اخبار بسیار تکان دهنده ای که گهگاه از داخل زندانهای جمهوری اسلامی به بیرون راه می یابد حاکی از فجایع انسانی بی شماری است که هر روز در داخل بسیاری از زندانهای کوچک و بزرگ این سرزمین اززندانهای معروف تا اسارتگاههای کمتر شناخته شده و دور افتاده آن روی می نماید، به طوری که هیچ انسان آزاده ای نمی تواند در مقابل آن سکوت اختیار کند.
بنا به بسیاری گفته ها و نوشته ها ی برجا مانده از درون زندانها اعدامهای ساختگی، تجاوز جنسی ، کشیدن ناخن، ، فرو بردن سر زندانی در کاسه توالت، تهاجم سگ های وحشی، شکنجه بستگان در مقابل چشم زندانی ، خوراندن داروهای روان گردان تا حد زندگی گیاهی، بازجویی های طولانی با بدنی برهنه ، تحقیر های جنسی، شلاق، محرومیت از خواب، حبس در قفس های تنگ، سلولهای های انفرادی طولانی مدت، تهدید، تطمیع و دروغ از شکنجه های جسمی و روحی متداول در حکومت جمهوری اسلامی در طول سالهاست.
اما شکنجه زندانیان سیاسی برای وادار کردن آنان به اعترافاتی ساختگی، تنها بخشی از این جنایات است ، حال آنکه آنچه شبانه روز در بسیاری از این "ندامتگاهها" بر زندانیان عادی و سیاسی از زن و مرد تا پیر و نوجوان، می گذرد خود جریانی است به نهایت تآسف بار و بدور از شأ ن انسانی .
افشاگری های زند انیان سیاسی، از جمله نامه های برخی از زندانیان که بخشی از آنها به بیرون راه یافته است خبر ازعمق فجایعی دارد که درزندان های جمهوری اسلامی به وفور رخ می دهد . نامه هایی که این زندانیان
با ازخود گذشتگی تمام تلاش می کنند آنها را حتی به قیمت جان خود به ا طلاع انسان هایی درآن سوی دیوارها برسانند، با این کوره امید که شاید گوشی برای شنیدن و دستی برای یاری بیابند.
دومین نامه تکان دهنده مهدی محمودیان ** روزنامه نگار زندانی در حا لی منتشر میشود که وی همچنان تاوان نخستین نامه افشا گرانه خود را از فجایع بازداشتگاه کهریزک پس می دهد و در پی نامه دوم نیز به حبس انفرادی محکوم و بدنبال اعتصاب غذای خشک راهی بیمارستان شد . کهریزک یکی از بازداشتگاه هایی بود که خصوصاً از بازداشت شدگان تظاهرات خیابانی تابستان 1388 طی مدت کوتاهی چندین قربانی گرفت. گر چه حکومت جمهوری اسلامی تلاش کرد تا با تعطیل این بازداشتگاه و ظاهرا ً با مجازات چند تن از عاملان پایین دست این جنایات پرونده این رسوایی را در دادگاههایی غیر علنی ببندد ، اما فجایعی بزرگتر از کهریزک هر روزه هزاران زندانی عادی و سیاسی را در بسیاری از زندانهای جمهوری اسلامی با مرگ تدریجی روبرو ساخته است.
مهدی محمودیان در دومین نامه خود از زندان رجایی شهر به گوشه ای از وضعیت اسفبار زندانیان اشاره کرده ضمن افشای بسیاری شکنجه گری های وحشیانه، شرایط غیر انسانی حاکم در این زندانها را توصیف می کند. فعالیت گسترده باند های مواد مخدر، سهل الوصول بودن این مواد و گسترش روز افزون اعتیاد، در کنار تجاوز های جنسی بسیار متداول و خرید و فروش افراد برای سوء استفاده های جنسی، منجر به شیوع وحشتناک بیماریهای ایدز و هپاتیت در میان زندانیان شده است .
سید ضیاء نبوی دانشجوی محروم از تحصیل نیز که به ده سال حبس در تبعید محکوم شده است در دوران اسارت خود در زندان کارون اهواز از شرایط اسفبار حاکم بر این زندان خبر میدهد. در این محل که بیش از سه برابر ظرفیت ، زندانی در آن گنجانده شده یک سوم زندانیان در سالن روی کف زمین می خوابند و یک سوم آنان درتابستان و زمستان در حیاطی تنگ شب را به روز میرسانند که به هنگام بارندگی ناچار به حمام و توالت نیز پناه می برند. رقت بار تر آنکه بدنبال هر بارندگی شدید فاضلاب نیز از کف حیاط که محل زندگی شبانه روزی آنان است بیرون زده زندانیان ناچارند با نشستن فاضلاب در همان بوی تعفن، همجوار با سوسکها و موشها در همان محل بخورند، بخوابند و "زندگی" کنند. و همه اینها در فضایی روی میدهد که در ساعات "هواخوری" در هر یک متر مربع آن سه زندانی در هم می لولند و سیگار می کشند . " در ضمن سقف هواخوری نیز توسط میله گرد و تیر آهن هایی که به صورت مشبک به هم جوش داده شده پوشانده شده است که نتیجه مستقیم آن محدود شدن تبادل هوا با محیط اطراف و گرم شدن مضاعف هوا در گرمای جهنمی تابستان اهواز است، به گونه ای که حیاط زندان به مانند کوره پزخانه داغ می شود... از سویی این سقف مشبک لذت نگریستن به آسمان را که از معدود لذت های یک زندانی است سلب می کند و احساس حیوانی وحشی که در یک قفس نگهداری می شود را به زندانی میدهد
همچنین نامه افشاگرانه 9زندانی سیاسی - عقیدتی زن که اخیراً برای مدتی به زندان قرچک در بیابانی دور افتاده در ورامین منتقل شده بودند نیز ما را با حقایق بسیار وحشتناکی از وضعیت درون این زندان آشنا می کند. گرچه این زندانیان سیاسی هم اکنون به زندان های دیگری منتقل شده اند اما تصور اینکه هنوز زنان و دختران نوجوانی در این شرایط غیر انسانی به سر می برند بسیار دردناک است.
دراین مرغداری قدیمی که بعنوان زندان مورد استفاده قرار می گیرد چندین برابر ظرفیت ،زندانی گنجانیده شده است که نه تنها با باتوم و کتک و کشیدن ناخن تنبیه میشوند بلکه در وضعیت اسف بار بهداشتی بدون وجود سیستم تهویه هوا ، همچنان با گرسنگی و عدم امنیت جانی، روبرو هستند
در بخشی از این نامه آمده است:
" زندان قرچک ورامین شامل هفت سوله هر کدام به ظرفیت چند ده نفر است. در حالیکه بیش از ۲۰۰ زندانی درهریک نگهداری می شوند. عدم وجود کوچک ترین سیستم برای تهویه هوا و وضعیت اسف بار بهداشتی چنان است که بوی فاضلاب و شدت گازهای ناشی از آن برای بسیاری از زندانیان ناراحتی های تنفسی جدی به وجود آورده است. دو سرویس بهداشتی برای بیش از ۲۰۰ نفر و دو اتاقک حمام برای همین تعداد از زندانیان در نظر گرفته شده. محدودیت های به وجود آمده به خاطر سرویس های بهداشتی، عملا باعث شده است تا بسیاری از زندانیان از محیط سوله و مابین تخت ها به عنوان “سرویس بهداشتی” استفاده کنند.به دلیل نبود حتی یک شیر آب جداگانه زندانیان برای شستشوی لباس و ظروف خود نیز باید از همین حمام و سرویس بهداشتی استفاده کنند. روزانه به اصطلاح “سه وعده” غذایی در سلف سرویس این زندان ارائه می شود...که در هفته گذشته به دلیل کمبود جیره غذایی، چندین بار وعده نامبرده به بسیاری از زندانیان نرسید. وعده مذکور نیز اغلب دو قرص نان خشک و یک سیب زمینی، و یا مقدار بسیار اندکی ماکارونی را شامل می شود. از آنجا که بسیاری از زندانیان کم سن و سال حتی زیر ۱۸ سال نیز در این زندان نگهداری می شوند، به وضوح می توان مشکل سوءتغذیه جدی را در میان بسیاری از زندانیان مشاهده کرد....،بدنبال کمبود غذا ، درگیری های زیادی نیز برسر آن به وجود می آید. تا جایی که غذاخوری زندان از جانب زندانیان به طعنه “کتک خوری” نامیده می شود.."
