۱۳۹۰ آذر ۵, شنبه

روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان- دورتموند


روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان- دورتموند

به مناسبت ۲۵ نوامبر۲۰۱۱، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، سازمان عفو ​​بین الملل، گروه همبستگی با مردم ، گروه زنان کوراج و حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند در گرامیداشت یاد خواهران میرابل، خواهران مبارز و شجاع دومینیکنی که در سال ۱۹۶۰ به دست ماموران دیکتاتورعصر، رافائل ترو جیلو بعد از تجاوز و شکنجه بی رحمانه به قتل رسیدند، به یاد همه زنان و مادران داغدیده و آسیب دیده که دیگر در میان ما نیستند و علیه هر گونه خشونت بر زنان در سراسر جهان اکسیون مشترکی در دورتموند برگزار کردند .

در این برنامه، حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند به همراهی سازمان عفو ​​بین الملل، در حمایت از تمامی زندانیان سیاسی -عقیدتی در ایران و به خصوص زندانیان سیاسی زن، در اعتراض به حکم سه سال زندان و ممنوع ‌الخروجی وبلاگ‌ نويس ، فعال کمپین یک میلیون امضاء و فعال حقوق زنان فرشته شیرازی ، که از ۴ سپتامبر ۲۰۱۱ با تحمل شرایط بسیار سخت در زندان به سر می برد، با نوشتن نامه به مقامات مسول در ایران و جمع آوری تعداد زیادی امضاء ، خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط او شدند .
در دادگاه اتهامات وارده به فرشته شیرازی، توهين به مسئولان نظام، تبليغ عليه نظام و تشويش اذهان عمومی عنوان شده است .

برنامه تجمع و همبستگی چهار گروه مختلف به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در اعتراض به تبعیض جنسیتی، جداسازی جنسی، قاچاق زنان، سنگسار و بطور کلی اعمال هر گونه خشونت بر زنان در سراسر جهان، در دورتموند با استقبال بسیار خوب شهروندان و با خواندن سرودها و رقص های دسته جمعی و پخش اعلامیه ها و خواسته های مختلف با موفقیت برگزار گردید .

حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند درهمبستگی با مادران جان باختگان ۳۳ سال گذشته در ایران خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو احکام اعدام می باشند و تا محاکمه علنی همه آمران و عاملان جنایات ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی، به داد خواهی خود ادامه خواهند داد .

زنده باد جنبش و همبستگی سراسری همه زنان آزادیخواه جهان
حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند

گزارش صوتی تجمع ۲۵ نوامبر ۲۰۱۱ - دورتموند
http://radioneda.wordpress.com/2011/11/25/rn-317/
گفتگوي راديو ندا با سيمين بهبهاني در باره خطر جنگ و خشونت عليه زنان
http://radioneda.wordpress.com/2011/11/26/rn-319/
گزارش تصویری تجمع ۲۵ نوامبر ۲۰۱۱ - دورتموند

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.295450157154334.77781.100000680559971&type=1&l=0c83053ba7


۱۳۹۰ آذر ۲, چهارشنبه

فراخوان سراسری مادران پارک لاله ایران و حامیان آنان در خارج از کشور به مناسبت 25 نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان


فراخوان سراسری مادران پارک لاله ایران و حامیان آنان در خارج از کشور به مناسبت 25 نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را به روز دفاع از زندانیان سیاسی- عقیدتی زن در ایران تبدیل کنیم!

بیست و پنج نوامبر روز جهانی رفع تمامی اشکال خشونت علیه زنان شناخته شده است. انتخاب این روز برای یادآوری فاجعهای است که نمونههای آن بارها در تاریخ ایران و جهان تکرار شده است و برای جلوگیری از تکرار آن باید تلاش کنیم. در این روز آدم ربایی، تجاوز و قتل سه زن به بیرحمانهترین شکل ممکن در سال 1960 به دست سربازان تروجیلو، دیکتاتور جمهوری دومینیکن به وقوع پیوست. این سه خواهر بهنامهای، پاتری، مینروا و ماریا ترزا میرابل، در منطقهای اطراف سانتیاگو در جمهوری دومینیکن، همراه با همسران خود در پشتیبانی از گروه (جنبش ۱۴ ژوئن) علیه حکومت دیکتاتوری رافائل تروجیلو مبارزه میکردند.

اینک خواهران میرابل "خواهران پروانه" در جهان به عنوان یکی از نمادهای مقاومت در برابر دیکتاتوری شناخته شدهاند. نخست در سال 1981 روز 25 نوامبر، سالروز قتل «خواهران میرابل»، بهوسیله فمینیستهای آمریکای لاتین، بهعنوان روز مقابله با خشونت علیه زنان انتخاب شد و سالها بعد مجمع عمومی سازمان ملل در تاريخ 17 دسامبر 1999 طی قطعنامه ای تعيين روز 25 نوامبر به عنوان "روز جهانی مقابله با خشونت عليه زنان " را تصويب نمود.

خشونت مضاعف علیه زنان در کنار خشونت ساختاری استثمار، هر روز ابعاد گسترده خود را به اشکال متنوع نشان میدهد؛ تجاوزهای دستهجمعی به زنان در کشورهایی مانند افغانستان، عراق، کنگو، سومالی، بوسنی و ... قاچاق زنان، مهاجرت اجباری، ترور دولتی و آزار و اذیتهای سیاسی، عقیدتی و دینی، از جمله دستگیری و قتل مبارزان مقاوم زن در جهان.

در ایران، در جامعهای که نیمی از جمعیت خود را به عنوان انسان رسما و قانونا به رسمیت نمی شناسد، تبعیض جنسیتی و جداسازی جنسی از ظریفترین و فراگیرترین شکلهای خشونت علیه زنان بشمار می رود.

