۱۳۹۴ اسفند ۲۸, جمعه

مادران پارک لاله ایران : نغمه‌ی امید در ایستادگی ماست!

!نغمه‌ی امید در ایستادگی ماست

ما آمدن بهار و نو شدن طبیعت را به همه‌ی ایرانیان آزادی‌خواه در سراسر دنیا شادباش می‌گوییم و سالی همراه با سلامتی، شادی و ایستادگی بر حقوق انسانی را برای همه‌ی خوبانِ دادخواه آرزو می‌کنیم. امید با نو شدن طبیعت، بتوانیم روش‌ها و گام‌های موثرتری را برای رفع بی‌عدالتی و تغییر قوانین آزادی ستیز و تبعیض آمیز جمهوری اسلامی ایران برداریم.

سال 94 را در شرایطی پشت سر می‌گذاریم که شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی زندگی مردم به مرز بحرانی رسیده است و فقر، تبعیض، بی‌عدالتی و نقض حقوق بشر بیداد می‌کند.
از نظر اقتصادی، سطح درآمد و توان مالی مردم نسبت به هزینه‌ها به شدت کاهش یافته و از یک زندگی شرافتمندانه که حق هر انسانی است محروم‌اند. نشانه‌های آن، عدم پرداخت‌های منصفانه حقوق و دستمزد کارگران، معلمان، پرستاران و سایر اقشار مردم و حتی کاهش میزان افزایش دستمزد حقوق بگیران سال جدید نسبت به سال گذشته است و هر روز از گوشه و کنار کشور شاهد اعتراض و اعتصاب‌های پراکنده به این وضعیت اسف بار هستیم. بیکاری روز افزون نیز معضل دیگری است که دست به گریبان جامعه است و حتی تحصیل کرده‌های ما کاری متناسب با میزان تجربه و آموزشی که دیده‌اند، نمی‌یابند.

از نظر سیاسی و اجتماعی، باز شاهد برگزاری انتخاباتی نمایشی بودیم که هیچ بویی از دموکراسی نبرده بود. در شرایطی هستیم که فساد دولتی، رانت خواری، ورود مواد مخدر و همه گونه تبعیض و بی‌عدالتی قانونی و فراقانونی را از طرف ارگان‌های دولتی شاهدیم و هیچ روزنه امیدی برای بهبود این وضعیت وجود ندارد و هر سال می‌گوییم دریغ از پارسال. با این‌که در دولت روحانی، بالاخره توافق هسته‌ای صورت گرفت و امیدواریم منافعی از آن نیز نصیب مردم شود و وضعیت اقتصادی و بیکاری کمی بهبود یابد، ولی واقعیت این است که حکومت برای ماندن خودش بر سر قدرت، باز هم جام زهر دیگری را نوشید و به این توافق تن داد. در این شرایط ما باید تلاش کنیم هوشیار باشیم تا عواقب این توافق، مانند عواقب توافق 598 نشود که در سال 67 بر سر مردم ایران آوار شد. آن زمان نیز مسئولان حکومتی با نمایش و شعار سازندگی برای بهتر شدن زندگی اقتصادی مردم، ولی در واقع برای استحکام پایه‌های قدرت‌شان، بهترین و شریف‌ترین انسان‌های دگراندیش را اعدام و حذف کردند و‌بی عدالتی را در تمامی سطوح جامعه گسترانیدند.  

متاسفانه پس از این همه سال تجربه‌های تلخ، باز هم شاهد بودیم که در خرداد 92، پورمحمدی به عنوان وزیر دادگستری دولت روحانی انتخاب شد و حالا انتخاب افرادی مانند دری نجف آبادی و ری شهری و غیره در بخش‌های دیگر حکومت، ما را بیشتر نگران کرده است. حکایتی است، این‌که چگونه می‌توانیم با دست خودمان مشوق انتخاب چنین عناصری باشیم که جنایتکاری و خیانت‌شان بر مردم فاش شده است!؟ چه رازی در این انتخاب‌ها و نادیده گرفتن‌ها نهفته است؟ بر ماست که  جدی‌تر و هوشیارانه‌تر عمل کنیم و نگذاریم با سکوت خبری و با شعارهای زیبا و تبلیغات گسترده ما را بفریبند یا خفه کنند و به ناکجا آباد ببرند.  

واقعیت این است که نقض حقوق بشر در ایران بیداد می‌کند. از بازداشت و شکنجه و تهدید فعالان سیاسی گرفته تا فعالان اجتماعی که برای ساده‌ترین خواست صنفی یا عقیدتی خود، مورد اذیت و آزار قرار می‌گیرند؛ از بازداشت و آزار اقوام برای گرفتن حق آموزش به زبان مادری، از ممنوعیت آزادی زنان برای انتخاب حق پوشش یا نوع زندگی خصوصی، از برهم زدن مراسم‌ها و تهدید خانواده‌های آسیب دیده، از ممنوعیت آزادی نویسندگان، روزنامه نگاران، وکلا، هنرمندان، شاعران و در نهایت نادیده گرفتن حق آزادی بیان و اندیشه و قلم برای دگراندیشان.

وضعیت درون زندان‌ها نیز اسف بار است، به ویژه این‌که زندانیان سیاسی به رسمیت شناخته نمی‌شوند چون در تعاریف بین‌المللی، زندانی سیاسی دارای حقوقی است که باید آن حقوق رعایت شود. زندانیان سیاسی مجبورند برای گرفتن ساده‌ترین خواست خود اعتراض کنند یا دست به اعتصاب غذا بزنند و سلامتی‌شان به خطر می‌افتد(سعید حسین زاده برای توجه به خواسته‌هایش اعتصاب غذا و دارو کرده بود و 280 فعال مدنی نگران سلامتی او از وی خواستند اعتصاب خود را بشکند). این مساله به اینجا ختم نمی‌شود، بلکه زندانیان پس از هر اعتراض با احکام جدید زندان و شکنجه و تهدید روبرو می‌شوند(رضا شهابی یکی از افرادی است که به خاطر اعتراض به وضعیت بد بند 350 اوین، دوباره به یک سال حبس محکوم شد). گاهی زندانیان مجبورند برای خلاصی از این وضعیت، جرم خود را بپذیرند و درخواست عفو یا آزادی مشروط کنند و تعهد دهند یا با وثیقه‌های سنگین از زندان بیرون بیایند که این نیز باری سنگین بر دوش خانواده‌هاست و حتی برخی را از زندگی ساقط می‌کند. گروگان نگاه داشتن خانواده زندانی برای رفتن به بیمارستان (زینب جلالیان محکوم به حبس ابد است، او به دلیل ابتلا به بیماری ناخنک چشم در معرض از دست‌دادن بینایی‌اش است) یا مجبور کردن زندانی به اعتراف‌های اجباری و لو دادن دیگر مبارزان و یا جاسوسی برای نیروهای اطلاعاتی نیز از ستم های دیگری است که بر زندانیان روا داشته می شود. در چنین شرایط فاجعه باری، مسئولان حکومتی با وقاحت تمام و با دروغ و نیرنگ نقض حقوق بشر، نبود آزادی بیان و اندیشه و وجود زندانی سیاسی را انکار می‌کنند.

فقط به یک نمونه اخیر از وضعیت زندان‌ها اشاره کنیم:« شنبه ۲۲ اسفند 94، گارد ویژه زندان به بند چهار سالن ۱۲ زندان رجایی‌شهر هجوم برده و تعدادی از زندانیان سیاسی- امنیتی را به اجبار به بندهای دیگر منتقل کرد- هرانا»؛ هم‌چنین به چند مورد از حبس‌های ناعادلانه اخیر: « امیر امیرقلی ۲۱ سال، آرش صادقی ۱۹ سال، محمود صالحی ۹ سال، گلرخ ابراهیمی ایریایی ۶ سال، اسماعیل عبدی ۶ سال، جعفر عظیم زاده ۶ سال، داود رضوی ۵ سال، بهنام موسیوند ۱ سال (و ۲ سال تعلیقی)، نوید کامران۱ سال، رضا شهابی ۱ سال، عثمان اسماعیلی ۱ سال و... . اینها احکام زندان است که در ماه‌های اخیر در کمال «گشاده دستی» نثار فعالان کارگری و اجتماعی و مدنیِ شده است-بیانیه کانون نویسندگان ایران»؛ «محمدحسین رضایی»، «کمال شریفی» و «افشین سهراب‌زاده» سه زندانی سیاسی کرد، به ترتیب به ۴۵، ۳۰ و ۲۵ سال حبس محکوم و از مدت‌ها پیش به زندان میناب در استان هرمزگان تبعید شده‌اند. هرانا»؛ «۲۴ شهروند بهایی ساکن استان گلستان تنها به خاطر تبلیغ دین بهاییت، مجموعا محکوم به ۱۹۳ سال حبس شدند-برداشت از کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران.»

بر اساس گزارش ۲۲ صفحه‌ای احمد شهید:« سال گذشته دست‌کم ۹۶۶ نفر در ایران اعدام شده‌اند. او معتقد است این رقم، بالاترین شمار اعدام‌ها در یک‌دهه گذشته بوده است. این در حالی است که سازمان عدالت برای ایران، شمار اعدام‌ها در سال ۲۰۱۵ را بالاترین در ۲۵ سال گذشته می‌داند- حقوق بشر در ایران».
آقای لاریجانی(دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضاییه)، در پاسخ به گزارش احمد شهید می‌گوید: «گروه‌های تروریستی به اعدام محکوم می‌شوند»، در حالی‌که فرزندان ما را که هیچ‌گاه دست به اسلحه نبرده‌اند برای ساده‌ترین خواسته‌های انسانی به حکم‌های سنگین یا اعدام محکوم می‌کنند. آقای ظریف ادعا می‌کند: «ما زندانی سیاسی نداریم»، در حالی‌که حتی حرکت‌های مدنی را هم نمی‌توانند تحمل کنند، نمونه اخیر آن بازداشت هاشم زینالی و سیمین عیوض زاده و 16 نفر دیگر بود که به جرم پرسش و اعتراض به مسئولان در خیابان جمع می‌شدند و با کاغذهایی در دست پاسخ به خواسته‌ها و پرسش‌های خود را از مسئولان طلب می‌کردند و به جای پاسخ‌گویی، به آن‌ها حکم زندان و شلاق دادند. 
مسئولان حکومتی هم چنین از پاسخ‌گویی به نهادهای بین‌المللی طفره می‌روند و متاسفانه سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی نیز به طور جدی و آن‌گونه که مسئولیت دارند، این موضوع را پیگیری نمی‌کنند، یک نمونه بسیار مهم آن مساله توافق هسته‌ای بین ایران و کشورهای1+5 بود که مساله نقض حقوق بشر قربانی منافع کشورهای طرف قرارداد شد و شاهدیم که وضعیت حقوق بشر به مراتب بدتر از قبل شده است. ما نگرانیم نتایج این توافق مانند توافق جنگ ایران و عراق شود که پس از آن، زندانیان را تصفیه و اعدام کردند و در ادامه آن سکوت بین‌المللی را شاهد بودیم.
در گزارش سازمان حقوق بشر ایران آمده است: « ۹۶۹ نفر اعدام شدند. افزایشی ۲۹ درصدی در مقایسه با سال ۲۰۱۴ میلادی/ منابع رسمی تنها خبر ۳۷۳ اعدام را اعلام کرده‌اند/ منابع رسمی ۹۵ درصد از اعدام‌ها در مناطق قومی را اعلام نکرده‌اند/ اعدام‌ها برای جرایم مرتبط با مواد مخدر ۶۳۸ مورد برابر با۶۶ درصد کل اعدام‌ها بوده است/ حداقل در ۵۷ مورد احکام اعدام در ملاء عام به اجرا در آمده است/ حداقل ۳ مورد از اعدام شدگان در هنگام ارتکاب جرم زیر ۱۸ سال سن داشتند/ بین اعدامی‌ها نام حداقل ۱۹ زن دیده می‌شود/ احکام قصاص در ۲۰۷ مورد به اجرا درآمدند، ۲۶۲ نفر نیز مورد بخشش اولیای دم قرار گرفتند.»
ما از مردم شریف و آزاده ایران، چه آن‌هایی که ادعا می‌کنند آگاهانه بین بد و بدتر رای داده‌اند، چه آن‌هایی که مشکلات را ساختاری و این انتخابات را غیر دموکراتیک می‌دانند و آگاهانه رای نداده‌اند، می‌خواهیم که هوشیار باشند و چشم‌شان را بر نقض حقوق بشر نبندند. ضرورت دارد که ما اعمال و رفتار مسئولان حکومتی را زیر نظر داشته باشیم و به دنبال مطالبات خود باشیم، در غیر این‌صورت، نه تنها هیچ تغییری در جهت بهتر شدن وضعیت اتفاق نخواهد افتاد، بلکه ما نیز باید پاسخ‌گو باشیم، بخصوص آن‌هایی که با این توجیه جنایت‌کاران را انتخاب کرده‌اند.  
ما از سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی نیز مجدانه می‌خواهیم که حقوق بشر را قربانی منافع کشورها نکنند و مسئولیت خود در برابر مردم ایران را انجام دهند و مسئولان حکومت را زیر فشار قرار دهند که به تعهدات خود برای رعایت حقوق بشر پایبند باشند و مصرانه بخواهند که گزارش‌گر ویژه به ایران سفر کند و با فعالان گروهای مختلف آسیب دیده دیدار داشته باشد. 
  
در سالی که گذشت، مردم و فعالان سیاسی و مدنی و به ویژه مادران و خانواده‌های آسیب دیده تلاش زیادی کردند تا با گردهم‌آیی‌ها و دیدار همدیگر و اعتراض‌ها و رفتن جلوی زندان اوین و خاوران و بهشت زهرا و دیگر زندان‌ها یا گورستان‌های کشته شدگان، صدای دادخواهی خود را به اشکال مختلف بلند کنند و به سراسر دنیا برسانند. مخالفت با اعدام‌های بی‌رویه نیز باعث شد که جدیت بیشتری برای لغو مجازات اعدام صورت گیرد و گروه‌های مختلف ایرانی داخل و خارج از کشور به طور فعال به این ابتدایی‌ترین حق انسان که حق زندگی است، بپردازند. ما نیز از سال 1389 لغو مجازات اعدام را جزو خواسته‌های خود قرار داده و همواره در مورد خطر اعدام‌های بی‌رویه هشدار داده‌ایم و در این زمینه افشاگری و کار فرهنگی کرده‌ایم. در مصاحبه‌هایی که انجام داده‌ایم نیز یکی از پرسش‌های اساسی ما نظرخواهی در مورد لغو مجازات اعدام بود که همه دادخواهان به اتفاق موافق لغو مجازات اعدام بودند. آزادی زندانیان سیاسی نیز سال‌هاست که جزو خواسته‌های ما و تمامی فعالان سیاسی و اجتماعی بوده است.

ما مادران پارک لاله ضمن تاکید همیشگی خود بر سه خواست آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی؛ لغو مجازات اعدام و محاکمه و مجازات آمران و عاملان جنایت‌های صورت گرفته در طول دوران حکومت جمهوری اسلامی؛ اعتقاد عمیق داریم که بدون آزادی بیان، اندیشه و مذهب و جدایی دین از حکومت، نمی‌توان به آزادی واقعی دست یافت. ما ضمن اعلام همبستگی با همه مردم ایران، اعلام می‌کنیم که هم‌چنان صدای دادخواهی خانواده‌های کشته شدگان و زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم  و تلاش می‌کنیم که با بالا بردن آگاهی خود بحث‌های دادخواهی را به میان خانواده‌ها ببریم و روند دادخواهی را در جامعه مستحکم‌تر کنیم. 

با ایستادگی و حرکت برای دادخواهی و ساختن دنیایی انسانی، نغمه‌ی امید سر دهیم و با هم بخوانیم و همگام شویم.

بهاران خجسته باد!

مادران پارک لاله ایران 
28 اسفند 1394
http://www.mpliran.net/2016/03/blog-post_18.html

مادران پارک لاله ایران

خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

۱۳۹۴ اسفند ۱۸, سه‌شنبه

بزرگداشت روز جهانی زن ۲۰۱۶ در دورتموند/ آلمان


بزرگداشت روز جهانی زن ۲۰۱۶ در دورتموند/ آلمان 

گروه "اتحاد زنان دورتموند" روز شنبه ۵ مارس ۲۰۱۶، روز جهانی زن را در دورتموند جشن گرفت.

این برنامه که به راهپیمایی، سخنرانی، خواندن سرود، اجرای موسیقی زنده و رقص های دسته جمعی اختصاص داشت، با شرکت زنان و مردان برابری خواه و با پرچم های مختلف در فضایی بسیار دوستانه انجام شد.



در شروع و خاتمه راهپیمایی، نمایندگان گروهای مختلف با خواندن بیانیه های گروه های خود، ضمن تاکید بر خاتمه به خشونت جهانی بر زنان، مثل همیشه خواستار تغییر فوری و اصلاح قوانین گشتند. یکی از نکات اصلی که همه گروه ها بر آن تاکید داشتند، پایان دادن به جنگ در نقاط مختلف جهان بود.


حامیان مادران پارک لاله دورتموند در این مراسم، با تاکید بر اهداف داد خواهانه و
 بحق مادران پارک لاله ایران مبنی بر آزادی زندانیان سیاسی-عقیدتی، لغو مجازات اعدام و مجازات همه آمران و عاملان جنایات انجام شده بوسیله حکومت اسلامی در۳۷ سال گذشته در ایران و به یاد همه زنان و مادران مبارزی که دیگر در کنار ما نیستند، شرکت داشتند.


حامیان مادران پارک لاله دورتموند، باری دیگر در اعتراض به در بند بودن زنان آزادی خواه، خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی-عقیدتی زن گشته و با اعلام همبستگی خود با همه جنبش های آزادی خواهی و برابری خواهی زنان در جهان، روز جهانی زن را در دورتموند گرامی داشتند.



زنده باد همبستگی جهانی زنان و مردان برابری خواه
حامیان مادران پارک لاله-دورتموند

گزارش تصویری مراسم در دورتموند 

۱۳۹۴ اسفند ۱۷, دوشنبه

مادران پارک لاله ایران: هشت مارس، روز جهانی زن گرامی باد!

هشت مارس، روز جهانی زن گرامی باد!

هشت مارس، روز جهانی زن، علیرغم همه‌ی سرکوب‌ها، بی‌حقوقی‌ها، تبعیض‌ها، برای ما تاریخ تلخ و شیرینی را به یاد می‌آورد. از یک سوی خاطرات تلخ ستم مضاعف و بی‌حقوقی بر زنان در همه‌ی ارکان جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم و از سوی دیگر خاطرات شیرین مقاومت‌ها و ایستادگی‌های زنان در ایران و سراسر جهان.
بیش از یک صد و اندی سال پیش کارگران زن نساجی شیکاگو در اعتراض به حقوق صنفی خود به خیابان‌ها ریختند و با سرکوب شدید مواجه شدند. از آن زمان تا کنون زنان مبارز و آزادی‌خواه و برابری‌طلب، این روز را به عنوان روز جهانی زن به رسمیت شناختند و هر ساله 8 مارس را همگام و در همبستگی با سایر زنان جهان جشن می‌گیرند و بر نیاز مبارزات مستقل زنان برای رفع هر گونه تبعیض و بی‌عدالتی تاکید می‌کنند.
در ایران نیز سال‌هاست که این روز توسط زنان به رسمیت شناخته شده است. در 18 اسفند سال 1357 در هوایی برفی، جمعیت زیادی از زنان در تهران با این امید که انقلاب شده و با خیال راحت می‌توانند 8 مارس را در خیابان جشن بگیرند و‌خواهان حق خود شوند و به تبعیض نه بگویند، به خیابان آمدند، ولی ناباورانه با حمله چماق دارهای حکومت روبرو شدند که می‌گفتند «یا روسری یا توسری»، زنان در دسته‌های مختلف مقاومت زیادی کردند و در پاسخ شعار می‌دادند: «ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم» ولی به شدت سرکوب شدند و جامعه مردسالار نیز در برابر این سرکوب حکومت و ستم بر زنان سکوت اختیار کرد. این اولین اعتراض هماهنگ و یک پارچه زنان برای گرامی داشت 8 مارس بود و این مبارزات و اعتراض‌ها علیه تبعیض از طرف مادران و زنان و دختران ما به اشکال مختلف تا امروز ادامه داشته و از طرف حکومت نیز با سرکوب همه جانبه روبرو بوده است.
امسال نیز 8 مارس را در حالی جشن می‌گیریم که ما زنان هم‌چنان با شدت تمام با تبعیض و بی‌عدالتی، ناامنی اقتصادی و اجتماعی، قوانین زن ستیز، پوشش اجباری، اسیدپاشی، قتل‌های ناموسی، خانه نشینی اجباری زنان، محدودیت تحصیل، اشتغال، ممنوعیت حضور زنان در اماکن ورزشی، تفکیک جنسیتی در ادارات، دانشگاه‌ها و سایر مکان‌های عمومی ‌و غیره رو به رو بوده و هستیم. این تبعیض و نابرابری باعث شده که هر روز بیش از پیش شاهد گسترش روسپیگری حتی در سنین پایین، فروش نوزادان، افزایش زنان خیابانی و کارتن خواب، افزایش اعتیاد و بیماری‌های روانی و جسمی در میان زنان باشیم و نا بسامانی‌های اجتماعی نیز مدام بیشتر و بیشتر شود.
در کشورهایی مانند ایران که قوانین به شدت زن ستیز است و نقش مذهب در قوانین عاملی دو چندان برای تبعیض بر زنان است، ما زنان فعال که می‌خواهیم دنیایی بهتر و انسانی‌تر بسازیم، باز باید ستمی چند برابر را تحمل کنیم، در زندان‌ها با شکنجه‌های جنستی، تجاوز و سنگسار و تحقیر روبرو هستیم. در جامعه و خانواده نیز گاهی زیر بار مسئولیت خرد می‌شویم و دائم در گوش ما می‌خوانند که زن را چه به سیاست، زن باید به شوهر و فرزند و مادر و پدر و نگهداری از خانواده برسد و سیاست را به مردان واگذارد.   
در چنین شرایطی پس از نزدیک به چهل سال در بر همان پاشنه می‌چرخد و عده‌ای با فریفتن زنان به دادن وعده‌های تو خالی و آدرس غلط دادن به زنانی که به دنبال تغییر هستند، تلاش می‌کنند زنان را از مسیر اصلی مبارزه خارج کنند. دلخوشی به افزایش نمایندگان زنان در مجلس بدون طرح هیچ مطالبه مشخص زنانه از آنان، باعث می‌شود که مبارزه زنان به  کج‌راهه برود. باید با نگاه مردسالارانه و ابزاری به مساله زن، برخورد کرد، کاری که زنان مبارز و حق‌طلب ما سال‌هاست در حال انجام آن هستند.
ما مادران پارک لاله، با یادآوری سه خواست همیشگی خود و تاکید بر این‌که بدون آزادی بیان و اندیشه، رفع هر گونه تبعیض و جدایی دین از حکومت نمی‌توان به این خواسته‌ها دست یافت، ۸ مارس روز جهانی زن را بر همه زنانِ مبارز و آزادی‌خواه و حق‌طلب ایران و جهان تبریک می‌گوییم. امیدواریم در پیوند با سایر جنبش‌ها، بتوانیم برای رفع هر گونه نابرابری و تبعیض و بی‌عدالتی قدم‌های محکم‌تری برداریم و به ساختن دنیایی انسانی و برقراری عدالت یاری رسانیم.
گرامی باد یاد و خاطره زنانی که جان خود را برای رسیدن به جهانی آزاد و برابر از دست دادند.

مادران پارک لاله ایران
18 اسفند 1394 (8 مارس 2016)
http://www.mpliran.net/2016/03/blog-post_7.html

مادران پارک لاله ایران

خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

۱۳۹۴ اسفند ۱۲, چهارشنبه

حامیان مادران پارک لاله - دورتموند: بزرگداشت روز جهانی زن ۲۰۱۶ در دورتموند


بزرگداشت روز جهانی زن ۲۰۱۶ در دورتموند 
روز جهانی زن بر همه زنان و برابری خواهان مبارک باد


شنبه ۵ مارس ۲۰۱۶ - راه پیمایی ساعت ۱۴ 
شروع راه پیمایی: میدان کلیسای  سن جوزف در خیابان مونستر بطرف مرکز شهر. سخنرانی
 و برنامه های هنری در مرکز شهر مقابل کلیسای راینولدی - دورتموند
Samstag, 5. März um 14 Uhr
Adresse: St. Josefs - Kirchplatz Münsterstraße/ U-Bahn Leopoldstr

راهپیمایی, سخنرانی, برگزاری برنامه‌های مختلف و بر پایی میزهای اطلاع رسانی
با گروه های فعالان زنان در شهر دورتموند
در این مراسم هر گروهی یک خواسته محوری خواهد داشت. خواسته حامیان مادران پارک
لاله - دورتموند آزادی بدون قید و شرط همه زندانیان سیاسی-عقیدتی
خواهد بود.

حامیان مادران پارک لاله - دورتموند

شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران: ما را دنیایى دیگر آرزوست

ما را دنیایى دیگر آرزوست

۸ مارس ۲۰۱۶، روز جهانی زن بر همه زنان و برابری خواهان مبارک باد
با یاد همه زنانی كه در راه مبارزه براى آزادى، برابرى و برقراری عدالت در ایران جان باختند، با یاد همه مادران دادخواه که دیگر در کنار ما نیستند از جمله، مادران عزیزی چون مادر بهکیش و مادر سپهری که به تازگی از میان ما رفتند، با احترام به همه زنانى كه برای رفع تبعیض و بی عدالتی در سیاه چال‌هاى نظام اسلامى در بندند و با احترام به استقامت زینب جلالیان ها، نرگس محمدى‌ ها و زنان آزاده دیگری كه در زندان‌هاى رژیم با بیماری‌هاى متعدد دست و پنجه نرم می‌كنند و برخلاف تمام موازین بین‌المللى هیچگونه توجهى به سلامت آنان نمی گردد.

همه ساله در سراسر گیتی هشت مارس بزرگ داشته می‌شود تا موضوع بسیار مهم تبعیض و بی عدالتی به زنان را پر رنگ کند تا به بررسى نقاط قدرت و ضعف سالى كه گذشت پرداخته و برای رفع این تبعیض راه کارهایی ارایه شود.
اگر زنان دنیای مدرن در جهت رهایى و برابرى گام برمی‌دارند و شعارشان آزادى، برابرى، عدالت اجتماعى، صلح و همبستگى‌ست و رویاى ساختن دنیایى دیگر را در سر می‌پرورانند، زنان در کشورهای خاورمیانه هنوز اندر خم یك كوچه اند و مجبورند برای به دست آوردن حقوق اولیه انسانی خود مبارزه کنند، ولی در کشور ما ایران در همین شرایط به شدت تبعیض آمیز نیز زنانی هستند که به مبارزه مستقل زنان اهمیت زیادی می دهند و بر علیه هر گونه سالاری و تبعیض و بی عدالتی مباره می کنند.
در حالیكه در دولت جدید كانادا نیمى از وزرا را زنان تشکیل می‌دهند و وزارت دادگسترى این کشور به یک زن بومی و وزارت نهادهاى دموكراتیك به یك زن افغان به نام مریم منصف سپرده می‌شود، در ایران و افغانستان زنان شهروند درجه دو به حساب می‌آیند و دادخواهی مادران داغدار ایرانی همچنان با ضرب و شتم حکومتگران اسلامی ایران مواجه میگردد
زنان اولین قربانیان استثمار، تبعیض، جنگ، ویرانى و دربدرى در سراسر جهان، از میدان تحریر تا ایستگاه قطار شهر كلن، حتى در راه‌هاى پُر خطر فرار به سوى مناطق امن، مورد تجاوز قرار می‌گیرند.
در جهان بحران‌زده امروز، تولید و بازتولید خشونت با هر نام و نشانى روز به روز بیشتر می‌شوددر کشور ما این خشونت طی سی و هفت سال حاکمیت اسلامی بیشترین لطمه را بر نیمی از شهروندان یعنی زنان وارد کرده استزنان ایرانی، جدا از سرکوب و پایمال شدن آزادی‌ها و حقوق بشر که همه شهروندان را در بر می‌گیرد، به عنوان زن هم مورد انواع تبعیض‌ها قرار می‌گیرند و هیچ سالی نیست که رژیم اسلامی قانون تازه ای به قانون‌های ضد زن خود نیفزاید.
با این وجود، از اولین روز روی کارآمدن حکومت اسلامی تا به امروز، مبارزه زنان در ایران برای رفع تبعیض و به دست آوردن حقوق برابر در مبارزات شهروندی برای آزادی و عدالت اجتماعی نیز، همیشه حضوری چشمگیر و موثر داشته و در بسیاری از موارد در صف اول قرار داشته اند.

بر ما زنان و مردان آزاده و برابرى‌ طلب ایرانی است تا با امید و همبستگى بر بی‌ عدالتی‌ها شوریده و :
  خواستار رفع هر گونه تبعیض، لغو همه قوانین ضد زن و لغو حجاب اجباری در ایران باشیم.
  خواستار پشتیبانی نهادهای دموکراتیک و حقوق بشری، به ویژه تشکل‌‌های زنان در سراسر جهان از مبارزات زنان ایران باشیم.
  خواستار این باشیم که سازمان ملل و نهادهای وابسته به دولت‌ها و نهادهای سیاسی بین‌المللی در مراودات سیاسی و مبادلات اقتصادی خود با رژیم اسلامی، حقوق بشر را فراموش نکرده و بر رفع تبعیض از زنان و لغو قوانین ضد زن در ایران پافشاری کنند.

شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران


امضاء:

۱ - اتحاد برای ایران ـ بلژیک
۲ - انجمن تئاتر ایران و آلمان، آرکاداش ـ کلن
۳ - انجمن همبستگی ایرانیان - دالاس
۴ - انجمن جمهوریخواهان ایران - پاریس
۵ - انجمن فرهنگی ایران - سوئیس
۶ - انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران/ هامبورگ
۷ - ایران آزاد - کانون دفاع از حقوق بشر، آزادی و دموکراسی – آلمان
۸ - بنیاد اسماعیل خویی
۹ - پیوندسرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران
۱۰- جامعه دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ایران - سوئد
۱۱- جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران ـ شاخه بلژیک
۱۲- جنبش سبز لندن
۱۳- جنبش سبز كارديف
۱۴- جنبش سبز بيرمنگام
۱۵- حامیان مادران پارک لاله - دورتموند
۱۶- حامیان مادران پارک لاله - هامبورگ
۱۷- حامیان مادران پارک لاله - لندن
۱۸- حامیان مادران پارک لاله - فرزنو
۱۹- شبکه همبستگی ملی فرزنو - کالیفرنیا
۲۰- فدراسیون اروپرس
۲۱- كانون فرهنگ و هنر فرزنو
۲۲- كانون مدافعان حقوق بشر كردستان
۲۳- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران - شیکاگو
۲۴- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی - پاریس
۲۵- كمپين دفاع از زندانيان سياسي و مدني
۲۶- مادران پارك لاله ایران
۲۷- مادران صلح مونترال
۲۸- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - مونترال
۲۹- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - نیویورک
۳۰- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران – واشنگتن
۳۱- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - لوس آنجلس