آنچه از زندانهای شیراز نیز گهگاه به گوش میرسد اوضاع این زندانها را بسیار نگران کننده توصیف می کند. از جمله مرگ مشکوک رضا محمدی از فعالین سیاسی در زندان شیراز که پس از مدت ها بی خبری خانواده علت مرگ او "زمین افتادن در حمام" گزارش می شود در حالیکه علیرغم درخواست های مکرر خانواده نه تنها از تحویل جسد او خود داری می شود بلکه اطلاعات شیراز با بازداشت برادر رضا محمدی و گرفتن تعهد از خانواده وی آنها را تحت فشار قرار میدهند که به هیچ عنوان نباید خبری در این مورد پخش شود
و باز میشنویم از زندان سنندج در کردستان که چگونه بازجویان وزارت اطلاعات و پاسدارها فشارها، اذیت و آزارها و تحقیرها را بر علیه زندانیان سیاسی زندان سنندج به حد طاقت فرسایی رسانده گارد زندان بصورت متناوب به سلولهای زندانیان سیاسی یورش میبرند آنها را مورد ضرب و جرح و توهین قرار میدهند و حداقل وسایل شخصی زندانیان را تخریب کرده و یا با خود میبرند.
اخباری که از زندان وکیل آباد مشهد نیز میرسد نه تنها از اعدام های گسترده و گروهی روز افزون ، بلکه از گوشه ای از شرایط غیر انسانی حاکم بر این زندان نیز پرده بر میدارد .سید هاشم خواستار ،که نماینده معلمان در کانون صنفی فرهنگیان بوده است و هم اکنون در این زندان سر می برد ،در نامه ای به رییس قوه قضاییه کشور جزییاتی را در خصوص وضعیت اسف بار این زندان مطرح کرده است. در این نامه آمده است که هم اکنون بیش از چهار برابر ظرفیت، زندانیان در شرایطی دوران محکومیت خود را می گذارنند که از کمترین امکانات اولیه زندگی محروم هستند. این زندانی عقیدتی وضعیت زندان وکیل آباد مشهد را با « ارودگاه های مرگ هیتلر» مقایسه کرده است.
بطور کلی تراکم جمعیت ، عدم رعایت اصل تفکیک مجرمین، نبود امنیت ، فقدان شدید امکانات بهداشتی ، عدم دسترسی به خدمات درمانی، عدم وجود و یا قطع غیر قانونی امکانات ارتباطی مانند روزنامه، رادیو، وحق تلفن و ملاقات.... همگی نه تنها حاکی از عدم رعایت موازین آیین نامه اجرایی سازمان زندانها که زیر پا نهادن ابتدایی ترین حقوق انسانی به شمار رفته خود بخش بسیار کوچکی از موارد بیشمار نقض حقوق بشر در این کشور را تشکیل میدهد.
چگونه می توان شاهد بود که بهترین فرزندان ما در چنین شرایط هولناکی شبانه روز خود را به سر می کنند و خاموش ماند . اما اینک عمق فاجعه بسیار وحشتناک تر از این است که تنها برای آزادی فرزندانمان و دیگر زندانیان سیاسی -عقیدتی طلب دادرسی کنیم . آنچه در بسیاری زندانهای جمهوری اسلامی می گذرد به نابودی کشاندن شرافت انسانی است که وظیفه هر انسان آزاده ای است در مقابل آن بایستد.
مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران) و حامیان شان ضمن پای فشاری بر تمامی خواستهای برحق همیشگی خود و آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی- عقیدتی، خواستار آنند که تا تحقق این امر امنیت آنان حفظ شده، تمامی حقوق ایشان و دیگر زندانیان عادی در ایام حبس مطابق موازین زندانها رعایت، و زندانهای بدور از استانداردهای پذیرفته شده جهانی تعطیل شود . در این راه نیز همصدا با خانواده های زندانیان از تمامی مردم آزاده و نهادهای جهانی مدافع حقوق بشر تقاضا دارند تا ضمن حمایت از این خواستها حکومت جمهوری اسلامی را ملزم به رعایت تعهدات بین المللی خود در زمینه رعایت حقوق بشر برای شهروندان خود بنماید,
همچنین خاطر نشان میسازد اخیراً جمعی از فعالان مدنی و جنبش زنان نیز د ادخواستی را با بیش از 500 امضا منتشر نمودند که در آن خواستار تعطیلی فوری کلیه زندانهای غیر قانونی و فاقد استاندارد، فراهم آوردن امکانات بهداشتی و رفاهی مناسب (با در نظر گرفتن نیازهای ویژه زنان و فرزندان آنها)، اجرای اصل تفکیک مجرمین و در نهایت رعایت کلیه حقوق اولیه همه زندانیان- چه زندانیان سیاسی، چه غیر سیاسی- شدند.
مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران)
حامیان مادران پارک لاله/اسلو
حامیان مادران پارک لاله/ ایتالیا
حامیان مادران پارک لاله/هامبورگ
حامیان مادران پارک لاله/مادران صلح دورتموند
حامیان مادران پارک لاله/ژنو
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت
حامیان مادران پارک لاله/ لس آنجلس-ولی
حامیان مادران پارک لاله/وین
حامیان مادران پارک لاله/کلن
رونوشت به:
کمیساریای عالی حقوق بشر
کمسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا
سازمان عفو بین الملل
______________________________
مادران پارک لاله،(مادران عزادار ایران) مادران جانباختگانی هستند که در طی دوران حکومت جمهوری*
اسلامی، فرزندانشان به دلایل گرایشات سیاسی- عقیدتی توسط حکومت شکنجه ، زندان و اعدام شده اند، و یا در تظاهرات خیابانی توسط عمال دولتی به قتل رسیده اند. آنان با وجود بر دوش کشیدن بار سنگین غم خود، نه تنها خواهان محاکمه عادلانه آمران و عاملان شکنجه، قتل و اعدام فرزندان خود هستند ، بلکه کشتارهای قومی و دینی ، قصاص،سنگسار و شکنجه و تجاوز در زندانها و گرفتن اعترافهای اجباری دروغین را به شدت محکوم کرده خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو قانون اعدام می باشند . نظر به شرایط خفقان حاکم در ایران حامیان آنان در خارج از کشور نیز وظیفه خود می دانند صدای دادخواهی این مادران را در سطح جهان منعکس نمایند.
پارک لاله نخستین میعادگاه مادرانی بود که بدنبال به خون کشیده شدن تظاهرات اعتراضی به نتایج انتخابات تیرماه سال 1388 گرد هم آمدند.
**مهدی محمودیان هم اکنون در زندان رجایی شهر به سر می برد، وی در مدت بازداشت دچار عفونت ریوی شده و نیمی از ریه اش به طور کامل از بین رفته است، در این حال بدلیل شکنجه ها و فشار روحی در زندان، محمودیان دچار بیماری صرع نیز شده است که در طول مدت بازداشت بارها از هوش رفته است و مسئولان بی توجه به وضعیت جسمی وی هستند
********************
منابع:
نامه مهدی محمودیان از زندان رجایی شهر نوشته شده در شهریور ماه سال1389 . منتشر شده در اردیبهشت 1390
http://www.rahana.org/
نامه تکان دهنده زندانی سیاسی ضیا نبوی در مورد شرایط هولناک زندان
چهارشنبه, ۱۴م اردیبهشت ۱۳۹۰
http://www.hoshdar.net/
متن کامل نامه ۹ زندانی سیاسی زن در قرچک ورامین
http://www.lajvar.se/1390/02/
نامه هاشم خواستار از زندان وکیل آبادمشهد
http://tahavolesabz.com/item/
نامه شیرین علم هولی زندانی سیاسی اعدام شده/ شکنجه های وارد شده بر او
http://shirin-alamhooli.
مرگ های مشکوک در زندانها
http://marg-kurd.blogfa.com/
شرایط طاقت فرسا و غیر انسانی در زندان سنندج
http://rdekurdistan.blogfa.
MOTHERS OF LALEH PARK (MOURNING MOTHERS OF IRAN*) DEMAND AN IMIDIATE INVESTIGATION OF THE TERIBBLE CONDITIONS INSIDE THE PRISONS IN IRAN
No freedom loving human being can stay silent when hearing the horrible news that leak from Iran’s prisons time to time. These news tell the story of a massive human catastrophe that is happening every day in small and large, well known and unknown prisons of the country.