سنگسار که عمده قربانیان آنرا زنان تشکیل میدهند، تجاوز، تهدید و تحقیرهای جنسی در زندانها، قتل های ناموسی، ختنه دختران، خرید و فروش زنان و دختران، چند همسری، رواج فحشا تحت عنوان شرعی صیغه، قوانین غیر عادلانه ارث، شهادت، حق طلاق و حضانت فرزند، دستمزد های نابرابر در مقابل کار یکسان، حجاب اجباری... همه و همه تنها بخشهایی از تبعیضهایی است که هر روزه بر زنان ایران تحمیل میکنند.

زندان، شکنجه، تحقیر، تجاوز و کشتار زنان در ایران کم نبوده است. زنان علاوه بر اینکه بایستی به عنوان یک زندانی مقاومت نشان دهند، بایستی به وسطه زن بودن مشکلات عدیده ای را تحمل کنند و زیر بار تحقیرهای بازجو، جامعه و خانواده خرد نشوند. کشتار زنان و مادران باردار؛ تجاوز به دخترکان باکره قبل از اعدام؛ زندانی کردن زنان به همراه فرزندانشان؛ وادار کردن زنان به رعایت حجاب اسلامی؛ شکنجه های قرون وسطایی در تابوتها؛ شکنجه های روانی برای ایجاد فضای گناه آلود و توابسازی؛ شستشوی مغزی با ایجاد عذاب وجدان برای دوری از خانواده؛ وادار کردن زنان به پذیرش ارتباط جنسی با بازجو؛ در انزوا قرار دادن زندانی و مهیا کردن شرایطی برای خودکشی؛ شکنجه زنان و مادران برای گرفتن اطلاعات در مورد خانوادهشان و در نهایت کشتار در خیابانها. این نمونهها در طول حاکمیت جمهوری اسلامی تداوم داشته است و زنان را به وحشیانه ترین شکل ممکن در زندان و بیرون زندان تحقیر کرده، شکنجه داده و کشتهاند. از جمله: زهرا کاظمی، زهرا بنی یعقوب، شیرین علمهولی، پروانه فروهر، ترانه موسوی، ندا آقا سلطان، شبنم سهرابی، هاله سحابی و ....

زنان ما علاوه بر نداشتن حقوق مساوی انسانی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و مدنی، برای دفاع از حقوق طبیعی خود نیز دستگیر و زندانی میشوند.

فعالان جنبش زنان، وکلا، روزنامهنگاران و هنرمندان زیر فشار مستقیم هر روزه رژیم زنستیز جمهوری اسلامی قرار دارند، و در حال حاضر تعداد بسیاری از زنان فعال ایران، از جمله:
نسرین ستوده، بهاره هدایت، مهدیه گلرو، زینب جلالیان، فریبا کمالآبادی، مهوش ثابت، فرشته شیرازی، عالیه اقدام دوست، محبوبه کرمی و ده ها تن دیگر در زندان ها، در بد ترین شرایط غیر انسانی و ضدحقوق بشری به سرمی برند.

از جمله مادران پارک لاله، مادران خاوران، خانوادههای جانباختگان و حامیان آنان نیز همواره مورد اذیت و آزار و بی حرمتی و ضرب و شتم قرار میگیرند و فقط به جرم دادخواهی، حمایت و همدردی، دستگیر و زندانی می شوند و تعدادی از آنان با گذاشتن وثیقه های سنگین و کمرشکن، برای محدود زمانی آزاد می گردند، ولی هر آن در خطر جدی بر گرداندن به زندان می باشند .

هماکنون نیز دو تن از حامیان مادران عزدار، به نامهای لیلا سیفاللهی و ژیلا کرمزاده مکوندی به جرم انسان بودن و همدردی در معرض خطر اجرای حکم ناعادلانه زندان میباشند. آنها در سال 1388 چندین بار دستگیر و در آخرین بازداشت 34 روز زندان بودند و هر یک با کفالت 50 میلیون تومانی آزاد شدند و در دادگاه بدوی به 4 سال زندان تعزیری و در دادگاه تجدید نظر به 2 سال زندان تعزیری و 2 سال تعلیقی که تا 5 سال قابل اجراست، محکوم شدهاند. آنها طی اخطاری که در نیمه آبان سال 1390 برای ضامنهایشان ارسال شده، باید طی 20 روز خود را به زندان اوین معرفی کنند.

منصوره بهکیش یکی دیگر از حامیان مادران عزادار که خواهر- شوهرخواهر و 4 برادرش در دهه 60 به جرم فعالیتهای سیاسی به قتل رسانده و اعدام کردهاند؛ بارها به جرم دادخواهی بازخواست، تهدید و بازداشت شده است. او در سال 1388 از کار برکنار و از 26 اسفند همانسال پاسپورتاش در فرودگاه ضبط و تا کنون ممنوع الخروج است. او در آخرین بازداشت یک ماه در زندان بود و با کفالت آزاد و در 4 دیماه 1390 دادگاه او در شعبه 15 برگزار خواهد شد.

اکرم نقابی یکی دیگر از حامیان مادران عزادار که بارها به جرم دادخواهی دستگیر و در آخرین بازداشت 2 ماه زندان بود که با کفالت آزاد و دادگاه او در 9 آبان 1390 برگزار شد و هنوز بلاتکلیف است. سعید زینالی(پسر وی) در 23 تیر 1378 در منزل بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شده و تا کنون هیچ پاسخی مبنی بر زنده بودن یا کشته شدن وی به خانواده نداده اند.

همچنین تعدادی دیگر از حامیان مادران عزادار به جرم همدردی، وضعیتی مشابه افراد فوق دارند و در انتظار دادگاه به سر میبرند.

ما حامیان مادران پارک لاله، با همه زنان شجاع و مبارز ایران و جهان ابراز همبستگی می کنیم و هر گونه خشونت علیه زنان را خشونت علیه بشریت دانسته و بهشدت محکوم می کنیم .

ما حامیان مادران پارک لاله، خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی - عقیدتی بخصوص زندانیان زن هستیم. ما خواهان لغو احکام جاری در دادگاهها و رفع هر گونه خشونت علیه زنان در ایران می باشیم .

مادران پارک لاله، صدای دادخواهی مادران جان باختگان 33 سال گذشته در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی در ایران می باشند که خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو مجازات اعدام بوده و تا محاکمه علنی و عادلانه همه آمران و عاملان جنایات صورت گرفته، به دادخواهی خود ادامه خواهند داد.

با اتحاد و سازماندهی گسترده و یکپارچه، جنبش زنان مبارز در سراسر جهان را تبدیل به یک نیروی پیشرو علیه خشونت بر زنان سراسر جهان کنیم.

مادران پارک لاله ایران
حامیان مادران پارک لاله ایران- اسلو
حامیان مادران پارک لاله ایران - ایتالیا
حامیان مادران پارک لاله ایران- دورتموند
حامیان مادران پارک لاله ایران- فرانکفورت
حامیان مادران پارک لاله ایران- کلن
حامیان مادران پارک لاله- لوس آنجلس/ ولی
حامیان مادران پارک لاله ایران - وین
حامیان مادران پارک لاله ایران- هامبورگ
حامیان مادران پارک لاله ایران- نورنبرگ
حامیان مادران پارک لاله ایران- ژنو

۱۳۹۰ آبان ۳۰, دوشنبه

روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان با حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند و سازمان عفو ​​بین الملل و گروه زنان کوراج در دورتموند



روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان با حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند و سازمان عفو ​​بین الملل و گروه زنان کوراج در دورتموند

به مناسبت ۲۵ نوامبر۲۰۱۱، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند و سازمان عفو ​​بین الملل شاخه دورتموند و گروه زنان کوراج، در گرامیداشت یاد خواهران میرابل، خواهران مبارز و شجاع دومینیکنی که در سال ۱۹۶۰ به دست ماموران دیکتاتور عصر رافائل ترو جیلو، بعد از تجاوز و شکنجه بی رحمانه به قتل رسیدند, و در اعتراض علیه هر گونه خشونت بر زنان در سراسر جهان اکسیون مشترکی در دورتموند برگزار خواهند کرد .

در این برنامه، حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند به همراهی سازمان عفو ​​بین الملل، در حمایت از تمامی زندانیان سیاسی زن در ایران و در اعتراض به حکم سه سال زندان و ممنوع ‌الخروجی وبلاگ‌ نويس ، فعال کمپین یک میلیون امضاء و حقوق زنان فرشته شیرازی ، که از ۴ سپتامبر ۲۰۱۱ با تحمل شرایط بسیار سخت در زندان به سر می برد، با نوشتن نامه به مقامات مسول و پخش آن خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط او خواهند شد .
در دادگاه اتهامات وارده به فرشته شیرازی، توهين به مسئولان نظام، تبليغ عليه نظام و تشويش اذهان عمومی عنوان شده است .

حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند درهمبستگی با مادران جان باختگان ۳۳ سال گذشته در ایران خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو احکام اعدام می باشند و تا محاکمه علنی همه آمران و عاملان جنایات ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی، به داد خواهی خود ادامه خواهند داد .

زنده باد جنبش و همبستگی سراسری همه زنان آزادیخواه جهان
حامیان مادران پارک لاله- مادران صلح دورتموند

زمان : جمعه ۲۵ نوامبر ۲۰۱۱- از ساعت ۱۶ تا ۱۷.۳۰
محل : خیابان کاتارینن ، پایین پله ها - روبروی ایستگاه قطار مرکزی - دورتموند/ آلمان

۱۳۹۰ آبان ۲۳, دوشنبه

there is still a long way for our voices to be heard

there is still a long way for our voices to be heard

Open letter
From: Mothers of Laleh Park in Iran and their supporters abroad
To : the special rapporteur on human rights situation in Iran, Mr. Ahmad Shaheed;
Regarding to the first report of Human Rights situation in Iran


Dear Sir;
Although we, The Mothers of Laleh Park, Iran (1) and our supporters abroad, thank you for your first report and are glad that once more, the highest international human rights organization is informing the public opinion about the widespread human right abuses by the Islamic Republic, we are sorry that the report has ignored the killing, arrest and imprisonment of numerous freedom lovers by the regime and has failed to reflect the voice of the victims and their helpless mothers and families. These killings and tortures have certainly been the most major and obvious indications of human rights abuse in Iran. It is so sad to see that there is still a long way for our voices to be heard.

Dear Ahmad Shaheed,
After your appointment as the special rapporteur on human rights situation in Iran, a ray of hope filled the hearts of the Iranian mothers. The mothers and families of political and conciseness prisoners and all those killed, executed, kidnapped, injured and tortured during the Islamic Republic, from individual and mass executions of the 80's to the victims of the July 26th, the chain killings and the victims of the mass protests of 2009, were all hoping that at last, after long delay, their voices will finally be heard by the world. They sent you several reports, hoping that you investigate the killings and save the lives of their children. It is painful that there is no mention of any of these in your first report. Of course, we are aware that your report covers only a short and specific period of the Islamic Republic which needs a detailed study and has inflicted a lot of suffering on its own, but how can one stay silent and be doubtful when there is a mountain of evidence for the crimes and injustices committed. Mr. Shaheed,

We ask you to hear the demanding voices of the mothers of Neda Agha Soltan, Sohrab Araabi, Ashkan Sohrabi, Masoud Hashem Zadeh, Mostafa Karim Beigi, Kianoush Asa, the wife of Ali Hsan Pour and the father of Javadi Far and tens and hundreds of other martyrs of the Green movement. How can you be silent about Mrs. Fahimi, mother of Sohrab Araabi, killed during the protests of 2009, who for the last two years, has been urging the international human rights organizations to urge the legal system of the country to investigate how the blood of her son was spilled. There is no mention of this in your report(2).
We ask you to hear the demanding voice of Akram Neghabi(3), the mother of Saied Zinali. In the summer of 1999, her college student son was arrested at home, before family's eyes, and not only they have not receive any news whether he is still alive or dead for the last twelve years, but Mrs. Neghabi and her daughter were jailed for several months. They were released with bail and guarantees and have been subjected to terror and intimidation on a daily basis.

We ask you not ignore the demanding voice of the Mothers of Khavaran. The mothers who have lost their children in the 80's, as a result of individual or mass executions inside and outside the prisons. How can you ignore the mass killing of political prisoners in 1988? All these prisoners have already been sentenced and some even had finished their time, but after the end of Iran-Iraq war, they were sentenced to die in court sessions that took only a couple of minutes long and were limited to asking the prisoners only a few ideological questions and were killed in the most savage way and were buried en masse in ditches in Khavaran cemetery. The mothers of Khavaran and other family members not only have not received any explanation as to why and how their children were killed, but have been subjected to great harassments. Behkish's mother, one of thousand symbols of resistance, has lost five children and son in laws in the 80's, because of their political activities. On top of that, her daughter, Mansoureh Behkish(4), has now been barred from leaving the country, forced out of her work and been arrested several times in Khavaran cemetery and or in the street and after her last arrest, spent one month behind bars and was released without any charges.

We ask you to hear the demanding voices of the mothers and women who came out to the streets and Laleh Park to show support for the mothers and families of those killed. The women that some are not even mothers themselves, but are ready to go to jail in order for the voice of the mothers to be heard. At this time, two of these freedom loving women, Leila Seif Alahi(5) and Jila Karam Zadeh Makondi(6), after months of terror and intimidation while waiting in jail, have been sentenced to four years by a preliminary court.


Dear Mr. Ahmad Shaheed,
Please accept that the scale of human rights abuses in the Islamic Republic of Iran is much more wide spread than what you have pointed out in your first brief report. Ethnic minorities are under immense pressure; a lot of the workers, teachers and students who are in prison, are there only because they defended their professional rights; so many unknown women and men are in prisons only because they think differently; a lot are sent to their executions because of their sexual orientation and a lot of those who are waiting to be executed under the most endurable human conditions, are longing for their voice to be heard also.
It was fully expected that the Islamic Republic uses all its tricks more than before to prevent your team from coming to Iran and investigating its obvious crimes from up close. That is exactly why, While we thank you for your efforts to discover the truth about human rights conditions in Iran, we urge you, even if you have to make a trip and speak directly with the leaders of the country, not to ignore the individual and mass executions during the Islamic republic and make it a priority to investigate the claims of the families of the victims. We, the mothers and families, who ourselves have been the victims of numerous crimes, want the prosecution of those responsible for these killings and crimes in the international court. The people of Iran also expect The United Nations, this highest international human rights organization, to uphold its commitments and openly and without any compromise, reveal all instances of human rights abuse in Iran and make it an agenda to press Iran from above. That is why your team's full and documented report would be highly significant.

Along these lines, The Mothers of Laleh Park, have been trying for the past two years to protest the human rights abuses in Iran and make the world hear the voice of the mourning and suffering mothers. During this time, a lot of them have been arrested for several times, spent months in solitary cells in Evin prison and other temporary jails and been release only with bails and guarantees and are still waiting for their court hearing. A lot of them have been interrogated and intimidated and some had no other choice but to leave the country. The Mothers of Laleh Park have always insisted on their demands and to prove their commitment, they gathered one more time in Laleh Park, bravely and fearlessly, on Saturday, October 22nd. This was also to protest against Mr. Shaheed's incomplete report. In this act of protest, they put forward on question: Where are the rights of those killed and their mothers in Mr. Shaheed's report? The mothers expect the next report shed light on obvious instances of human rights abuses and declare their readiness to reveal the truth about these instances.

Enclosed are mothers detailed and specific claims and we urge you as a sign of respect for the mothers, to hear the voice of the people of Iran and respond to it.

Enclosed are some of the letters written by the victims’ mothers and other family members. There will be additional letters send to you soon. We urge you, as a sign of respect for the mothers, to reflect the voice of the Iranian people to the rest of the world. As long as the plea for justice is not adequately addressed, the files of these crimes shall remain open and will not be subject to the passage of time.

We appreciate your enthusiasm and efforts to meet with families of the victims, as you mentioned in your interviews. Supporters of Mothers at Laleh park request you to meet with our representatives so that we can directly communicate about the situation of these families in Iran.

We also need to remind you that many of these families have requested their letters and identities to be kept secrets due to the life threatening situation in Iran.

The Mothers of Laleh Park, Iran and their supporters abroad

------------------------------------------------------------------------------------------------

1- The “Mothers of Laleh Park” : we are a group of the mothers and family members of those killed and victimized during the Islamic Republic and our demands are as following: 1) End the death penalty in any form. 2) Unconditional release of all political and consciences prisoners. 3) Open and fair trial of those who ordered and carried out the crimes of the Islamic Republic, since its inception.
We, The Mothers of Laleh Park, condemn individual and mass executions; killing and terrorizing ethnic, religious and political minorities; attacking private homes, student dormitories and work places; kidnapping, imprisonment and harassment to prevent free thinking; torture, forced confession, rape and ultimately, ghesas (Islamic form of punishment, based on physical retribution) and stoning. We consider these as crimes. We fight to eliminate crimes and for the happiness of human beings. We struggle to create a society free of war and bloodshed, discrimination and humiliation, safe and humane and therefore oppose revenge and physical elimination. But we believe that in order to prevent further crimes, it is necessary for all those who were directly or indirectly involved in crimes of the Islamic Republic, to be put on an open and fair trial, hold responsible for their inhumane actions and be reasonably sentenced while at the same time, human values are being thought to them. We, the mothers, ask all those who have witnessed the regime's crimes during all these years, to unite with us in our demands. We, ourselves as the victims of violence and discrimination against women, support all anti violence, equality and anti discrimination campaigns and ask all victims of violence to unite with us.

2- Interview with Parvin Fahimi, October 22, in response to the first report of the special rapporteur on human rights situation in Iran. http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YcvvK77dpuc

3- Akram Neghabi: Mother of Saied Zeinali. He was a computer sciences student at The Tehran University and was arrested on July 14, 1999 and was sent to an unknown location. Since then, his family has inquired with all the government agencies, but has not been able to find out if he is still alive or not. She was arrested three times, and was imprisoned for two mounts in her last arrest her last court was held on October 31, 2011

4- Mansoureh Behkish: Her sister, brother in law and four brothers were killed in the 80's. Two of her brothers were executed in the mass executions of 1988. She has been interrogated, intimidated and arrest several times, by the Information Ministry’s interrogators. In her last arrest she was imprisoned for one month and was released on bail. She was informed by her lawyer that she is required to appear at Revolutions Court, presided by judge Salavati, on December 25.

5- Leila Seif alahi and Jila karam Zadeh Makvandi are supporters of The Mothers of Laleh Park and have been arrested and jailed several times since 2009. They have been sentenced to 4 years imprisonment. On November 8, their guarantors were asked to return them to Evin prison within 20 days, otherwise, the bail money would not be returned.


Copied to: Dr. Abdolkarim Lahiji, Vice president of the International Federation of Human Rights (FIDH)

http://www.madaraneparklale.org/2011/11/there-is-still-long-way-for-our-voices.html

۱۳۹۰ آبان ۲۰, جمعه

صدای دادخواهی را بشنوید و رسیدگی کنید!

صدای دادخواهی را بشنوید و رسیدگی کنید!

نامه سرگشاده مادران پارک لاله و حامیان آنان در خارج از کشور
در واکنش به نخستین گزارش بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران


جناب آقای دکتر احمد شهید،
به حرمت مادران، صدای دادخواهی ما را بشنوید و به آن رسیدگی کنید!

ما "مادران پارک لاله” ایران(1) و حامیان آنان در خارج از کشور ضمن تشکر از ارایه اولین گزارش جناب عالی، از یک سو خوشحالیم که بار دیگر از طریق نماینده بالاترین نهاد بین المللی مدافع حقوق بشر توجه اذهان عمومی به نقض گسترده حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی ایران جلب می شود، ولی از دیگر سو متأثریم که در این گزارش از جمع کثیر آزادی خواهان و فرزندان ایران که در زندان ها و در خیابان ها توسط عوامل رژیم به قتل رسیده اند، هیچ یاد نشده و صدای دادخواهی مادران داغدار و ستم کشیده و خانواده ها ی آنان نادیده گرفته شده است. در حالی که مسلماً این کشتارها و شکنجه ها مهم ترین و آشکارترین موارد نقض حقوق بشر در ایران بوده است. جای بسی تأسف است که برای شنیده شدن این صدای دادخواهی هم چنان راه درازی در پیش داریم.

آقای احمد شهید، پس از انتخاب شما به عنوان گزارشگر ویژه حقوق بشر برای ایران، نوری از امید در دل تعداد بی شماری از مادران ایران مانند: مادران و خانواده های کشته شدگان، اعدام شدگان، مفقودین، مجروحین، شکنجه شدگان و زندانیان سیاسی–عقیدتی تابیدن گرفت. در تمامی طول حکومت جمهوری اسلامی، از اعدام های فردی و گروهی دهه 1360 گرفته تا قربانیان حوادث 18 تیر سال 1378 تا قتل های زنجیره ای و قربانیان اعتراض مدنی سال 1388، همه به این امید بودند که سرانجام با تأخیری طولانی صدای دادخواهی شان در سطح جهان شنیده خواهد شد و با این امید، گزارش های متعدد فردی و گروهی برای رسیدگی به کشتارها و هم چنین نجات جان خود و فرزندان شان از طرق مختلف برای شما ارسال نمودند. ولی دریغ و درد که انعکاسی از آن ها را در نخستین گزارش شما نیافتند. البته می دانیم که گزارش مقطعی شما تنها طول مدت کوتاه و معینی از تاریخ حکومت جمهوری اسلامی را در بر می گیرد که همان نیز ده ها کتاب نانوشته است که بر قلب های دردمند بسیاری خانواده ها داغ شده است، اما چگونه می توان در مقابل این همه بی عدالتی و جنایت آشکار چشم ها را بست و سکوت کرد؟!

آقای احمد شهید، از شما می خواهیم صدای دادخواهی مادر ندا آقاسلطان، مادر سهراب اعرابی، مادر اشکان سهرابی، مادر مسعود هاشم زاده، مادر مصطفی کریم بیگی، مادر کیانوش آسا، همسر علی حسن پور، پدر امیر جوادی فر و ده ها و صدها شهید جنبش سبز را نادیده نگیرید. چگونه می توانید در مقابل صدای دادخواهی خانم فهیمی (مادر سهراب اعرابی، از کشته شدگان اعتراض مدنی سال 1388) سکوت کنید در حالی که وی بیش از دو سال است از مجامع بین المللی حقوق بشر می خواهد تا مرجعی قانونی علت و چگونگی خون ریخته شده فرزندش را پاسخ گو باشد و اینک در گزارش جناب عالی هیچ انعکاسی از آن نیست.(2)

از شما تقاضا داریم صدای دادخواهی خانم اکرم نقابی(3)، مادر سعید زینالی را نادیده نگیرید. فرزند دانشجوی او را در تیرماه 1378 مقابل چشمان خانواده در خانه بازداشت کردند و در این 12سال نه تنها هیچ خبر دقیقی از وضعیت کشته یا زنده بودن فرزندشان به آنها داده نشده است، بلکه خانم نقابی و دخترش را ماه ها به زندان انداختند. این مادر و دختر با وضعیتی بلاتکلیف و با کفالت آزاد شدند، ولی هر روز آنها را مورد اذیت و آزار و تهدید قرار می دهند.

از شما می خواهیم صدای دادخواهی "مادران خاوران" را نادیده نگیرید. مادرانی که فرزندان شان در دهه 60 خورشیدی به صورت فردی و جمعی در درون زندان ها و یا بیرون زندان کشته شدند. چگونه می توانید کشتارهای دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال 1367 را نادیده بگیرید، در حالی که تمامی زندانی ها حکم زندان داشتند و حتی برخی، دوره زندان شان به پایان رسیده بود و پس از پایان جنگ ایران و عراق، با تشکیل دادگاه های چند دقیقه ای و چند سوال و جواب عقیدتی، آنها را به مرگ محکوم کردند و به وحشیانه ترین شکل ممکن کشتند و به صورت جمعی در کانال هایی در گورستان خاوران دفن کردند. مادران خاوران و خانواده های آنها در این سال ها نه تنها هیچ پاسخی مبنی بر علت و چگونگی کشته شدن فرزندان شان دریافت نکرده اند، بلکه آنان و دیگر اعضای خانواده را تحت فشارهای روزافزون قرار داده اند. "مادر بهکیش" این سمبل مقاومت، یکی از هزاران نمونه از مادران خاوران است که نه تنها 5 فرزند و دامادش را در دهه ی 60 به دلیل فعالیت های سیاسی کشتند، اینک دختر دیگرش (منصوره بهکیش)[(4)را تنها به جرم دادخواهی ممنوع الخروج کردند، از کار بیکار نمودند و بارها در خاوران، بهشت زهرا و در خیابان بازداشت کردند که در آخرین دستگیری، یک ماه در زندان بود و پس از یک ماه با وضعیتی نامعلوم و با کفالت آزاد شد.

از شما می خواهیم صدای مادران و زنانی که برای حمایت از مادران و خانواده های جان باختگان به خیابان ها و پارک لاله آمدند را نیز بشنوید. زنانی که برخی حتی مادر نیستند، ولی حاضر شده اند زندان را به جان بخرند تا صدای دادخواهی مادران شنیده شود. هم اکنون نیز دو تن از این زنان آزادی خواه به نام های لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی(5) پس از ماه ها زندان، به دو سال حبس تعزیری و دو سال حبس تعلقی محکوم شده اند.

جناب آقای احمد شهید

باور بفرمایید نقض حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی بسیار گسترده تر از آن است که شما در اولین گزارش مختصر خود به آنها اشاره کرده اید. بسیاری از ملیت ها و اقلیت ها قومی، زیر شدیدترین فشارها هستند؛ بسیاری از زندانیان کارگر، معلم و دانشجو، فقط به جرم دفاع از حقوق صنفی شان در زندان به سر می برند؛ بسیاری از زنان و مردان دگراندیش و گمنام، به جرم داشتن عقیده ای دیگر تحت شدیدترین فشارها قرار دارند؛ بسیاری از اقلیت های جنسی، به چوبه های دار سپرده می شوند و بسیاری محکومین به اعدام و زندانیانی که در اسف بار ترین شرایط غیر انسانی دوران محکومیت شان را می گذرانند، همچنان چشم انتظارند تا صدای دادخواهی آنها نیز شنیده شود.

کاملاً قابل پیش بینی بود که این بار نیز حکومت جمهوری اسلامی ایران، تمامی ترفندهای خود را بلکه شدید تر از پیش به کار خواهد گرفت تا از ورود هیات شما به ایران و بررسی شواهد جنایات خود از نزدیک، ممانعت به عمل آورد. به همین روی ضمن تشکر از تلاش شما برای کشف حقیقت وضعیت حقوق بشر در ایران، از جناب عالی مصرانه تقاضا داریم به قیمت ورود به ایران و مذاکره با مقام های دولتی، کشتارهای جمعی و فردی صورت گرفته در طول حکومت جمهوری اسلامی را نادیده نگیرید و رسیدگی به دادخواهی خانواده های قربانیان را در الویت بررسی های خود قرار دهید. ما مادران و خانواده ها و آسیب دیدگان که در طول حکومت جمهوری اسلامی خود شاهد جنایت های بی شماری بوده و هستیم، می خواهیم که عاملان این کشتارها و جنایت ها در دادگاه های بین المللی مورد پیگرد قانونی قرار گیرند. همچنین مردم ایران از سازمان ملل، این بالاترین نهاد بین المللی حقوق بشری انتظار دارند که بدون اغماض به تعهدات خود مبنی بر افشای نقض آشکار حقوق بشر در ایران بپردازد و فشار از بالا را در برنامه های خود قرار دهد. از این روی مطمئناً گزارش کامل و مستند هیات شما در فراهم آوردن این زمینه حائز اهمیت بسیار ویژه ای خواهد بود.

به همین منظور، مادران پارک لاله ایران بیش از دو سال است که در اعتراض به نقض حقوق بشر تلاش می کنند، تا صدای مادران داغدار و ستم کشیده ایران در سرتاسر دنیا شنیده شود. در طی این مدت تعدادی از آنان بارها دستگیر و ماه ها در سلول های انفرادی زندان اوین و زندان های موقت بازداشت بوده و با کفالت یا وثیقه آزاد شده اند و هم اکنون نیز منتظر تشکیل دادگاه هستتد. بسیاری از آنان بارها احضار و مورد بازخواست و تهدید قرار گرفته اند و تعدادی نیز مجبور به ترک کشور شدند. مادران پارک لاله همواره تاکید کرده اند که با هدف دادخواهی خواسته های خود را پیگیری می کنند و برای اثبات این مدعا بار دیگر در روز شنبه 30 مهر 1390 با جسارت تمام در پارک لاله تهران جمع شدند تا نشان دهند که بر عهد خود پای بندند و هم چنین اعتراض خود را به گزارش ناقص جناب عالی نشان دهند. آنها در این حرکت اعتراضی پرسشی را مطرح کردند " حقوق کشته شدگان و مادران در سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی در کجای گزارش آقای شهید قرار دارد؟" مادران انتظار دارند که در گزارش بعدی، موارد آشکار نقض حقوق بشر بدون هیچ گونه اغماضی ذکر گردد و برای افشای این حقایق، آمادگی کامل خود را اعلام می کنند.

به پیوست، تعدادی از نامه های مادران و خانواده های قربانیان حکومت جمهوری اسلامی را خدمت شما ارسال می کنیم و به مرور پیوست های آتی را نیز دریافت خواهید نمود. از شما تقاضا داریم به حرمت مادران، صدای دادخواهی مردم ایران را بشنوید و به سراسر دنبا منعکس کنید. پرونده تمامی این جنایات تا زمانی که پاسخی شایسته به این دادخواهی ها داده نشود هم چنان باز خواهد بود و هرگز شامل مرور زمان نخواهد شد.

ضمن تشکر از تلاش های شما و ابراز علاقه برای دیدار با خانواده های قربانیان و مادران عزادار ایران، به این وسیله از جناب عالی تقاضا داریم تا زمانی را برای ملاقات با خانواده ها و حامیان آنها تعیین بفرمایید تا حضوری صدای دادخواهی آسیب دیدگان را به شما برسانیم. لازم به ذکر است، بسیاری از این خانواده ها به خاطر پیشگیری از تهدیدهای احتمالی و ایمنی خود، از شما درخواست کرده اند که نامه های اعتراضی شان محرمانه بماند.

مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران) و حامیان آنان در خارج از کشور
20 آبان 1390
------------------------------
------------------------------
پانوشت:
1- مادران پارک لاله ( مادران عزادار ایران) :ما جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر را پیگیرانه دنبال می کنیم: 1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. 2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. 3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی در خیابان ها؛ حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب رساندن افراد برای کشتن اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار و قصاص را جنایت می دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم. ما مادران برای ایجاد محیطی امن، انسانی و به دور از جنگ و خون ریزی و تبعیض و تحقیر تلاش می کنیم و به همین دلیل با انتقام گیری و حذف فیزیکی مخالفیم، ولی معتقدیم برای جلوگیری از تکرار جنایت، لازم و ضروری است تمامی عوامل حکومتی که در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی مستقیم یا غیرمستقیم مرتکب هر نوع جنایتی شده اند، در دادگاهی عادلانه، علنی و مردمی محاکمه شوند و پاسخ گوی اعمال ضد بشری خود باشند و مجازاتی متناسب با جرم شان به همراه بازآموزی اندیشه های انسانی برای شان در نظر گرفته شود. ما مادران، از تمامی افرادی که در طی این سال ها از قربانیان یا شاهدان بر جنایات بوده اند، می خواهیم که برای دادخواهی با ما هم صدا و همراه شوند، همچنین ما که خود از قربانیان خشونت و تبعیض بر زنان بوده و هستیم، از تمامی فعالیت های مخالف خشونت، برابری خواهانه و رفع تبعیض حمایت می کنیم و تمامی انسان های خشونت دیده را نیز به هم صدایی با خود فرا می خوانیم.

2- مصاحبه با پروین فهیمی، 22 اکتبر در واکنش به نخستین گزارش گزارشگر ویژه حقوق بشر

3- اکرم نقابی: مادر سعید زینالی است. پسر وی دانشجوی کامپیوتر دانشگاه تهران بود که در 23 تیر 1378 در منزل بازداشت و به محل نامعلومی منتقل شد. از آن تاریخ خانواده به تمامی ارگان های مرتبط دولتی مراجعه ولی هیچ پاسخی مبنی بر زنده یا کشته شدن وی دریافت نکرده اند. او سه بار دستگیر شد و در آخرین بازداشت حدود دو ماه زندان بود و دادگاه او 9 آبان 1390 برگزار شد.

4- منصوره بهکیش: یک خواهر، همسر خواهر و چهار برادرش را در دهه 60 کشتند. 2 تن از برادران او در اعدام های گروهی سال 1367 اعدام شدند. او بارها احضار و توسط بازجویان وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بازخواست و تهدید و چندین بار نیز دستگیر شده است. در آخرین بازداشت حدود یک ماه زندان بود و با کفالت آزاد شد و برای دومین بار قرار است دادگاه او در روز 4 دی ماه در شعبه 15 دادگاه انقلاب با ریاست قاضی صلواتی تشکیل شود.

5- لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی، از حامیان مادران عزادار که در سال 1388 چندین بار دستگیر و در آخرین بازداشت 34 روز زندان بودند و با کفالت آزاد شدند و در 20 فروردین 1390 حکم 4 سال زندان دادگاه بدوی به آنان ابلاغ شد. در نیمه آبان طی حکمی از ضامن های آنان خواسته شد تا ظرف 20 روز نامبردگان را به زندان اوین معرفی کنند، در غیر اینصورت مبلغ به ضمانت گذاشته شده به اجرا گذاشته خواهد شد. این احضاریه در حالی صادر شده که هنوز حکم تجدید نظر دادگاه به آنها ابلاغ نشده بود. پس از پيگيري وكلاي آنان، مشخص شد كه ژيلا كرم‌زاده مکوندی و ليلا سيف اللهي در دادگاه تجديدنظر به 2 سال حبس تعزيري و 2 سال حبس تعليقي به مدت 5 سال محكوم شده‌اند.


رونوشت: جناب آقای دکتر عبدالکریم لاهیجی، نایب رئیس فدراسیون بین المللی جوامع حقوق بشر
http://www.mpliran.com/2011/11/1.html

روز ۲۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را گرامی بداریم




از سال ۱۹۸۱، در اولین جلسه بزرگ فمنیست های آمریکای لاتین،
که در بوگوتا پایتخت کلمبیا برگزار شده بود، سالروز قتل «خواهران میرابل»
در ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی مقابله با خشونت علیه زنان انتخاب شد.

این زنان مبارز ( خواهران پروانه ) به علت داشتن فعالیت‌های سیاسی علیه
رژیم دیکتاتوری وقت، بعد از شکنجه های فراوان، در سال ۱۹۶۰ به دست
رژیم دیکتاتور- نظامی مورد حمایت آمریکا در جمهوری دومنیکن
و توسط سازمان امنیت ارتش این کشور به قتل رسیدند.


روز ۲۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را گرامی بداریم:

خدیجه مقدم، فعال جنبش زنان و از بنیان گزاران مادران پارک لاله ایران

تارا بنیاد روزنامه نگار نسل جوان

رقص مینا خانی

بر پایی میز اطلاع رسانی حامیان مادران پارک لاله -

مادران صلح دورتموند

شنبه ۱۹ نوامبر ۲۰۱۱ از ساعت ۷ تا ۹ شب

آدرس :Villa RÜ- Giradetstr.21-45131 Essen

بر گزار کنندگان برنامه :

انجمن زنان ایرانی پرتو

کانون فرهنگی نگاه

۱۳۹۰ آبان ۱۵, یکشنبه

در حمایت از خواسته های مادران پارک لاله شنبه ۵ نوامبر ۲۰۱۱ - دورتموند




گزارش اکسیون مادران صلح دورتموند در حمایت از
خواسته های مادران پارک لاله
شنبه ۵ نوامبر ۲۰۱۱ - دورتموند

گردهمایی روز شنبه در حمایت از خواسته های مادران پارک لاله و در حمایت
از زندانیان سیاسی - عقیدتی با جمع آوری امضاء علیه احکام اعدام برگزار گردید .


" مادران پارک لاله خود را چنین تعریف می کنند :

ما مادران پارک لاله، جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان
در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر
را پیگیرانه دنبال می کنیم:

1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط
حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی
و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی
در خیابان ها؛ حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب
رساندن افراد برای کشتن اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار
و قصاص را جنایت می دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم."


باشد که صدای همبستگی ما حامیان مادران پارک لاله در سراسر جهان، هر روز رسا تر گردد .

حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند

گزارش تصویری 5.11.11

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.284571481575535.76105.100000680559971&type=3&saved#!/media/set/?set=a.284571481575535.76105.100000680559971&type=3
گزارش صوتی 5.11.11

۱۳۹۰ آبان ۱۱, چهارشنبه

گردهمایی مادران صلح دورتموند، در حمایت از خواسته های مادران پارک لاله شنبه ۵ نوامبر ۲۰۱۱ ، ساعت ۱۵.۳۰ تا ۱۷ بعد از ظهر در خیابان کاتارینن - دورتموند


گردهمایی مادران صلح دورتموند، در حمایت از خواسته های مادران پارک لاله
شنبه ۵ نوامبر ۲۰۱۱ ، ساعت ۱۵.۳۰ تا ۱۷ بعد از ظهر در خیابان کاتارینن - دورتموند

حامیان مادران پارک لاله این هفته نیز با برپایی میز خبر رسانی ، نمایشگاه عکس قربانیان
و زندانیان و جمع آوری امضاء علیه احکام اعدام در ایران، دوباره به خیابان می آیند، تا
صدای مادران داد خواه پارک لاله و حامیان آنان را بار دیگر به گوش
نه چندان شنوای سازمان ها و نهادهای بین المللی حقوق بشر برسانند .

مادران پارک لاله خود را چنین تعریف می کنند :

ما مادران پارک لاله، جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان
در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر را پیگیرانه دنبال می کنیم:

1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط
حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی
و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی در خیابان ها؛
حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب رساندن افراد برای کشتن
اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار و قصاص را جنایت می دانیم و برای
جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم.ما مادران پارک لاله امروز دوباره
در پارک لاله جمع شدیم تا نشان دهیم که هنوز هستیم و پیگیرانه خواسته های خود را تا تحقق تمامی آنها
دنبال می کنیم.

باشد که صدای همبستگی ما حامیان مادران پارک لاله در سراسر جهان،
جهت رساندن صدای داد خواهی این عزیزان ، هر روز رسا تر گردد .

حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند
شنبه ۵ نوامبر ۲۰۱۱ ، ساعت ۱۵.۳۰ تا ۱۷ بعد از ظهر در خیابان کاتارینن - دورتموند