگو
۲۱- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی - پاریس
۲۲- مادران صلح مونترال
۲۳- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - مونترال
۲۴- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - نیویورک
۲۵- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - لوس انجلس
۲۶- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - ونکوور

۱۳۹۴ مهر ۳, جمعه

گزارش شبکه "همبستگی برای حقوق بشر در ایران" از نشست پالتاکی یادمان جانباخته گان تابستان ۶۷ و دهه ۶۰



گزارش شبکه "همبستگی برای حقوق بشر در ایراناز نشست پالتاکی یادمان


 جانباخته گان تابستان ۶۷ و دهه ۶۰

شبکه "همبستگی برای حقوق بشر در ایران" نشست پالتاکی در روز یک شنبه ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۵ با شرکت شادی صدر، حامد فرمند و بیژن میثمی برگزار کرد. در این نشست تعدادی از خانواده های جان باختگان و زندانیان سیاسی و باز ماندگان دهه ۶۰ نیز حضور داشتند.
این برنامه با یک دقیقه سکوت در گرامی داشت یاد همه جانباختگان راه آزادی و شاهرخ زمانی آغاز شد و با قطعه موسیقی از بیژن میثمی، فرزند هنرمند زنده یاد مرتضی میثمی که در سال ۶۳ اعدام شد و برای پدرش ساخته است ادامه یافت. بعد از آن بیژن میثمی به عنوان خانواده باز ماندگان از زندگی و تجارب خود صحبت کرد.

تلاش این نشست پالتاکی بر آن بود که نگاه های مختلف به این دوره را باز بینی کند و در این رابطه میهمان بعدی برنامه، حامد فرمند کنشگر- پژوهشگر حوزه کودک بودند، سخنان حامد فرمند در این حیطه به این صورت بود :

یکی از نکات مهمی که در برخی از گزارش های حقوق بشری مطرح شده و در گزارش سازمان عدالت برای ایران به درستی بر آن تاکید بیشتری شده است٬ توجه به خانواده زندانیان است. توجه به خانواده زندانیان٬ نه تنها برای مستند سازی اطلاعات و ثبت آگاهی های شان از حوادثی که بر خانواده و عزیزان اعدام شده شان رفته است، بلکه برای شنیدن تجربه مستقل خودشان اهمیت فوق العاده ای دارد. اهمیت این ماجرا در آن است که خانواده های قربانیان به عنوان اجزای مهمی از پروسه عدالت خواهی، فرصتی برای شنیده شدن پیدا می‌کنند. شنیدن صدای آن ها، امکانی را فراهم می‌آورد تا روند بهبود این افراد، مسیر منطقی و سالمی را طی کند و این افراد در کنار فعالیت های عدالتخواهانه شان، امکان بهبودی از طریق شنیده شدن و درک شدن را پیدا کنند. همانطور که شنیدن صدای مستقل خانواده زندانیان و اعدام شده های دهه شصت مهم است، شنیدن صدای خانواده ها با گرایش های متفاوت هم از اهمیت بالایی برخوردار است. تا کنون به دلایلی که تجربه شخصی من می‌گوید دلایل قابل مطالعه ای است، بیش از همه صدای گروه هایی با گرایش چپ شنیده شده است. شنیدن صدای گروه هایی مثل مجاهدین هم به درک روند سرکوب سال های دهه شصت کمک می‌کند و هم مسیر بهبود را متعادل تر و هموارتر می‌کند. از سوی دیگر شنیدن صدای اجزای مختلف خانواده با سن و جنسیت متفاوت هم اهمیت زیادی دارد. مطالعات علمی نشان می‌دهد که با وجود شباهت های بسیار در تجربه شخصی اجزای مختلف یک خانواده از یک تراما، تفاوت های جدی هم در نوع واکنش آن ها به تراما وجود دارد. به عنوان مثال برخورد کودک دختر با پسر در نبود مادر یا پدرشان متفاوت است و برخورد کودک خردسال با نوجوان تفاوت دارد. شناخت این رفتارها و شنیدن این تجربه ها، به درک درست رنجی که این خانواده ها و افراد به صورت مستقل برده اند کمک می‌کند و به جامعه هم این امکان را می‌دهد تا همراه با این افراد در مسیر بهبود تلاش کنند. در این جا لازم می‌دانم تا ضمن یادآوری مسئولیت اجتماعی جامعه در همراهی برای طی کردن مسیر عدالت خواهی،‌ به اهمیت نقش رسانه ها و نهادهای اطلاع رسانی نیز اشاره کنم. چنانچه در گزارش عدالت برای ایران نیز آمده است، درک رنج خانواده زندانیان و اعدام شده های دهه شصت،‌ این فرصت را به جامعه می‌دهد تا بداند این رنج موضوعی مربوط به گذشته نیست و همچنان هم در تداوم است. به این ترتیب،‌ در کنار سایر موضوعات روز بین المللی و داخلی، رسانه ها به عنوان موضوعی روز می‌توانند به رنج خانواده زندانیان و اعدام شده های دهه شصت بپردازند و نقش موثرتری در طی کردن مسیر بهبود ایفا کنند. موسسه غیر انتفاعی کودکان زندانیان طی یک سال فعالیت اش و من طی سه سال اخیر،‌ تمرکز اصلی اش را بر تحقیق درباره کودکان زندانیان و آثار زندانی شدن والدین بر آن ها گذاشته است. تلاش ما این است تا در کنار اجرای برنامه آموزشی در آمریکا،‌ منبع آموزشی مطمئنی برای خانواده زندانیان در ایران باشیم و اطلاعات با ارزش و آموزش های لازم را در اختیار آن ها قرار دهیم تا در برخوردشان با کودکان شان بتواند موثر باشد و زمینه ای را فراهم کنیم تا این کودکان در بزرگسالی رنجی را که به دلیل نبود والدین شان به آن ها وارد شده با خود حمل نکنند.