According to prisoners, mock execution, rape, pulling of nails, pushing prisoners heads into toilet bawl, getting attacked by vicious dogs, witnessing the torture of their close relatives, being forced to take mind altering drugs until they are reduced to a plant life state, long interrogations while being naked. sexual humiliation, wiping, sleep depravation, being locked in small cage, long solitary confinement, being threatened and lied to have been common tortures in the prisons of The Islamic republic all along. But torturing the prisoners in order to get false confessions is only part of the crimes and what goes on to political and non-political prisoners, old and young, men and women on a daily basis, is horrible and inhumane.
Some of the letters from the prisoners that have been leaked to the outside, depict the catastrophe that is going on inside the prisons. By writing these letters, the prisoners risk their lives, hoping that some from the outside might hear about them and come to their rescue.
The second terrifying letter from the imprisoned journalist, Mehdi Mahmoudian**, comes out when he is still under tortures for leaking his first letter revealing the crimes committed in Kahrizak prison. Because of the second letter, he was sent to solitary confinement and was hospitalized after going on a dry hunger strike. Kahrizak is the notorious prison that some of those arrested during the demonstrations of the summer of 2009 lost their lives in it shortly after being arrested. Although the regime tried to repair the damage by closing it down temporarily and putting on trial some of the low ranking prison officials in closed courts, bigger crimes are still happening inside the prisons and the prisoners are dying slowly.
In his second letter from the prison of Rajaie Shahr, Mehdi Mahmoudian reveals the terrible situations and talks about the savage tortures that are going on. The widespread activity of the drug gangs, the easy availability of drugs and widespread addiction, in addition to rape and common human trades for sex in exchange for drugs, have caused the epidemic of Aids and Hepatitis.
Former student, Seid Zia Nabavi who is spending a ten year sentence in Karoon prison in Ahvaz, tells the story of the terrible conditions in that prison. The number of the prisoners are three times over the capacity and one third of the prisoners sleep on naked floor and one third have to sleep in a small yard and take cover inside the bathrooms during the rain. It is sad to know that after each strong rain, the swage pipes over flow into the yard and the prisoners have no alternative but to bear the horrible smell, eat, sleep and “live” with the cockroaches and rats amongst them. When other prisoners are let out, there are three prisoners walking and smoking on each one square meter space. “The top of the out side yard is meshed up and that limits he air flow and adds to the heat of Ahvaz‘ extreme summer. This not only deprives the prisoners from enjoyment of looking at the open sky, but turn them into caged animals.”
Another revealing letter written by nine female political prisoners, who recently were transferred for a while to Gharchak Prison in the outskirts of far away Varamin, tell us about horrible things going on in that prison. Although they have all been transferred to other prisons since, it is painful to know that there still are other women and young girls suffering in that prison.
There are prisoners several times over the capacity kept in this former chicken farm. Not only they suffer from the lack of any sanitation and air ventilators, hunger and unsecured conditions, they get punished with batons and by pulling their nails.
Parts of the letter reads:
Gharachak Prison in Varamin has seven cells, each with the capacity for several tens, but with more than 200 prisoners in it. The lack of any ventilation system and the strong smell and gas coming from the sewage has caused respiratory problems for a lot of the prisoners. There are two washing facilities and two bathrooms for the more than 200 prisoners. Because of these limitations, a lot of prisoners use the space between the bunkers as their washing space. Because there are no other sources of water available, the prisoners have to use the faucets in the bathrooms to wash their clothes and dishes. Three daily meals are supposed to be served at the prison’s canteen, but due to food shortages, a lot of prisoners did not receive some meals last week. Each meal is usually consists of two stale pieces of bread and one potato or a small portion of noodles. One can see the results of malnutrition, specially because a lot of the prisoners kept here are under 18 years of age. Because of food shortages, there are constant fights and the canteen is called by the prisoners “the beating chamber”.
What we hear time to time from the prisons in Shiraz are also worrisome. For example, the reports about the suspicious death of political activist Reza Mouhammadi. The cause of death to his family, which was not receiving any news about him for a long time, was told to be “falling down on the bathroom floor”. Not only his family was denied the body despite their several appeals, but they were intimidated and his brother was also arrested by Shiraz intelligent in order to stop them from spreading the news about his death.
We hear from Sanandaj prison in Kurdestan, where the Information Ministry and the Pasdaran interrogators methods of humiliation and applying pressure are making the prisoners lives unbearable. The prison guards attack the political prisoners cells, beat them up and destroy or take away their meager belongings.
The news from Vakil Abad prison in Mashhad tells not only of large scale mass executions, but of overall inhumane conditions. Seyed Hashem Khastar who was the teacher’s representative in the Council of the Educators and is being held there, in a letter addressed to the country’s judiciary head, reveals some details about this prison. He writes that the prisoners whom are numbered four times over the prison’s capacity, are denied the basic necessities and compares the prison to “Hitler’s death camps“.
Over all, over population, no regard to divide prisoners based on their alleged crimes, lack of prison security, desperate lack of any sanitation and access to health facilities, lack or illegal denial of availability of mass media such as newspapers and radio and the right to have access to telephone and visitation, indicate not only disregard for the prison regulation laws, but disregard for basic human rights in prisons, which is itself part of the larger problem of human right violations in the country.
How can we be silent while we are witnessing that our best children are suffering under such conditions. Facing these conditions, the task is now much grater than demanding political prisoners freedom. What goes on in the prisons of The Islamic Republic is against human dignity and it is the duty of every justice loving person to stand up against it.
The Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers) and their supporters, in addition to stressing their just demands for unconditional release of all political prisoners, are asking that until these demand are met, the security and wellbeing of them be guaranteed, all theirs and non political prisoners rights be respected according to prison laws and those prisons that do not meet the international standards be closed. In our struggle and hand in hand with all the families of the political prisoners, we ask freedom lovers of the world and the international human rights organizations to support our demands and oblige The Islamic Republic of Iran to uphold its agreements to international laws regarding it citizens.
We demand the immediate closure of all illegal and unregulated prisons, providing health facilities (with special consideration for women and their children), separation of prisoners based on their crimes and finally, to respect basic prisoners rights, whether political or non political.
Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers of Iran)
Supporters of Mothers of Lalel Park/ in Hamburg, Frankfurt, Dortmund, Vienna, Italy, Geneva, Oslo, Los Angeles-Valley…
Copy to:
High Commission of Human Rights
EU Human rights Commission
Amnesty International
………………………………..................
*Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers of Iran) are the mothers of those executed, tortured and banned or killed in the street demonstrations by the regime’s thugs, during the rein of The Islamic republic of Iran. Despite the heavy burden of their mourning, they are asking not only for a just investigation of those involved in the torture and killing of their children, but they strongly condemn ethnic and religious cleansings, ghesas, stoning, torture and rape in order to obtain false confessions inside the prisons and are demanding the immediate release of all the political and conscientious prisoners and the abolishment of the capital punishment.
Considering the level of repression in Iran, their supporters abroad take up the duty of reflecting their views to the world.
Laleh Park was the first meeting ground after the bloody popular protests against the results of July 2009 election.
**Mehdi Mahmoudian is currently being held at the Rajaie Shahr prison. While being held there, he lost half of his lung due to an acute infection. As a result of severe tortures and mental pressures, he now suffers from epilepsies and has lost consciousness several times during interrogations and the officials pay no attention to his wellbeing.
Sources:
1 - Mehdi Mahmoudian’s letter written from Rajaie Shahr prison in August 2010 and published in April 2011.
http://www.rahana.org/
2 - A letter by the political prisoner Zia Nabavi about the horrible conditions in prisons written on Wednesday, May 19th 2011.http://www.hoshdar.
3 - Full text of the letter written by nine female political prisoners from Gharchak prison in Varamin.
http://www.lajvar.se/1390/02/
4 - Hashem khastar’s letter from Vakil Abad prison in Mashhad..
http://tahavolesabz.com/item/
5 - A letter by the executed political prisoner Alam Holi about the tortures inflicted on her.
http://shirin-alamhooli.
6 - Suspicious deaths in prisons.
http://marg-kurd.blogfa.com/
7 - Inhumane and unbearable conditions in Sanandaj prison
http://rdekurdistan.blogfa.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر