زنان سیاه پوش دورتموند، برای اولین بار با برگزاری جلسه سخنرانی و گفت و شنود در مورد جنبش زنان
و مادران پارک لاله ایران و اختصاص دادن تجمع سالانه خود به زنان ایران، همبستگی خود را اعلام کردند .
سابقه مبارزات زنان سیاه پوش در دفاع از صلح جهانی بسیار طولانی است .زنان سیاه پوش در تجمعات
هفتگی خود با لباس سیاه، به نشانه عزاداری برای همه قربانیان جنگ ظاهر می شوند و در اعتراض به جنگ
و عواقب آن، تجاوزهای جنسی، شکنجه های جسمی - روحی، دفاع از پناه جویان جنگی، خواسته های ضد
جنگ خود را به مردم و دولت انتقال می دهند .
ریشه این حرکت، تجمعات مادران داد خواه میدان مایو، در آرژانتین می باشد که در سال ۱۹۷۷ در دوران
حاکمیت دیکتاتوری نظامی شروع شد .
زنان سیاه پوش دورتموند از زنان کشورهای مختلفی مثل، افغانستان، کنگو، سری لانکا، عراق، فلسطین و
یوگسلاوی سابق به کرات حمایت کرده اند و تلاش آنان در رساندن صدای داد خواهی تمام زنان در مناطق
جنگی است . حمایت از جنبش های حق طلبانه و دموکراسی خواهانه زنان در سراسر جهان ، یکی از عمده
کارهای زنان سیاه پوش دورتموند محسوب می شود .
در جلسه سخنرانی و گفت و شنودی که روز چهارشنبه ۲۸ مارس ۲۰۱۲ در دورتموند بر گزار گردید،
فاطمه رضایی از حامیان مادران پارک لاله ایران - مادران صلح دورتموند، به شرح تاریخچه جنبش زنان
در ایران ، قوانین ضد زن و فعالیتهای برابری خواهی زنان در کمپین یک میلیون امضاء ، مادران صلح ،
مادران خاوران و مادران پارک لاله پرداخت .
آنان مبنی بر آزادی همه زندانیان سیاسی، لغو مجازات اعدام و محاکمه همه آمران و عاملان جنایات ۳۳ سال
گذشته در دوران حکومت جمهوری اسلامی ، فاجعه کشتار دهه ۶۰ ، گلزار خاوران و مادران خاوران داد .
برنامه با نمایش فیلم کوتاهی از فعالیت زنان و تلاش های آنان در رسیدن به خواسته هاشان ادامه یافت،
در قسمت پرسش و پاسخ، نکات مختلفی از جمله، قوانین اسلامی و حقوق زنان، جنگ، شرایط اسف بار
و غیر انسانی پناه جویان در آلمان و کشورهای دیگر که به مرگ و خودکشی منجر شده است، مطرح شد
و با پیشنهاد نوشتن نامه به ارگان های مسول و اعتراض به آنان و قرار بر ادامه همکاری در این زمینه،
برنامه در فضایی بسیار صمیمانه پایان یافت .
سال ۸۸ و عکس های زندانیان سیاسی و حامیان مادران پارک لاله در زندان، از جمله ژیلا کرم زاده مکوندی،
که به جرم همدردی و سرودن شعر برای مادران داغدار و جان باختگان به دو سال حبس محکوم و از
دسامبر ۲۰۱۱ در زندان اوین به سر می برد و هم چنین منصوره بهکیش که از حامیان مادران است و ۶ نفر از
اعضای خانواده اش به وسیله رژیم جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ به قتل رسیده و سه تن از آنان در گورستان
خاوران دفن شده اند و مسئول نگهداری مادر ۹۱ ساله خود می باشد و منتظر اعلام حکم خود می باشد،
حمایت و همبستگی خود را نشان دادند .
زنان سیاه پوش، زنان ایران و مادران پارک لاله به زبان آلمانی بین مردم پخش شد.
زنده باد همبستگی داد خواهانه زنان جهان
حامیان مادران پارک لاله - مادران صلح دورتموند
۱ آپریل ۲۰۱۲ - دورتموند
http://www.facebook.com/
Mahnwache „Frauen in Schwarz“
Solidarität mit Frauen in Krisen- und Kriegsgebieten
Frauen im Evangelischen Kirchenkreis Dortmund-Mitte-Nordost schließen sich mit der Mahnwache den „Frauen in Schwarz“ an. Sie gibt es in vielen Ländern der Welt und sind Teil der Internationalen Frauenbewegung. „Frauen in Schwarz“ stehen regelmäßig an einem bestimmten Tag in der Woche auf den Straßen ihrer Stadt, um gegen Krieg, Folter und Unterdrückung zu demonstrieren.
Ihren Ursprung findet diese Bewegung in Argentinien. Dort forderten im Jahr 1977 Frauen Informationen über verschwundene Angehörige und richteten ihren Protest offen gegen die Militärdiktatur. Die dunkle Kleidung der „Frauen in Schwarz“ symbolisiert die Trauer um die Opfer der Konflikte. Das Schweigen ist Ausdruck der Betroffenheit.
Frauen und Krieg
Jeder Krieg traumatisiert Menschen, z.B. durch die Ermordung geliebter Menschen, die Belagerung von Städten, den täglichen Beschuss durch Granaten, Vertreibungen, Hunger, Kälte und die Zerstörung der kulturellen Identität. Das gilt für Frauen wie für Männer.
Für Frauen und Mädchen sind das aber nicht die einzigen traumatischen Erfahrungen. Vergewaltigungen und Sexualisierte Gewalt, wie unerlaubtes Berühren von Körperteilen, erzwungenes Entkleiden und erniedrigende medizinische Untersuchungen gehören für Frauen zum Kriegsalltag. Sie setzen sich auch in der unmittelbaren Nachkriegszeit oder in den vermeintlich sicheren Flüchtlingslagern for.
Frauen im Iran
Frauen im Iran sind sowohl durch die Gesetzgebung als auch im täglichen Leben vielfältigen Diskriminierungen ausgesetzt. Die rechtliche Benachteiligung von Frauen ist gravierend. Vor Gericht gilt die Aussage zweier Frauen so viel wie die eines Mannes, Frauen erben die Hälfte dessen, was Männer erben und Frauen werden nach wie vor wegen ungesetzlicher sexuellen Handlungen ausgepeitscht oder zu Tode gesteinigt.
Aber das Rollenselbstverständnis von Frauen ändert sich. Die Demokratiebewegung vom Sommer 2009 forderte den Wandel zu mehr Freiheit, zu mehr Menschenrechten und auch den Wandel zu mehr Rechten für Frauen. Frauen sind bis heute eine treibende Kraft für Wandel im Iran, obwohl Widerstand für Frauen in vieler Hinsicht noch riskanter ist als für Männer.
Im Zuge der Präsidentenwahlen im Jahr 2009 gründeten sich die trauernden Mütter des Laleh Parks in Teheran, eine Gruppe von Müttern und Familienangehörigen von Opfern des Regimes der Islamischen Republik Iran. Die Mütter des Laleh Parks wurden festgenommen und inhaftiert. Parallel entstanden Solidaritäts-gruppen in der ganzen Welt, die mit Mahnwachen und Aktionen auf die Menschenrechtsverletzungen im Iran aufmerksam machten sowie die Abschaffung der Todesstrafe und die sofortige und bedingungslose Freilassung aller politischen Gefangenen forderten.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر