۱۳۹۲ مرداد ۵, شنبه

حمایت شورای هماهنگی " شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران " در لغو احکام اعدام چهار نفر هموطن عرب زبان اهل شادگان


حمایت شورای هماهنگی " شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران " در 
لغو احکام اعدام چهار نفر هموطن عرب زبان اهل شادگان

 شورای هماهنگی " شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران " بر اساس اصول پیمان 
جهانی حقوق بشر و استناد به اساسنامه شبکه، وظیفه خود می داند که در جهت جلو گیری 
از اجراء احکام اعدام بطور کلی و در حمایت از جان چهار هموطن عرب بنام های؛ 
عبدالرضا امیر خنافره، غازی عباسی، عبدالامیر مجدمی و شهاب عباسی، پتیشن زیر 
را پشتیبانی نموده  و در تکثیر آن تقاضای همراهی از همگان را دارد .
سازمان عفو بین الملل، دیده بان حقوق بشر و مرکز اسناد حقوق بشر ایران نیز از 
جمله سازمان هایی هستند که حمایت خود را از این چهار جوان اعلام کرده اند .

 شورای هماهنگی " شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران " 
-------------------------------------------------------------------------

استمداد مادران ۴ جوان محکوم به اعدام: جهان شاهد اعدام جگرگوشه‌های ما نباشد

پس از چهار سال گریه و انتظار و با چشمان خشکیده از اشک خبر تائید اعدام فرزندان جوانمان به نام‌های غازی عباسی فرزند احمد متولد ١٣٦١، عبد الرضا امیر خنافره فرزند یونس متولد ١٣٦٦، عبد الامیر مجدمی فرزند هوشنگ متولد ١٣٥٩ و جاسم مقدم پیام فرزند سعید متولد ١٣٦٤ كه به اتهام محاربه و فساد فی‌الأرض محكوم به اعدام شده‌اند، را هفته گذشته شنیدیم.

فرزندانی که جگر گوشه‌های ما و پدرانشان هستند و از لحظه دستگیری تا روز محاکمه صوری خصوصا ماه‌های وجود آنها و بی‌خبری ما که در اداره اطلاعات اهواز و زیر شدیدترین شکنجه‌های جسمی و روحی سپری شده و آنان را مجبور به قبول نکرده‌هائی کردند که قبلا از جانب مأمورین مهندسی و به زبانی غیر از زبان مادری نوشته شده بود.

چهار سال پیش مأموران اطلاعاتی با شبیخون زدن و ورود به خانه‌های ما در شهر دورافتاده و محروم شادگان فرزندانمان را در محضر و منظرمان سر به کیسه کرده و به جای نامعلومی بردند و پس از چندین ماه بی‌اطلاعی و چند سال حبس و با اتهاماتی ملفق بر مبنای ظن و گمان و با پرونده‌سازی‌های قابل تطبیق با قانون مجازات، آنان را بدست قضات خارج شده از رحم همان اطلاعات سپردند و با حکم از قبل تهیه شده در محاکمه‌ای صوری و کوتاه، دستور سپردن جوانان ما را به ماشین اعدام جمهوری اسلامی ایران را از قاضی علی فرهادوند (شعبه یك دادگاه انقلاب اهواز) و سپس قاضی رضا فرج‌الهی (شعبه ٣٢ دیوان عالی كشور) دست نشانده گرفتند.

بر کسی و خصوصا فعالین حقوق بشر جهان پوشیده نیست که فرزندان جوانمان در راه چوبه دار و آویزشدن از جرثقیل کشوری (ایران) هستند که در جهان پس از چین رتبه دوم را داراست و حکم اعدام فرزندانمان که تنها فعالیتشان مشارکت فعال در شبهای شعر و ادب و پاسداری متواضعانه از زبان مادری(عربی) بوده را صادر و برای اجرا و قتل فرزندانمان آماده شده‌اند.

حال ما چهار مادر جگر سوخته پس از چهار سال شکنجه و عذاب و انتظار همراه استرس و بی‌خوابی خود و فرزندان و همسران‌مان، اکنون مرگ خویش را قبل از اعدام فرزندانمان از خدا آرزومندیم، زیرا ما مثل همه مادران جهان مرگ خویش را بهتر از شنیدن خبر اعدام اولادمان دانسته چه رسد دیدن و حلق آویز شدن فرزندان جوانمان. ممکن است با مرگ ما چهار مادر برای چهار جوان عرب، نه مادری می ماند و نه زبان مادری، تا حداقل و شاید به جرم دفاع و احیای زبان مادری جهان شاهد اعدام جگرگوشه‌های ما نباشد.

بدینوسیله و برای نجات فرزندان جوانمان از همه زنان و مردان جهان، خصوصا مادران فرزند در آغوشی که از احساس و عشق مادری به فرزند درایت داشته و از درک علاقه و عاطفه مادری برخوردارند، تقاضای کمک و مساعدت فوری نموده، فریاد ما را برای نجات چهار جوان و جگرگوشه‌مان به گوش همه نهادهای مدنی و بین‌المللی رسانده، مانع اعدام آنان شوید.

قبلا از مساعدت همگی تقدیر و تشکر می‌کنیم
شادگان
مادران چهار جوان در راه اعدام در ایران

ما امضا کنندگان زیر از مسولان جمهوری اسلامی می خواهیم که این جوانان بی پناه را اعدام نکند
در پخش و جمع آوری امضاء ما را یاری دهید . با سپاس 
حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند 

----------------------------------------------------------------
To:  His Excellency Ban ki-mon, Secretary General of United Nations
 CC: Her Excellency  Navi Pillay,  UN High Commissioner for Human Rights
        Dr. Ahmad Shaheed, UN Special Rapporteur for Human Rights in Iran

The mothers of four Arab minority young men, who are sentenced to hang after unfair trials in Iran, are seeking for justice and asking the whole world and International Organizations  to be heard and stop the execution of their children:

We are the mothers of Ghazi Abbasi (son of Ahmad  and born on 1982), Abdolreza Amir-Fanakhereh (son of Younes and born on 1987), Abdolamir Majdami ( son of Hooshang and born on 1970) and Jassem Moghadam-Panah ( son of Saied and born on 1985); who have been accused of "Enmity against God and spreading corruption on earth". 

 After four years of anxiously waiting with tears in our eyes, last week we received the news of the affirmation of the death sentences, previously issued for our four young sons.

From the moment of their arrest till the day of their show trial, we were kept in the dark about their extreme psychological and physical tortures and the security office of the city of Ahvaz denied us any news about them. They were forced to confess to the crimes they had not committed. The confessions were written by special agents in a language that in not their mother tongue.

Four years ago, the security agents broke into our homes, which are in a remote and poor section of Shadegan, and in front of our eyes, covered our sons’ heads with bags and took them to an unknown location. After months of being kept in secret and years of imprisonment, they were charged with bogus accusations on the base of shaky and unreliable evidence. The security forces fabricated accusations and charged them with them with these accusations, for the sole purpose of matching the punishment for these crimes under the law and then send their cases to shameless judges, Ali Farhadvand (first division of the revolutionary court of Ahvaz) and later to Reza Farajollahi (thirty second division of the supreme court). These puppet judges in turn, in a brief show trial, condemned our sons to the death machine of the Islamic Republic.

Everybody, especially human rights activists, know that our beloved sons are going to be hanged in a country that public hanging from cranes is a common practice and has the highest number of executions in the world after China. Our sons‘only crime is participation in poetry nights which are meant to preserve Arabic, their mother tongue.

We, the four mothers, who have suffered four years of sleepless nights and other miseries alongside our husbands and other children, are praying for our own deaths before witnessing our sons’ executions. Like all other mothers in the world, we believe that it is better for us to die before receiving the news of our children’s execution.

By this letter, we ask the whole world, especially all the mothers who understand the love of one’s child, for help and assistant in saving the lives of our beloved children. We are asking all international organizations to try to prevent the execution of our sons and we thank you for that.

Shadegan,

The mothers of the four young men waiting for execution 

**************************************************************************
http://www.amnesty.org/en/library/info/MDE13/031/2013/en 

_________________________ _________________________ _ 
AMNESTY INTERNATIONAL
JOINT PUBLIC STATEMENT

AI Index 13/031/2013
26July 2013

Iran: Halt Execution of Arab Minority Men
Four Ahwazi Arabs  Sentenced to Hang After Unfair Trials 

(London, July 26, 2013) – Iran’s judiciary should stop the executions of four members of Iran’s Ahwazi Arab minority because of grave violations of due process, Amnesty International, the Iran Human Rights Documentation Center, and Human Rights Watch said today.  The judiciary should order a new trial according to international fair trial standards in which the death penalty is not an option. Family members and Ahwazi Arab rights activists have told human rights groups that the detainees contacted their families on July 16, 2013 and said they feared that authorities were planning to carry out the execution orders any day now.
According to information gathered by the rights groups, authorities kept the defendants, including three others who have received unfair prison sentences, in incommunicado pretrial detention for months. The authorities denied them access to a lawyer and harassed and detained their family members. The trial suffered from procedural irregularities and the convictions were based on “confessions” that defendants said had been obtained by torture. There is no record the trial court investigated their torture allegations.  
“ The absence of lawyers at key stages in the proceedings and the credible allegations of coerced “confessions” cast strong doubts on the legitimacy of the Ahwazi Arabs’ trial, let alone the death sentences,” said Tamara Alrifai, Middle East advocacy director at Human Rights Watch. . “The fact that the government has an appalling rights record against Iran’s Ahwazi Arab minority only makes the case for the need for a fair trial stronger. ”
The court sentenced Ghazi Abbasi, Abdul-Reza Amir-Khanafereh, Abdul-Amir Mojaddami, and Jasim Moghaddam Payam to death for the vaguely-defined “crimes” of moharebeh (“enmity against God”) and ifsad fil-arz(“corruption on earth”). These charges related to a series of shootings that allegedly led to the death of a police officer and a soldier. The court sentenced three other defendants --Shahab Abbasi, Sami Jadmavinejad, and Hadi Albo khanfarnejad -- to three years in prison in the northwestern city of Ardebil for lower-level involvement in the shootings. The lower court issued its judgment a week after a trial that lasted approximately two hours, said letters to Ahwazi Arab rights groups allegedly written by the defendants
Security and intelligence forces have targeted Arab activists since April 2005 after reports that Iran’s government planned to disperse Ahwazi Arabs from the area and to attempt to make them to lose their identity as Ahwazi Arabs.
The Iranian authorities have executed dozens of people since the disputed 2009 presidential election, many of them from ethnic minorities, for alleged ties to armed or “terrorist” groups. Following unrest in Khuzestan in April 2011, the human rights groups received unconfirmed reports of up to nine executions of members of the Arab minority. In June 2012, a further four were executed and reports suggest that five were executed in April 2013.
Branch 1 of the Revolutionary Court of Ahvaz, the capital of Khuzestan province, issued the sentences on August 15, 2012. Branch 32 of Iran’s Supreme Court affirmed the sentences in February 2013.Revolutionary courts are authorized to try cases classified by the judiciary as pertinent to political and national security matters. Their trials take place behind closed doors, and revolutionary court prosecutors and judges are allowed, under longstanding legislation, extraordinary discretionary powers, especially during the pretrial investigation phase, to limit or effectively prevent the involvement of defense lawyers.
The revolutionary court’s judgment, a copy of which the human rights groups reviewed, said the court convicted the seven men for the vaguely-defined “crimes” of moharebeh (“enmity against God”) and ifsad fil-arz (“corruption on earth”). The court found that the defendants had established a “separatist ethnic” group that “used weapons and engaged in shooting in order to create fear and panic and disrupt public security.”
None of the defendants had a prior criminal record, the judgment says. All seven are residents of Shadegan (also known as Fallahiya in Arabic), approximately 100 kilometers south of Ahvaz.
In several of the letters, the writers said that security and intelligence forces had held the seven men in incommunicado detention for months, subjected them and their family members to detention and ill-treatment to secure “confessions”, and tried them simultaneously in one session that lasted less than two hours. The letters said that none of the six lawyers present had an opportunity to present an adequate defense of their clients.
In one letter, the defendant alleges that despite the lack of evidence, intelligence agents pressed the revolutionary court to convict the men ofmoharebeh and ifsad fel-arz and to sentence them to death. In another letter, the defendants allege that none were questioned during pretrial interrogations about the supposed armed group – Kita’eb Al-Ahrar to which authorities say they belong, even though their alleged membership was used by the judiciary as the basis for their death sentences.
In a defense pleading criticizing the lower court’s ruling, a copy of which the rights groups reviewed, one of the lawyers criticizes the lower court’s ruling on several grounds, including the court’s failure to look into   the defendants’ allegations that their “confessions” were extracted under torture.
The rights groups could not independently verify the authenticity of the letters or the defense pleading.
A former detainee who spoke to the human rights groups on condition of anonymity said that for about two weeks in 2011 he was in the same ward of Karun prison as the four men sentenced to death. He said that both Amir-Khanafereh and Ghazi Abbasi told him that during their time at the Intelligence Ministry detention facility in Ahvaz agents blindfolded them, strapped them to a bed on their stomachs, and beat them with cables on their backs and feet to get them to confess to using firearms.
The source also said that he observed black marks around the legs and ankles of Amir-Khanafereh and Abbasi, and that the two said the marks were caused by an electric shock device used at the Intelligence Ministry detention facility. The source said he had seen similar black marks on the legs of other Arab activists during his time in Karun prison. The former detainee said that Amir-Khanafereh and Abbasi told him that they were not allowed any visits and were held incommunicado by Intelligence Ministry officials for months.
The judgment, which primarily relied on the alleged “confessions” of the defendants and circumstantial evidence, stated that the members of this group were involved, among other things, in several shootings at police officers and their property, and that the shootings led to the deaths of at least two officers.
The Supreme Court judgment, a copy of which the rights groups reviewed, affirmed the lower court’s ruling and identified the victims as a police officer, Behrouz Taghavi, shot and killed in front of a bank on February 26, 2009, and Habib Jadhani, a conscripted soldier, who was shot and killed in spring 2008. Both the lower court and Supreme Court judgements acknowledge that some of the defendants retracted their confessions at trial saying they were extracted under physical and psychological torture, but refused to acknowledge the validity of those retractions. There is no record of any investigation by either court into the allegations of torture.
Under articles 183 and 190-91 of Iran’s penal code,anyone found to have used “weapons to cause terror and fear or breach public security and freedom” may be convicted of moharebeh or ifsad fil-arz .Punishment for these charges includes execution by hanging.
“Considering putting to death the four Ahwazis after a fundamentally flawed trial during which basic safeguards such as rights of defense were blatantly disregarded and allegations of torture and ill-treatment dismissed is abhorrent, said Hassiba Hadj Sahraoui, deputy director of Amnesty International’s Middle East and North Africa Program. “At the very least, the defendants should be granted a new trial and the ability to properly defend themselves in court. Anything less would risk that these men be executed for a crime they may very well have not committed.”
Article 38 of the IranianConstitution prohibits all forms of torture“for the purpose of obtaining confessions.” The Penal Code also provides for the punishment of officials who torture citizens to obtain confessions. Despite these legal and constitutional guarantees regarding confessions under duress, “confessions”are sometimes broadcast on television even before a trial has concluded and are generally accepted as evidence in Iranian courts. Such broadcasts violate Iran’s fair trial obligations, including the presumption of innocence under article 14 of the International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR), to which it is a state party.
TheICCPR fair trial provisions also require Iran to guarantee that all defendants should have adequate time and facilities to prepare their defense and to communicate with counsel of their own choosing. The UN Human Rights Committee has said that: “In cases of trials leading to the imposition of the death penalty scrupulous respect of the guarantees of fair trial is particularly important.”
Since June 14, the date of the recent presidential and local elections, unofficial and official sources have reported at least 71 executions . In 2012 Iran was one of the world’s foremost executioners, with more than 500 prisoners hanged either in prisons or in public.
“Four men are facing the gallows after a judge brushed aside their statement that their confessions were coerced,” said Gissou Nia, Executive Director of the Iran Human Rights Documentation Center. “At the very least, they deserve a fair trial and an impartial investigation of the abuse they say was used to force them to confess.”

۱۳۹۲ تیر ۳۱, دوشنبه

مراسم چهارمین سالگرد لاله های کهریزک امیر، محسن و محمد

مراسم چهارمین سالگرد لاله های کهریزک
امیر، محسن و محمد


پنج شنبه چهارمین سالگرد جوانانی بود که چهار سال پیش برای گرامی داشت 18 تیر  سال 1378 و هم چنین اعتراض به تقلب انتخاباتی و حمله وحشیانه به مردم معترض به خیابان آمده بودند و به دست مامورین انتظامی و امنیتی دستگیر و بازداشت و زیر شکنجه و شرایط به غایت بد زندان کهریزک کشته شدند و بوسه بر خاک زدند.
مراسم محسن روح الامینی و محمد کامرانی طبق روال هر سال در مسجد ولیعصر خیابان وزرا برگزار شد و تعدادی از مردم و خانواده و فامیل آمده بودند تا یاد این دو عزیز به خون خفته را گرامی بدارند، ولی به نسبت سال های قبل، تعداد کمتری آمده بودند و صندلی های مسجد پر نشده بود. این نشان می دهد که مردم چقدر درگیر مسایل  و گرفتاری های خود شده اند و شاید هم برخی برای نشان دادن اعتراض شان به نتیجه دادگاه کهریزک و پذیرش آقای روح الامینی نیامده بودند. البته ماه  رمضان و گرمای بیش از حد و آلودگی هوا هم مزید بر علت بود.  
 مراسم امیرجوادی فر نیز دو ساعت بعد از مسجد در منزل شان برگزار شد و تعداد بیشتری از دوستان و فامیل؛ خانواده کشته شدگان سال 88، 78، 67؛ مادران صلح، مادران پارک لاله، جان به در بردگان کهریزک و گارگران زندانی و هم چنین ماموران اطلاعاتی دوربین به دست شرکت داشتند ولی خانواده ها و همراهانی که برای دلجویی آمده بودند، به حضور آنها بی توجه بودند و از فیلم گرفتن آنها نیز ترسی به دل نداشتند.
 مراسم مثل هر سال با سخنرانی آقای جوادی فر با بغضی فروخورده و اشک در چشم و اینکه امیر جایش خالی است اما هرگز فراموش نمی شود شروع شد، بعد آهنگ ای ایران و سرود سر آمد زمستون و یار دبستانی خوانده شد. با خواندن سرود یار دبستانی تمامی مدعوین بپاخاسته و دست های شان را بالا گرفتند و به نشانه همبستگی و اتحاد کف می زدند. بعد آهنگی توسط یکی از دوستان امیر، آهنگی توسط بابک، برادر امیر و شعری از امیرخوانده شد. بعد عکس های امیر از کودکی و جوانی و روزهایی که امیر با دژخیمان دست و پنجه نرم می کرد و هم چنین کلیپ ویدیویی از دیگر کشته شدگان در جمهوری اسلامی را نشان دادند. 
هر بار که این عکس ها را می بینی، باز درد آن چنان در سینه می پیچد که بغض های نفس گیر اجازه حتی فرو ریختن اشک ها را که در پشت پلک ها به انتظار نشسته نمی دهد. پیراهن پاره پاره امیر بر تنش و گردنبندی که از کتک هایی که خورده بود، یاد می کند. امسال درد آورتر از همه عکس های جدیدی از کشته شدگان سال 88 بود که خانواده آنها سکوتشان را شکسته اند.
مراسم تاساعت ده شب طول کشید و خانواده کوچک امیر، پدر و برادرش و نامزد امیر با چهره ای که درد و غم از آنها فریاد می زند و بلور اشک ها که در چشم های شان خانه کرده از مهمانان پذیرایی کردند و یک افطار مختصر برای مهمانان روزه دار و بعد مراسم شام که مانند هر سال در حیاط منزل شان به یاد امیر برگزار می شود.
راستی چرا این گونه شد، چه کسانی برای خوش خدمتی این چنین جوانان برومند و پاک را هدف گرفتند؟ هنوز هر وجدان آگاهی از خود می پرسد، مگر آنها چه گفتند و چه خواستند؟ آیا خواستن کار و ذره ای آزادی، خواست بزرگی بود که سردمدارن حکومتی تاب نیاوردند و گروهی را با گلوله آتشین و تعدادی را با مشت و لگد ساعت ها در آفتاب سوزان تیرماه نگاه داشتند و در صحرای جهنمی کهریزک کشتند.
و امروز بعد از چهار سال، آن کس را که مسوول مرگ این جوان ها بود، با جریمه ای 200 هزار تومانی که جریمه سرعت یک ماشین در اتوبان است، تبرئه می کنند و برای اینکه جلوی اعتراض خانواده ها گرفته شود، می گویند پرونده سعیدمرتضوی هنوز بسته نشده و در بقیه موارد بررسی ادامه دارد.
حکومت به خیال خود با این صحنه سازی ها که دادگاهی نمایشی و غیرعلنی به راه بیاندازد و به ظاهر مسوولان را با احکامی مسخره محکوم کند، می تواند خانواده هایی که پاره تن شان را این چنین بی رحمانه به بند کشیدند و  جنازه شان را تحویل دادند و حتی اجازه برگزاری مراسم آزادانه به آنها نمی دهند، را راضی نگاه دارد. همان طوری که در جریان پرونده قتل های زنجیره ای با قربانی کردن یکی از شکنجه گران اش به نام سعید امامی که اطلاعات زیادی داشت، پرونده را مختومه اعلام کردند، ولی پرستو فروهر هم چنان پیگیر کشته شدن خانواده اش است و پاسخ می خواهد.
 در پرونده کهریزک رامین پور اندرز جانی، پزشک زندان که طرف مردم بود هم قربانی شد چون او می خواست اطلاعاتی راجع به شکنجه ها در کهریزک را افشا کند به همین دلیل او را به شکلی مشکوک کشتند تا اسرار کهریزک هم چنان در خفا بماند، ولی در زندان کهریزک که سه نفر زندانی نبودند و بالاخره شاهدان به صدا در می آیند و روزی تمامی مسوولان که در این جنایت نقش داشته اند، در دادگاهی عادلانه و علنی و مردمی محاکمه می شوند و پاسخ گوی اعمال ننگین خود خواهند بود.
https://mail.google.com/mail/images/cleardot.gif
 یادشان زمزمه نیمه شب مستان باد/ تا نگویند که از یاد فراموشانند

یکی از مادران پارک لاله
30 تیر 1392

مادران پارک لاله ایران

خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

۱۳۹۲ تیر ۲۴, دوشنبه

تسلیت به مناسبت درگذشت شهلا فرجاد: چه مهربان بود آن زن که از میان ما رفت

تسلیت به مناسبت درگذشت شهلا فرجاد: چه مهربان بود آن زن که از میان ما رفت

من زیر پوشش اندوه مردم خویش‏، زندگى مى‏ كردم /  آنا آخماتوا 
مدرسه فمینیستی: شهلا فرجاد، طبیب و امین پناهجویان افغانی، مادر صلح، پناه دختران زلزله زده بم، کنشگر جنبش زنان، طبیبی درد آشنا در تمامی این سال های سخت و روزگاران نافرجام،  بعد از یکسال مبارزه با بیماری سخت سرطان، چشم از جهان فرو بست.
شهلا فرجاد از زندانیان سیاسی دهه شصت بود که از اوایل دهه هفتاد با شروع کار کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، به عنوان پزشک در آنجا مشغول به کار شد.  دغدغه های انسان دوستانه و ضد جنگ او موجب شد که فراتر از وظیفه شغلی خویش با پناهندگان افغانی نزدیک شود و در امر سواد آموزی، مدرسه سازی و کتابخانه سازی گام به گام در کنارشان باشد.
با وقوع زلزله فاجعه بار در شهرستان بم، بلافاصله برای کمک به آنجا شتافت و پس از مدت کوتاهی  دانشسرای کشاورزی دختران را همراه با دوستان دیگرش بنا کرد.
دغدغه های برابری خواهانه شهلا فرجاد، موجب حضور پر تلاش او در جنبش برابری خواهانه زنان نیز شد. از مروجان کوشای «کمپین یک میلیون امضا»، از اعضای بنیانگذار «مادران صلح» و عضو «همگرایی جنبش زنان برای طرح مطالبات در فضای انتخابات» بود. او در همه حرکت های زنان از جمله جمع هم اندیشی زنان و گردهم آیی اعتراضی به صدا و سیما در اوایل دهه 80 تا در تجمع 22 خرداد زنان در برابر دانشگاه تهران و… حضور داشت، حضوری همیشگی ولی فروتنانه و بی ادعا. پس از وقایع انتخابات سال ۸۸، به گروه عظیم معترضان و منتقدان به نتیجه انتخابات پیوست و از جمله ی همیشه حاضران در صفوف عظیم جنبش سبز بود و همین امر باعث شد که مانند بسیاری از دیگر کنشگران، به دلیل تشکیل پرونده قضایی، تا مدتها در شرایطی سخت زندگی کند.
از ابتدای سال ۹۰ مبتلا به بیماری سرطان شد و سرانجام امروز یکشنبه 16 تیرماه  1392 در بیمارستان آتیه تهران، در آغوش مرگ فرو رفت. ما در مدرسه فمینیستی درگذشت شهلا فرجاد را تسلیت می گوییم و یادش را عزیز می داریم که همیشه مهربان بود.








    جنبش دانشجویی 18 تیر را گرامی می داریم

    جنبش دانشجویی 18 تیر را گرامی می داریم


    جنبش دانشجویی 18 تیر را گرامی می داریم،
    و حکم ناعادلانه دادگاه کهریزک را محکوم می کنیم!

    18 تیر و آنچه گذشت هنوز زنده است و از یادها نمی رود. نه تنها دانشجویان و خانواده های آسیب دیده، بلکه مسوولان جمهوری اسلامی هم در رویارویی با مردم نمی توانند جنبش دانشجویی 18 تیر و آنچه گذشت را به سادگی به فراموشی بسپارند و در همین ارتباط کاندیدهای انتخابات مجبور شدند گوشه هایی از آن را بر ملا کنند تا شاید بتوانند رای بیشتری برای خود جمع کنند.
    در 18 تیر سال 1378 و روزهای پس از آن و هم چنین در سال های بعد، تعداد زیادی از دانشجویان بازداشت و برخی نیز به اشکال مختلف آسیب دیدند و آنهایی که جان سالم بدر بردند، دیگر نتوانستند از یک زندگی عادی برخوردار باشند. نیروهای انتظامی و بسیج حاضر در صحنه با مجوز شورای امنیت ملی! وحشیانه به داخل کوی و خوابگاه‌های دانشجویی حمله می برند و ضمن تخریب اموال دانشجویان، آنان را مورد ضرب و جرح قرار می­دهند. در این حمله تعدادی مجروح می­شوند و بسیاری از دانشجویان بازداشت و تنی جند نیز کشته می­شوند. از تعداد کشته شدگان این فاجعه آمار دقیقی در دست نیست، ولی دانشجویی به نام عزت الله ابراهیم نژاد کشته و دانشجویی دیگر به نام فرشته علیزاده و دانش آموزی به نام تامی حامی فر ناپدید می شوند. اکبر محمدی هم که از جمله بازداشت شدگان بود، پس از چند سال با مرگی مشکوک در زندان فوت می کند. سرکوب و حمله وحشیانه به اعتراض های دانشجویان به همین روز ختم نمی شود و در روزهای بعد و سال های بعد نیز تکرار می شود. هنوز مشخص نیست مسوولان اصلی فاجعه کوی دانشگاه و سرکوب های پس از آن، چه سازمان ها و چه افرادی بوده اند؟
    سعید زینالی نیز یکی دیگر از جوان هایی است که از 14 سال پیش و پنج روز پس از جریان 18 تیر از خانه ربوده می شود و هنوز خانواده اش نمی دانند که او را در چه ارتباطی و به چه جرمی بازداشت کردند و چه بلایی بر سرش آوردند. مادرش اکرم نقابی، سال هاست که پیگیر است و به هر کجا که گفتند رفته است، شاید از پسرش خبری بدهند، ولی هر کدام او را به اداره دیگری حواله دادند و می دهند. ایشان در مصاحبه با روز گفته است: "دو روز پیش دوباره رفتم اوین. این بار معاون اول زندان اوین گفت «پسر شما بازداشت بوده و تا سال ۸۱ هم در اوین زندانی بوده است ولی ۱۴ سال از زمان بازداشت او گذشته و از دست من به تنهایی کاری بر نمی آید و باید سایر مسئولان و ارگان ها کمک کنند ببینیم چه بر سر بچه شما آمده است». او به من گفت بروم پیش آقای آوایی در دادگستری و من دیروز رفتم. مادر سعید زینالی درباره دیدار روز یکشنبه خود با آقای آوایی توضیح می دهد: دیروز رفتم پیش آقای اوایی. با آقای تورج تماس گرفت و در حضور من صحبت کرد نمی دانم پشت تلفن به او چه گفتند که حالش بد شد، حالت گریه به او دست داد و بعد از قطع تلفن به من گفت من قول می دهم این قضیه را پی گیری کنم و مطمئن باشید قطعا خواهم کرد. بعد به آقای طائب زنگ زد و گفت باید سریع جلسه ای بگذاریم". چه زمانی می خواهند پاسخ این مادر دردمند را دهند، معلوم نیست!  
    هم چنین حکم ناعادلانه دادگاه کهریزک، توهین آشکار به شکایت خانواده های داغدار و آسیب دیده است. خانواده هایی که چهار سال پیگیر این پرونده بوده اند و بارها برای پیگیری آن به این اداره و آن اداره رفته اند. در این سی و چهار سال که جمهوری اسلامی برقرار بوده است تا به حال هیچ حکم قضایی عادلانه ای صورت نگرفته است. چند پرونده از جمله قتل های زنجیره ای نیز در جمهوری اسلامی پیگیری شد، ولی در نهایت پرونده را بدون رسیدگی عادلانه بستند. پرونده قتل زهرا کاظمی نیز که درست ده سال پیش در چنین روزهایی در زندان اوین رخ داد، یکی دیگر از این موارد است. قاضی مرتضوی که متهم ردیف اول بازداشت غیرقانونی و شکنجه و قتل وی در زندان بود، تبریه و با محکوم کردن یکی از کارمندان رده پایین وزارت اطلاعات، پرونده بسته شد. 
    در کشوری که انسان ها را برای داشتن اندیشه ای متفاوت یا برای پخش کردن یک اعلامیه به جوخه های اعدام می سپارند، حکم انفصال دایم از خدمات قضایی و پنج سال انقصال از خدمات دولتی به علاوه دویست هزار تومان جریمه نقدی، برای مسوولانی که مردم را برای ساده ترین خواست خود به زندان انداختند و جنازه های آنها را تحویل خانواده های شان دادند نه تنها ناعادلانه بودن سیستم قضایی حکومت اسلامی را نشان می دهد، بلکه توهین آشکار به شعور مردمی است که به شکل قانونی پیگیر ظلمی هستند که بر آنها رفته است.
    ما با اینکه می دانیم حکومت های دیکتاتوری فاقد توان داشتن یک سیستم قضایی مستقل هستند و در نتیجه شکایت ها به نتیجه ای مطلوب نخواهد رسید و تنها افرادی مانند آقای روح الامینی که از وابستگان شان هستند را قانع می کند، ولی از تمامی آسیب دیدگان پرونده کهریزک و کوی دانشگاه می خواهیم که مسوولان جمهوری اسلامی را مجبور به پاسخ گویی و روشن کردن تمامی ابعاد آن فجایع کنند.
    ما مادران پارک لاله بر سه خواست همیشگی خود؛ آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی، لغو مجازات اعدام، محاکمه آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته در طول حیات جمهوری اسلامی پای می فشاریم. ما اعتقاد عمیق داریم که در سیستم موجود، دست تمامی رده های به اصطلاح خودسر قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی از نیروی انتظامی، وزارت اطلاعات و سپاه برای انجام هر نوع شکنجه و آدم کشی باز است و اگر بر این حق خود که داشتن یک سیستم قضایی مستقل است تاکید نکنیم، دوباره و دوباره این جنایت ها تکرار خواهد شد.

     مادران پارک لاله
    24 تیرماه 1392

    مادران پارک لاله ایران

    خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

    ۱۳۹۲ تیر ۲۳, یکشنبه

    مادران پارک لاله - درد دلی با یک ماه تاخیر

    درد دلی با یک ماه تاخیر


    این روزها، روزهای خردادماه، انتخابات، ماه پیروزی، خونین شهر و ماه خون جوانان وطن
    افکارم با صدای خواننده یکی می شود: امشب در سر شوری دارم، امشب در دل نوری دارم، باز امشب ... دیگر صدای خواننده نیست. می روم به دور دست های نزدیک، خیابان ها شلوغ است. البته نه مثل چهار سال پیش، دیگر آن شور و هیجان نیست. گروهی جوان با هم بحث می کنند، عابران اکثرا بی تفاوت می گذرند و گاه حرف هایی را زیر لب زمزمه می کنند که "چرا رای بدهند" در حالی که حکومت فرد دلخواه اش را انتخاب کرده. هر کسی حرفی می زند، ولی در کل انگار همه دلخورند، چون بعد از سال 88 متوجه شدند رای شان به حساب نیامد. بی هدف در خیابان قدم می زنم، سکوت کرده ام و ناگهان در گوشه ای چشمان باز ندا را می بینم و سهراب و اشکان و مصطفی و ... صدها جوان دیگر که برای هدف شان با شور و هیجان در سال 88 در انتخابات شرکت کردند و با خون خود مهر باطلی بر انتخابی زدند که از قبل تعیین شده بود.
    با خود می گویم آیا این ها که می خواهند رای بدهند، از خود سوال کرده اند خون سهراب و محمد و محسن و امیر چه شد؟ لحظه ای چهره غم زده مادر اشکان را بیاد می آورم، چطور می شود؟ آیا یاد هزاران هم وطن خود نیفتادند که در زندان ها در شرایطی سختی در حال مبارزه و دفاع از عقاید خود هستند. نمی دانم صداهای درهم و برهم در مغزم غوغا می کند، انگار وارد بازار شلوغی شده ام، گاهی با خود می گویم چگونه می توان همه چیز را از نو ساخت، تلاشم بیهوده است، کلمات نمی آید، ردیف نمی شود، چشمان باز ندا نمی گذارد، یاد آن خردادی می افتم که در پارک لاله ... 
    ناگهان چند جوان فریاد می زنند دختری در امیرآباد کشته شد، کشته شد، کشته شد؛ جمعیت به هر سو در حال دویدن بودند به مردم حمله می شد، با توم ها بود که بر سر و روی مردم فرود می آمد، جوانان فرار می کردند و بیشترین ضربات باتوم بر سر روی زنان فرود می آمد، زنی با کودکی در بغل بر اثر ضربه باتوم بر کف زمین می افتد، فریادها و سوزش گاز اشک آور همه جا را را فرا می گیرد، خیابان خلوت می شود، آن وسط ایستاده ام ناگهان دستی با باتوم بالا می رود و بر سرم فرود می آید، دست در هوا می ماند، چشم در چشم ایستاده ام، یکی از پشت آستینم را می کشد، اینجا چه می کنی؟ بر می گردم مردی با یونیفورم اورژانس از من سوال می کند، می گویم دنبال تاکسی هستم دست باتوم به دست به آرامی پایین می آید و خشمگین بر می گردد. بعد از چهار سال، آیا زمان زیادی گذشته که این روزها و لحظات به فراموشی سپرده شوند، هنوز خون های شان تازه است و مادران و خانواده هر هفته سراغ گورهای عزیزان شان به بهشت زهرا می روند و نشان این گورها تا سال های سال باقی می ماند و نام شان در تاریخ این کشور زنده می ماند.
    https://mail.google.com/mail/images/cleardot.gif
    هم وطن تو که آمدی رای بدهی، نگاه ندا را دیدی؟ سهراب را چطور؟ جوان زیبایی با دستمالی سبز که صورت را می پوشاند تا شناسایی نشود ولی غافل از اینکه گلوله ای که سفیرکشان می آید و سینه اش را می درد، نیاز به شناسایی ندارد، آیا لحظه ای به اینها فکر کرده ای؟
    باز به خیابان می روم صف های مردم جلوی حوزه ها لبخند به لب با چشمانی پر امید شناسنامه در هوا می روند تا مهر دیگری بر صفحاتش زنند، من هنوز در هجوم سوالات خود هستم، روزی دگر می گذرد. شب آرام آرام از راه می رسد، صدای بوق ماشین ها، چراغ های روشن، فریاد شادی مردم، نقل و شیرینی، رقص و آواز دختران و پسرانی که در خیابان ها به هم تبریک می گویند. این بار نوارهای بنفش در دستان مردم است، دولت تدبیر و امید! با خود می گویم امیدوارم این امید به بار نشیند، صدای فریادی می آید، رای تو رو پس گرفتیم، ندا و سهراب را صدا می زنند، خوشحال می شوم، پس مردم لاله های به خون خفته را فراموش نکردند و از راهی دیگر به دنبال خواسته های اعتراض آمیز خود هستند، از جمعیت دور می شوم و در دل می گویم امیدوارم این بار اشتباه نشده باشد و کلید در دستان این مرد، واقعا کلید قانون برای آسایش و آرامش باشد، هرچند به سختی می شود باور کرد.

    یکی از مادران پارک لاله

    23 تیر 1392

    مادران پارک لاله ایران

    خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

    ۱۳۹۲ تیر ۲۰, پنجشنبه

    18 تیر که می آید، قلبم به تپش می افتد

    18 تیر که می آید، قلبم به تپش می افتد



    این روزها همه اش دارم فکر می کنم، مثل تاب بازی دوران کودکی به جلو می رم، به عقب بر می گردم. دایم در خود غوطه ورم، مثل موج های دریا، بالا و پایین می روم. در این افکار دردناک هستم که گوینده اخبار از رشد اقتصادی و حل مساله بیکاری و موجودی صندوق ملی می گوید و ناگهان خبری دردناک را می شنوم: قاضی مرتضوی جنایت کار و متهم درجه اول زندان کهریزک به انفصال دائم از خدمات قضایی،5سال انفصال از خدمات دولتی و جریمه نقدی دویست هزار تومان محکوم و از بقیه اتهام ها تبرئه شد. وای که باید بر تمام این دردها خون گریست، باید مرغ سحر را بازخوانی کرد تا بر این بیدادی که به مردم می رود فغان و فریاد کند.

    https://mail.google.com/mail/u/0/images/cleardot.gif
    سال 88، 89، 90، 91، 92، دور ترک هم سرک می کشم؛ سال 78، 77، 67، 60؛ ولی باز می گردم به خرداد و تیر، به غوغای 88، فکر می کنم به خردادش که خون بارش بود و تیرش دردناک تر از خرداد، 18 تیر 88، روزی که آسمان هم حالش دگرگون بود. آسمان شهر غبار گرفته، خورشید بیمار گونه از پشت ابرهای آلوده، گرد و غبار از زمین و بخار از آسمان شهر گرما زده بلند می شد.

    همه در خیابان بودند، یادآور تیر 78، کشته شده ها، کسی نمی داند چند نفر ...

    زندانی های جان بدر برده و گمشده هایی چون سعید زینالی که هنوز مادر به دنبالش است.

    بچه ها به خیابان آمدند تا به مادر احمد و سعید و اکبر و بهروز و ابراهیم بگویند ما هستیم. ولی هجوم مردان قانون با لباس های نظامی با پوتین و ماسک و سپر امان نداد و داستان دیگری در کتاب شاهنامه ایران به ثبت رسید. باز کشته و زخمی و دستگیری، و این بار قرعه به نام لاله هایی افتاد که در دستان مردانی از جنس و تبار خود پرپر شدند و شقایق هایی که باد آنها را برد، خاک میزبان شان شد.

    امروز که چهار سال گذشت ستاره های یادگار از امیر و محمد و محسن و هزاران لاله به خون خفته خرداد و تیر در آسمان وطن ام سوسو می زند. این روزهایی که با یاد لاله های 78 و 88 شمع ها روشن شد. باز خبری دیگر در زندانی دیگر و این بار نه 25 خرداد و 18 تیر. مردی از جنس زحمت کشان، از فرزندان خانه های کارگری، نه امیر و محمد و محسن، بلکه به نام افشین در زندانی نه کهریزک، به نام گوهردشت، به مرگ با عزت سلام گفت، او هم رفت تا اگر مردم سرزمین من به مهمانی سکوت نشسته اند و امیدوار، او در کنار دیگر ستارگان در آسمان وطن سوسو زند، اگر رازقی ها و اقاقیا هنوز عطرافشانی می کنند، او رفته تا چون لاله ها و شقایق های پرپر شده همراه نسیم، پیام همه این عزیزان به خون خفته را به صحراها و دشت های دور ببرد، چون همه یک حرف دارند و فریادشان مثل هم است. سهراب و ندا و اشکان و محرم و مصطفی و ستار و محمد و امیر و محسن، آزادی کجایی؟

    یکی از مادران پارک لاله

    19 تیر 1392

    مادران پارک لاله ایران

    خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

    ۱۳۹۲ تیر ۱۴, جمعه

    مطالبات خود را پیگیرانه دنبال کنیم

    مطالبات خود را پیگیرانه دنبال کنیم

    مردم شریف و آزاده ایران! اگر امروز مطالبات خود را پیگیرانه دنبال نکنیم، فردا دیر است!

    در سال های اخیر، انتخابات ریاست جمهوری در ایران همیشه با حرف و حدیث های فراوانی روبرو بوده است، اما در سال 88 و به دنبال تقلب گسترده در آن، این انتخابات به یکی از  بزرگ ترین چالش های جمهوری اسلامی در طول حیات سی و چند ساله خود تبدیل شد. چهار سال پیش مردمی که رای داده بودند، می خواستند بدانند رای شان چه شد و مردم معترضی که انتخابات را دموکراتیک نمی دانستند و رای ندادند، برای همراهی با جنبش مردمی و در اعتراض به دیکتاتوری جمهوری اسلامی به خیابان آمدند و صدای اعتراض شان را بلند کردند. پاسخ این اعتراض مسالمت آمیز مردم چه شد؟ پاسخ حکومت چیزی جز زندان و شکنجه و تجاوز و قتل مردم بی دفاع نبود و جوان های بسیاری بی گناه مجروح و کشته شدند. این سرکوب وحشیانه، نقض آشکار حقوق بشر در ایران بود و همه آزادی خواهان ایرانی و غیر ایرانی را به صدا در آورد. چند سال از آن تاریخ می گذرد و هم چنان خانواده های بسیاری به دنبال شناسایی و معرفی قاتلان فرزندان خود هستند، بدون آنکه کوچک ترین پاسخی از سوی حاکمان بشنوند.
    حال پس از گذشت چهار سال فشار روزافزون بر خانواده کشته شدگان زندان کهریزک و رفت و آمدهای پیاپی آنها برای شکایت و پیگیری پرونده و شرکت در جلسه های متعدد، بالاخره حکم دادگاه کهریزک به شکل غیررسمی اعلام شد. سعید مرتضوی، حسن زارع دهنوی (معروف به قاضی حداد) و علی‌اکبر حیدری‌فر، سه مقام پیشین قضایی ایران، به مجازات پنج سال انفصال از خدمات دولتی و انفصال دائم از خدمات قضایی محکوم شدند و سعید مرتضوی از اتهام معاونت در قتل محمد کامرانی، یکی دیگر از قربانیان بازداشتگاه کهریزک، تبرئه شد، اما قاضی دادگاه مربوطه به‌ دلیل «گزارش خلاف واقع» او را به ۲۰۰ هزار تومان جریمه محکوم نموده است.
    در طی این سال ها با وجود تمامی تلاش هایی که از سوی خانواده قربانیان، مدافعان حقوق بشر، مادران پارک لاله، مجامع بین المللی و ... صورت گرفته، هنوز بسیاری از فعالین مدنی، سیاسی و حقوق بشری، روزنامه نگاران، کارگران، زنان، حقوق دانان و غیرو در زندان هستند و بسیاری نیز مجبور به ترک اجباری کشور شده اند. علیرغم همه این فشارها، هنوز خانواده ها نمی دانند چرا و به چه دلیل فرزندان آنها را که به دنبال حق خود بودند، کشتند؟ چرا اجازه برگزاری مراسم آزادانه به آنها ندادند و پس از گذشت 4 سال حتی اجازه برگزاری مراسم بر سر خاک عزیزان شان را نمی دهند؟ هنوز نمی دانند چه کسانی عزیزان شان را کشتند و آمران و عاملان این قتل ها چه کسانی بودند؟ و بسیاری سوال های بی جواب دیگر که در ذهن خانواده ها و مردمی که شاهد این همه ظلم و بی عدالتی بودند، وجود دارد و خانواده های بسیاری نا امید از پاسخ گویی نهادهای ذیربط، شکایت خود را  در پستوی دل های خود نگاه داشته اند تا روزی بتوانند داد خود را بستانند.
    در خرداد امسال دوباره انتخاباتی دیگر انجام شد و این بار علیرغم همه حرف و حدیث های قبل از آن و عدم شرکت بیش از 14 میلیون نفر از واجدین شرایط رای دادن رئیس جمهوری که  مدعی کلید تدبیر است، با شعار دولت اعتدال و امید از صندوق آرا بیرون آمد. صرف نظر از اینکه کسانی رای دادند یا رای ندادند، این حق، جزو حقوق شهروندی ماست که از دولت منتخب بخواهیم پاسخ مردم را بدهند. این مطالبه خانواده ها ی کشته شدگان و زندانیان به ویژه از سال 88 به بعد  است که داد خود را از بیدادی که بر آنها روا داشته اند بگیرند. از چند ماه قبل از شروع انتخابات نیز، سر کوب و بگیر و ببند ها شدت گرفت و آن هایی که به مرخصی آمده بودند را دوباره به زندان باز گرداندند و فضای سرکوب گرانه و پلیسی را بر جامعه تشدید کردند و این روند بازداشت و دادن حکم های سنگین و اعدام کمابیش ادامه دارد و بی سرو صدا در زندان های مختلف انجام می شود.
    دراین میان شرایط غیر انسانی حاکم بر زندان ها به ویژه زندان گوهردشت (رجایی شهر) به حدی وخیم است که در تاریخ سی و یک خرداد تعدادی از زندانیان سیاسی این زندان و در اعتراض به شرایط سخت زندان و خواست های صنفی خود، برای مدت 48 ساعت دست به اعتصاب غذا زدند و تاکید کردند اگر این وضعیت ادامه یابد، اعتصاب شان را تمدید خواهند کرد. هم چنین در این تبعیدگاه زندانیانی فراموش شده هستند که با حکم های بسیار سنگین، سال هاست در بندند یا زیر حکم اعدام بسر می برند.  وجود انواع و اقسام شکنجه در زندان رجایی شهر و بی توجهی به وضعیت زندانیان، آنجا را تبدیل به یکی از مخوف ترین زندان های دنیا کرده است و این روند در پروسه خود تاکنون منجر به فوت تعدادی از زندانیان بی گناه در این زندان شده است که آخرین مورد، مرگ مشکوک افشین اسانلو کارگر زندانی است. این مرگ اولین مورد نبوده و متاسفانه شاید آخرین مورد نیز از سلسله مرگ های زندانیان سیاسی در زندان جمهوری اسلامی نباشد. مرگ هایی که بدون هیچ پاسخی سال هاست که در زندان های جای جای کشور اتفاق می افتد و هیچ گروهی مسئولیت آن را نمی پذیرد. مرگ ستار بهشتی، هدی صابر، دگمه چی و ... از جمله این مرگ هاست که در همین چند سال اخیر اتفاق افتاده است.
    ما مادران پارک لاله تلاش می کنیم صدایی از جنبش دادخواهی مادران و خانواده های آسیب دیده در جمهوری اسلامی باشیم و از همه ایرانی ها از هر صنف و طبقه یا هر نژاد و جنسی می خواهیم که بر مطالبات محوری خویش پای بفشارند و مسئولین کشور را پاسخگوی مطالبات خود کنند. ما نیز همگام و همدوش با مردم و ضمن تاکید بر سه خواست همیشگی خود، به دنبال تحقق آنها خواهیم بود و بر عهدی که بستیم، تا رسیدن به خواست های خود از پای نمی نشینیم.
    ما تاکید می کنیم که در اولین گام باید همه زندانیان سیاسی و عقیدتی آزاد شوند و هیچ کس به دلیل داشتن عقیده ای متفاوت و مخالف با حکومت، با زندان و شکنجه و ... مواجه نشود. این خواستی است که ما پیگیرانه دنبال خواهیم کرد و از هرفرصتی برای طرح آن استفاده می کنیم. ما از همه اقشار مردم؛ از زنان، کارگران و همه زحمت کشان، حقوق دانان، حامیان حقوق کودکان، فعالین مدنی، سیاسی و همه پویندگان حقوق بشر می خواهیم که با  طرح مطالبات خود پیگیرانه به دنبال تحقق آن ها  باشند.  
      
    مادران پارک  لاله 
    13 تیرماه 1392
    http://www.mpliran.org/2013/07/blog-post_5.html

    Tags: 

    مادران پارک لاله ایران

    خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم.

    ۱۳۹۲ تیر ۱۱, سه‌شنبه

    نامه سه مسئول پارلمان اروپا به سفير ايران در بلژيک و پارلمان اروپا، درباره وضعيت آرش صادقی، زندانی سياسی

    نامه سه مسئول پارلمان اروپا به سفير ايران در بلژيک و پارلمان اروپا، درباره وضعيت آرش صادقی، زندانی سياسی


    در باره وضعيت آرش صادقی
    از سوی:
    باربارا لوخبيلر، رئيس کميسيون حقوق بشر پارلمان اروپا
    ايزابل دوران، معاون پارلمان اروپا
    تاريا کرونبرگ، رئيس هيئت نمايندگی پارلمان اروپا در کل امور ايران و اروپا
    تاريح ۲۷ ژوئن ۲۰۱۳
    برگردان: انور ميرستاری

    عالی جناب،
    مايليم عميق‌ترين نگرانی خود را نسبت به وضعيت ناگوار آقای آرش صادقی بيان کنيم.
    بنا بر اطلاعات ما، آرش صادقی دانشجوی ترم ششم رشته فلسفه در دانشگاه علامه طباطبايی، يک عضو انجمن اسلامی دانشگاه و عضو دفتر تبليغات انتخاباتی ميرحسين موسوی در انتخابات رياست جمهوری ۲۰۰۹ بوده است. او به دنبال اعتراض های خيابانی، در ۹ ژوئيه ۲۰۰۹ دستگير شد. او در ماه اوت ۲۰۰۹ بدون اينکه تفهيم اتهام شود، آزاد شد. صادقی تحصيلات خود را از مهر ماه در دانشگاه علامه طباطبايی از سر گرفت، اما دوباره در ماه دسامبر ۲۰۰۹ بازداشت شد و در مارس ۲۰۱۰ آزاد شد، بدون اينکه اين بار نيز به جرمی محکوم شده باشد. او برای سومين بار در ژوئن ۲۰۱۰ دستگير شد و در اوت ۲۰۱۰ آزاد شد. پس از سومين آزاديش، وکيل او، محمود عليزاده طباطبايی به آگاهی او رساند که در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به رياست قاضی پيرعباسی، به جرم « تبليغات عليه رژيم » و « اجتماع و توطئه به نيت عليه امنيت ملی » به شش سال زندان محکوم شده است.
    نيروهای اطلاعاتی در ساعت چهار و سی دقيقه بامداد روز ۳۰ اکتبر ۲۰۱۰ با حکم دستگيری آرش صادقی، وارد خانه او شدند. مادر صادقی از شدت ترس، هيجان‌زده شد و در اثر حمله قلبی جان خود را از دست داد. آرش صادقی که در آن زمان در خانه نبود، در ۲۱ دسامبر ۲۰۱۰ به پای خود به زندان اوين رفت. بلافاصله او به بخش ۲۰۹ زندان اوين منتقل شد. بنا بر اطلاعات منابع موثق ما، او تحت شکنجه نيروهای اطلاعاتی قرار گرفت تا رابطه مرگ مادرش با يورش نيروهای امنيتی به خانه‌شان را تکذيب کند.
    يک سال پس از اين دستگيری و تقريباً يک ماه پيش از آزاديش، در باره پرونده اش به او گفته شد که دادگاه تجديد نظر، محکوميت زندان او را از شش سال به پنج سال کاهش داده است، تنها زمانی اين حرف گفته شد که او يک سال در زندان گذرانده بود. بنابراين، او در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۱ آزاد شد ـ آرش صادقی دوباره در ۱۵ ژانويه ۲۰۱۲ دستگير شد و از آن تاريخ تا به امروز، همچنان در بند ۲۰۹ زندان اوين نگهداری می شود، بدون اينکه از وضعيت خويش گوچکترين اطلاعاتی داشته باشد.
    از طريق منابع معتبر و قابل اعتماد مطلع شديم که در عرض يک سال و نيم گذشته او فقط دو بار با پدر بزرگ خود ملاقات داشته است. هيچ يک از ديگر زندانيان او را در طی اين مدت آخرين بازداشت، در اتاق‌های عمومی در بند ۲۰۹ نديده است. تصور می‌شود که او را در سلول‌های انفرادی نگه داری می‌کنند و هيچ‌کس از وضعيت سلامتی جسمانی و روانی او خبر ندارد. ما حتی مطمئن نيستيم که او زنده است، هر چند که وکيل پيشين او گفته است که شايعات در باره مرگ او درست نيست.
    بنا به نامه‌ای که به امضای ۲۰۰ نفر از تلاشگران سياسی رسيده است و در همين هفته پخش شد، متوجه می‌شويم که آرش صادقی از اوايل ماه ژوئن در اعتصاب غذا به سر می برد.
    به نظر ما آرش صادقی يک زندانی عقيدتی است، او از راه مسالمت آميز از حق آزادی بيان دفاع کرده است و ما خواهان آزادی بی قيد و بند او هستيم. ما همچنين از شما می‌خواهيم که اطمينان دهيد که در حال حاضر و بنا بر اساس استانداردهای کنوانسيون جهانی حقوق بشر که ايران هم آن‌ها را امضا کرده است، آرش صادقی مورد پشتيبانی قرار گيرد و از شکنجه و بدرفتاری با او پرهيز شود. به طور مرتب به خانواده او و وکيلش اجازه ملاقات داده شود و به نيازهای پزشکی او توجه شود و بلادرنگ از سلول انفرادی بيرون آورده شود.
    با اميد اين که شما توان مقام و مسئوليت خود را برای گرفتن يک تصميم درست و قابل احترام به کار ببريد، احترامات فائقه ما را بپذيريد.
    باربارا لوخبيلر، رئيس کميسيون حقوق بشر پارلمان اروپا
    ايزابل دوران، معاون پارلمان اروپا
    تاريا کرونبرگ، رئيس هيئت نمايندگی پارلمان اروپا در کل امور ايران و اروپا