در قسمت بعدی برنامه، شادی صدر حقوق دان، روزنامه‌نگار، فعال حقوق زنان، سرپرست انجمن "سنگسار را متوقف کنید" و سازمان"عدالت برای ایران" سخنرانی خود را در مورد حق دادخواهی برای خانواده های قربانیان و روند قانونی اقدامات حقوقي كه خانواده ها مي توانند انجام بدهند، داشتند.
صحبت های شادی صدر بطور عمده حول محور داد خواهی چه در داخل کشور منطبق با قوانین قضائی حاکم بر کشور و چه در سطح جهانی به کمک قوانین بین المللی قرار داشت. از منظر قوانین حاکم بر کشور حرکت اصلی مربوط به انتخاب بازماندگان کشتار است که پس از تصمیم گیری جهت پی گیری نا پدید شدن عزیزان شان با توجه به اینکه اعدام شده و محل دفن شان مشخص نیست و اینکه حکمی بویژه برای زندانیان چپ بعنوان فتوا وجود نداشته است، قابل پی گیری است. بگفته شادی صدر هیچ مسند قضائی دال بر قانونی بودن این اعدام ها وجود نداشته و ندارد و امکان پی گیری با اتکاء به قوانین موجود قضائی وجود دارد. البته ایشان درمورد اینکه این اقدامات به نتیجه عملی مشخصی که منجر به دستگیری و محاکمه آمران و عاملان این جنایات شود تردید دارند. ولی ایشان جهت براه انداختن پرونده کشته شدگان جهت ضبط و مکتوب شدن آن تاکید داشتند.
در ارتباط با پی گیری جنایت کشتار در سطح بین المللی نظر شادی صدر بر این است که امکان پی گیری این کشتار تحت عنوان جنایت علیه بشریت در داگاه لاهه وجود ندارد، چرا که این کار نیازمند به رای شورای امینت سازمان ملل دارد و با توجه به وجود حامیانی همچو چین و روسیه چنین امکانی منتفی است. یکی از راهکردهائی که فعالین حقوقی و از جمله ایشان در حال پی گیری هستند امکانات قصائی جهانی تحت عنوان «ناپدید شدگان قهری » است که شامل کشتار سال ۶۷ و دهه ۶۰ میشود. با توجه به اینکه اعضاء هیئت مرگ نامشان اعلام شده و در قید حیات هستند، اگر این اشخاص در حال سفر به کشورهائی که این قرداد را امضاء کرده اند باشند، امکان دستگیری و محاکمه شان در دادگاه های بین المللی وجود دارد. شادی صدر با تاکید بر ادامه فعالیت های قضائی جهت دادخواهی و حمایت از خانواده ها و بازماندگان این جنایت هولناک سخنان خود را به پایان رساند .
در ادامه، در قسمت پرسش و پاسخ نیز گفتگوهای بسیار مهمی در این حوزه صورت گرفت. نکات اصلی که شادی صدر و میهمانان و شرکت کنندگان در این نشست راجع به آن گفتگو کردند عبارت بودند از:

مبارزه و استقامت مادران خاوران و پی گیری آنان در امر دادخواهی
راه کارهای مقابله با فراموشی جنایت علیه بشریت کشتار تابستان ۶۷
راه کارهای گسترش فرهنگ دادخواهی در جامعه و خانواده ها
تجارب بازماندگان و خانواده ها و رنج های آنان در این سال ها
پی گیری شناسایی آمران و عاملان این جنایت هولناک
صحبت در مورد گزارش تحقیقی “داستان ناتمام، مادران و خانواده‌های
خاوران؛ سه دهه جست‌و‌جوی حقیقت وعدالت” از طرف عدالت برای ایران
پی گیری و تلاش های مستمر مادران پارک لاله ایران در امر دادخواهی و چاپ کتاب
"مفاهیم دادخواهی به زبان ساده و مروری بر فعالیت های دادخواهانه" در ماه مارس ۲۰۱۵

این نشست در فضای بسیار دوستانه و صمیمی سه ساعت ادامه یافت و در پایان با آرزوی ادامه راه دادخواهی و حمایت همه دادخواهان از خانواده ها و بازماندگان این جنایت و به یاد همه جانباختگان راه آزادی خاتمه یافت .

گرامی باد یاد همه جانباختگان راه آزادی
شورای همبستگی برای حقوق بشر در ایران